در صولت و جمال، شبیه پیمبری

(میلاد حضرت علی اکبر و روز جوان مبارک باد)

 

ای در سخـــا و جــود، چو آقـــای انبـــیا
ای در وفــا و مِهــر، چو عبـــاس بــاوفــا
ای در نبــــرد و رزم، چو مـــولای اتقیـــا
ای در وقـار و حِـلم و درایت چو مجتـبا

ای کرده جــان خویش به راه خـدا فــدا

 

در صــولـت و جمــــال، شبــیه پیمبـــری
در شوکت و جـــــلال، مثــنای حیــــدری
در رتـبـت و کمــــال، یقیــناً کـه اکبـــــری
در طینت و خصال، چه‌گویم که محشری

ای زاده‌ی حســین! گـــل بـــاغ مصـطفــا

 

روشن شده‌ست چشم جهان از جمـال تو
عالم شده‌ست خیره به حسن و کمـال تو
خـرّم شده‌ست بـاغ جهـــان از جــلال تو
حیران شده‌ست سرو چمان زاعتـدال تو

ای مظهــر شجــاعــت و آییـــنه‌ی صفـــا

 

تو آمدی و «روز جــوان» از تو پـا گرفت
بسـتان عشق، از تو نشاط و صفــا گرفت
بلبــل به وجــد آمد و از تـو ، نـــوا گرفت
زهـره بساط عیش و طرب در سما گرفت

اِنس و مَلَـک به صوت و سرورند یکصـدا

 

نــور دل «حسـین» ، تـو و ، او : امـامِ تو
هستی «علیّ اکبر» و «لیلا»ست مامِ تو
مانده قلـم به وصف خصــال و مــرامِ تو
در کــربــلا چو مــاه، درخشــیده نـــامِ تو

ای مستِ جــام فیض شهــادت به نیــنوا

 

ای در خصــال و چهــره، نظیــر پیمبــرت
(ساقی) کـوثـر است علی، جــدّ اطهــرت
فخــر بشــر تــویــی به‌خــداونــد داورت
فخــر بشر، نه! فخــر خــدایی که پیکرت

پـرپـر شده‌ست ای گــل طــاهــا به کربلا

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1398

چرا چرا که فقط دم زنیم، از غم تو ؟

(اَلسّلامُ عَلَیکَ یٰا اَبٰاعَبدِاللّٰهِ‌الْحُسَیْن)

میلاد سومین امام بر حق، حضرت حسین بن علی (ع) بزرگ پاسدار جهان اسلام و روز پاسدار مبارک باد.

 

« هَیْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّة »

 

چرا چرا که فقط دَم زنیم، از غم تو ؟
که درس‌های بزرگی‌ست در مُحرّم تو

 

ولی چو درک نکردیم انقلاب تو را...
دریغ و درد که هی دم زدیم از غم تو

 

مُحرّمِ تو نه تنها غم است و شیون و آه
که حک شده‌ست شعار تو روی پرچم تو

 

تو درس «عزت و آزادگی» به ما دادی
به خون خویش، که پنهان شده به ماتم تو

 

تو پاسدار بزرگ جهان اسلامی
که دین شد احیا با نهضت مکرّم تو

 

تو ایستادی چون کوه در بر ظالم
شنیده‌ایم اگرچه ز قامت خم تو

 

تو خم نگشتی و اِستاده بوده‌ای چون سرو
که سرفراز برفتی! ، به‌روح اکرم تو...

 

تو را ضعیف سرودند شاعران به‌خطا
چرا نگفتند از اقتدار محکم تو ؟

 

بدا به حال کسی که فقط غمت را دید
که این‌چنین می‌گوید وی از مُحرّم تو :

 

«به رغم مدعیانی که منع گریه کنند،
نشسته‌ایم سر سفره‌ی فراهم تو»

 

چه سفره‌ای که فقط بوی قیمه‌اش عالی‌ست
وگرنه نیست در آن قصه‌ی مُسلّم تو

 

تو جان، نثار نکردی برای گریه‌کنان
که دم زنند فقط از غم دمادم تو

 

تمام علقمه تسلیم اختیار تو بود
که کار دریا را می‌کند فقط دم تو

 

