ایهاالناس دمی هم ز خدا یاد کنید

(هیهات...!)
 

أیّهــاالنّــاس! دمی هم ز خــدا یـاد کنید
حــذر از شـیوه‌ی شیطــانی شـدّاد کنید
پـــای دل، از گـــرو ِ سـلسـلـه، آزاد کنید
قصــر ویـــرانــه‌ی آزادگــی آبــــاد کنید

 

تـا ببــینـید کــه جنـّت، بـُــوَد از آن ِ شما
چون بُوَد لطف خــدا سایه‌ی ایوان شما

 

غافل از راهِ منـــــا و ز صفـــــا دم بزنیم
راه شیطـان بــرویـم و ز خــدا دم بزنیم
بیـوفـــاییـم ولیکـــن ز وفــــــا دم بزنیم
با ریــاکــاری و ریب از ضعفـــا دم بزنیم

 

دانم آنقـدر که این راه مسلمــانی نیست
منطبق با روش و منطـق قـــرآنی نیست

 

بـا بــرازنــدگـی از اهـــلِ ریـــا دوری کن
مـَـددِ خـَـلق کنـی گر که به مسـتوری کن
غـــم‌زدایـی ز دل مضطــرِ رنجــوری کن
وآنگهی باده‌ی عشرت، زده مخموری کن

 

بی‌ریــا گر که کنی کار ؛ به حق اهل دلی
غیر ازین هرچه کنی نــزدِ خِــرد منفعلی

 

این‌زمان توده‌ی صدرنگ، فــرآوان باشد
روبَهِ تفــرقــه و جنـگ، به جــولان باشد
دیـن‌فروشی اَسفـا نـــازِل و اَرزان باشد
فکر و ذِکــر همگان راحتی و نـــان باشد

 

حـالیـا فرق نه انسـان و نه حیــوان دارد
با چنین بنده‌ی درمانده که شیطـان دارد

 

چونکه قــرآن شده بر طاقچه‌ها زنـدانی
همـــه محـــرومیــم از مــرحمـت ربــانی
گرچه غـرقیم و گرفتــار به بحری فــانی
روزمان تیــره‌تــر از نیمــه‌شـب ظلمــانی

 

ای مسلمان! بطلب چــاره‌ی خود از قرآن
خویش را از شب ظلمـانی ذلـت بـرهــان

 

بـارالهــا ، فقط از تــو طلبــم راه نجــات
ذکر و تسبـیح تو دارم بـه تمــام اوقــات
از تو هستی ز عـدم یافته معنای حیــات
گر نبودی تـو نمی‌بود وجـودی، هیهــات!

 

چه بگویم که چه‌ها دیده چـه‌ها می‌بینم
خــلق را یکسره ـ در بنـــد هـــوا می‌بینم

 

فرقه در فرقه پس از هم بوجود آمده‌اند
بهر غـارت ز همه ـ بــود و نبــود آمده‌اند
بس که از بی‌‌هنری‌شان به رکـود آمده‌اند
زرد و اِسپید و سیاه از پی سود آمده‌اند

 

آه و افسوس که دنیـا شده دنیـای دگــر
آتش ظـــلم، به پا گشـته ز بلـــواى دگــر

 

حضرت حجّت حق! مَهــدی مـوعـود بیا
نخــلِ دیـن از غــم دوری تو فرسـود بیا
تـا گلسـتان کنـی ایـن آتـش ِ نمـــرود بیا
طــاقت منتظــران، طـــاق شده زود بیا

 

دردنـوشـان تـو و بــاده پـرسـتـیم همــه
(ساقیا) منتظـــر روی تو هسـتـیم همــه

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1384

خواب دیدم از لب نوشین لبی ساغر گرفتم

(تـاج عشق)

 

خواب دیدم از لب نوشین لبی سـاغــر گرفتم
ناگهان چون شعلـه‌ای از پـای، تا سر در گرفتم

 

سوختــم تا در میــان آتـش جـان‌سوز عشقش
مثل ققنـوسی دوباره جـان ز خاکســتر گرفتم

 

