یکدلی دور ز گفتار و بیان من و توست
یکــدلــی ، دور ز گفتــار و بیــان من و توست
زآنکــه بسـیار تفـــاوت به میــان من و توست
گـاه از مهـــر و گـه از قهــــر ، رهـا بـر دل‌مــان
تیــرهــایی ز تنــاقض بــه کمــان من و توست
حرف دل چون دُرِ نـابی‌ست در آغوش صدف
کـفِ دریــاست که بـر روی زبــان من و توست
همــزبــانــی نبـــرَد ره ، بــه نهـــانخــانــه‌ی دل
همــدلــی مخـــزن اســرار نهــان من و توست
مهـــروَرزی کــن و انــدیشـه‌ی بیهــوده مکــن!
تـا ببینی که چــه‌هــا در شریــان من و توست
کـی؟ شود گـوش بخیـل آگـه از اندیشـه‌ی مـا
"تـا اشـارات نظــر ، نـامـه‌رسـان من و توست"
پــاک کـن گـرد کــدورت ز دل و جــلوه نمــای
که جز این هرچه نمایی به زیان من و توست
عمــر چون بـــاد ، گــذر می‌کنـد و مـا غــافــل
کــه پیــــام آورِ ایـّـــام خــــــزان من و توست
آیــد آن روز ، کـــه یــــــادآور ایـّــــام شـــباب
روی دیــوار فقط عکـس جــوان من و توست
گــرد پیــری که ز طـوفـان جــوانـی برخاست
بنگــر امــروز که بر چهــره از آنِ من و توست
تـا به‌کـی؟ خیــره در آییــنه‌ی نخــوت بشویم
دل بـی‌‌کیــنه‌ی عــالــم ، نگـــران من و توست
گنــج قــارون نشود سـدّ رهِ مـرگ ای دوست!
وقـت رفتــن بخــدا بـــارِ گــران من و توست
چون غبــاری کـه ازین خــاک ، بپـاخـاسته‌ایم
بـاز هـم در دل این خــاک مکـان من و توست
می‌تـوان یک دلِ عـاشـق، به همه هــدیه کنیم
این دل ماست که یک عمر نشان من و توست
(سـاقیــا)! تــا نشـوی محــــرم اســرار کسـان
بـی‌اثــر نغمــه و گفتــار و بیــان من و توست
