مژده ای دوست که ماه غم و ماتم طی شد

(ماه ربیع)

 

ماه ربیــع الاول آمد چون بهــاران

یارب بده پاداش و مزد سوگواران

صحت، سلامت ، تندرستی مداوم

با سربلنــدی ، در مسیر روزگــاران

 

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

 

(مــاه ربیــع)

 

مژده اِی‌دوست! که مـاه غــم و ماتم طی شد
مــاه غمبـــار صفـــر ، بعـــد مُحـــرّم طی شد

 

شــد حـــلول مَــــهِ نـــــو ، مــــاه ربیــــعِ اوّل
مــاه دلخـــون شدن حضرت خــاتـم طی شد

 

مــاه جـــانبـــازی و شـوریـدگـی و شــیدایـی
مــاه انـــدوه خـــــداونــــد معظّــــم طی شد

 

مــاه سقـــای علمـــدارِ شکسـته پـــر و بــــال
که شد از زین به زمین قامت او خم طی شد

 

مــاه هفتــاد و دو پــروانـه‌ی آغشته به خون
گـِـــرد ســـالار شهیــــــدان مُحــــرّم طی شد

 

مــاه قــــرآن ، بـه سـرِ نیـــزه تــــلاوت کردن
که نخوانده‌ست کسی در همه عـالم طی شد

 

مــاه جـــاری شـدن خـــون خــــدا ، ثـــارالله
خــونبهــــایـی خــــداونـــد مُکــــرّم طی شد

 

مــاه آوارگــــی آل علــــی (ع) ، در ره شـــام
که به لب آمده جـان، از ستم و غــم طی شد

 

مــاه بیـــداد یــــزیــد و عمــــر و ابـن زیـــاد
کـه جهیــدند بـه غـــرقـــاب جهنــم طی شد

 

مــاه سـنگیــن‌دلـی شمــر و سَــنان و خـولـی
آن سه بی‌رحم و سه ملعون مجسّم طی شد

 

بس‌که غــم دید رسول از صَفـر و ماه حــرام
مـژده‌اش باد، که غـــم‌هــای دمــادم طی شد

 

(ساقیا)! مــاهِ ربیـــع است ، بــِده جــام مراد
که دگر، مـاه غــم و غصّــه و مــاتـم طی شد.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1382

ماه ربیع الاول آمد چون بهاران

(ماه ربیع الاول مبارک باد)‌

‌

ماه ربیــع الاول آمد چون بهــاران

یارب بده پاداش و مزد سوگواران

صحت، سلامت ، تندرستی مداوم

با سربلنــدی ، در مسیر روزگــاران

سید محمدرضا شمس (ساقی)

عبا بر روی سر دارد کسی که شمس هشتم بود

(شمس هشتم)

 

عبا بر روی سر دارد کسی که شمس هشتم بود
دلش آتش... ولی لب‌هاش گلدان تبسم بود
ولیعهدی به‌ظاهر گرچه از فرط تفاهم بود
ولی عهدی که جام شوکرانش با تحکم بود :

 

‌که باید نوشی این جامی که می‌باشد سرانجامت

 

‌ولیعهدت به دستت کشته شد ای حاکم ظالم!
چو تدبیر غلط کردی شدی درمانده و نادم
اگرچه بود امام آگاه و بر تزویر تو عالِم
خودت را رهرو او خواندی ای بدتر ز بِن ملجم!

 

‌چگونه رهروی هستی که در دل نیست اسلامت؟!

 

‌ولایت‌عهدی از اول ، اگر چه آشکارا بود
خصوصاً بر امامی که به افکار تو دانا بود
ولی بر آن که غافل از تبرا و تولا بود
مسلّم گشت این پیمان که عهدی نامدارا بود

 

چنین عهدی از اول بود تار و پودی از دامت!

 

‌امام هشتمین! چون هفتمین خورشید عالمتاب
که در زندان هارون شد شهید و شیعه شد بی‌تاب
شهید جور مأمون چون شدی از خدعه‌ی اعراب
شده توس از قدومت قبله‌گاه خلق چون محراب

 

‌زند خورشید ، سر در هر سحر ، از مشرق بامت

 

حریم انورت حج فقیران است آقا جان!
پناه عالمی و قلب ایران است آقا جان!
اگرچه دشمن تو عبد شیطان است آقا جان
ولیکن شیعه‌ات اینجا فراوان است آقا جان

 

‌درخشد بر فراز بام ایران تا ابد نامت!