به تشنه‌کامی تو می‌کند اشاره کسی
که قطره‌ای نچشیده ز بحر اعظم تو

 

چنانکه علقمه و بحرها شود تجمیع
نمی‌شوند یکی قطره در بَرِ یَم تو

 

تویی تو قلزم فیض و غمامه‌ی رحمت
که پی نبرده جهانی ز جهل، از نَم تو

 

تو تشنه‌کام نبودی که بوده‌ای سیراب
خوشا کسی که لبش تر شود به زمزم تو

 

اگر اراده‌ی تو ، بود تا بنوشی آب...
فرات، خود می‌آمد به خیرمَقدم تو

 

قرار بود که (ساقیِ) دشت کرببلا
نشان دهد ادبش را به اهلِ عالَم تو

 

وگرنه خیل شغالان فرار می‌کردند
به علقمه ز هَراس از نبرد ضیغم تو

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1403/11/15

به حیرت نگر قدرت حیدری را

(اَلسّلامُ علیکَ یا اَمیرالمؤمنین)

«ساقی کوثر»

 

به حیرت نگر قدرت حیدری را
که زیر آوَرَد چرخ نیلوفری را

 

مَه پُرفروغ سماواتِ هیبت...
که کرده‌است حیران مَه و مشتری را

 

چو در کعبه مولود شد دیده وا کن!
ببین شوکت و قدر و نیک‌اختری را

 

علی لنگر آسمان و زمین است
خدا داده بر او چنین برتری را

 

به میلاد فرخنده‌اش مطرب عشق
به پا کرده در عرش، خنیاگری را

 

پیمبر به معراج وقتی سفر کرد
بدید آن مَهِ رشکِ حور و پری را

 

یقین کِلکِ نقاش چین با نگاهی
گرفته ز سیماش صورتگری را

 

شهی که بر امّت به فرمان ایزد
عطا کرد احمد بر او رهبری را

 

دلیری که خوابید جای پیمبر (ص)
نِگر دیده! اکنون ز خودبگذری را

 

امیری که بر دشمنان قبل لشکر
نشان داده آن قدرتِ صفدری را

 

یَلی که به یک ضربه‌ی ذوالفقارش
دو تا کرد آن مرحب خیبری را

 

شهی که به سجده به وقت عبادت
به سائل ببخشید انگشتری را

 

سِکندر به نزدش یقین با تواضع
گذارد ز سر، تاج اسکندری را

 

ولی‌یی که حق گفته مَدحش به قرآن
چه‌سانش توانم ثناگستری را...؟

 

علی شیر حق است و شاه ولایت
که دارد به سر، تاج فرمانبری را

 

علی (ساقی) کوثر است و خدایش
سپرده بر او چشمه‌ی کوثری را ـ

 

که سرمست سازد به روز قیامت
از آن، شیعه‌ی مذهب جعفری را...

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1403/09/22

شد منور تا زمین از تابش روی جواد

میلاد امام جواد (ع) مبارک باد.

(مظهر جود و سخا)

 

شد منوّر تا زمین از تابش روی جواد (ع)
آسمان خَم گشت در مِحراب ابروی جواد
ساحران مَسحور آن چشمان جادوی جواد
عاشقان ماتِ لب لعل سخنگوی جواد

دلبران دیوانه‌ی سیمای گلروی جواد

 

ماه و خورشید، آینه‌گردان روی او شدند
عِطر آگین، باغ‌ها زآن نوگل خوشبو شدند
عرشیان حیران آن گل‌چهر‌ه‌ی مَه‌ رو شدند
فرشیان شادی‌کنان با عرشیان هم‌سو شدند

عالَمی دلداده‌ی آن روی نیکوی جواد

 

شد «سَبیکه» مادرِ آن مظهر جود و سخا
او که بوده همسر «شاه سریر ارتضا»
طعنه‌ ها هرچند بشنیدند از قوم دغا...
دادشان پاسخ به این مولود فرخنده، خدا

عرشیان و فرشیان، دلبسته‌ی خوی جواد

 

شد پدر سلطان هشتم حضرت شمس شموس
آن که باشد قلبه‌ گاه شیعیان در خاک توس
گشت دشمن گرچه زین مولود فرخنده عبوس
روشنایی داد با رویش به چرخ آبنوس

