نه هر که با تو نشیند شود برایت دوست
نـه هـــر کــه دم ز صــداقــت زنــد ، بــوَد صـــادق
نـه هـــر کــه دم زنــد از عـــاشــقی ، بــوَد عــاشـق
نـه هـــر کــه بـا تـو نشـیــند شـود بــرایـت دوست
که گه حکایت این دوسـتی چو ســنگ و سـبوست
نیــازمـــوده مـــده دسـت خــود بــه هـــر دســتی
وگـــرنــه در همــــه ـ عمـــرت ، دچــــار بــن‌بسـتی
اگـــر کــه طـــالـب فیـضــی ، ره سعـــــادت پـــوی
کــن اجـتـــنـاب ز یـــاران جـــاهــــل و بـــدخـــوی
کـه: "همنـشــین تــو بـــایـــد کـه از تــو بــهْ بـاشد"
وگـــرنــه منــــــزلــت و عــــــزتــت ز هــــم پـاشد
بجــو "رفیــــق شفـیــق و درســت پیمـــان بــاش"
ز یکـــدلــی شـود او پیکـــر و تــواش جــان بــاش
کــه آدمـــی بــه جهــــــان ، بــایــد آبــــــرو یــابــد
رفیـــق یکـــدل و یکـــرنــگ و نکتـــه گــــو یــابــد
کـســی کــه صحـبــت او عــــــزت و وقــــــــار آرد
بـــرای دوســت ، در ایـــن عــــالـــم اعـتـــــبـار آرد
کـه گـــر بـه کـــوی امیــــران رَوَد شَهَـش خـواننــد
میــــان ظــلمــت شــب ، پـــــرتــــو ِ مَهـش داننــد
ولـــی کســی کــه شــود بــا ســــیه دلان همـــــراه
بـه دسـت خویش کنـد گــــوهــــر وجـــود، تبـــــاه
نـه عــــزتـــی بـه جهــــان بیــند و نــه عـــــافیـتی
نـه ابـتـــــــدایـــی دارد ، نــه نـیــــــــز عـــــاقبـتی
شـــود مَلــــول ، ز عمـــــر گـــــران ، ز نــــاکـــامـی
بـه شعــــله پختــــه نگــردد سـرشت ، از خــــامـی
زمــــانـــه زرگـــــــر ایــــــام و... آدمــی زر ِ نـــاب!
بــه شــرط آنکــه بپـــویـــد هـمـیـشـه راه صــواب
به‌گوشِ جان شنو از (ساقی) این سخن ای‌دوست!
کــه حُسن عــاقبــت آدمــی ، بـه خـــوی نکـــوست.
سید محمدرضا شمس (ساقی)
1402/04/21
