این صادرات نیست که دزدی ز ملت است
(این صادرات نیست که دزدی ز ملت است)
گیــرم که کــل خــلق جهــان زیــر دست ماست
تـولیـــد و صــادرات جهـــانی ، ز هسـت ماست
از اقتــدار خــویـش ، جهــان پـــای‌بست ماست
زندیق و شیخ و منعم و درویش، مست ماست
پس مــا چسان به ذلـت و خواری نشـسـته‌ایم؟
در زیــــر بــــار رنــــج و تــــورم شـکـســته‌ایم
ایــن صــادرات اگـــر که بــه سـود وطــن بــوَد
ملـت چــــرا چـــو مـــور ، به قعـــر لگــن بــوَد؟
از صــــادرات ، در همـــه عــــالــم سخــن بــوَد
امــــا نصـیــب ملــت ایـــــــران ، مِحـــــن بــوَد
ایـــن صـــادرات نیست کـه دزدی ز ملـت است
نفـعــی بـــرای ملــت مـــا نیسـت ، ذلــت است
از صــــادرات ، رونـــــق ارزی شــــود زیــــــاد
امــا دریــن وطـــن شـــده بیمــــار، اقتصــــاد
رونـــق گــرفتـــه قیمــت کـــالا دریــن بـــــلاد
بـایــد بـــــرای حـــــل معمــــا ، شــود جهــــاد
تــا ملتــی ز مَسکنـت اکـنــــون ، رهـــــا شــود
ورنــه وطــــن بــه دشـت بــــلا مبــــتلا شــود
تـا کـی به دوش سیـنه کشد خـلق، این عــذاب
بیکـــاری و تــــورم و ایـــن رنــــج بـی حسـاب
از تــن ربـــوده تــــاب ، ز کـــــردار نــاصـــواب
بـا نـام دیـن چگــونه بـه صـــورت زنـی نقـــاب
ای اهـــرمــن! که از تـــو بجــــز غـــم ندیده‌ایم
زیـــــرا فقـــط شعــــــار مکــــــرر شـنـــیده‌ایم
کشور فتـــاده است بــه افـــلاس و اختـــلاس
خود غــرق بحر نعمت و ما گشته آس و پــاس
زیــرا خـــراب بـــوده "تـــدابیـــرت" از اسـاس
بازیچـه گشـته کشـور و در دست توست تــاس
هر چنــد نـــرد حیــله بـه پـــا کـــرده‌ای کثــیر
در شـشـــدر جهـــالــت خــود گـشـته‌ای اســیر
ای دون صفــت! که مشت تـو وا شد برای خلق
حتی اگــر خفـــه، کنــی اکنـــون صـــدای خلق
دیگــر گــذشــته آب ، ز سـر تــا بــه پـــای خلق
خود کــرده‌ایـم و هست هرآنچـــه، سزای خلق
مــا را بــه خــــدعـــه وارد پیکـــار کـــرده‌ایــد
در مسلـــخ عقیــــده ، گـــرفتـــــار کـــرده‌ایــد
ای گــرگِ دون! که در خلَجــانی به جلــد میش
درّنــده تــر ز گــرگْ وَشــانـی بــه جلـــد میش
روبــاه مکـــر و در هیجـــانـی بــه جلـــد میش
نـه! بـدتـر از هم این و هم آنـی به جلـــد میش
از چــون تـــویـی چســان بـــوَد امّیــــد ملتـی
مــا در حضیــض فقـــر و تـو بـر تخـت دولتـی
(ساقی) اگر به شکــوه سخن ساز کـــرده اَست
آلام ملـتــی ، ز غـــــــم ابـــــــراز کــــرده اَست
نظمش اگرچـه ، قــافیــه پـــرداز کــــرده اَست
حق گفته است و در سخن اعجـاز کـــرده اَست
کاین‌سان تو را توان ز مـلامت به خــون کشـید
زیـــرا مبـــرهـــن است کـه ذاتــت بـــوَد پلیـــد
