امیر قافله ـ آن شهسوار می‌آید

(میــلاد امـام زمـان "عج" مبـارک باد)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(همیشه بهار)

 

امـیــــر قـــافلــــــه ـ آن شـهســوار می‌آید
قــــرار ِ خـــاطـــر ِ هـــر بـی‌قــــرار می‌آید

 

خـــزان اگرچه گـرفتــه فضای عـــالـــم را
گلـــی کــه هسـت همیـشـه بهـــــار می‌آید

 

چو هست قحط تراوت درین کویر عطش
بــه کـــام تشـــنه لـبــــان ، آبشـــار می‌آید

 

سحــاب رحمـت حق آن بهـــار جــاویـدان 
بـــه آبـیــــــارى ایــــن شــــوره‌ زار می‌آید

 

نسـیم مِهـــر ، وزیـــدن گــرفتــه بر عــالـم
نشــــاط و خـــــرّمـــی پــــایــــدار می‌آید

 

مَهی که هست ز پشت و قبیله‌ی خورشید
بـه دفـــع ظــلمـت این شــام تـــــار می‌آید

 

غبـــار گام به گامش دواى دیــده‌ی ماست
طبـیـبِ عشــق چــه نیکـــوعِــــذار می‌آید

 

بگو به یوسـفِ کنعــان بساط خود برچیـن
کــه یــوســف دگــــری، از قـــــــرار می‌آید

 

هـلا، که خفته به غـاریـد وقت بیداریست!
خبـــر رســیده کــه آن یــــارِ غــــار می‌آید

 

شکسته‌کشتی دل‌هاى مــوج حـــادثـــه را
بَـــرَد ز بحـــر فنــــا ، تـــا کنـــــار ، می‌آید

 

بـــراى آنکـــه بسـوزد بـــه آهِ ســوتــه‌دلان
رداى کفــــر و ســـتم ، شعــــلـه‌‌وار می‌آید

 

بـــراى آنکـــه بگیـــرد تـقــــاصِ کـــرببـــلا
یگــانــه منـتـــقم هشــت و چـــــار می‌آید

 

بـــراى آنکـــه کنــد قلــع و قمــع دجـّــالان
عَلــم به دوش ِ بـه کــف ذوالفـــقار می‌آید

 

بــراى آنکــه بـه خـاک افکنــد شقـــاوت را
ز شـــاهـــــراه عـــــدالــت ، ســوار می‌آید

 

بــراى آنکــه کنـــد شهــــر عشــق را آبــــاد
خبــــر دهیـــد کــه آن شهــــریــــار می‌آید

 

بگــو به مطــرب عرفان تـــرانــه‌ای سر کن
کــه از کـــرانــه ی غیـبـت ، نگــــار می‌آید

 

بـــزن بــه چـنــگ تـــرنـــم ، نــت نکیـسا را
کـه عشق و شـادی و شـور و وقــار می‌آید

 

چو هست (ساقی) عشّـاقِ دردمنــد جهـان
دواى دل‌شـــــدگــــــان ِ خمـــــــــار می‌آید

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

مروه ی عشق و صفا باشد حسین

(اَلسّـلامُ عَلَیْـکَ یٰا اَبٰاعَبـْدِاللّٰهِ الْحُسَیْن)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(شرح انما)

 

مروه ی عشق و صفا باشد حسین
نـاسـخ جــور و جفــا باشد حسین

 

شــاهکــــار  کــــردگــــار  لایــــزال
مـفخــر ارض و سمــا باشد حسین

 

گـــوهــــر شهـــوارِ دریــــای شـرف
قــــلـزم بــی انـتـهــــا باشد حسین

 

پــور شـیرِ حــق ، علـــی مـرتضـــا
زاده ی خیــــرالنـســا باشد حسین

 

سـبط پیغمبــــر ، سپهســالار دیــن
نــور چشم مصطفــــا باشد حسین

 

افتخـــار لـــوح و کــرسی و قلـــم
خـــامــسِ آل عـبـــــا باشد حسین

 

شیعیـــان را در طــریقــت ، پیشوا
منجــی شــاه و گـــدا باشد حسین

 

