پاداش عمل، حاصل تقوای شباب است
آییــنه دلان را چــه غـــم از روز حساب است
بیچــاره بــوَد آن که به رخساره نقـــاب است
بســیار شـنـــیدیــم، سخــن‌هـــا ز بـــزرگـــان
با حکمت و تدبیر که فی‌الجمله صواب است:
دل در گــروِ ظــاهــــر هـــر کـس نتـــوان داد
بـر دیـده گهـی مــار، همــاننــد طنـــاب است
از واعــظ جــاهــل نتــوان موعظــه آموخت
هر قطره گُلـی را نتــوان گفـت گـــلاب است
اغفـــال بــزرگــیّ عِمــــامــه مشــو هـــرگـــز
وقتی که هــوا موجب تشکیل حبـــاب است
بــا زهـــد ریــایی نـرسـد کس بـه خـــداونــد
میـوه ندهد شاخه که از ریشه خـــراب است
زهـــد و شــرف اهـــل ریـــا در نظـــر خـــلق
آن خشک کویری‌است که از دور سراب است
تـا دل نشـود پــاک، چــه سـودی؟ ز عبـــادت
بیهوده مکن جهـد، که عـاری ز جــواب است
آنکـو کـه همــه عمــر خطـــا کـرد و خیــانـت
در نـــزد خـــداونــد، ســزاوار عِقــــاب است
احسان و کــرم خصلت انسـانی محض است
دل نیست دلی که پی پـاداش و ثــواب است
با صــدق و صفــا لطف و وفــا کن که ببـینی
مقبــول خــدا لطـف تـو در روز حساب است
حـاصـل نـدهـد وقـت خـــزان، بــذر عبـــادت
پـاداش عمــل، حاصـل تقـــوای شــباب است
تعجیــل بـه هـــر امـــر، شـده نهــی، ولیکـــن
وقـت عمـــل نیـک، ســـزاوار، شــــتاب است
تـا کــی؟ بـــروی راه خطـــا ای دل غـــافـــل!
هر راه، به‌جـــز راه خــداونـد، عــــذاب است
کـــن پـــاک دلــت... تـــا رخ دلـــــدار ببـــینی
گَـرد گنـه مـاسـت که بر دیـده حجـــاب است
آن کس کـه بـوَد مسـتِ مِـی جــــام حقیـقـت
کـی؟ در پی نوشـیدن و مسـتی شـراب است
غـافــل مشو از کـوشش و اندیشـه‌ی بیـــدار
حاصل ندهد شاخ درختی که به خواب است
(ساقی) به نصیحت غـزلـی گفـت که بی شک
هرچند که تلـخ است؛ ولی بـاده‌ی نــاب است.
سید محمدرضا شمس (ساقی)
1401/2/9
