اشعار سید محمدرضا شمس (ساقی)

ساغر خیال
آخرین نظرات

۲ مطلب در بهمن ۱۴۰۲ ثبت شده است

(نوکیسگان)

کن از نوکیسگان دوری، که سر در آخور خویش‌اند
ز بیم خواهشِ درمانده‌ی نانی ، به تشویش‌اند

 

زبان‌باز و دغل‌کار و تهی از اُلفت و مِهرند
سراپا چون ستونِ سُستِ سَقفِ سازه‌ی خویش‌اند

 

اگرچه در خیال خویش، خود را شاه می‌بینند
ولیکن چون گدا در چشم استغنای درویش‌اند

 

ز شوق و شهوتِ شهرت به هر محفل شتابانند
اگر چه بر شکوه و شأن آن محفل ، نیندیش‌اند

 

ندارد حاصلی مِهر و وفا ، با این قماشی که :
به‌کام خویشتن نوش‌ و به‌کام خلق چون نیش‌اند

 

به هنگام تناول آنچنان بیخود شوند از خود
که پنداری به تنهایی ، نظیر گلّه‌ی میش‌اند

 

به غیر از بذر خِفّت را ، نمی‌کارند در عالم
خسیسانی که حتیٰ مالک صد پهنه آییش‌اند ۱

 

امانت‌دار اموال‌اند و سرخوش از متاع پوچ
عقب افتادگان‌اند و گمان دارند در پیش‌اند

 

نمی‌گیرند دستی را ، ز خوی خِسّت و خواری
به دور از رأفت و جود و سخا هستند و بدکیش‌اند

 

عبث هرگز مکن عمر گرانت را تلف (ساقی)
به پای نارفیقانی که : مکّار و بداندیش‌اند .

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1402/11/20

۱ـ مزرعه ـ کشتزار

(رفیق شفیق)

 

نـه هـــر کــه دم ز صــداقــت زنــد ، بــوَد صـــادق
نـه هـــر کــه دم زنــد از عـــاشــقی ، بــوَد عــاشـق

 

نـه هـــر کــه بـا تـو نشـیــند شـود بــرایـت دوست
که گه حکایت این دوسـتی چو ســنگ و سـبوست

 

نیــازمـــوده مـــده دسـت خــود بــه هـــر دســتی
وگـــرنــه در همــــه ـ عمـــرت ، دچــــار بــن‌بسـتی

 

اگـــر کــه طـــالـب فیـضــی ، ره سعـــــادت پـــوی
کــن اجـتـــنـاب ز یـــاران جـــاهــــل و بـــدخـــوی

 

کـه: "همنـشــین تــو بـــایـــد کـه از تــو بــهْ بـاشد"
وگـــرنــه منــــــزلــت و عــــــزتــت ز هــــم پـاشد

 

بجــو "رفیــــق شفـیــق و درســت پیمـــان بــاش"
ز یکـــدلــی شـود او پیکـــر و تــواش جــان بــاش

 

کــه آدمـــی بــه جهــــــان ، بــایــد آبــــــرو یــابــد
رفیـــق یکـــدل و یکـــرنــگ و نکتـــه گــــو یــابــد

 

کـســی کــه صحـبــت او عــــــزت و وقــــــــار آرد
بـــرای دوســت ، در ایـــن عــــالـــم اعـتـــــبـار آرد

 

کـه گـــر بـه کـــوی امیــــران رَوَد شَهَـش خـواننــد
میــــان ظــلمــت شــب ، پـــــرتــــو ِ مَهـش داننــد

 

ولـــی کســی کــه شــود بــا ســــیه‌ دلان همـــــراه
بـه دسـت خویش کنـد گــــوهــــر وجـــود، تبـــــاه

 

نـه عــــزتـــی بـه جهــــان بیــند و نــه عـــــافیـتی
نـه ابـتـــــــدایـــی دارد ، نــه نـیــــــــز عـــــاقبـتی

 

شـــود مَلــــول ، ز عمـــــر گـــــران ، ز نــــاکـــامـی
بـه شعــــله پختــــه نگــردد سـرشت ، از خــــامـی

 

زمــــانـــه زرگـــــــر ایــــــام و... آدمــی زر ِ نـــاب!
بــه شــرط آنکــه بپـــویـــد هـمـیـشـه راه صــواب

 

به‌گوشِ جان شنو از (ساقی) این سخن ای‌دوست!
کــه حُسن عــاقبــت آدمــی ، بـه خـــوی نکـــوست
.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1402/04/21