سینه مالامال درد و غم برای زینب است

(السَّلامُ عَلیکِ یا أُمُّ المَصائِبِ یا زَینَب)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

( کوه صبر)

 

سیـنه، مالامالِ درد و غـــم بـرای زینب است
مرغ جانم نــوحــه‌پــرداز عــزای زینب است

 

کیست زینب؟ قـافلـه سـالار مِحنـت‌دیـدگـان
این‌که گویم شمّه‌ای از مـاجــرای زینب است

 

کـوه صــبر و استقامت بود و هرگز خـم نشد
کـوه اگرچه از حقـارت، زیـر پـای زینب است

 

ناظــر رأس جــــدای شـــاهِ دیـــن در نیــــنوا
دیـده‌ی مِحنـت کـشِ دَردآشــنای زینب است

 

بوسه زد در کــربــلا، بر بـوسه‌گـاه تیــغِ کیـن
عقل، ماتِ وسعتِ صـبر و رضایِ زینب است

 

بــود همگـــام عـــزیـــزان حســین تشـنه لب
سوی شامِ غـم که این از اعتـلای زینب است

 

گر نـوای کـربـلا، بـر گــوش عــالـم آشــناست
حاصل آن خطبــه و بـانگ رسـای زینب است

 

هر که گویی دیـده مــاتــم در زمانه بی‌درنـگ
در حقیقت هر که باشد در قفــای زینب است

 

از وفـــاداری و صـــبر و بـــردبـــاری ‌هــای او
عـالمی شرمنده‌ی مِهـــر و وفـــای زینب است

 

حـاتـم طـایی که باشد شهـره‌ی جـود و سخـا
چون گدایی در برِ جـود و سخای زینب است

 

بس‌که غـم دید و صبوری کرد و هرگز دم نزد
سـوگـوار مــرگِ او حتی خــــدای زینب است

 

(ساقی) غمـدیـده گوید: تسلیت بر شـیعیــان
گرچه خود گریان ز داغ جانگزای زینب است

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

کوه صبر و استقامت زینب است

(اَلسّـلامُ عَلیـکِ یَا أُمُّ المَصـائِـب)
࿐❁❈࿐✿࿐❁❈࿐

(راوی نینوا)

 

کــوهِ صـبر و استقــامت زینب است
مظهــر شـور و شهــامت زینب است

 

آن کـه از قــدقــامــتِ عشـق حسـین
بست قـامـت تـا قیــامت زینب است

 

آن کـه در دشــت بـــــلای عـــاشــقی
داد یک دنیــا را غــرامت زینب است

 

آن کــه در راہ اســارت، سـوی شــام
کـرد یـــاران را زعــامت زینب است

 

در پـــرســـــتـاری طفــــلان یـتـــیـم
اُسـوه ی مِهــر و کـرامت زینب است

 

از غیــوری ، پیـش چشـم دشمنــــان
روسپید و راست قـامت زینب است

 

آن کـه با یک خطبــه ی دنـدان‌ شکن
کرد دشمــن را ، مــلامت زینب است

 

بــــرتــــریـــن راوی دشــتِ نـیــــنـوا
با همه رنــج و وخــامت زینب است

 

بــر پــرســتاران بــا مجـــد و شـرف
در پـرســتاری عـــلامت زینب است

 

آن کـه دشمــن می‌شـود از حِلـــم او
غــرق دریـــای نــدامــت زینب است

 

آن کـه بــا نــام همــامـش ، (ساقیا)!
داده عــزت بـر کــلامـت زینب است

 

آن کـه در این شعـــرِ شــیوا از کــرم
خـامـه را کرده غــلامـت زینب است

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1388

مژده خدا داد ز عرش برین

"میلاد امام علی (ع) مبارک باد"
࿐❈❁࿐✿࿐❈❁࿐

(نادره ی خلق)

 

مــژده خــدا داد ز عــرش بَــریــن
عــرش فـــرود آمــده روی زمیــن

 

دهــر ، منــوّر شده چـون آفتــاب
دیـــده ‌ی دل را ـ بـگشــا و ببــین

 

فـاطمــه‌ی بنـت اسـد ، زاده است
رستمِ دسـتان نَه! که شـیرِ عـریـن

 

فــوج ِ مـــلایـک ، ز مقــامــات او
سـوده به خــاکِ قــدم وی جبـین

 

بعـد ِ محمـد (ص) ز شرف، انبــیا
جمله ز بــاغ کرمش خـوشه‌چیـن

 

