اشعار سید محمدرضا شمس (ساقی)

"25 اردی‌بهشت بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی گرامی باد."

(حکیم توس)

عرب چیره چون گشت بر خاکِ ما
بــِـزد تیشـه بــر ریشــه‌ی تــاکِ ما

به تــاکــی کـه می‌داد بـر مـا ثمــر
که مستی‌فــزا بود چون شعــر تـر

دریغــــا کــه آن تــــاکِ لفـــظ دری
نگـون گشت بـر خـاک خیـره سری

بـرفت از میــان، لفـظ و گفتــار ما
عـــوض گشـت بـا زور، هنجــار ما

اگرچه که اســلام ، دین خــداست
محمـد (ص) رسول و یل انبیاست

ز کـف رفـت کــم کــم زبــــان دری
فــرامـــوش شــد گــویش مــادری

همه کاتبــان، چون عــرب دم زدنـد
تبــر بر بـُـن خویش ، محکــم زدنـد

عجـم هم چو بگرفت بر کف قلـــم
زبـــان عـــرب شـد زبـــان عجــــم

که فـردوسـی آن شـاعــر بی‌قــرین
قلـــم را بـــرون کــرد ، از آسـتــین

"پی افکند، از نظــم کاخــی بلنـــد
که از بــاد و بــاران نیـابد گــزنـــد"

ز مَهـــد تمــــدن سخـــن ســاز کرد
بـه سِحـــر قـــلم نیــز اعجـــاز کرد

ز تـاریــخ و شاهــان ایــران سـرود
ز مَهـــد دلیـــران و تـــوران سـرود

ز ضحـّــاک گفـت و جنــــایـــات او
کــه نـــابـــودی‌اش بــود یــک آرزو

اگـرچــه بــه دسـت یلــی راسـتـین
فـــریــدون همـــان زاده ی آبـتــین

به حکــم عــدالـت که نیکـو نوشت
بشد کشــته آن ظـــالـــم ددسرشت

نگـون شد چو آن خصـم پـولاد دل
کـه مــام وطـــن بـود از او خجـــل

دل مــردم از مـــرگ او شـــاد شــد
کـه خلقــی ز بنـــد غــــم آزاد شــد

بــدیــن‌گــونــه داد آگهـی از وطــن
مبــــادا فـتــــد در کــف اهـــرمـــن

سپـس گفـت از رســتم و کـی‌قبــاد
زبــان شـد شکــوفــا در آن انجمــاد

کــه اکـنــون گـــران دُرّ لفــــظ دَری
کــه بـاشـد همـان گـویـش مـــادری

زبـان مـن و تـوسـت ای همــوطــن!
ز گفتــار آن شـاعــر خـوش سخــن

به تعظیـم، باید بـر او پاس داشـت
که جان را در احیای ایران گذاشت

الا ای سخنـــدان خفتــه به تــوس!
که دوشـیزه‌ی طبع تو شد عــروس

زدی بــانگ غـــرّا بـه شعـــر تـــرت
نمـودی عیــان بر عــرب گــوهــرت

زبــان از تـو جـولان گرفت ای پـدر
کـه تـا پـارسـی را دهی بــال و پــر

از آن طـــرز اشعــــار شــیوای تـــو
از انفـــاس همچـون مسیحای تـــو

تـنِ عـــــاری از روحِ ایــران زمیــن
بـه جــان آمــد از همتـی راستـیــن

به سی سـال نـام عجـــم زنـده شد
زبـــان از تـــلاشــت فــزاینــده شد

قلــم، از تـو عنـوان دیگــر گـرفــت
عقـــاب سخـن بر سمـا پـر گـرفــت

نمی‌بـود اگــر شعـــر پــر شـور تـــو
نـــوای فــرحبــخـش مــاهــور تـــو

زبـــان عجـــم بــود محـض عـــرب
دهــان بـود خــالـی ز شهــد رطــب

بــه پـــاس تـــــلاش فــــراوان تـــو
بــه عِـــرق زبـــــان دُر افشــان تـــو

شــده کمـتــریــن رهـــروِ مکـتــبـت
بـه مَدحت سخنگــو ز تـاب و تـبـت

که مــام وطــن، از تـو جــاوید ماند
فروزنده چون ماه و خورشـید ماند

تو را چون پـدر خواندمت طفل وار
اگــرچــه بـه نــزد تـو ام ، شـرمسـار

که امـروزه آلـــوده شـد خــامــه‌هــا
ز الفــــاظ بیـگـــانـــه در نـــامــه‌هــا

ولیکــن تــویـی مــایــه ی افتخــــار
زبــان از تــو بـر مــا بُــوَد یـــادگـــار

ببـــالـــم به تـــو تـا نفــس می‌کشـم
اگــرچـــه نفــس در قفـس می‌کشـم

ز گفتـــــار تـــو بـــر زبــــان ، آمـدم
ز شعــــرِ تــرِ تــو ـ بـه جــــان آمـدم

تـویـی (ساقی) جـامِ جــان آفــریـن
که شد زنـده از نـامت ایــران زمیـن

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1384