آن دم که راز خلقت ما را نوشته اند

(أَلسّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ الشّهیدِ بِکربلاء)

(کِلکِ قضا)

 

آن دم کــــه راز خـلـقـــتِ مـا را نوشته اند
بـــ‍ـر آدم و بـــه دامـــن حـــــوّا  نوشته اند

 

دیبــاچــه ی رسـالـت حـق را به کِلک عشق
سربسته کـــاتبـــان ، بــه تــــولا نوشته اند

 

ختــم البــیان لــوح رسُـل را بــه خـطّ نـور
کـتـّـاب حــق ، بـــر احمــــد والا نوشته اند

 

شـرحــی ز درس عشــق ، نوشـتــند بر علی
شـرح دگـــر بــه دامــن زهــــــرا نوشته اند

 

کِلـکِ قضـــا بـه شـــرح علـــی بـــود از ازل
راز جهـــان بـه جــوهــــر اعـــلا نوشته اند

 

هر فصـلِ این کتــاب، حدیـثــی نوشته شد
فصلی به‌ کشـفِ طـور به مـوسـا نوشته اند

 

فصـل دگــر بـه دامن مـــریـــم نوشـته شد
کآن را بــه نـــام پــاکِ مسیـــحا نوشته اند

 

بعـد از علــى به فصل ولایت رقـم ز مهـــر 
بــر دامــن عفـیـفــــه ی حــــورا نوشته اند

 

اوّل حسـن رقـم زده شد بعـد ازآن حســین
داغــی به بــرگِ لالــه ی حَمــــرا نوشته اند

 

اینجا قلم به‌ خون بِنِشست و حدیثِ عشق
بر دشـتِ خــون، به خـطّ مُعـــلا نوشته اند

 

اینجا قلـم شکست چه‌ گـویم که بعـد از آن
احــوالِ عرشــیان، به چه انشـا نوشته اند؟

 

نور خــدا که بر همـه جا پـرتـو افکــن است
در ایـن مکـان به کـــوری اعــــدا نوشته اند

 

اینجا حــریــــم ســبط رســـول خـــدا بــوَد
که_افــلاکیـــان به زیــوَر غـبـــرا نوشته اند

 

این خــاک را بــه بــال مـلایـک ، از آسمـــان
چون نسخـــه ای ، بـرای مـــداوا نوشته اند

 

گــردی ازین تــراب که چون تــوتیــاست را
داروی درد دیـــــــده ی اعمـــــــا نوشته اند

 

خوش آن دلی که درک کند قـدر این مُقـــام
کـاو را ز خبـث و کیـــنه ، مبــــرا نوشته اند

 

آن را کـه نیست معـــرفـتِ درک این مکـــان
وی را ز جمـــع شـیـعه ـ مجـــــزا نوشته اند

 

این بــارگــاه عشــق بـــوَد در زمیــن ، ولــی
عشقی کـه بر صحیفـه ی دل‌هـــا نوشته اند

 

راز بـقــــــای عشــق در ایـــن بــــارگــــاه را
روز ازل ، بــــه شهپـــــر عنقــــــا نوشته اند

 

این عشق را ز سوی خـــداونـــد ذوالجــلال
در لابــــلای سـیـــنــه ی شــــیـدا نوشته اند

 

این خـاک را که هست به حق‌ قبله‌گاه عشق
بــر عـاشقــــان، بـه حـکم مصــلّا نوشته اند

 

یوسـف دریــن مکان بخـــدا سجـده می‌کند
گر عـــاشقــی، به نـــام زلیخــــــا نوشته اند

 

زیـــرا مقـــــام و منـــزلــت ایـن تـــــراب را
حـتّــیٰ بـــــرای اهــــــل کِلیـســـا نوشته اند‌

 

(ساقی) به شرح عشـق چه ‌گویی که از اَزل
سرمشق عشـق را ـ ز همین جــــا نوشته اند.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

عاشق به راه عشق، مردد نمی‌شود

(راه عشق)

 

عـــاشــق بـــه راه عشــق ، مــــردد نمی‌شود
اصـــل حـــلال، کــافـــر و مـــرتــد نمی‌شود

 

اســلام دیـــــن همـــدلی و مهـــربــانی است
مــؤمــن کســـی بــوَد کــه مــــردد نمی‌شود

 

دشـت کـــویـــر سـیـنه گلسـتان شــود ولــی
رحمــت، اگـــر بـــه سـیــنه نبــــارد نمی‌شود

 

دل را بـــده بــدون ریــــا بـــر خـــــدا ببـــین
غــافــل ز بنـــده، حضــرت ایـــــزد نمی‌شود

 

حـق را بجــوی در همــه عــالــم به چشم دل
پیـــدا خــــدا ، فقط کـه بـه معبـــد نمی‌شود

 

آن کس که هســت پیـــرو پنـــدار اهــل‌بیت
بــا مـــردم زمــانــه‌ی خــود، بـــــد نمی‌شود

 

وآن کس که حــق مـــردم مظــلوم می‌خورد
از شـیعــــــیان آل محمـــــــد (ص) نمی‌شود

 

