اشعار سید محمدرضا شمس (ساقی)

(هیهات...!)
 

أیّهــاالنّــاس! دمی هم ز خــدا یـاد کنید
حــذر از شـیوه‌ی شیطــانی شـدّاد کنید
پـــای دل، از گـــرو ِ سـلسـلـه، آزاد کنید
قصــر ویـــرانــه‌ی آزادگــی آبــــاد کنید

تـا ببــینـید کــه جنـّت، بـُــوَد از آن ِ شما
چون بُوَد لطف خــدا سایه‌ی ایوان شما

غافل از راهِ منـــــا و ز صفـــــا دم بزنیم
راه شیطـان بــرویـم و ز خــدا دم بزنیم
بیـوفـــاییـم ولیکـــن ز وفــــــا دم بزنیم
با ریــاکــاری و ریب از ضعفـــا دم بزنیم

دانم آنقـدر که این راه مسلمــانی نیست
منطبق با روش و منطـق قـــرآنی نیست

بـا بــرازنــدگـی از اهـــلِ ریـــا دوری کن
مـَـددِ خـَـلق کنـی گر که به مسـتوری کن
غـــم‌زدایـی ز دل مضطــرِ رنجــوری کن
وآنگهی باده‌ی عشرت، زده مخموری کن

بی‌ریــا گر که کنی کار ؛ به حق اهل دلی
غیر ازین هرچه کنی نــزدِ خِــرد منفعلی

این‌زمان توده‌ی صدرنگ، فــرآوان باشد
روبَهِ تفــرقــه و جنـگ، به جــولان باشد
دیـن‌فروشی اَسفـا نـــازِل و اَرزان باشد
فکر و ذِکــر همگان راحتی و نـــان باشد

حـالیـا فرق نه انسـان و نه حیــوان دارد
با چنین بنده‌ی درمانده که شیطـان دارد

چونکه قــرآن شده بر طاقچه‌ها زنـدانی
همـــه محـــرومیــم از مــرحمـت ربــانی
گرچه غـرقیم و گرفتــار به بحری فــانی
روزمان تیــره‌تــر از نیمــه‌شـب ظلمــانی

ای مسلمان! بطلب چــاره‌ی خود از قرآن
خویش را از شب ظلمـانی ذلـت بـرهــان

بـارالهــا ، فقط از تــو طلبــم راه نجــات
ذکر و تسبـیح تو دارم بـه تمــام اوقــات
از تو هستی ز عـدم یافته معنای حیــات
گر نبودی تـو نمی‌بود وجـودی، هیهــات!

چه بگویم که چه‌ها دیده چـه‌ها می‌بینم
خــلق را یکسره ـ در بنـــد هـــوا می‌بینم

فرقه در فرقه پس از هم بوجود آمده‌اند
بهر غـارت ز همه ـ بــود و نبــود آمده‌اند
بس که از بی‌‌هنری‌شان به رکـود آمده‌اند
زرد و اِسپید و سیاه از پی سود آمده‌اند

آه و افسوس که دنیـا شده دنیـای دگــر
آتش ظـــلم، به پا گشـته ز بلـــواى دگــر

حضرت حجّت حق! مَهــدی مـوعـود بیا
نخــلِ دیـن از غــم دوری تو فرسـود بیا
تـا گلسـتان کنـی ایـن آتـش ِ نمـــرود بیا
طــاقت منتظــران، طـــاق شده زود بیا

دردنـوشـان تـو و بــاده پـرسـتـیم همــه
(ساقیا) منتظـــر روی تو هسـتـیم همــه

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1384