سرم خاک سر کوی حسین است
(اَلسّلامُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰاعَبدِاللّٰهِ الْحُسَیْن)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐
سرم خاکِ سرِ کوی حسـین است
دلم در بنـد گیسوی حسـین است
گــُـلِ گلــزار بــاغ عشـق و مستی
نشــاط شیعـــه در گلـــزار هستی
عــزیــز مصطفـــا و پــور حیـــدر
گــُــل بســتـان زهـــــرای مطهّــــر
بـــزرگ آمـــوزگـــار اسـتقـــامــت
مــُـرادِ شـیعـــه تـا روز قیـــامــت
بــُـوَد کشــتی دریــــای هـــدایــت
چــــراغ زنـدگـی، تا بـی نهـــایــت
پَر قنـداقه اش سِحـر حـلال است
شِفـای فطـرس بشکسته بال است
غبـــار مقــدش، کُحـــل بصــر شد
فروزان از رخش شمس وقمر شد
مــَـرام دلپـــذیـــرش، عــاشقـــانه
قیــــام بـی‌نظیـــرش، جــــاودانه
چو فــانـی در وجود کبــریــا شد
بــزرگ آییـــنه ی ایـــزد نمـــا شد
از آدم تا به خــاتــم، ریزه‌خوارش
به جز احمـــد که باشد افتخارش
ز رتبـت بـرتـر از عیسَی بن مـریـم
گـــدای کــویـش ابـراهیــمِ ادهــم
به صورت یا به سـیرت یا کلامش
بوَد صد یـوسف مصری غـــلامش
مبـارک باشد این فرخنــده میــلاد
که شعبـان را حلــولی دلنشین داد
اَلا ای شـیعـــه ی نــــاب حسـیـنی!
ز جـــان بگـــذر در آداب حسـیـنی
که بر شـیعــه شفـیـــع روزِ محشر
بُــود نــــور دل (ساقی) کــــوثــــر
