کارفرمایی دغل در کارگاه
(روز کـــارگـــر ، گــرامـی بـاد)
─━⊰═••❃❀❃••═⊱━─
(کارگر و کارفرما)
کــارفــرمــایـی دغـــل در کــارگــاه
کـــرد بــد اخمـی بــه روی کــارگــر
گفـت بـــا وى ، از ره منّــت سخــن
کــرد بـــر او از سـر نخـــوت نظـــر
کــارگــر بـــر کــارفــرمــا زد نهـیـب
چیست؟ منظــور تـو از این دردسر
کــارفــرمــا را غــرور و کبــر و نــاز
بــاشـد از رنــج و شکنــج کــارگـــر
مـوجـب فخــر و مقــام و جــاه تـو
دســترنــج مــن بُــوَد اى بـی هنـــر
تــو ز یُمـــن دســـتـرنــج کـــار مــن
گشــته‌ای فـــرمــانـــروا و گنجـــوَر
زور مــن بخشــیده زور و زر تــو را
مـزد زور خویش خواهم سـیم و زر
رنجبــــر را ، زاری و خِفّــت چـــــرا
زر بُــوَد پـــــاداش رنــــج رنجبـــــر
مـن ز رنـج بــازوى خود نـان خورم
کـی؟ شوم تسلیم کبـر و جـاه و فـر
مـن نشانیـدم نهـــال سعـی و کـــار
تـا خـورم از شاخِ سعـی خود ثمـــر
مـن کنم کــار و تو ام اُجــرت دهـی
ایـن بـه ٱن در ؛ منّــتی نبــوَد دگـــر
مـُـزد مـن گر کــم دهی از حــدّ خود
کــم شود کــار تـو هـم از هـر نظـــر
بیشــتر گـــردد اگــر پـــاداش کــــار
کــــارگـــر را کــــار ، گـــردد بیشــتر
در ره ســــود تــــو ، از کــف داده‌ام
زور بـــازو ، روح تـــن ، نـــور بصــر
دادم از کـف ، گــوهـــر عمــر عـزیـز
تـا تــو را حـاصــل شود دُرّ و گهــــر
بر سر کــار تــو شد مــویــم سپــید
از غـم و رنـج تـو اَم خــم شد کمــر
تـا بنـوشم شهــد سود کــار خویش
می‌خورم هر روز و شب خونِ جگر
رایگــانــم زر نــــدادی ، بلکــه مــن
کـرده‌ام از حــق خود صــرفِ نظــر
چون نیـــاز مــا به یکــدیگـــر بــوَد
نیست مــا را منــتی بــر یکـــدگـــر
گـرچــه در دنیــا ز بـی انصــافی‌ات
هیچگــه بــر مـــا نمــی‌داری نظــــر
(سـاقـیِ) جـــام ولایــــم می‌دهـــد
بــاده‌ای شـیرین‌تر از شهـد و شکـر
سید محمدرضا شمس (ساقی)
1375