 

بوَد حبل المتین شیعیانت تاری از مویت
بوَد چون توتیای دیده‌ها خاکِ سر کویت
چه خوش باشد نماز عشق در محراب ابرویت
تویی (ساقی) و ما دُردی‌کشان جام دلجویت

 

خوشا آنکس که نوشد قطره‌ای، هرچند از جامت

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

 

مسلمین را کرده خاکسترنشین

(یا رسول الله)

ای دریغا...! روح ختم المرسلین

کرد رجعت سوی فردوس برین

عالَم ِ  اسلام ،  گشته  داغ  دار

مسلمین را کرده خاکسترنشین

 
 

(یا کریم اهل‌بیت)

مظلومترین خلق خدا را کشتند

فرزند  علی  مرتضی  را  کشتند

از بخل معاویه ی  ملعون و پلید

افسوس! امام مجتبی را  کشتند

 

(یا امام مجتبی)

آوخا ، دردا ، گُل گلزار باغ مصطفی(ص)

مَظهر حُسن خداوندی ، امامِ مجتبی(ع)

شد شهید زَهر ِکینِ همسری پست و پلید

کآتشی زد زین مصیبت ،  بر  نهاد ماسوا

 

(یا امام رضا)

ریخت تا زهر جفا مأمون دون در ساغرت

از شرار کینه ؛ آتش  زد  به  نخل  پیکرت

گرد ظلمت ، بر فراز  آسمان پیچیده است

از همان دم  که عبایت را کشیدی بر سرت
‌
‌سید محمدرضا شمس (ساقی)

لشکر اسلام را ماتم گرفت

رحلت پیامبر اکرم تسلیت باد.

(پادشاه انبیا)

 

لشکر اسلام را ماتم گرفت
بغض راه سینه را محکم گرفت

 

ابر غم ، گویی ز چشم آسمان
می‌چکد با ناله و آه و فغان

 

خاتم دین، پادشاه انبیا (ص)
رخت می‌بندد از این دار فنا

 

آیه‌ی «انا الیه راجعون»...
می‌شود معنا به لوح یسطرون

 

برترین مخلوق خالق ، ناگهان
می‌رود با قلب خونین از جهان

 

از نهاد غافلان بینوا...
که ندانستند قدر مصطفا ـ

 

ناله‌ی «یا لَیتنا کُنت مَعک»
می‌رود از سینه تا اوج فلک

 

گرچه با او دشمنی‌ها کرده اند
آبروی خویشتن را برده اند‌

 

ساحرش خواندند از نابخردی
غافل از اسرار حیّ سرمدی

 

هر طرف بانگ عزا آید به گوش
هست واویلا و فریاد و خروش

 

خیمه زد غم در بلاد مسلمین
شعله می‌خیزد ز ذرات زمین

 

خلق بر تن می‌کند رخت سیاه
می‌گدازد سینه ها را سوز آه

 

بلبل از دوری گل گشته خموش
گلشن از باد خزان شد زردپوش

 

جغد غم بنشست بر بام جهان
ناله‌ی شومش رسد بر آسمان

 

عرش تا فرش جهان را غم گرفت
زین مصیبت عالمی ماتم گرفت‌

 

‌(ساقی) محنت ز جام شوکران
ریخت در کام نبوت(ص) ناگهان

 

شوکرانی که نبی را شهد بود
سرکشید و لحظه‌ای دیگر نبود‌

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

, حضرت خورشید! سلام علیک

(اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یٰا عَلِی بْن موسَی الرّضاء)

(اذن دخول)

 

حضرت خـــورشـــید! ســـلامٌ علیـک
آیــت تــــوحـیــــــــد! ســـلامٌ علیـک

 

خــاک نشــین حـــــرم خـــواهــــرت
حضرت معصـــومـه‌ی جـــانپـــرورت

 

زائــــر درگــــاه شمـــا از قـــــم است
خسته و درمـانـده و سردرگــم است

 

آمـــده‌ تـــا بــوسـه بـه خــاکـت زنــم
بــوسـه بــه آن درگـــــه پــاکـت زنــم

 

اذن دخـــولـــم نـــدهـــی وای ِ مــن!
گــوش فلـک ، کــــر کنـــد آوای مــن!