هست عالم گوییا تاری ز گیسوی جواد

 

مَظهر جود و سخا می‌باشد و «باب المراد»
می‌دهد حاجات خلقی را چو می‌باشد جواد
ناامید از درگه او هیچ کس هرگز مباد
دلغمینان را کند با یک نگاهِ خویش شاد

جود و احسان است چونکه در ترازوی جواد

 

چون پدر را داد از کف آن مَه بُرج ولا
در بهار هشتمینِ عمر خود شد پیشوا
گرچه طفلی بود اما طبق فرمان خدا
شیعیان را گشت در راهِ حقیقت رهنما

سر بسایند عالمان از عجز، بر کوی جواد

 

شد نهم حجّت پس از جدّش علی روی زمین
تا شود بعد از پدر بر شیعیان یار و معین
آن معینی که ندارد در همه عالم قرین
تا دهد درس دیانت بر عموم مسلمین

دین حق پاینده می‌باشد ز بازوی جواد

 

شهره بر عِلم کلام و عالِمِ اخلاق بود
در میان عالِمان در نوجوانی طاق بود
در عبادت همچو جدّش شهره‌ی آفاق بود
در کمک بر مُستمندان دایماً مشتاق بود

حاتم طایی گدای جام مینوی جواد

 

(ساقیا) کوتاه اگرچه بود عمر آن امام
داشت در احکام دینِ حق، هماره اهتمام
زین‌سبب در نزد دشمن داشت حتیٰ احترام
چون بلند آوازه باشد در مفاهیم کلام

کر نموده گوش عالم را هیاهوی جواد.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

هادی شدی که راهنمای جهان شوی

(هـــادی راه)

 

هــادی شدی که راهنــمای جهـان شوی

 

روشــنگر مســیر شـب کــــاروان شوی

 

ما را به راه راست هـدایت کنی و خود

 

کشته به دست قافله‌ی رهــزنـان شوی

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

وقتی که ظلمت، ادعای نور می‌کرد

(اَلسَّلامُ علَیکِ یٰا فاطِمَةَ الزّهراء)

«زهرای اطهر»

 

وقتی که ظلمت، ادعای نور می‌کرد
هر روز را مثل شب دیجور می‌کرد

 

افکار مسموم جهالت، از رذالت...
طفلی که دختر بود را در گور می‌کرد

 

قلبی که حتیٰ می‌تپید از شوق دختر
او را جهالت بر خطا مجبور می‌کرد

 

می‌زد به قلب مادران زخم عمیقی
جهلی که زخم سینه را ناسور می‌کرد

 

دخترستیزی بود چونکه رسم اعراب
حتیٰ خدا را رسم‌شان رنجور می‌کرد

 

در آن زمان جهل و موهوم و خرافات
گوش‌ جهان را کر، صدای زور می‌کرد

 

ماهی درآن تاریکی عِصیان و بیداد
خفاش‌ های جاهلی را ، کور می‌کرد

 

«زهرای اطهر» بود آن ماه درخشان
کز طلعتش خورشید را مستور می‌کرد

 

شد کوثری نازل، که اِعطای خدا بود
کِه ابتران را جاری‌اش مقهور می‌کرد

 

(ساقی) منوّر شد جهان از این ولادت
وقتی که ظلمت، ادعای نور می‌کرد .

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

به کار اگر که کسی دل مثال مور دهد

(درس همت)

 

به کــار اگــر که کسی دل، مثــال مــور دهد
دگــر مُحــال بــوَد تــن بـه حـــرف زور دهد

 

ز فرط غیــرت، چنـدان کند تــلاش معــاش
که درس همــت و اِسـتادگی، به مـــور دهد

 

چگــونـه می‌شــود آیــا کــه عـافیـت‌طــلبی
شــب سمـــور، بــه رنــــج لــب تنــــور دهد

 

مبــاش غَـــرّه و افتــاده باش همچون تــاک
که ســرو، تــن به تبـــر، از سـرِ غــــرور دهد

 

چـه روزگـــار غـــریبــی شـده‌ است امروزه
چنـان که زندگی از غصــه، بــوی گــور دهد

 

