سرم خاک سر کوی حسین است
"اَلسَّلٰامُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰاعَبْدِاللّٰهِ الْحُسَیْن"
(آموزگار اسقامت)
سرم خاکِ سرِ کوی حسین است
دلم در بنـد گیسوی حسین است
امــام ســوم از آل محمـــد (ص)
که جان را فـدیه کرد از بهر ایـزد
چو فــانی در وجود کبــریــا شد
بــزرگ آییـــنه ی ایــزد نمـــا شد
گــلِ گلــزار بـــاغ عشق و مستی
نشـاط شیعـــه در گلـــزار هستی
عــزیــز مصطفـــا و پــور حیـــدر
گــــل بســتـان زهــــرای مطهّــــر
بــوَد کشــتی دریــــای هـــدایــت
چــــراغ روشنی تا بــی نهـــایــت
پَر قنـداقه اش سِحر حـلال است
شِفــای فطرس بشکسته‌بال است
غبـــار درگهـش کحـــل بصــر شد
فروزان از رخش شمس وقمر شد
مرامش در طــریقـت ، عــاشقــانه
قیـــامـش تــا همیـشـه ، جــاودانه
ز آدم تا به خــاتــم ، ریزه خوارش
به جز احمـــد که باشد افتخـارش
ز رتبـت بـرتـر از عیسَی بن مـریـم
گـــدای کــویـش ابـراهیــمِ ادهــم
به صورت یا به سـیرت یا کلامش
بوَد صد یـوسف مصری غـــلامش
بـــزرگ آمـــوزگـــار اسـتـقـــامــت
مـــرادِ شـیعـــه تـا روز قیــــامــت
اَلا ای شـیعـــه ی نــــاب حسـیـنی!
ز جـــان بگـــذر در آداب حسـیـنی
که بر شـیعـــه شفـیـــع روزِ محشر
حسین است و بوَد (ساقی) کــوثـر
سید محمدرضا شمس (ساقی)