اِنس و مَلَک، ریزه_خور خـوان او
از دَم خلقت، همـه تــا ـ واپسیین

 

اشــرف مخلــوق ، اگــر آدم است
اشــرف ِ آدم ، بُــوَد آن ـ نــازنیــن

 

کرد خــدا خلــق ِ دو عــالــم ، اگر
بـود هـــدف، رویش آن یـاسمیـن

 

هست علـی(ع) فخــر خداوندگار
بعـد ِ محمــد(ص) که بـوَد اولیـن

 

:::

 

کیست علــی؟ چشمـه‌ی آب بقـــا
خضــر بــوَد منّـت ِ او را ـ رهیــن

 

کیست علــی؟ نــور دوچشم فلک
پـرتـو ِ شِعـــرا ، بــوَد و فـرقَـدیـن

 

کیست علــی؟ فخــر ِ همه کائنات
دستِ خــدا گشته بـرون زآستـین

 

کیست علــی؟ منجـی ِ درماندگان
هست بحق رشته‌ی حبــل المتـین

 

کیست علـی؟ مَظهــر مِهــر و وفـا
مــونـس و امــدادگــر ِ مُسـتـعیـن

 

کیست علــی؟ دشمــن مستکبران
تکیـه گـه و حــامی مسـتضعفیـن

 

کیست علی؟ صف_شکن غزوه‌ها
در همــه جـا هست نبـی‌ را معیـن

 

کیست علـی؟ همسر دخت رسول
فاطمـه (س) آن نــادره ی عالمین

 

کیست علــی؟ روح خــداونــدگار
هست قـریـن در دو تـنِ بی‌قـریـن

 

جسم رسول است و علی گر دوتا
هست یکـی روح، به صـدق یقیـن

 

نــادره ی خلــق ، پس از مصطفی
مــادح او حــق، به کتــاب ِ مبــین

 

گفت خـدا : هست اَمین از عـذاب
آنکه بـوَد داخــل "حصن حصـین"

 

حصـن حصـین است ولای علــی
چونکه ندارد به عــدالـت، قـریـن

 

دادرس و دادگـــــر و دادخـــــواه
مَحکمــه‌ی عــدلِ جهــان آفــریــن

 

حــاکــم عــادل بــوَد از معــدلــت
نیست به عـالـم چو علـی دادبیـن

 

مَحـــرم درگــــاه ِ خـــداونــدگــار
واقـفِ اســرار ، بــه علــم الیقیـن

 

هسـت پنـــاهنـــده ی او آسمـــان
پـایـه ی افـــلاک و سـتونِ زمیــن

 

مَــدّ ِ نگاهـش به سمــاوات گشت
کاهکشـانی کـه شـده نقطـه‌ چیـن

 

در دل دریــــای دُرَرخیــــز عـشـق
هست علــی گـــوهـــر اعــلاثمیـن

 

مِلــح ِ طعــام است بـر ِ شیعیــان
گـرچـه بـوَد شهــد ِ بـهْ از انگبـین

 

از شـرف و غیـــرت و مـردانـگـی
هست علـی عـزت و ناموس دیـن‌

 

کیست نکـرده به دمی چون علـی
دیـده و دل را ، بـه تمنـــا قـریـن؟

 

کیست کـه افطـــار کنــد مثــل او
بـا نمـک و قرصه‌‌ی نــانِ جَـویـن؟

 

از کــرم و جــود و سجـــایــای او
نیست قلـم، قـــادرِ شرحی وزیــن

 

قـافیــه ، بنــدی‌ست بر اندیشه‌ام
نیست رهــا ، ایــن قلـم شرمگیـن

 

در شب معــراج، به چشـم عیــان
دیــد رسـول آن نـبــی ِ آخـــریــن

 

حیــن ِ خـداحـافظی از کــردگــار :
دسـتِ علـی، دسـتِ خــدای مبین

 

جـان به ‌فـدایش که بوَد بی مثال
نـــزد خــداونـــد جهــان آفــریــن

 

آن‌کــه جــدا کـرد علــی ، از نبــی
نیسـت ســـزاوار ِ بهشـتِ بــریــن

 

وحـدتِ ما وحـدتِ روحِ خداست
در تـن ِ مــولا و رســول از جنـین

 

ورنــه بـرائـت کنم از هرکه هست
دشمـــن ِ آن شــاه ِ مبــرا ـ ز کیـن

 

در همــه‌_آفــاق ، بجــویــی اگـــر
نیست بحـق مثــل علــی راستـین

 

