مادرم! قبله گاه من برخیز...
(شادروان زهره سادات شمس)
ای بهـــاران ِخفتــه در پـاییــز
ای صفـابخش گلشن و جالیــز
ای که بودی ز عاطفت لبـریــز
مـادرم! قبـله گـاه من بـرخیــز
کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور
این حدیثی بدون تردیـد است
از "محمــد" که نور امّیـد است
زیر پایت ، بهشتِ جاوید است
چه‌بهشتی شعاعِ‌خورشید‌است
کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور
آمــدم در کـنــــار مـــرقـــد تـو
ای فــــدای وفــــای ممتـــد تـو
پـاشو از جــا به حق ایـــزدِ تـو
تـا ببـــویـــم گُـــل مُجَعــَــد تـو
کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور
شــدم از دوری تـــو افـســرده
مثـل گــل‌هـای زرد ، پــژمــرده
تــوی گلــدانکی تـرک خــورده
خیـز و بــرخیــز، هسـتم آزرده
کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور
خسته‌ام خسته! ای گــل زیبــا
خسته از روزگــار جـــانفــرسا
مــادرا ، ای خـــدای خـوبی‌هـا
مــانده ام بــا هـــزارهـــا امـــا
کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور
عکس تو شد چـراغ خانه ی ما
روشـنی بخــش آشـــیانه ی ما
یــاد تــو هسـت پشـتوانه ی ما
نــام زیبـــای تــو ـ تـــرانه ی ما
کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور
زندگی بعد تو غــم‌انگیـز است
کاسه‌ی صبر ِ سینه لبریـز است
با غــم محنـتت، گـلاویـز است
خانه بی‌تو همیشه پاییـز است
کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور
کـاش بـودی تـو در بـَـرم مــادر
تـا ببـوسـم ز پــای تـو ـ تا ســر
گرچه مـرگـت نشد مــرا بـــاور
شدم از داغ دوری‌ات مضطـــر
کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور
کــاش بـودی مرا تو می‌دیــدی
پسری که چو گـل تو بـوییــدی
نه فقط بـو ـ که گـاه بـوسـیدی
بعـدِ تو گشته غــرق نــومیــدی
کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور
مـــادرا کـن دعــــا برای پســـر
کـه دعـــایـت شود مـرا یـــاور
آن دعــایی کـه دارمش بــــاور
بشـوم عــاقبـت بخیـــر از شـر
کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور
خــوش بیـــارام مـــادر خسـته
مــادرِ خسـته از جهـــان رسـته
که وجـودم به تـوست وابسـته
یــاد تــو در دل اسـت پیوسـته
کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور
مــادرم ، ای شعـــاع اشــراقی!
تــا نفس هست در دلــم بــاقی
جـــایگــاه تــو در دل (سـاقی)
باشد از شور عشق و مشـتاقی
کـن نگـاهی به سـوی مـا مــادر
رفتـی و نیـست رفتـنت بـــاور
