خوش بود خوی پهلوانی‌ها
آنکــه سر کـــرده بـا گـــرانــی‌ها
هسـت ، از روی نــاتـــــوانــی‌ها
می‌کنــد سر ز فـــرط نــاچــاری
بــا غـــم و غصــه‌ی گـــرانــی‌ها
بس گـــرانــی تکــــان‌مــان داده
می‌کنــم نیـــز ، دل_تکـــانــی‌ها
روزگاری به عشق دیـن و وطـن
دیــده بسـتـیم بــر جـــوانــی‌ها
راهــی جبهــه‌ها شدیم از شـوق
جنـگ کـردیم و جــان‌فشانــی‌ها
یــار مستضعفان شدیم از جــان
خصـم مستکبــران و جــانــی‌ها
نـاقض ظــلم و جـور ضحـاکـان
نــاســخ رســم کــــاویـــانــی‌ها
چون بــری بوده‌ایم از شهـــرت
عمـر طی شد به بـی‌نشــانــی‌ها
بـی‌نشـانـی مقـــام والایــی‌‌ست
کـه در آن هسـت جـــاودانــی‌ها
ای‌دریغـــا کــه این زمــان رفتـه
از جهــان، عِطـــر مهـــربـانـی‌ها
بـاغ انسانیت خــزان شده چون
گلشـن از صَرصَر خــــزانــی، ها
گفتــم ایـن قصــه را بــرای شما
تــا بکــــاهـــم ز بــدگمـــانــی‌ها
ایـن کمیـن خـاکسار کـــوی شما
هـسـت از نســـل آسمـــــانــی‌ها
ذره‌‌‌ای هیـچ و پـوچ و سرگردان
مـانـده از جمـــع کهکشــانــی‌ها
یــادگــــار شکـــوه دوران است
زنــده مانده ز سخت‌جــانــی‌ها
این وطـن خاک رادمـردان است
رسـتم آن فخـــر سیـسـتانــی‌ها
داده خـــــون‌هـــا بــه راه آزادی
همــت و بــاکـــری ـ زمـــانــی‌ها
الغـرض هـم‌سخـن! شــنو از من
نکتـــه‌ای را ـ ز نکتــــه‌دانــی‌ها :
هرکه خـواهـان عــدل و داد بوَد
هست از جمــــع جمکـــرانــی‌ها
گرچــه مــولای‌مــان بــوَد آگــاه
از دلِ صــاحـب الـــزمــــانــی‌ها
نیسـت امــا ز جمـــع مــا راضی
تــا کـه غـــرقیــم در نــدانــی‌ها
تا به کی؟ هی شعار پشت شعار
تا کجــا؟ نیز روضــه‌خـوانــی‌ها
بی‌تـرنـم تـرانه‌خوان شده است
آنکه خوانده‌ا‌ست لـن تـرانــی‌ها
چون بوَد غافل از معیشت خلق
هسـت مغـــرور سـرگــــرانــی‌ها
گرچـه بـازنـده است نزد عمــوم
مـی‌زنـــد دم ز قهـــــرمــانــی‌ها
قهـــرمــانی اگرچـه زیبــا هست
خوش بـوَد خــوی پهلــوانــی‌ها
از ســیاسـت‌گـــــذاری قـــومــی
تلـــخ گـــردیــده زنــدگـــانــی‌ها
عـــده‌ای دل‌غمیـن ز نــاکـــامـی
عـــده‌ای غــــرق کــامـــرانــی‌ها
چشم دل بــاز کن ببین به عیـان
نــاتـــوانـــان و قـــدکمـــانــی‌ها
اشک غـــم ریــزد از نگــاه پــدر
رفتــه از خــانـه شــادمــانــی‌ها
مـا خـود از نسـل انقــلاب‌ستیم
مشت محکم به کــج دهـانــی‌ها
مــی‌کنــیم انتقــــاد ســـازنـــده
بــا همـــان شــور طـالقـــانــی‌ها
چون توان خـواند از نگاهِ غمین
این سخــن را بـه بـی‌زبــانــی‌ها :
کاش آیـد اجـــل دهـــد پــایــان
قصــه‌ی تلـــخ زنـــده‌مـــانــی‌ها
(ساقیا) گر بقـــای خـود، طـلبی
بگـــذر از خــاکــــدان فــانــی‌ها
سخن حـق بگـو که حضرت حق
بکنــــد از تــو ، پشــــتــبانــی‌ها
سید محمدرضا شمس (ساقی)
1401/2/26