نیست بُنـــاتـی کـه بـه بـــار آورند
در همــه‌ی دهـــر، بَـنــیـنی چنــین

 

(ساقیِ) میخانه‌ی ایمان، علی‌ست
بعدِ محمد‌(ص) که شد او را معین

 

قافیـه ، تکراری و ایطـا چو هست
بـا نگهــی از سـر ِ اغمــاض ، بیــن

 

هست خطــا ، در نظــر ِ اهــل فـن
معتــرفـم گرچـه، نــدارم جــز این

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

 

از کعبه ندای هل اتی می آید

(امیــر اتقیـا)

࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐ 

 

از کعـبـــه نــدای "هـــل ‌اَتــیٰ" می‌آید
بـر خـــلـق ، امیـــر و مقـتـــدا می‌آید

 

بلبــل بزند چهــچــهِ مسـتانه ز شـوق
زیــرا گـــــل ِ گــلـــــزار ِ "ولا" می‌آید

 

در شـام سـیاهِ جهــل، از مشـرق حـق
خــورشــــید سـپهـــــر اولیـــا می‌آید

 

اسطــوره‌ ی مردانگـی و مِهــر و وفــا
شــاهنــشــه ِ مُلــک ِ "لافـتـی" می‌آید

 

چون هسـت جمـــال ازلـــی نــاپیــدا
مـــــرآت ِ تـجــــلّــی ِ خـــــــدا می‌آید

 

هنـگـــام ولادتــش ، جـــــدار کعبــــه
از شوق و شعف ز هـم جــــدا می‌آید

 

آنگه که درون بیـت حـق شد مـولــود
شد شـاد خــدا که حـــق نمـــا می‌آید

 

در بُهـت؛ خلایق این‌که می‌آید کیست
مـَــردی کـه ز کعبـــه ی خـــدا می‌آید؟

 

دیـدنــد که در زمـــان روبَــه‌صفتـــان
شـــیری چـو علـــیّ مــرتضــیٰ می‌آید

 

آن‌کس که بُــوَد یــاور اطفـــال یتــیم
غمـخـــوار و معیـــن ضعـفـــــا می‌آید

 

از سـوی خــــدای قـــادر لَــمْ یــَـزَلــی
بر خـــلق جهـــان گـــره گشـــا می‌آید

 

تـا درس دهــد به نــاامیــدان جهـــان
سرلــوحــه ی امـّیـــد و رجــــا می‌آید

 

سـائــل بکند فخــر و مباهات به خود
آن جــا که شهــی پیش گــــدا می‌آید

 

مَــردی که کنــد فخـــر بـر او پیغمــبر
چـون هسـت "امیــــرِ اتقیـــــا" می‌آید

 

هم‌کفوِ رسول و دخترش فاطمه‌اَست
دامـاد و وصی مصطفیٰ (ص) می‌آید

 

تـا پــاک شود جهــانِ آلــوده به کفـــر
مجمــــوعـــه‌ ی شرح "انّمــــا" می‌آید

 

در مِهر و فتوّت چو بوَد اسوه ی خلق
بـر (روز پــــدر) قـــدر و بهــــا می‌آید

 

تا آنکـه کند خلــق جهــان را سرمست
(سـاقـیِ) خـُـــم هـــر دو ســرا می‌آید

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1389

نشسته‌ام که به نظم سخن، زنم قلمی

"در منقبت حضرت جوادالائمه" (علیه‌السلام)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(مظهر جود)

 

نشـسته‌ام کـه به نظـــم سخــن ، زنــم قلمـی
چکــامــه‌ای که بـوَد وصـفِ شــاه ِ محتشمـی

محمّــدی که تقـی هست و هست مَظهر جـود
چنـان که : گنــج دهــد ؛ گر طلب کنی دِرمـی

ز صُلب شـاه خراسان "رضــا" بــوَد که عیــان
بـوَد به مُلـکِ عجـــم ، از قـداستـش حــرمـی

طــلوع حضـرت خـورشـید ، از سـرِ تکــریــم
به کـاظمیـن ، چه زیبـــا بــوَد به صبحــدمـی

جواد ازآن شده نامش که قدوه‌ی جـود است
که هست قطــره‌ای از جـود او فـزون ز یَمـی

بخــواه! حــاجـت خـود را ز بحـــر مرحمتش
که بحــرهــا همه در نــزد اوسـت ، مثلِ نَمـی

