ماه محرم آمد و حی علی العزا
مـــاه محــــرّم آمـــد و حَـیّ عَلَــی العـــــزا
بــــر نیـــــزه می‌رود ســر ســـالار نیـــــنوا
آن سـر ، که بـود "سَــرور آزادگـــانِ" دهـــر
با تیــغ کیــنه ، گشت جـــدا از تـن از قفـــا
چون زیـــر بـــار ظـــلم یـــزیـــد و متابعین
هـــرگـــز نـرفــت زاده‌ی زهــــرا و مرتضـــا
بسـت آب را به روی عـــزیـــزان اهــل‌بیـت
ابـــن زیـــاد پســت ؛ همــــان زاده‌ی زنـــــا
فرمان جنگ داد به بِـن سعــد دون و گفـت:
خــواهــی اگـــر امـــــارت ری را در انتهــــا
آگـــاه بــاش اگـــرچــه کثـــیرنــد لشکـــرت
در جنـــگ بـــا حسـین نیفـتـی بــه قهقــــرا
جنگــی بپـــا نمـــای ، مبـــادا کــه یک نفــر
از امــت حســین بمـــانــد کســی بــه جـــا
نـاقــوس جنــگ را چو دمیــدنـد، بی امـان
کشـتـند هـرکـه بـود ، از اصحــاب بــاوفـــا
بعـد از شهــادتِ همـه یــاران، ســوی امــام
آمـــد علـــیّ ِ اکبـــــر رعنــــا ، بــه التجـــــا
اذن پــدر گــرفــت کــه آنـک علیـــه کفــــر
تــا پــا نهـــد به معــرکــه، آن شِـبهِْ مصطفا
بـی واهمــه نهــاد قــــدم در مصـاف ظــلم
شد کشـته، گرچه کُشـت از آن لشکــر دغــا
فـریــاد و آه و نــدبــه شد از خیمه‌ها بلنــد
دیــدنــد پیکـــری کـه شـده قطعه قطعه را
سـوز عطـش ز سـیـنه تــوان را گرفتـه بود
گـرمــای دشت، شعــله‌کشان همچو اژدهـــا
از فــرط تشـنگی عــزیــزان اهـل‌بیـت (ع)
فـریـاد العطـش ز زمیـن خـاسـت بـر هـــوا
عبــاس ، آن یگــانـه "علمـــدار شــاه دیــن"
رفــت از فــرات ، آب بَـــرد تا به خیمـه‌هــا
با تیــغ کیــن و کفــر به فرمان شمـــرِ دون
در علقمــه ، دو دست علمــــدار شد جـــدا
بگْـرفـت مَشـکِ آب به دنــدان و شــد روان
رو سوی خیمــه‌های عـزیـزان ، که از قضــا
مَشکش درید تیـر و ، تنش را هـدف گرفت
دسـتی که داشـت اِذن ، بــه کشــتار اتقیــا
هـرگــز ندید چشـم فلـک ایـن‌چنـین ســتم
نشنیده نیـز گــوش فلـک این‌چنـین جفــــا
بـر کـف گرفت کـودک عطشانِ خود حسین
فــریــاد زد کــه : تشـنه بـوَد می‌شود فنــــا
آبــی دهیــد محض خـــدا بــر رضــیع مـن
انصــاف اگـــر کــه هست درون دل شمــــا
گوشی نبود کــور و کــران را ز فرط بغض
رحمــی نبــود در دل آن قــــوم بــی حیـــا
آبــش نـــداد دسـتی و دسـتی بلنــــد شــد
بـر کـف گرفت تیـــر و کمــان را درآن فضـا
زیــر گلــوی اصغـــر شـش مـاهـه ، حــرمله
تیــر سه شعبــه کــرد ز سنگیـن‌دلــی رهـــا
در کــربــلا نهـایـت بیــداد و خشـم و کیـن
شد ثبـت، بــا قســاوت دل‌هـای بــی خـــدا
هفتـــاد و دو شقــــایـــق بسـتان معــرفـت
پــرپــر شــدنــد ، از ســتم و جــور اشقیـــا
خــون می‌چکیــد روی زمین از فـراز عرش
در ســوکِ کشــتگان ســرافــــراز کـــربـــلا
نخـــل امیــــد "لشکــر آزادگـــان" شکسـت
پشت فلـک خمیــد ، ازیــن داغ جــان‌گـــزا
در راه حــق قــدم چو گـذاری علیــه ظــلم
باید که بگــذری ز خــود و خویش و آشــنا
آنکــو ز عشــق ، فــانـی فـی الله می‌شــود
در راه حــق به شـوق خـــدا می‌شود فـــدا
خوشبخت آن کسی که کند ، بنــدگـی حـق
راهی جز این چو نیست به سرچشمه‌ی بقا
بیچـــاره آن کسی کـه اســیر هـــویٰ شــود
خــود را کنــد به بنـــد مکـــافــات ، مبــتلا
کــرب و بــلا مبــارزه‌ی عقـــل و عشـق بود
در این مبـــارزه، فقـط عشـق است رهنمـــا
(ساقی)! قــلم چگــونـه تـوانـد رقــــم زند
ظلمـی کـه شـد به آل پیمبـــر ، بــه نـــاروا