 

ای کــه خطـــابخـش همـــه عـــالمی
ســرمـــــه‌ی چـشمــــان بنــــی آدمی

 

راه بــــده بـــر مـــنِ بــی پـــا و ســر
کـن دمـی از عــاطفـــه بـر مــن نظــر

 

آمــــده‌‌‌ام تـــا کــه نگـــــاهــــم کنــی
عفـــو و کـــرم توشه‌ی راهــــم کنــی

 

عبـــد گنـهـکــــار خـــــدایــــم ولـــی
نیست مـــرا جـــــرم بجـــز کــاهلــی

 

ضـــامـــن آهـــوی خــــراسـان تـویی
روز جـــــزا ، شـــافــــع انسـان تـویی

 

ضـــامـــن من بــاش بـه درگـــاه حق
تـا کـه کنــم عـِـــلم و عمـــل منطبـق

 

گرچــه پــریشــانــم و درمـــانـــده‌ام
مضطـــرب الحـــالــم و شـرمنـــده‌ام

 

گرچـه شکسـته‌ست مــرا بــال و پــر
نیست مـــرا جـــز تــو امیـــدی دگــر

 

بــاز بگـــویـــم بــه هــــزاران امیــــد
ای که مـــرادی تو و من هم مـــریـــد

 

حضــرت خــورشــید! پنـــاهـــم بـده 
گرچـه ســــیه‌روی ، تــو راهــــم بـده

 

ای کـــه تــو داری ز دل مـــن خبـــــر
نـــزد خـــــدا آبــــرویـــم را ، بخـــــر

 

گرچـه خـــــدا محــــرم دل‌هـــا بــوَد
عـــالِــم کـــل بــر همـــه دنیــــا بــوَد

 

واســط خیــری چــو بـــه درگـــاه او
خیـــر مــرا خـــواه و بــه او بــازگــو

 

قفـــل مـرا نیست به جـــز تــو کلیــد
نیســتـم از درگـــــه تــــو ، نــاامیـــد

 

قفــــل مــرا ، بــا نگهــی بـــــاز کـــن
مظهــــر اعجــــازی و اعجــــاز کـــن

 

(ساقی) هشــتم بــده جــــام مــــراد
جـــان تـــو و جـــان امـــــامِ جــــواد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1388

اربعین آمد و ما لایق راهت نشدیم

(اَلسَّلٰامُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰاعَبْدِاللّٰهِ الْحُسَیْن)

(زبان‌حال جاماندگان قافلهٔ اربعین)

 

اربعیـــن آمــد و مــا لایــق راهـت نشــدیـم
در شب عشق ، خبـــردار پگـاهـت نشــدیـم
گرچه امسال هم از خیل سپاهـت نشــدیـم
لایـق دیـدن آن حشمت و جـاهـت نشــدیـم

 

نــام مــا ثبـت ، مبـــادا نکنـی در طــومـــار
بلکــه مــا را ز کــرم ، زائــر کـویـت بشمــار

 

داد با عشـق تو مــادر به دهــان ما را شــیر
عشق تـو کــرد ز کـــردار تو دل را تسخیـــر
راه عــرفــان تـو پـوییــم به لطف تقــدیـــر
گرچـه هسـتـیم گنهکـــار و سـراپـا تقصیــر

 

نظـری کن که جــدا از تو و راهـت نشویـم
غیر راهی که به تو می‌رسد اصـلاً نـرویـم

 

راهِ تـو ، راه خــــداونــد مُکـــرّم بــوده‌ست
راهِ تـو هر کـه رَوَد راه خـــدا پیمـــوده‌ست
هرکه این راه رَوَد در دو جهان آســوده‌ست
غیـر ازین راه رَوَد هر که رهی بیهــوده‌ست

 

مگــذاری کــه رَوَد راه دگـــر ، رهـــرو ِ تـان
گرچه جـز راه تو رفتـن به حقیقـت نتــوان

 

کــربــلا مرکز عشق است و همــه پـرگـاریم
شکـر لِله کــه ز عشقـی ابـــدی سـرشــاریـم
عــالمـی خفتـــه اگــرچـه همگــی بیــداریـم
چون به دل، حـبّ حسین بن علـی را داریـم

 

