روزی از روزهای این دنیا نفسم حبس می‌شود در دل
(روزی از روزهــای این دنیـا...)
࿐❁❈࿐✿࿐❈❁࿐
روزی از روزهـــــای ایــن دنـیـــا
نـفســـم حبـس مـی‌شــود در دل
تـنــــــم آرام گـیــــرد و روحــــم
می‌شـود فـــارغ از تنــــم کـامــل
بـــدن گــرم مـن پـس از مــرگــم
مـی‌شــود ســرد در کنـــار اتـــاق
روی تختــم بــدون هــم آغــوش
مـی‌کنـــم الـــوداع ، بــــا منـــزل
آمبــولانسی بــــرای بـــردن مــن
مـی‌رسـد از دیـــار خــامــوشــان
بــا بــرانکـــار و کیسـه‌ای رنگــی
می‌شــوم رهسـپار ، بــی مشکــل
می‌رســم چنــد لحظـــه‌ی دیگــر
مــن بــه حمّـــام ِ آخــــرت ، آرام
مـَــرد غسّــال مـی‌کَنـَــد بــــا زور
جـــامـــه‌ام را ز پیکـــرم کــامــل
می‌شـود شـسته جسم بی‌روحـم
روی سـنگــی مـقـــابـــلِ انظــــار
بعــد از آن بــا لبـــاس یکــرنگــی
می‌روم تـا به حــق شـوم واصـل
بــر ســرِ دوش آن کســانــی کــه
دوش مـن بود جــای پــاهــاشان
"اَشـهَــــدُ اَنَّ لا اِلَــــه"ْ گـــویـــان
مـی‌کُـنــندم ســوار بـــر مَحمـــل
انـدک انـدک به‌سوی گــورســتان
می‌بــَرنـــدم بــه گـــور بسـپارنـد
بـر تــن خسـته‌ام پـس از عمــری
می‌شود خــاک ، آخــریـن منــزل
لحـظــــه‌ی آه و شـــیـون و زاری
لحـظــــه‌ی الــــوداع بـا جسـمـم
تــنِ بــی روح مـن ز روی زمیــن
بـر تــهِ گــــور مـی‌شــود نـــــازل
اِفهَــم اِسمـَــع به گـــوش می‌آیـد
کــه فـــلانِ فـــلان و اِبـنِ فـــلان
لحظـــه‌ای بعد صـورتـم بر خــاک
لحـــدی بیـنِ مــا شــود حـــائـــل
کــورسـویـی ز پشـتِ ابـــرِ لحـــد
مــی‌دهــــد روشــنی مـــــزارم را
پس از آن مــَرد قبـرکـن کــم‌کــم
قطــعِ امّیـــد می‌کنـــد بــا گـِـــل
اوّلیــن شــب بـــرای مــن حـــالا
در دلِ خـــاک مــی‌شـــود آغــــاز
منــم و خــاکِ گـــــور و امّیـــدی
که شود لطـف حــق مرا شـامـــل
صـبح فـــردا کــه می‌رسـد از راه
زندگـی بـــرقــرار و پـــا بـر جـــا
مـی‌کنـــد بــَدسـریِ خــود آغـــاز
تـا سِجـــلّی دگــر کنـــد بــاطـــل
در همین‌حــال ســوره‌ی حمـــدی
چون شده دستم از جهان کـوتاه
بــا تـرحّــم به روح خسـته‌ی مـن
می‌فرستـند هـــدیـــه بر ســائــل
نـــام مـن را بــه خطّ نسـتعلیــق
مَــرد حجّـــار روی ســنگِ مـــزار
می‌کُنــد حـک بـرای اهــل جهـان
بـا دو خط شعــر نـاب از بیــدل :
(هیچکس قـدر زنـدگـی نشناخت
وصــل مـا مـُـردن انتظـــار نبــود
نـشـنـیدیــم بـــوی زنــــده دلــی
شـش‌جهـت غیر یک مــزار نبود)
رسـم دنیــاسـت تـا نفـس داریـم
از حسد هیچ و پوچمان خـواننـد
تـا کـــه رفـتــیـم از میــان همـــه
نـاگهــان می‌شـویـم ابـوفــاضــل
بعـــد آینــــد بـــر سـر ِ گــــورم...
آن‌کسـانی کــه ســال‌هــا بـا مــن
دشمـنی کــرده‌انـد مـی‌گــوینـد :
بـود الحـق شـریف و صـاحبــدل
چنـــد روزی فقــط کنــار مــــزار
ازدحــام اسـت و شــیون و زاری
بعــدِ هفـت و چهـل که می‌گـذرد
می‌شود هر کسی ز مــن غــافــل
منــم و خـاک و گـور و گورستان
منــم و آن خـــدای خـــوبــی‌هــا
منــم و تـــوشـــه‌ای کــــه آوردم
خــوب و بـَــد نــزد ایــزد عــادل
(ساقیا) بس کـن این سخـن‌ها را
این جهان جای دل‌سپردن نیست
آن کــه عــــاری بـُـوَد ز فهمیــدن
هست بر قــدر این جهان مــایــل