پـاســدار جــان نثــار کـــوی عشـق
اسوه ی صـبر و رضــا باشد حسین

 

رتـبـــه ی ثــارالـلَّهـــی دارد بـه کـف
چون خدایش خونبها باشد حسین

 

از شعـــاع طــلعتـش ، در آسمــــان
مِهـــر گردون را ضــیا باشد حسین

 

مظهــر عشق است و اکسیر وفــــا
عـــالمــی را کیمـیــــا باشد حسین

 

داد در قنــداقـه فطــرس را شِفـــا
بـــرتـــرین دارالشّفـــا باشد حسین

 

امــرِ حــق را کـردہ درس بنـــدگـی
مکتـب "قـالــوابـلــی" باشد حسین

 

حــافــظ و احیـــاگـــرِ دیــنِ مبــین
منجـــی دیـــنِ خــــدا باشد حسین

 

آب بُـد مَهــــریــه ی زهـــرا ، دریــغ
تشـــنه کـــام نیــــنـوا باشد حسین

 

اهــل‌بیـت خود فـــدای حــق نمـود
مظهر جــود و سخـــا باشد حسین

 

آن‌که دادہ اکبــر و اصغــر ، وَ چون
قــاسـم شـیریـن لقـــا باشد حسین

 

آن‌که شد خم قامتش وقتی شنید :
ادرک ادرک یــا اخــــا ، باشد حسین

 

آن‌کـه هفـتـــاد و دو یـــار بــاوفــــا
داد در دشــــت بــــــلا باشد حسین

 

آن‌که در میدان عقل و عشق و دین
شد سر از پیکر جـــدا باشد حسین

 

آن‌که از بعــد شهـــادت دسـت کیـن
بـر لبـش زد بــــوریـــا باشد حسین

 

خــاک کـویـش سرمه ی چشم فَلَک
دردمـنــــدان را ، دوا  باشد حسین

 

مضجع ذی رفعتش محــراب عشق
قبـــله ی ایـــزد نمــــا باشد حسین

 

بخت شیعه ملتـزم بر عشق اوست
دوش هستی را همـــا باشد حسین

 

یـــاور درمـــانـــدگــان بـــی پنــــاہ
دشمــن خصــم دغــــا باشد حسین

 

رهـــروان را دسـتـگیـــر و رهنمــــا
شـــافـــع روز جـــــزا باشد حسین

 

آنقـــدر دانــم کـــه : تـــا روز ابـــد
لایـــق مــدح و ثنــــا باشد حسین

 

(ساقیا) بشکــن ســبوی بـــــادہ را
جـــام شــرح "انمــــا" باشد حسین

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

قصه‌ی عشق ، که تفصیل خودش را دارد

(تحلیل خودش را دارد)

 

قصـّـه‌ی عشــق ، که تفصـــیل خودش را دارد
مثــل خــوابی‌ست که تأویــل خودش را دارد

 

پـــای اندیشـه کجــا می‌رسد ای خـالـق خلــق!
به وجــود تــو کــه : تفضـــیل خودش را دارد

 

دانـم آن‌قــدر که عــالــم همه از خلقت توست
این مقــامی‌ست کــه تجلیـــل خودش را دارد

 

در "شب قـدر" عطا گشت ز تو سوره ی "قـدر"
شــأن این آیــه کــه : تنــزیــل خودش را دارد

 

آن شبی را کـه فـــزون‌تــر ز هـــزار آمده است
پـــاس داریــم کــه : تطویـــل خودش را دارد

 

چــارده‌گــونــه روایــت به قــرائــت خواندیم
این کتـــابــی‌ست که تـــرتیــل خودش را دارد

 

ای مسلمان! تو ز "قـــرآن" بطلب چـاره ی خود
مَسلـک ارمـنـــی ، "انجـیـــــل" خودش را دارد

 

بطلب چـاره ی خود را که گشایش‌گرت اوست
کــه بــه هـــر مشکــلی آجیـــل خودش را دارد

 

پاشو از خــواب به شـیـپور جهــالـت به جهـان
روز محشـر کـــه : ســرافیــــل خودش را دارد

 

