این غنچه‌ی نورسته که می‌خندیده...
شنبه, ۱۶ دی ۱۴۰۲، ۰۱:۱۸ ق.ظ
این غنچــه‌ی نورُسـته که می‌خندیده
گلچیـن فلک ، ز شـاخـه ، او را چیـده
با کاپشن صـورتـی این غنچــه‌ی نــاز
چون لاله به خون سرخ خود غلتـیده
- به شهرت میرسد جویای نام آهسته آهسته
- به دست خود، سر خود بر طناب دار مپیچ
- ولایت، مسند هر رذل عصیانگر نمیگردد
- سلیطه، از خردمندی چو فردوسی، چه میفهمد؟
- تا توانی در جهان رنگ ها یکرنگ باش!
- زبان در غم، قلم هم خم، چهسان از او توان زد دم
- جز شه عرش آشیان سرحلقهی احرار نیست
- وقتی که خاک آغشته با خون خدا شد
- پرتوی شد جلوه گر در دیر راهب
- به معبر میکنی با ناز گیسوی رها محشر