اشعار سید محمدرضا شمس (ساقی)

(یــا ابــاصـــالــح المهــــدی ادرکنـی)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(میعادگاه عاشقان)

امشب که «قـــم»، میعــادگــاهِ عاشقــان است
شـور و شعـف بـر پــا بـه مُلـکِ جمکــران است

این مسجــد عظمـــا کـه در قــــم گشته بنــیان
حتـیٰ مقـــــام و منـــــزل کـــــرّوبیـــــان است

بــر شـیعیــــان تبـریک می‌گــویــم کــه امشب
میـلاد مهـــدی، حضرت صـاحـب زمـــان است

تــا شـد شکـــوفــا نـوگــل نـرگـس بـه بســتان
در حســـرت دیــــــدار او ، سَـــــرو روان است

از تــــابــش مــــاهِ جمـــــالــش در سمـــــاوات
خورشــید چـون شمعی میـــان آسمـــان است

اکنــون که عصر غیبـت و چشم انتظــاری‌ست
دل‌هــــا ز سـوز فـــرقتـش آتشـفــشـــان است

از پــــرده ی غـیـبـت، اگــر بـیـــرون بـیــــایــد
احیـــاگـــر فصــل بهـــــاران در خـــــزان است

بــرخیــز و بشــتاب و بـــزن از پـــرده بیــرون
هرچنــد عصر غیـبـت اسـت و امتحـــان است

از ظـــلم و بیـــداد و چپـــاول، خلــق عـــالــم
بیچـــاره‌ی حکّـــام و ظـــالـــم پیشگــان است

از بـــار سـنگیـــن ریــــا و جهــــل و عِصــیـان
دل‌هـا پر از خون‌است و قامت‌ها کمــان است

هر کس که خورد از حــق ملـت، گشـت آبـــاد
وآنکس که خورد از رنج خود بی آشیان است

ظـالـم همیشه سفــره‌اش خوشرنگ و خوشـبو
مظــلوم، دسـتـش از فـلاکت، بــر دهــان است

حـــق ضعـیفـــــان مـی‌شــود پـــامـــال، امــــا
رونـــق ‌فـــزا سـرمـــایــه ی مستکبـــران است

یــارب! رسـان آن مظهــــر عــــدل و کــــرم را
دنیـــای بــی او از عـــدالــت، بـی نشـان است

گــَـرد فــِـراقــش، تیـــره کـــرده ســیــنه‌هــا را
خــاکِ قــُـدومـش تــوتیــــای دیــدگـــان است

هــرچنـــد بـاشـد شـایگـــان بعضی قـــوافـــی
امــا گمـــانـم شـایگـــان‌هـا ، شــایگــــان است

(ساقی) بــده بر مـا دریـــن فرخنـــده میـــلاد
از آن مِی گلگون که روح افـــزای جـــان است

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1391