اشعار سید محمدرضا شمس (ساقی)

ساغر خیال
آخرین نظرات

۲ مطلب با موضوع «ترجیع بند» ثبت شده است

(اختـــلاس)

 

گشــته ویـــران ، زنــدگــانی از اسـاس
رفتـــه از بـــاغ دیـانـت ، عِطـــر یــاس
نیست گــویـا یک نفــر ، مــولا شــناس
تـا بگـوید حــرف حق را بــی هـــراس:

 

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

 

فقـــر بــاشــد منـشـأ فســق و فجـــور
مـی‌بَـــرد از ســیـــنـه ، آرام و سُـــرور
خــانــه‌هــا را مـی‌کنــد مــاننــد گــــور
این نــدا آید بـه گــوش از مــرده‌شــور:

 

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

 

بی‌حجــابـی، گرچـه امــری نـابجـاست
در حقیقـت ، اعتــراضی بی‌صــداست
ورنـه ایـن ملـت، به احکــام آشــناست
ایـن صـــدای اعتـــراضِ نســل‌هــاست:

 

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

 

خـــم شــده از بــار محـنــت‌‌هــا کمـــر
گشــته شـرمنـــده پــــدر ، نـــزد پســر
کــه نــــدارد بــــاغ او ، دیگــــر ثمــــر
شِکــوه می‌خیــزد ز نایش چون شــرر:

 

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

 

انـدک انـدک شـادی از دل، پــر کشــید
از گـــرانــی پشـت ایـــرانــی خمیــــد
بیـت بعـــدی را بــه هنگـــام خــــریــد
گــوش کاسب از جمــاعـت می‌شـنــید:

 

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

 

آنکه خــورده مــال ملــت را چو مـوش
نیست انســان بلکــه بـاشد از وحــوش
خــون هــر آزاده‌ای ، آیـــد بـه جـــوش
از شهیــدان ایـن نـــدا آیــد بـه گــوش:

 

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

 

ای کـه مسؤولی ، دمــی انــدیشــه کن!
ســــیرت مـــولا علــــی را پیـشــه کن!
قطـــع ، پـــای مختـلس، از ریـشــه کن
ایـن شغـــالان را بـــرون از بیـشــه کن

 

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

 

گرچــه دل‌هـامـان بسوزد چون سـپــند
کس نمـی‌گــوید خـــر ِ ملّـت، به چنـــد؟
گفـت (ساقی) حــرف خلقــی دردمنــد
کــه شــده زار و نــــزار و مسـتـمـنــــد:

 

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

(بر مزار مادرم)

(شادروان زهره سادات شمس)

 

ای بهـــاران ِخفتــه در پـاییــز
ای صفـابخش گلشن و جالیــز
ای که بودی ز عاطفت لبـریــز
مـادرم! قبـله گـاه من بـرخیــز

 

کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور

 

این حدیثی بدون تردیـد است
از "محمــد" که نور امّیـد است
زیر پایت ، بهشتِ جاوید است
چه‌بهشتی شعاعِ‌خورشید‌است

 

کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور

 

آمــدم در کـنــــار مـــرقـــد تـو
ای فــــدای وفــــای ممتـــد تـو
پـاشو از جــا به حق ایـــزدِ تـو
تـا ببـــویـــم گُـــل مُجَعــَــد تـو

 

کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور

 

شــدم از دوری تـــو افـســرده
مثـل گــل‌هـای زرد ، پــژمــرده
تــوی گلــدانکی تـرک خــورده
خیـز و بــرخیــز، هسـتم آزرده

 

کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور

 

خسته‌ام خسته! ای گــل زیبــا
خسته از روزگــار جـــانفــرسا
مــادرا ، ای خـــدای خـوبی‌هـا
مــانده‌ ام بــا هـــزارهـــا امـــا

 

کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور

 

عکس تو شد چـراغ خانه ی ما
روشـنی بخــش آشـــیانه ی ما
یــاد تــو هسـت پشـتوانه ی ما
نــام زیبـــای تــو ـ تـــرانه ی ما

 

کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور

 

زندگی بعد تو غــم‌انگیـز است
کاسه‌ی صبر ِ سینه لبریـز است
با غــم محنـتت، گـلاویـز است
خانه بی‌تو همیشه پاییـز است

 

کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور

 

کـاش بـودی تـو در بـَـرم مــادر
تـا ببـوسـم ز پــای تـو ـ تا ســر
گرچه مـرگـت نشد مــرا بـــاور
شدم از داغ دوری‌ات مضطـــر

 

کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور

 

کــاش بـودی مرا تو می‌دیــدی
پسری که چو گـل تو بـوییــدی
نه فقط بـو ـ که گـاه بـوسـیدی
بعـدِ تو گشته غــرق نــومیــدی

 

کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور

 

مـــادرا کـن دعــــا برای پســـر
کـه دعـــایـت شود مـرا یـــاور
آن دعــایی کـه دارمش بــــاور
بشـوم عــاقبـت بخیـــر از شـر

 

کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور

 

خــوش بیـــارام مـــادر خسـته
مــادرِ خسـته از جهـــان رسـته
که وجـودم به تـوست وابسـته
یــاد تــو در دل اسـت پیوسـته

 

کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور

 

مــادرم ، ای شعـــاع اشــراقی!
تــا نفس هست در دلــم بــاقی
جـــایگــاه تــو در دل (سـاقی‌)
باشد از شور عشق و مشـتاقی‌

 

کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)