شد آشنا چو بناگاه، دیده با چشمت
(چشمت)
شـد آشــنا چو بنـــاگــاه ، دیـــده با چشمت
مــرا به عشق تـو کـرده‌ست مبــتلا چشمت
بـه یـک نگـــاه ، ربـــودی ز سـیــنـه‌ام دل را
چنـانکـه هست دل انگیــز و دلـربــا چشمت
اگرچــه در خـــم ابـــروی تــو گــــره افتــد
قسـم به روی تـو بـاشـد گـــره‌گشـا چشمت
دوبــاره جـان به تن مـُــرده می‌دهــد حتیٰ
چو هست روح تن و چشمه‌ی بقـــا چشمت
مِـس وجــود مــرا کــرده‌ای طـــــلا ؛ زیــرا
بـوَد بــدون گمـــان؛ کـــانِ کیمیــــا چشمت
چـو آهـــوان نگـاهـت ز شـش جهـت تــازند
نشد دمـی کـه دلـــم را کنــد رهــــا چشمت
اگرچه دیـده به چشمی نـدوختــم همه عمر
ولی بـه دیــده‌ی مـن هسـت، آشـــنا چشمت
چه حس و حال غریبی‌ست در دلم که مدام
ز دور دسـت، مـــرا مـی‌زنــد صـــدا چشمت
چه جذبه‌ایست که دل را بسوی خود خواند
به هــر اشــاره که گــویـد: بیــا بیــا چشمت
به جــام چشـم تو دیـدم جهــانی از جـانـان
یقیـن که بـاشـد جــام جهــان نمـــا چشمت
دلــم چـو کشـتی و دنیــای مـن بــوَد دریــا
بـه کشـتی دل مـن هست نــاخـــدا چشمت
بـه هــر کجــا که رَوَم می‌کِشد مــرا با خـود
چو رهـــروی که مـرا هست رهنــما چشمت
به گـوش می‌رسدم هــر نفس نـوای بهشت
چو هست مــأذنـه‌ی عـاشقــانه هـا چشمت
نمــاز عشق، به پــا می‌کنــم به مسجــد دل
به‌سوی قبــله که باشد مــرا، دوتــا چشمت
سرود (ساقی) دلخسـته ایـن غـــزل امشب
که شرح عشق دهــد؛ شرح عشق با چشمت
سید محمدرضا شمس (ساقی)
1403/06/06