عقـل شد مـانـع مرا در رهگذار عشق و مستی
تا که راه عشـق را از عقــل، بـا خنجــر گرفتم

 

عشق یعنی: رد شدن از آسمان عقــل و هستی
زیـر پـا هم هستی و ، هم عقـل دانشور گرفتم

 

پـر گشودم بر فــراز عشـق ، بـا بــال و پــر دل
عـرش را با هیبت‌اش یکسر به زیـر پــر گرفتم

 

چونکه گشتم آسمـان_پـروازِ معــراج وصالش
جبـرئیـل عشق ماند و پـر ، سوی دلبــر گرفتم

 

تـا رسیدم عـاقبـت بر درگهش از شـوق رویش
محـو در او بـار دیگــر قــامتـش در بــر گرفتم

 

(ساقیا) آن‌دم که می‌‌نوشیدم از جــام لبــانش
سوختــم اما ز مستی ، نشـئه‌ای دیگــر گرفتم

 

عاقبت از لطف عشق و مهر جانسوز وجودش
تــاج عشـق و عــزت و آزادگـی، بـر سر گرفتم

 

نـاگهــان بیــــدار گشـتم در میــان بسـتر غـــم
زنــدگــانی را بــدون عــاشقــی از ســر گرفتم

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1386

شاعران را طبع شیوا لازم است

(واژہ‌هـــا ســربـــازهــای شـاعـــرند)
─━⊰═•••❃❀❀❃•••═⊱━─

(شعر و شاعری کلاسیک)

 

شـاعـــرانـه هرچــه می‌کــوشـیم ما
هست تمــریـن سخــن ، ایــن روزها

 

شعــرگــویـی نیست کـــار هـر کسی
کـی؟ کنــد کـــربــاس، کـــار اطلسی

 

شعــر یعنی عشـق و احساس نهــان
وزن و معنــــا و قـــوافــی و بیـــان

 

شـاعــران را طبــع شـیوا لازم است
خفتـه‌طبعـان را مســیحا لازم است

 

عــدہ‌ای بـا شعـــر ، بــــازی می‌کنند
شــاعـــری‌هـــای مجــــازی می‌کنند

 

حــرف حــرفِ واژگــان را پیش هم
گــاہ ، افــزایـش دهند و گــاہ ، کــم

 

بعــدِ سـاعـت‌هـا تـــلاش و خستگی
پــــازلــی ســازنــد ، بـــا وابســتگی

 

پــازلـی از جنس حــرف و هنــدسه
مثـــل دوران قـــــدیــــمِ مــــدرسـه

 

بـا کمک از خط‌کـش و متــر و تــراز
حاصـل آید چنــد بیــتی نیمــه‌سـاز

 

شــاعــری را نیست اســبابِ سخــن
جــز تسلّط بـر علــوم شعـــر و فــن

 

چون قــریحــه نیز کــامــل می‌شود
بی تـأمـل شعــر ، حــاصــل می‌شود

 

واژہ‌هـــا ســربـــازهـــای شـاعـــرند
شـاعــران فــرمـانـدهـان مــاهـــرند

 

بـا یکی فــرمـانِ شــاعـــر ، واژگــان
جــای خـود داننـــد مثــل پــادگــان

 

چون به واژہ میدهی فـرمان ایست
واژه‌‌ها داننـد یعنی ایست ، چیست

 

در نظــامـت جملگی، بـا پـــای خود
مسـتـقر گـردنـد هر یک جـــای خود

 

هرکه دارد طبـــع تنـــد و پـر تـــوان
مـی‌سُـرایــد شعـــرهــای جــــاودان

 

وآنکه طبعش خفتـه و بیـدار نیست
چـاره‌اش دوری ازین گفتــار نیست

 

بــــایــد اکنــــون وارد پیکـــــار شد
در تـعـَـــلّم ، رهـــــروی هشـــیار شد

 

هست این پیکـار ، با طبــع خمـوش
تـا که آید دیـگ گفتــارت به جــوش

 

خــامُشـی را ، اختــــیار خـــود مکن
طبـع خود را خود بخود بیخود مکن

 

