خسته‌ام از شعرهای نطفه ی افیون و بنگ
خسـته‌ام از شعـــرهــای نطفــه ی افیــون و بنـگ
شعــرهـایـی که نمـوده عــرصـه را بر شعــر ، تنـگ
خسـته‌ام از مــدّعــی‌هــایـی کـه بـر تــن کـرده‌اند
جــامــه‌ی رنــدان ولیکن ، با هـــزاران رنگ و ننـگ
خسـته‌ام از ژاژخــایــانــی کـه در قـامـوس شعــر
واژه‌هــا را کــرده دسـتاویــز خــود با ننگ و رنـگ
خسـته‌ام از نــوســرایــانــی کـه گــویـی می‌کنند
مهمــــلات خــویـش را تحمیـــل ، بـــا زور تفنـگ
طبــل‌‌هــای خــالــی امـّـا ـ بـا صــداهــای فــریـب
در هیــاهــوی حبـــابــی گــوش‌هــا را کرده منـگ
تا به کی باید سکوت و هی سکوت و هی سکوت
تا به کی؟ بــاید دَلنـگ و هـی دَلنـگ و هـی دَلنـگ
بس کـن ای خــالـی ز فــرهنـگ ای بـدون اعتــبار
وامــداری تــا بـه کِــی؟ از یـــاوه گــویــانِ فرنـگ
تا به کی؟ خواهی بگویی شعر یعنی: حرف مفـت
تا به کی؟ خواهی ببافی هی جفنگ و هی جفنـگ
گــو چگــونـه؟ مـی‌کنـی سـگ_مـاهـی مــرداب را
در قیــاس مــاهــی دریــای هیـبـت، چــون نهنـگ
در کجـــا دیــدی شغـــالــی در مصــاف شــیر نــر
کـی؟ تــوان بـــوزینــه‌‌ای را دیــد ، همپــای پلنـگ
شـاعــری کـردنـد: فــردوسـی ، نظـامـی ، رودکـی
حـافظ و سعـدی و صـائب از فخـامـت ، بی‌درنـگ
ابلهــی را کــن رهــا و رســم رنـــدان ، پیشه کــن
نقـش کـن بـا واژه‌هــای شعـــر، یک بـــوم قشـنگ
کــن بیــان! انـدیشـه را بـا لفــظ و معنـــای وزیــن
مثــل (ساقی) بـا مــوازیـن و مکـن هــرگــز درنـگ
سید محمدرضا شمس (ساقی)