پــاک کــن گــرد کــدورت ز دل و جــلوه نمــای
این غبــاری‌سـت کــه : تغسـیل خودش را دارد

 

مـا بــر آنیــم که بـا وحـــدت ِ پیمـــان بـاشـیم
این پیــامـی‌ست که تعـــدیـــل خودش را دارد

 

چونکه شیطــان شده از روز ازل وسـوسـه‌گــر
آدمــــی نـیـــــز ، ابــــاطـیـــــل خودش را دارد

 

شــد بــــرادرکشـی از اول خلقــت ـ مــرســوم
همچــو "هـابیـل" که "قـابیـل" خودش را دارد

 

لشکـــر ابـــرهـــه با فیـــل ِ مـُـــراد آمده است
نیست غـــم ، کعبــه ابــابیـــل خودش را دارد

 

نهـــراســیم ز ویـــرانگـــر ایمـــــان و وطــــن
مُلـک اســلام چو "سجّیـــل" خودش را دارد *

 

باکی از ظـالـم و فرعون‌صفتان در دل نیست
حضرت مــوسیِ مــان ، نیـــل خودش را دارد

 

راسخــانیــم بـه عـــزمــی به تقـــابــل با کفــر
گـرچــه هر غـــائــله‌ای قیــــل خودش را دارد

 

با وقیحــان به تقــابــل چو نشینی هنــر است
این نــزاعــی‌ست که تجمیـــل خودش را دارد

 

عـــاشقـــانیــم کــه در وادی لیـــلی ز جنـــون
رهـســـپاریـــــم کــه تمـثـیـــل خودش را دارد

 

همچو مَــــدّی که بیـــان دل خطــاطــان است
قصه ی عشــق ، تفـــــاصـــیـل خودش را دارد

 

ســیزده سـال کــه یعقــوب بـه لابــان تـن داد
شور عشقی‌ست کــه راحیـــل خودش را دارد

 

گـرچـه سخـت اسـت گـذشـتن ز گذرگاه مــراد
این عبــوری‌سـت کـه تسهیـــل خودش را دارد

 

مصرعی وام ز "پــروانــه" گــرفتــم که بگفت :
"این غــزل، شـیوه ی تحلیـــل خودش را دارد"

 

هر هجـــا را ست مُقــامی چو به تقطیع کــلام
وزن هـــر شعــــر ، افـــاعیـــل خودش را دارد

 

(ساقیا) شعــر تو هرچنـد کــه شـیواسـت ولی
طبــع تـو ، شـوق بــه تکمیـــل خودش را دارد

 

بـرسد دسـت تـو بر کـنــگـــره ی چـــرخ فلــک
این کــلاسی‌ست که تحصــیل خودش را دارد

 

نشــود نـــام پســر ، مشـتـهــــر از نـــام پــــدر
گـرچـه هر طـایفــه ، فــامیـــل خودش را دارد

 

گر کنــی درک مفـــاهیـــم و مــوازیــن سخــن
شهــرتــی هسـت کـه تحمیـــل خودش را دارد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
جمعه 1400/10/8

* موشک سجیل که از دستاوردهای دلاورمردان ایران است.

اکراین به غم نشست ز بیداد روسیان

(جنـگ)

 

طوفان غم وزید و دل ِ تنگ گریه کرد
چون شیشه‌ای که خورده بر او سنگ گریه کرد

 

آرامش خیال ، چو از خانه پر کشید
جغدی نشست و سینه‌ی دل‌تنگ گریه کرد

 

شب‌سایه‌های شوم به‌دوشش نشسته بود
در پرده های ظلمتی ِ جنگ گریه کرد

 

وقتی که دید گرگ نهان را به جلد میش
با حال زار ـ از این همه نیرنگ گریه کرد

 

اشکی نریخت از غم این روزگار سخت
از ازدحام و هجمه ی این ننگ گریه کرد

 

شفاف ـ مثل آینه ، یکرنگ ـ مثل آب
از رنگ و روی توده‌ی صدرنگ گریه کرد

 

آهی کشید، از دل و چنگی به رخ کشید
چون ناله‌های حاصله از چنگ، گریه کرد

 