مشــو ز رحمــت حــق نـاامیـــد در عـــالــم
کــه حــق، مـــراد دل بنـــده‌ی صـــبور دهد

 

بخــواه حــاجــت خود را از او که بی‌تردید
اگر که مصلحـت افتــد، نه یک؛ کـــرور دهد

 

کسی که ره بسپارد به چشمــه‌ی خـورشـید
بـه شـام ظلمتـــیان، پـــرتـــوی ز نـــور دهد

 

کسی که غرق خدا شد جزای اوست بهشت
نه آن که دل به عبادت، به شوق حــور دهد

 

اگـر که نــور حقیـقـت به سـیــنه‌ هـا تــابـد:
«کلیم را چه نیازی که دل به طور دهد؟» ۱

 

درین زمانه که هر کس به نفــع خود کوشد
خوشا کسی که عصایی، به‌دست کــور دهد

 

چنـان کـه (ساقی) کــوثــر به پاس همت او
بــه روز حشــر، بــر او ، از مِـی طهـــور دهد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1402/10/04

۱ـ استاد مجاهدی

در پشت در، ماهی منور داشت می‌سوخت

«السَّلاَمُ عَلَیْکِ أَیَّتُهَا الصِّدِّیقَةُ الشَّهِیدَةُ»

(مادر داشت می‌سوخت)

 

وقتی به دست ظالمان در داشت می‌سوخت
در پشتِ در، زهرای اطهر داشت می‌سوخت

«محسن»، عزیز فاطمه (س) مانند مادر
از ضربِ در، در بطن مادر داشت می‌سوخت

فضّه، چو شد آگاه، از زخمی جگرسوز
بر پهلوی زهرا به بستر داشت می‌سوخت

وقتی عزیز مصطفی(ص)، می‌سوخت از درد
در آسمان، قلب پیمبر داشت می‌سوخت

 

از این مصیبت نیز با اندوه و ماتم
جبریل هم با دیده‌ای تر داشت می‌سوخت

آه از نهاد کودکان برخاست تا عرش
وقتی که مادر همچو آذر داشت می‌سوخت

یک سو حسن، گریان به همراه برادر
سوی دگر زینب چو خواهر داشت می‌سوخت

وقتی گرفت آتش، در و دیوار خانه...
با کودکانش نیز حیدر داشت می‌سوخت

تنها نه حیدر سوخت آن جا با عزیزان
در شعله‌های ظلم، داور داشت می‌سوخت

«دیوار، دم می‌داد و در، بر سینه می‌زد
محراب می‌نالید و منبر داشت می‌سوخت»

خانه نه تنها سوخت در آتش که گویی :
در شعله‌های خصم، کوثر داشت می‌سوخت

«کوثر» نه تنها سوخت بلکه در حقیقت
ای وای من! قرآن سراسر داشت می‌سوخت

آن خانه‌ای که بوسه می‌زد جبرییل‌اش
در آتش خصم ستمگر داشت می‌سوخت

آن خانه‌ای که سجده‌گاه انبیا بود
در دست کفّار بداختر داشت می‌سوخت

آتش به جان شیعیان افتاد وقتی...
دیدند خانه همچو مجمر داشت می‌سوخت

تکثیر شد چون آینه، داغ عظیمی
وقتی که یک جمع مکسّر داشت می‌سوخت

هم عرشِ حق ، همناله با آل پیمبر (ص)
هم فرش از بیداد کافر داشت می‌سوخت

از داغ زهرا (س) سوخت در قلب سماوات
خورشید که چون ماه و اختر داشت می‌سوخت

در پیش چشم دشمنان بی مروّت
مولا چو شد بی یار و یاور داشت می‌سوخت

وقتی به پایان آمد این شعر جگرسوز
دیدم قلم چون شعر و دفتر داشت می‌سوخت

القصه : وقتی قلب کوثر، داشت می‌سوخت
از سوز غم، (ساقی) کوثر داشت می‌سوخت.