طبــع چون بیـدار میگردد ز خـواب
می‌شود در شعــرگــویـی کــامیــاب

 

گر که خواهی در سخن گـویـا شوی
شــاعـــری شـوریـدہ و شــیدا شوی

 

سـر ، فـــرود آور بـه نـــزد اوســـتاد
تــاک سان تـا میــو‌ه‌ات گـردد زیـــاد

 

نقـــد ، صیقـــل می‌دهد روحِ بیـــان
چون مسیحا می‌دهد بر مردہ جــان

 

نقـــد چون سـازندہ اَست و اسـتوار
گوشِ جان ، بر نقـــدِ نقــّـادان سـپار

 

گـــر پـــذیـــری نقــــد را در انجمــن
مـی‌شــوی شمـــع شبـسـتان سخــن

 

چون شود بیـــدار ذهــن خفتـــه‌ات
مـی‌شـود دُرّ معـــــانــی ، گفتـــه‌ات

 

تــوسـن گفتــــار را ، گــــردد ســوار
آنکــه بــاشد پـر تـــلاش و اســتوار

 

شـاعـــری گـر تکسواری کـردہ اَست
کشـوری را‌ شهـــریــاری کـردہ اَست

 

مُشت او مسطوره‌ی خــروارهاست
حـاصـلِ پـُـرکـــاری و گفتــارهاست

 

حاصـل جهـــد و تــلاشی بی‌بـدیـل
مثـل مـوسیٰ میزدہ هر دم به نیـــل

 

بـی ‌بهـــانــه در دل شـب‌‌هــای تـــار
مـی‌ســرودہ شعـــر‌هـــای بـی‌شمــار

 

بــا فنــــون شعــــر ، گشـــته آشـــنا
درک کــــردہ شعــــر را بـــی ادعــــا

 

عــــده‌ای بـا دسـت و همیــان تهــی
دم زنـنـــــد از شـــاعــــری و آگهــی

 

مفلسـان محـض ، در قـامـوس شعر
هتک حـرمت کردہ بر نـامـوس شعر

 

شعـــر می‌گوینـــد اما شعـــر نیست
یــاوہ می‌بــافنــد از یک تـا دویست

 

عـــده‌ای هم ، پـــا فـــراتــر می‌نهند
تـــاج نقـــدِ شعـــر ، بــر سر می‌نهند

 

دایمــــاً در انـتـقــــــاد از دیگـــــران
مـوش گردیده‌ست چون شیر ژیــان

 

عرصــه را بگرفتــه در چنـگِ هـوس
در مجـــازی گشــته مــاننــد عسـس

 

هرچــه می‌بیـنــند بــا نقــــدِ خطـــا
مـی‌نمـــــاینــــد ادعــــــا و ادعــــــا

 

حــال گـویـم : نــاقــــدا با امتـــنان!
طبـــل آسا فـــاقـــد از علـــم بیـــان

 

دَم مزن از اختـــلاف عَمــرو و زیــد
عــاری از تـدبیــر و آگــاهـی و قیــد

 

از چــه؟ دایـم نقـــد مطلـب می‌کنی
بــاد ، از نقــدت بـه غبغــب می‌کنی

 

گر فقـط خــواهـی که نقــّــادی کنی
عـــاری از انــدیشــه ، اســتادی کنی

 

نقـــد تو ، هـــرگـــز ندارد جــایگــاہ
تــا کــه هســتی در کمنـــدِ اشتـــباہ

 

چونکه دستت خالی از آگاهی است
انتقــــاداتـت تمـــامـــاً واهــی است

 

بی ‌جهـت بر پـــای ایـن و آن مپـیج
خـاطــر ، آزردہ مکـن با علــمِ هیــچ

 

نقــــد را ، آداب و دانــش لازم است
نکتـه‌‌گـویی عیـن نـرمـش لازم است

 

بــایــد اول خـویشـتن را ، پـــروری
نگــــذری از اشتــباهــت ســرســری

 

دور بــــایـــد گشــت از مـــا و منــی
تــا نگـــردد دوســتی‌هـــا ، دشمنــی

 