عشق مـا عشق حقیقی‌ست مجازیش مدان
عاشق آن‌است که در عشق دهد حتی جـان

 

جـان نـاقـابـل مـا ، لایــق درگــاه تـو نیست
آنکه بشناخت تو را بی‌خبر از راه تو نیست
مدّعی طعنـه به ما گر زند ، آگــاه تو نیست
اُف بر آن قـافله‌ای باد که همــراه تو نیست

 

مـا همــه عـاشـق و دیـوانـه‌ی درگاه تـوایـم
تا نفس هست همه پیــرو و همــراه تـوایـم

 

کمتـریــن شـاعـــر درگـــاه تــو هســتم آقــا
عشق تـو کرده به وصف تو زبــان را گـویــا
هرچـه عشق است به غیــر تو بوَد بـی‌معنـا
عشق آن‌اسـت که در آن برسی تــا به خــدا

 

(ساقی) دل‌شده را هـم ، بطلب بــار دگــر
تـا نبسته‌سـت ازیـن دار فنــــا ، بــار سفــر

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

کوفیان بارها ستم کردند

(اَلسَّلٰامُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰاعَبْدِاللّٰهِ الْحُسَیْن)

(دست پاییز)

 

کـــوفیــان بــارهــا ســتم کردند
بــر دل شــیعیـــان ، اَلـــم کردند

 

نـزد ظــالم ز سست عهــدی شان
خویش را همچو دال خــم کردند

 

چون عــرب‌های جـاهلـی از جهل
دشمنـی‌ جمـــله بـا عجـــم کردند

 

با علـی، فاطمــه، حسـین و حسن
بـیــوفــــایـــی دم بــــه دم کردند

 

مــرتضـیٰ را بـه مسجــد کـــوفــه
غرقه در خـون به تیـغ غــم کردند

 

وقت سجــده به تیــغ کیـنه جــدا
فـــرق آن شـــاه ِ محتــــرم کردند

 

ســر بــریــدنــد ، از حسـینِ علــی
پــرچــــم ظـــلم را ، علَــــم کردند

 

ســیــنه‌ی شـیعیــــــان عـــالــم را
مـــرکـــز مـــاتـــم و اَلـــــم کردند

 

‌خـوشـنویسان برای مشـق فِـــراق
دســت پــاییـــز را ، قلــــم کردند

 

‌بعــد بـا کِلـکِ سر بــریـده ی شـان
مشـــقِ اشعــــار محتـشــم کردند‌

 

تـا کـه تـــاریــخِ ظــلم و تقـــوا را
بـر جهــان بـا قلـــم ، رقــم کردند

 

آل سفـیــان و کــوفیـــان را نیـــز
بــــا درایــــات ، مـتـهــــــم کردند

 

گرچه این قــوم نـــابکـــارِ وقیــح
خــویش را راهـــی عــــدم کردند

 

شــاهـــدان غیـــور کــرب و بـــلا
جــان فــــدا در بــرٍ ســـتم کردند

 

شـیعیـــان خــاک پـاکشان را نیــز
از سـرِ عشــقـشـان، حــــرم کردند

 

حــرمی را که قبــله‌ی عشق است
رشک فــردوس و هـــم ارم کردند

 

ایـن بــوَد سـرنـوشـت مــــردانــی
کــه بــه راه خـــدا ، کــــرم کردند

 

کرد (ساقی) بیــان به طبـع کلیـل
خود بخوان قصه را وُ کن تحلیـل

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1394

 

وقتی همه آلاله ها را ، سر بریدند

(اَلسّلامُ علَیکَ یا اَباعبداللهِ الحُسَین)

(خیمه‌ ی مهتاب)

 

وقتی همــه ـ آلالــه هــا را ، سـر بریدند
وقتی که مــردان خــدا در خـون تپیدند

 

آوای قـــرآن ـ بر فـــراز نیـــزه ـ گـل کرد
هرچند گل را نــاجــوانمـــردانــه چیدند

 

ظلمـت اگرچه زوزه میزد چون شغــالان
خورشید را بر خیــمه ی مهتـــاب دیدند

 

آزادگـــان وقتی قفس‌هــا را شکـسـتـند
تــا بیکـــران آسمـــان‌‌هــا ، پــر کشـیدند

 

مرغان عـاشق بـــال و پــر را بـــاز کردند
تــا آسمـــان عشـق ، سـوی حـــق پریدند

 

