اشعار سید محمدرضا شمس (ساقی)

(اَللّٰهْمّ عَجـّـِـل لِوَلٖیّکَ الْفـَــرَج)

(بهــــار)

اندک اندک ، آمده از ره ، بهار
تا کند دشت و دمن را گل‌عذار

می‌زند شانه به گیسوی چمن
با نشاط و خرّمی ، دست بهار

ابر رحمت می‌چکد بر بام شهر
می‌شود جاری دوباره جویبار

غنچه‌ها گل می‌کند بار دگر
می‌شود خرّم ، بساط روزگار

می‌زداید از دل کوه و کمر...
همچنین از سینه‌ها گرد و غبار

روح می‌بخشد به اشجار چمن
نغمه‌ی بلبل ، به روی شاخسار

هست فصل رویش آلاله ها
موسم گلگشت و سیر لاله‌زار

از خدا خواهم درین سال جدید
بهْ شود اوضاع و دل گیرد قرار

رو کند شادی دوباره بر وطن
رخت بندد رنج و غم از این دیار

ارزش پول وطن ، افزون شود
رونقی دیگر بگیرد کسب و کار

کاش امسال آید آن آرام جان
تا سر آید رنج ِ عصر انتظار

(ساقیا)! ما را بده آن باده‌ای...
که بَرَد از دل غم و از سر خمار

سید محمدرضا شمس (ساقی)