این صادرات نیست که دزدی ز ملت است
(این صادرات نیست که دزدی ز ملت است)
گیــرم که کــل خــلق جهــان زیــر دست ماست
تـولیـــد و صــادرات جهـــانی ، ز هسـت ماست
از اقتــدار خــویـش ، جهــان پـــای‌بست ماست
زندیق و شیخ و منعم و درویش، مست ماست
پس مــا چسان به ذلـت و خواری نشـسـته‌ایم؟
در زیــــر بــــار رنــــج و تــــورم شـکـســته‌ایم
ایــن صــادرات اگـــر که بــه سـود وطــن بــوَد
ملـت چــــرا چـــو مـــور ، به قعـــر لگــن بــوَد؟
از صــــادرات ، در همـــه عــــالــم سخــن بــوَد
امــــا نصـیــب ملــت ایـــــــران ، مِحـــــن بــوَد
ایـــن صـــادرات نیست کـه دزدی ز ملـت است
نفـعــی بـــرای ملــت مـــا نیسـت ، ذلــت است
از صــــادرات ، رونـــــق ارزی شــــود زیــــــاد
امــا دریــن وطـــن شـــده بیمــــار، اقتصــــاد
رونـــق گــرفتـــه قیمــت کـــالا دریــن بـــــلاد
بـایــد بـــــرای حـــــل معمــــا ، شــود جهــــاد
تــا ملتــی ز مَسکنـت اکـنــــون ، رهـــــا شــود
ورنــه وطــــن بــه دشـت بــــلا مبــــتلا شــود
تـا کـی به دوش سیـنه کشد خـلق، این عــذاب
بیکـــاری و تــــورم و ایـــن رنــــج بـی حسـاب
از تــن ربـــوده تــــاب ، ز کـــــردار نــاصـــواب
بـا نـام دیـن چگــونه بـه صـــورت زنـی نقـــاب
ای اهـــرمــن! که از تـــو بجــــز غـــم ندیده‌ایم
زیـــــرا فقـــط شعــــــار مکــــــرر شـنـــیده‌ایم
کشور فتـــاده است بــه افـــلاس و اختـــلاس
خود غــرق بحر نعمت و ما گشته آس و پــاس
زیــرا خـــراب بـــوده "تـــدابیـــرت" از اسـاس
بازیچـه گشـته کشـور و در دست توست تــاس
هر چنــد نـــرد حیــله بـه پـــا کـــرده‌ای کثــیر
در شـشـــدر جهـــالــت خــود گـشـته‌ای اســیر
ای دون صفــت! که مشت تـو وا شد برای خلق
محبــوس اگــر کنــی ز دنــائـت، صـــدای خلق
دیگــر گــذشــته آب ، ز سـر تــا بــه پـــای خلق
خود کــرده‌ایـم و هست هرآنچـــه، سزای خلق
مــا را بــه خــــدعـــه وارد پیکـــار کـــرده‌ایــد
در مسلـــخ عقیــــده ، گـــرفتـــــار کـــرده‌ایــد
ای گــرگِ دون! که در خلَجــانی به جلــد میش
درّنــده تــر ز گــرگْ وَشــانـی بــه جلـــد میش
روبــاه مکـــر و در هیجـــانـی بــه جلـــد میش
نـه! بـدتـر از هم این و هم آنـی به جلـــد میش
از چــون تـــویـی چســان بـــوَد امّیــــد ملتـی
مــا در حضیــض فقـــر و تـو بـر تخـت دولتـی
(ساقی) اگر به شکــوه سخن ساز کـــرده اَست
آلام ملـتــی ، ز غـــــــم ابـــــــراز کــــرده اَست
نظمش اگرچـه ، قــافیــه پـــرداز کــــرده اَست
حق گفته است و در سخن اعجـاز کـــرده اَست
کاین‌سان تو را توان ز مـلامت به خــون کشـید
زیـــرا مبـــرهـــن است کـه ذاتــت بـــوَد پلیـــد