چنـانکه مظهـــر مِهـــر است ، آن امام همــام
کند نظــر به دلـی که در او غـــم است همـی

به دسـت عـاطفـه و بــذل و جــود ، بـردارد ـ
غــمِ نشسته چو کــوهـی ز روی پشتِ خمـی

رسد به مقصدِ عــالـی کسی‌ که در همه‌_عمـر
زنــد به راه ِ ولایــش ، به معــرفت ـ قــدمـی

کسی کـه جـرعـه‌ای از جــام مِهـــر او نـوشـد
نه جــام غیــر طـلب می‌کنــد نه جــامِ جمـی

مُحـبّ ِ "اهــل ولایـت" کسی بـوَد که به عمـر
نـه خـود سـتم بپــذیـرد ، نـه می‌کنــد ستمـی

شفــا دهــد به نگـاهـی ، دلـی که بیمــار است
جــواد (ع) آنکه بـه عـالـم بـوَد مسـیح_دمـی

چـو هسـت بنـــده ی درگــاه حضرت معبـــود
"که نیست در حـــرم دل، به غیــر او صنمـی" ۱

سَـزد کــه از سـرِ تـکـــریـمِ روز میــــلادش...
در اهتــــزاز شــود روی خـــانــه‌ هــا ـ عَلمـی

نبــود معــرفتـی بیـش ازیـن کـه تـا بـــزنــم :
کنــون بـه خامه‌ی طبعــم به مــدح او رقمـی

سـرود (ساقی) شـوریـده‌_دل بـه مِـدحـت او
چکـامـه‌ای که : بـَـرد نـــام او ـ ز سیـنه غمـی

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1400/11/22

 

۱ـ‌ محیط قمی

خدا ز خلق جهان جز تو انتظار نداشت

((اَلسَّــلامُ عَلَیـْکَ یَـا اَمِیــرِالْمـُؤمِنـِین))
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(لولاک لما خلقت الافلاک)

 

خدا ز خلــق جهان، جـز تو انتظار نداشت
جهــان، بــدون وجــود تــو اعتبار نداشت‌

 

تو کیستی که خـدا گفـت جمـله‌ی "لـولاک"
تو کیستی که خدا جــز تو انتظار نداشت

 

ز خلق ارض و سما نیست مقصـدی جز تو
بــدون خلقـت تـو ، آسمــان قــرار نداشت

 

هــوا بــدون هــوای تــو بود بـی جــریــان
زمین بـدون تو بر گِرد خود مــدار نداشت

 

بــرای آن کــه خــدا تـا تــو را بـه بـــار آرد
بهــانه ای به جز از خــلق بی‌شمار نداشت

 

تویـی تــو ، علــت ایجــاد خلقــت عــالــم
وگرنه از عــدم اینجا کسی گـــذار نداشت

 

بغیر ذات تو در "کعبــه" کس نشد "مولود"
کسی بجــز تو مقــامی درین دیـار نداشت

 

اگرچـه هسـت طـــلا، شـیء پـِر بـهـــا امـا
یقیـن بـــدون نگـــاه علـــی عیــار نداشت

 

به جــز علــی چه کسی بود لایــق مــردی؟
خدا جــز او بخــدا مَــردِ ذوالفــقار نداشت

 

تویی نتیجـه ی خلقت، که خـامه ی تقــدیر
به پـرده ی ازلـی، چون تو شاهکـار نداشت

 

بدون پــرده بگــویــم ، ز خلقـت دو جهــان
برای حضرت حـق، بـی‌تـو افتخــار نداشت

 

علـی نبــود اگـر ، بــاغ هــا خـــزان می‌شد
علـی نبــود اگـر ، فصـل ‌هــا بهـــار نداشت

 

زنــی که کفــو تو بـاشد خــدا به جز زهــرا
بـــرای همسری تـــو ـ بــه روزگـــار نداشت

 

رسول ، دسـت تو را در "غــدیــر" بــالا بـرد
کـه جــز ولایـت تو ـ با کسی قــرار نداشت

 

گـرفـت بـــاغ ولا ، از تـو میــوه ی توحیـــد
وگـرنـه بـــاغ ولا ، بی‌تو برگ و بـار نداشت

 

دریــغ و درد ، کـه بــا تـیــغ کیــن بلهــوسی
کـه تــاب رزم تـو در وقـت کـــارزار نداشت

 

بـریخـت خـون تـو در خــانــه ی خـداونـدی
که بهتـر از تـو در این عــالم ابتکــار نداشت

 