وقت سفر رسید و ـ زمان وداع بود
وقتی شنید قافله را ـ زنگ، گریه کرد

 

"اکراین" به غم نشست ز بیداد "روسیان"
(ساقی) به‌حال مردم این جنگ گریه کرد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

خانه بر آب روان ساخته‌ای یعنی چه؟

(خانه بر آب روان ساخته‌ای یعنی چه؟)

(یعنی چه؟)

 

ای‌که دل را به جــز او باختـه‌ای! یعنی چه؟
بی_‌جهت سوی دگـر ، تاختـه‌ای! یعنی چه؟

 

تـار و پـودت همـه از بافتـه‌ی خلقت اوست
دل و دیــن بـر دگــری باختـه‌ای! یعنی چه؟

 

چشم بستی ز درون و ، به بــرون تاختـه‌ای
(نـاگهــان پــرده بـرانداختـه‌ای! یعنی چه؟)

 

دوختی دیـده‌ی خـود را بـه سـرابی بـاطـل
خـانـه بـر آبِ روان ، سـاختـه‌ای! یعنی چه؟

 

قبضه‌ی جهــل گرفتی بـه کـف از بلهــوسی
تیـــغ را سـوی خــــدا ، آختـه‌ای! یعنی چه؟

 

عقــل را هیــچ ؛ دوچشم تو چــراغ راهنــد
راه ، از چـــاه ، کـه نشـناختـه‌ای! یعنی چه؟

 

هسـت ابـلیـس بــر آدم ز ازل وسـوسـه‌گــر
پــرچـــمِ کفـــر کـه افـراختـه‌ای! یعنی چه؟

 

عـاقبـت نیست تـو را غیــر نگـونی ؛ دانـی؟
بـه مسـیری کـه تـو پـرداختـه‌ای! یعنی چه؟

 

نرسد پـای تو (ساقی) چو به گَــردِ "حافظ"
غـزلـی را کـه چـو او ساختـه‌ای! یعنی چه؟

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1400/11/27

حدیث عشق تو در هر سخن نمی‌گنجد

((اَلسَّــلامُ عَلَیـْکَ یَـا اَمِیــرِالْمـُؤمِنـِین))
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(حدیث عشق)

 

حـدیـث عشـق تــو در هر سخــن نمی‌گنجد
بـیـــان معــــرفـتـت ـ در دهـــــن نمی‌گنجد

 

چگونه تـاب سخــن هست ـ در بـــرابـــر تو
به نــزد بلبــل خوشخـوان زغـــن نمی‌گنجد

 

ز حسن سیرت و صورت، قرین تو به جهان
هــــزار یــوسـف گـــل_پیــرهـــن نمی‌گنجد

 

چنــانکـه نیست مُیسّر، نگـــاه بر خـورشـید
فـــروغ مِهــــر تـــو ـ در انجمـــن نمی‌گنجد

 

ز نفس پــاک تو ایـن بس کــه در اراده‌ی تو
تبــــاه_وســوســه ی اهــــرمــــن نمی‌گنجد

 

دلــی به وسعـت عــالَـم طـلب نمـاید عشـق
چنــانکــه در دل هـــر کــوهکـــن نمی‌گنجد

 

مقــام امر "ولایـت" تویی ز بعــد نبی (ص)
به مــور ِ مــانــده بـه قعــر لگـــن نمی‌گنجد

 

ولایــتِ تــو ، امــــان می‌دهــد محبــــان را
چو قلعـــه‌ای کــه در او راهــــزن نمی‌گنجد

 

ولایـتِ تـو نــدارد قـــریــن کــه در بـــر ِ آن
هـــزار مَسلــک و رســم و سـنــن نمی‌گنجد

 

نـوای "فـُـزتُ وَ رَبّ" ، این نـوای جــان‌فرسا
درون ِ واژه‌ ی درد و مِـحــَــــــــن نمی‌گنجد

 

دلــی کـه شـوق "نجــف" دارد و زیــارت تو
بـــدون تــــاب شــود ، در وطـــن نمی‌گنجد

 