دل‌بسـتگان زنــدگــی وامـــانـــده در راه
دلدادگــان حـــق به ســرمنـــزل رسیدند

 

عِطر شهـــادت در میان دشـت ، پیچیــد
وقتی شقـــایـق‌ها به صحــرا می‌دمیدند

 

آنــان کـه در بنــــد حقــارت مانده بودند
خـود را به اعمـــاق دنـــائـت می‌کشیدند

 

چشمان‌شان چون مـاتِ بــرق سکه‌ها شد
کــور از هــوس، زیبـــایی حـق را ندیدند

 

مــردانگـــی را با طـــلا ، تعـویض کردند 
نــامــردمــی هــا را بـرای خــود خریدند

 

در زیــر بــار بــردگـی و شـرم و عِصـیان
در‌مـانـدگان خوف و خفّـت ‌قــد خمیدند

 

بر خـارطبعــان مـانـد شـرم و روسـیاهی
آلالــه‌هــا ـ بـــا سـربـلنـــدی ، روسپـیدند

 

تـا مست گـردنـد از مـی (ساقی) کــوثــر 
بـا عشـق، جـــام "ارجعی" را سرکشیدند

 

کــردنــد بیـــدار آن به غفلت خفتگـان را
آسـوده دل ـ تـــا روز محشـر ، آرمیـــدند

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

 

سهمگین است عزایت بخداوند وَدود

(اَلسَّلٰامُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰاعَبْدِاللّٰهِ الْحُسَیْن)

 

(نور دوچشم حیدر)

 

سهمگین است عزایت بخداوند وَدود
بر قیام تو و بر لشکر و آل تو درود

 

نه فقط شیعه عزادار تو گردیده کنون
که عزادار تو هستند مسیحی و جهود

 

پسر فاطمه! ـ ای نور دو چشم حیدر
که شدی کشتهٔ تیغ ستم و تیر و عمود

 

گریه میکرد بر احوال غمت ، پیغمبر
زآن دمی که شدی از دامن مادر مولود

 

ریخت چون خون تو در راه خداوند کریم
خونبهای تو بوَد حضرت حیّ معبود

 

دشمنت کشت اگر ، کی رهد از دست قدر
که کند گریه بر احوال بدش آل ثمود

 

سربلند آمده ای از سفر کرب و بلا
دشمنت گشت به میدان دیانت مردود

 

آنکه دل باخت به شیطان، نبَرد ره به کمال
بنده ی خالص حق است همیشه محمود

 

پدرت هست علی ، اختر تابان ولا
مادرت فاطمه آن زهره ی برج مسعود

 

سومین اختر تابان ولایی که ز عشق
تا خداوند نمودی به سماوات صعود

 

به مقامت نرسد پای کسی ، تا به ابد
گرچه باشند همه زاهد و از اهل شهود

 

از سخاوت چو گذشتی ز خود و اهلِ عیال
گوی سبقت ، کرمت از همه عالم بربود

 

حاتم طایی و امثال وی از عجز و نیاز 
سائل کوی تو هستند ؛ تویی! مظهر جود

 

سخن لاف نباشد به خداوند ، قسم
که خدا نیز تو را از سر تکریم ستود

 

گفت لولاک و تو بودی هدف از خلقت او
که کمال بشریت ، ز تو باشد مشهود

 

فهم من نیست تو را گرچه همین می‌دانم
که به عشق تو شده خلق، همه بود و نبود

 

تو به صحرای کویری که بجز خار نداشت
گل نمودی و شدی جاری پیوسته چو رود

 

کعبه گر قبله ی عالم بوَد از سوی خدا
عالمی را ست سزاوار به کوی تو سجود

 

آنکه غافل بوَد از معرفت و مرتبت‌ات
هست از حلقه ی ادراک و ارادت مطرود

 

گریه خیز است اگر مرگ تو ای فانی حق
آسمان از غم جانسوز تو گردیده کبود

 

اربعین آمد و ما زائر کویت نشدیم
چونکه امسال شده راه زیارت مسدود

 

(بُعد منزل نبوَد در سفر روحانی)
تا نفس هست بوَد رشته ی پیمان معهود

 

(ساقی) غمزده گر در غم تو نوحه گر است
با دلی لجّه ی خون ، مرثیه ات را بسرود

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)