خــودپســندی‌هـا بــوَد از جـــاهــلی
سـروْ از نخــوت نـــدارد حـــاصــلی

 

گـــر شــوی آگـــهْ ز معیــــار سخــن
صـیرفی سازی سخن با علـم و فــن

 

چـون نمــــایــی انتقــــادات درست
می‌توان نقـــد تو را نقـــدینــه گفت

 

پنــد (ساقی) را شـنو با گـوشِ جان
خویش را از بنـــدِ نخــوت وارهــان

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

من کی‌ام؟ من بن عم و داماد خیرالمرسلینم

(اَلسّلامُ عَلَیْکَ یٰا عَلِـیّ بْنِ اَبِی‌طٰالِب)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(دلیل خلقت)

 

من کی‌ام؟ من بِن عـم و دامـاد خیــرالمرسلینم
من کی‌ام؟ من بـوتـراب و رشته‌ی حبل المتینم

 

من کی‌ام؟ مـولـود کعبـه ، زاده‌ی بیـت خــدایم
من قسیم النـّــار والجنــة ، بـه هنگــام جــزایم

 

من کی‌ام؟ آییــنـه‌دار پـــرفــروغ ذوالجـــلالـم
من کی‌ام؟ کـــانــون قـــرآن خـــدای لایـــزالـم

 

من کی‌ام؟ من ترجمان خلقت و کـون و مکانم
من فــــروغ لایـــزالِ هـــم زمیـــن و آسمـــانم

 

من کی‌ام؟ شــیرازه‌ی قـــــرآن ربّ العـــالمیـنم
کاتب وَحـی‌ و کـــلام الله نـاطــق، روح دینـــم

 

من کی‌ام؟ من وارث یاسین و طاها و ضحایم
من ولـیّ حقــم و ، خلــق خـــدا را ، رهنمـــایم

 

من کی‌ام؟ من فاتح صفین و خیبر ، هم حنینم
انبـیا را غیر احمـد (ص) هــادی و نـور دوعینم

 

من کی‌ام من شیعیان را برترین حصن حصینم
من به فــرمـان خـــدا بعـد از محمــد جانشینم

 

من کی‌ام؟ بــــاب امـــام مجـتــبیٰ و زینـبـیـنم
همسر زهــرایــم و بــابِ اَباالفضــل و حسـیـنم

 

من کی‌ام؟ من مظهـــر ایمــان و شرح اِنّمــایـم
من شهنـشــاهِ ولا ، گنجیـــنه ی ســِرّ خـــدایـم

 

من کی‌ام؟ دست خـــدای لــم یـزل، در آستینم
بعد احمـــد ، بـرتـرین از فرش تا عـــرش برینم

 

من چـــراغِ معــرفت ، بر جملــه‌ی خلق جهـانم
من شفیـــعِ روز محشر ، بـــر تمـــامِ بنــدگــانم

 

قبضــه‌دار ذوالفقــــار و شــاهِ مُلـکِ لافتــــایـم
در مَهــالِک، هــالِکِ اعـــدایِ دیــنِ مصطفـــایـم

 

بـــر کلیـــم الله ، اعجـــــاز خــــدای راسـتـیـنم
روحبخش بـی‌قــریـنِ عیسـیِ گــردون ‌نشـیـنم

 

حیـــدرِ کـــرّار ، شـاه لافتــیٰ ، شـــیرِ خـــدایم
بیــنوایـــان را معیـــنم ، دردمنــــدان را دوایم

 

بــر یتـــیمانــم پــدر ، بــر داغـــداران دلنــوازم
من شهیــدِ مسجدِ کــوفــه بــه هنگــام نمـــازم

 

من ولــــی اللّهِ عـــــدل آرایِ ربّ العـــــالمیـــنم
"من علــی عـــالی اعلـــیٰ امیــر المـــؤمنـیــنم"

 

من دلیــــل خـلقـت هسـتیّ و کـــلّ مـــاسَـوایم
(ساقی) کوثر همان ممدوحِ حق در هــل‌اتــایم

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1388