بگفت (ساقی) شوریده_‌دل به طبع خموش
که وصـف حسن تو در شعـــر مـن نمی‌گنجد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

شب صلای غم و درد و ماتم است امشب

(اَلسّلامُ عَلَیکَ یٰا موسَی بْنِ جَعفر)

 

آن که یک عمـر به زنـدان ستم شد محبوس

پــدر حضرت معصـومه بُــد و خسرو تـوس

 

عاقبت کشـته شد از جـور و جفـای هــارون

ماند بر سینه‌ ز داغش غم و بر لب افسوس

 

࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(محبس هارون)

 

شب صلای غم و درد و ماتم است امشب
صلای غم چه بگویم ، محرّم است امشب

 

نوای ضجّه ـ ز سوی عِراق ، می‌آید
به‌گوش ، بانگ غم و افتراق می‌آید

 

سیاه و سرخ و کبود است آسمان عِراق
ز دود ِ آتش ‍ِ بیداد ِ سینه_سوز فِراق

 

شب فِراق ، شبِ مویه‌های جانسوزی‌ست
شبی که عامل آن ، دشمن سیَه روزی‌ست

 

شبی که اختر ِ برج ِ ولایتِ هفتم
که بود رونقِ هفت آسمان و هَم انجم

 

افول کرد و جهان گشت ظلمتِ کامل
نشست گرد سیاهی به دیده و بر دل

 

شرر ز دیده ، زبانه کشید بر گردون
شده‌ست چشم فلک هم ز داغ کاسهٔ خون

 

نوای نوحه بلند است تا به عرش خدا
که جنّ و اِنس و مَلک شد حزین و نوحه ‌سرا

 

به هرکجا نگری ماتم است و غصه و غم
به جان شیعه فتاده‌ست ، آتشی ز اَلَم

 

نوای "وا اَبتا" در عِراق پیچیده‌ست
نفس به سینه بوَد حبس و خون به هر دیده‌ست

 

࿐❁࿐✿࿐❁࿐

 

"امام موسیِ کاظم" (ع) امامِ خوبی‌ها
پس از تحمل عمری شکنج‌ ِ جان‌_فرسا

 

که خم نکرد قد سرو خویش را هرگز
به نزد هارون ، این مظهر عناد و دغا

 

گرفت تاب و توان را ازو که از سرِ جهل
شکسته بود ستون حکومتش ـ یک جا

 

نداشت تاب تحمل که پیش چشمانش
کنند عزت و تکریم ، آن امامی را...

 

که از صلابت و خلق عظیم و عزت نفس
گرفته بود به سُخره ـ حکومت اعدا...

 

اگرچه کرد به زندان امام را به حِیَل
نشد دمی که به عجز آورد امام ـ اما

 

به دست "سندی" نااهل کرد مسمومش
پس از شکنجه و آزار سخت و محنت‌زا

 

که آن امامِ صبور ـ آن امامِ در زنجیر
به سربلندی از آن بندگاه ِ جور و جفا

 

کشید پر به سوی آسمان و لکه ی ننگ
نشاند بر رخ "هارون" و شد ز بند ، رها

 

࿐❁࿐✿࿐❁࿐

 

اگرچه در همه‌ی عمر اسیر زندان بود
به بند ِ محبس ِ هارون ِ نامسلمان بود

 

شمار نسل شریفش به کوری اعدا
فزون بوَد ، ز کرامات ِ ایزد یکتا

 

گرفت خاک عجم شوکتی ز دامانش
چو شاه توس که جان‌ها بوَد به قربانش

 

که هست حج فقیران حریم اقدس او
پناه ملت ایران ، شده‌ست از هر سو

 

به شهر قم ، گهری همچو : لؤلؤ لالا
بوَد چو حضرت معصومه ثانی زهرا

 

که از عنایت حق، شافع جزا باشد
غبارِ قم ز قدومش چو توتیا باشد

 

به هرکجا که رَوی مرقدی ز صُلب وی است
چو شهچراغ به شیراز ، یا امام ِ ری است

 

اگرچه کشته شد آن (ساقی) شکسته‌دلان
ز جام زهر جفا گشت ، مستِ جاویدان

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)