اشعار سید محمدرضا شمس (ساقی)

(اختـــلاس)

گشــته ویـــران ، زنــدگــانی از اسـاس
رفتـــه از بـــاغ دیـانـت ، عِطـــر یــاس
نیست گــویـا یک نفــر ، مــولا شــناس
تـا بگـوید حــرف حق را بــی هـــراس:

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

فقـــر بــاشــد منـشـأ فســق و فجـــور
مـی‌بَـــرد از ســیـــنـه ، آرام و سُـــرور
خــانــه‌هــا را مـی‌کنــد مــاننــد گــــور
این نــدا آید بـه گــوش از مــرده‌شــور:

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

بی‌حجــابـی، گرچـه امــری نـابجـاست
در حقیقـت ، اعتــراضی بی‌صــداست
ورنـه ایـن ملـت، به احکــام آشــناست
ایـن صـــدای اعتـــراضِ نســل‌هــاست:

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

خـــم شــده از بــار محـنــت‌‌هــا کمـــر
گشــته شـرمنـــده پــــدر ، نـــزد پســر
کــه نــــدارد بــــاغ او ، دیگــــر ثمــــر
شِکــوه می‌خیــزد ز نایش چون شــرر:

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

انـدک انـدک شـادی از دل، پــر کشــید
از گـــرانــی پشـت ایـــرانــی خمیــــد
بیـت بعـــدی را بــه هنگـــام خــــریــد
گــوش کاسب از جمــاعـت می‌شـنــید:

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

آنکه خــورده مــال ملــت را چو مـوش
نیست انســان بلکــه بـاشد از وحــوش
خــون هــر آزاده‌ای ، آیـــد بـه جـــوش
از شهیــدان ایـن نـــدا آیــد بـه گــوش:

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

ای کـه مسؤولی ، دمــی انــدیشــه کن!
ســــیرت مـــولا علــــی را پیـشــه کن!
قطـــع ، پـــای مختـلس، از ریـشــه کن
ایـن شغـــالان را بـــرون از بیـشــه کن

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

گرچــه دل‌هـامـان بسوزد چون سـپــند
کس نمـی‌گــوید خـــر ِ ملّـت، به چنـــد؟
گفـت (ساقی) حــرف خلقــی دردمنــد
کــه شــده زار و نــــزار و مسـتـمـنــــد:

آنچــه خلقــی را نمــوده آس و پـــاس
اختلاس است اختلاس است اختلاس

سید محمدرضا شمس (ساقی)