میـــزان عــــدل و داد ، علـــی‌ است و آل او
عــــادل ز راه عــــــدلِ علــــی ، رد نمی‌شود

 

کِـی دســت کس رسـد به مقـــام علــی و آل
خـرمهــره ، هــــــم‌تـــراز ِ زبــرجــد نمی‌شود

 

هرکس که کــوه طــور روَد نیست مَـرد حـق
هر رهـــروی که موســــی امجــــد نمی‌شود

 

وقتـی کــه ضابطــه، شـود افضــل ز رابطــه
هــر زیــرِ دسـت، یـک شـبه ارشـــد نمی‌شود

 

داری اگر هــدف! مشو غـافـل ز جـِـد و جهـد
فــایــق، کســی کــه نیست مقیــّــد نمی‌شود

 

تقصـیر خود حــوالـه‌ی تقـــدیـــر حـق مدان
طـــالـــع ـ جــــز اختـــیار ـ مُـسَـوّد نمی‌شود

 

گِــرد گـــــنه مپیــچ و مبـــر آبــروی خویش
نـامـت بــه غــــیر ننـگ ، زبـــانـــزد نمی‌شود

 

بــا کـــاکــل دو روزه ، مکــن نـــاز و دلبـــری
هــــر کــاکــلــی، ز زلــف مُجَـعــــد نمی‌شود

 

بـا همـت و تــلاش بـه رفعــت تــوان رســید
نــابــرده رنـــج ، صــاحــب مَـســند نمی‌شود

 

بگـــذار پـــا بــه پلــــه ی اول صعــــود کـــن!
یــک یــک اگــر گــــذر نکنــی صـــد نمی‌شود

 

راه سفـــــر بـپـــوی ، بــه آرامــش خـیــــــال
بــی‌حــوصلـــه، مــوفــــق مقصــــد نمی‌شود

 

عــاقــل، اگـر رهـــا شـود از بنــــد مشکـــلات
در بـنـــــــد مـشکــــــلات مجــــــدد نمی‌شود

 

رفتـی گـــر اشـتــباه رهــی را بــــزن بــــرون
جـز خـود کسی به پیش رهـت سـد نمی‌شود

 

از جـــاهـــلان محـض حــذر کن که تــا ابـــد
دانــا ، کســـی کـه هیـــــچ نــدانــد نمی‌شود

 

از خـــودزده بـه خــواب جهــالــت عبــور کن
بیـــدار هـــرگــز آن‌ کـه نخــواهـــد نمی‌شود

 

بــدخــواهِ کس مبـاش که شــیرین به روزگار
کـــام کســی کـــه بخـــــل بــــورزد نمی‌شود

 

اهــــل ادب، بـه درک و تـــدابـیـــر شهــره‌اند
همـــــراه بــا جمــــاعـــتِ اَحـــــرَد نمی‌شـود

 

گویـی اگـر سخـن، به‌ صـداقـت زبــان گشای
شـــاعـــر ، کسـی که یــــاوه سراید نمی‌شود

 

از خـود گـذشــته‌انـد بــزرگــان ، تمــام عمــر
بیهـــوده کــس شهـــیر و ســرآمــد نمی‌شود

 

(ساقی) بـه وقـت بــاده به رسـم گـذشــتگان
تـا جــرعــه‌‌یـی بــه خـــاک نــریــزد نمی‌شود

 

ایــن جــرعــه را نثـــار سفـــرکــردگــان کنــد
ایــن رسـم کهنــه تـا بــه ابــد، بــــد نمی‌شود.

 

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1296/03/14

از یاد که روی چو به دل دوست دارمت

(نخل عشق)

‌
‌از یاد، کِی رَوی؟ چو به دل دوست دارمت
دور از منی به ظاهر اگر ، در کنارمت

 

با یک نظر به دیده ی شب زنده دار من
با چشم دل ببین که چسان دوست دارمت

 

یادم نمی‌کنی و نمی‌جویی ام ولی
روزی هزار مرتبه در یاد ، آرمت

 

هرشب به لوح سینهٔ در خون نشسته‌ام
با خون دل به خامه ی مژگان ‌نگارمت

 

از آن دمی که پا به خیالم نهاده‌‌ای
دیوانه‌وش به دیده ی دل می‌گذارمت

 

ذهن مُشوّشم شده تقویم عاشقی
در خلسه ی خیال، تو را می‌شمارمت

 

ای آهوی رمیده ی دشت جنون! که خود
صیاد دل شدی و من اکنون شکارمت ـ

 

هرگز گمان مکن که اگر غافل از منی
آنی، به دستِ غفلتِ گردون سپارمت

 

از این خزان تب‌زده بیرون بیا ببین
در انتظار رویش فصل بهارمت

 

ای نخل عشق! روی زمین نیست جای تو
آری! بیا به سینه ی دلخون بکارمت

 

تا لحظه‌‌ای که می‌رسد از راه، پیکِ مرگ
یک کهکشان ، نگاهم و در انتظارمت

 

سرخوش ز جام دلکش (ساقی) نمی‌شوم
سرمستی ام تویی که هم اکنون خمارمت

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)