سید محمدرضا شمس (ساقی)

از چه پنهان گشته‌ای ای نازنین! از چشم‌ها

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یٰا قائِمِ آلِ مُحَمّد (عج)

(از چشم‌ها)

 

از چه پنهان گشته‌ای ای نازنین! از چشم‌ها
ای چراغ روشنی‌بخش زمین! از چشم‌ها

 

سال‌ها در انتظارت ندبه‌ها سر داده‌ایم
گرچه پنهان گشته‌ای ای مه‌جبین! از چشم‌ها

 

جغد شوم جنگ و نخوت سایه افکنده به سر
اضطراب ملّت ما را ببین از چشم‌ها

 

چشمِ ما انگشتر و بینایی ما چون نگین
از گناهِ ماست کافتاده نگین از چشم‌ها

 

پیش رو چیزی نمانده از دو روز عمرِ ما
می‌توان بینی نگاهِ واپسین... از چشم‌ها

 

هم تو پنهانی و قبر بی ضریح مادرت
فاطمه، آن همسر حبل‌المتین از چشم‌ها

 

ما گنهکاریم اگرچه از چه پنهان گشته است
بارگاهِ دختِ ختم‌المرسلین از چشم‌ها ؟

 

شرم دارم از خدا ، اما گمان دارم چرا ؟
هست پنهان مرقد آن دل‌غمین از چشم‌ها

 

تا مبادا رنگ بازد کعبه‌ی حق در نظر...
هست پنهان مدفنش روی زمین از چشم‌ها

 

ای فروغ دیده‌ی چشم‌انتظاران! می‌شود
دیده گردی از یسار و از یمین از چشم‌ها

 

چون نشسته دیده‌ها را گَرد عِصیان و گناه
پرده برگیر ای امام راستین! از چشم‌ها

 

گر که قسمت نیست تا بینم تو را در این جهان
چون ربوده گرد غم، نور مبین... از چشم‌ها ـ

 

کاش گیری گَرد غم را با نگاه دلکش‌ات
وقت مرگم در نگاهِ آخرین، از چشم‌ها

 

(ساقیا) خواهی اگر بینی رخ آن گلعذار
پاک کن گَرد ِ گناه ِ آتشین... از چشم‌ها

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

ای که چون گنج به ویران بقیع جا داری

‌(السَّلاَمُ عَلَیْکِ أَیَّتُهَا الصِّدِّیقَةُ الشَّهِیدَةُ)

‌(حضرت زهرا)‌‌‌

 

ای‌که چون گنـج به ویران بقیـ ـع جا داری
مَـدفـن خویش، نهــان از همــه دنیــا داری

گرچـه مخفـی‌ست مــزارت، به زمــانـه امّـا
بخــدا ، در دل غمــدیــده‌ی مــا جــــا داری

مِحـــوَر آل عبــــایـی ، کــه مقـــــامـی والا
چو علــی نــزد خــــداونــد تعــــالـیٰ داری

خلــق اگـر که شـده افــلاک، طفیـلی تواند
«هرچه خـوبـان همه دارند، تو تنهـا داری»

می‌کند فخر، جهانی به تو ای دخت رسول!
بـاغــی از لاله چــو در خــاکِ مُعــــلّا داری

مانده‌ام مات، چه‌سان روی گلت شد نیلی؟
تو که شــیری چو علـی آن شه والا... داری

سقط شد «محسنِ» تو، با لگــدِ قنفــذ اگر
داغ او بــر دل، چـون لالــه‌ی حمــــرا داری

«دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد»
نــور حــق را چــو در آییـــنه‌ی ســیما داری

ای بقیـعی کـه شـدی قبـــله‌‌ی دل‌هــا دانـی
که تـو در دامــن خود حضرت زهـــرا داری

چــار امــامـی که در آغــوش تو آرامیـدند
یــادگـــارنــد کــه از حضــرت مـــولا داری

تــو از این پنــج گلی که به دلت جــا دادی
فخــر بر خود ز شـرف، نـــزد ثـــریــا داری

گرچه ویـــران شده‌ای از ســتم قـوم دغــا
غــم مخور زآنکه تو گـل‌های شکـوفـا داری

آسمــان، نــزد تــو تعظیــم کنــد تـا به ابــد
این مقـامی‌ست که از عتــرت طـاهـا داری

(ساقیا) فخـر تو این است که از لطف خدا
نسَـب حیــــدری از مـــــادر و بـــابـــا داری

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1393