شاعران هم کلاهبردارند
ای دریغــا کـه عـــده‌ای به خطـا
خـویش را اهــل شعــر پنـدارند
گــرچـه دارنــد مختصــر طبعـی
بــذر اشعــار سـسـت ، می‌کـارند
در محــافــل به دور شـاعـــرهــا
بــا سمــاجت همیشه درگیـــرنـد
چون گـــدایــان کوچـه و بـــازار
مصـرعی را بــه وام می‌گیـــرنـد
هسـت شخصی بــدون استـعداد
کــه بــه کـــرّات ، دیـــده‌ام او را
در محــافــل بـــرای یک مصــرع
نــزد اهــل سخــن بــوَد کــوشــا
مصـرعی گفتــه و ز هــر شـاعــر
مصـــرع دیگـــری، بگیـــــرد وام
تــا سرانجــام ، یک غــزل گــردد
زیـر شعر از خودش گــذارد نــام
خواند شعری شبی به یک محفل
که دو مصراعِ شعــر ، از من بود
یک دو مصراع دیگــر از آن شعر
از رفیـــق شفیــق آن تـــن بـــود
شـاعــری گفـت : بیـت پنجــم را
مـن ســرودم بـــرای ایـــن آقــــا
ششمین بیت را که او می‌خواند
شـاعـــرش بود ، از قضــا آنجـــا
بیـت آخــر که یک تخلص داشت
نیــم از او بــود و نیـم ، از دگری
بـود بـــازار مشــترک ، آن شعـــر
کـه در آن بـــود ، از همــه اثـــری
الغرض رسـم شاعـری این نیست
شـاعــران خبــرگــان این کـارنـد
گـر شود رسـم ، اهل فن گـوینـد :
شـاعـــران هـــم کــلاهبـــردارنـد
کاش قـدری به‌جــای این رفتــار
بــود اهـــل تـــلاش و پــویــایـی
تا پس از کسب نکتـه‌های ظریف
بســرایــد غــــزل ، بــه تنهـــایـی
گر که ضعـفی بـوَد در اشعــارش
بشـود نقـــد، نـــزد اهــل سخــن
نقـــد رنـــدانــه هسـت سـازنــده
بــا عبـــارات محکــم و مـتـقـــن
نـاقـــدان سخــن ، بــه اســـتادی
چونکه در عــلم شعــر، ممتــازند
بـه مَحـک نیز مثــل صَــیرفیــان
سَــره از نــاسَــره ، جــدا سازنـد
ورنـه اینگــونه افتخــاری نیست
شعـــرگــویی بــه همـت دگـــران
شعــرگفتـن قـریحــه می‌خـواهد
ضمـن آگــاهـی از اصــول بیـــان
(ساقیا) بگــذر از قمـــاش دغــل
کـه ره راسـت را ، نپــیــمــودنــد
گرچه در عین جهــل و بی‌خـردی
نــام اســتاد بر خـود افـــزودنــد
گـرچـه پر طمــطراق در همـه جا
چــون سرابنــد نقشـی از بــودن
طبــل‌هـای حبــابی‌اند این قــوم
مملـو از پـوچـی و تهـــی بــودن