جهـــان ز داغ تــو ، مــاننــد لالـــه می‌سوزد
که باغی از گلی و شاخی از تو خـار نداشت

 

اگر که (ساقی) کوثر! جهان تـو را می‌داشت
ز مَهــد تا به لحـَـد، در جهـان خمــار نداشت

 

به لوح سیـنه نوشتم خطـی به خامهٔ عشق:
جهــان بدون علــی ، قـدر و اعتــبار نداشت

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

عشق رخدادی ترین اندیشه است

(عشق)

 

عشق ، رخـدادی‌ترین اندیشه است

عشق ، سروی بر فــراز ریشه است

عشق ، جـاویدانه ی دلبستگی‌ست

عشق ، قلبی از نـژاد شـیـشه است

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

گلی از گلشن باغ نبوی پرپر شد

(شهادت امام هادی تسلیت باد.)

(امام دهمین)

 

گُلی از گلشن باغ نبوی (ص)، پَرپَر شد
شیعیان را ز غمش خاک عزا بر سر شد

بلبل غمزده، خاموش شد از غصه چو دید
گلی از حاصل بستان وِلا، پرپر شد

حضرت هادی امام دهمین گشت شهید
مرتکب، دست ستمکار ِ ستم پَرور شد

کرد با «جامعه‌»اش جامعه‌ای را بیدار
موجب معرفت امت پیغمبر (ص) شد

قدرِ گل، بلبل شوریده بداند امّا...
قدر او نیز برای همگان باور شد

دستگیر فقرا بود در آن عصر فجیع
غمگسار دل هر مرد و زنِ مضطر شد

«معتمد» سوخت چو با زهر جفا سینه‌ی او
زار و شرمنده ازین واقعه تا محشر شد

قتل، یک لکّه‌ی ننگ است به دامانِ بشر
مرگ، در راه خداوند، ولی زیور شد

گرچه ماه رجب است و مَه خیر و برکات
گویی امشب که «مُحرّم ـ صفری» دیگر شد

مُلک شیعه ز غمش رَخت عزا بر تن کرد
خون ازین داغ، دل فاطمه و حیدر شد

لرزه افتاد نه تنها به جهان از این غم
بلکه لرزان ، حرم و بارگه داور شد

جام لبّیک ، چو بگرفت ز (ساقی) اجل
آخرین جرعه‌ی مستانگی‌اش کوثر شد.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1383

نام استاد به هرکس به خطا نتوان داد

(حکم خطا)

 

‌نام استاد به هر کس به خطا نتوان داد
تاج شاهی ز تغافل به گدا ، نتوان داد

 

آنکه خود در خم پس کوچهٔ جهل است اسیر
درس وارستگی از راه خطا نتوان داد

 

صد چرا هست که یک را نتوان داد جواب
حکم استاد ، که بی چون چرا نتوان داد

 

‌آن که بیمار بوَد ، از عطش استادی...
آب دریاش به عنوان دوا نتوان داد

 

ظرف و مظروف ، تقارن طلبد بی تردید
بحر در کوزه به صد معجزه جا نتوان داد

 

‌آسمان ، گستره ی پر زدن شاهین است
جوجه ی یک شبه را بالِ هوا نتوان داد

 

‌کور را ـ گرچه عصا ـ راهگشا می‌گردد
دستِ بینا ـ که بوَد کور، عصا نتوان داد

 

حکم دانش به خطا گرچه فراوان بدهند
بر چنین حکم خطا ، مُهر بقا نتوان داد

 

‌جهد_ناکرده به عالم نبَرد ره به کمال
جامه ی علم به هر ژنده قبا نتوان داد

 

‌موی ژولیده مبادا بشود تاج هنر
کاه را جای بِتن ، ریز بنا نتوان داد

 

‌زانکه خرما شده مرسوم عزاداری ها...
نقل شادی و شعف وقت عزا نتوان داد

 

چهره چون تیره شود باز جلا می‌گیرد
قلب چون تیره شود باز جلا نتوان داد

 

‌سرنوشتی که رقم خورده به کِلک تقدیر
ثبت گردیده و تغییر قضا نتوان داد

 

‌(ساقیا) گرچه مجازی‌ست عناوین امروز
نام استاد ، به هر کس به خطا نتوان داد‌.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

در مدینه آسمان امشب درخشان می‌شود

 

(میلاد حضرت باقرالعلوم مبارک باد)

(مفخر شرع نبی)

 

در مدینه آسمان امشب درخشان می‌شود
کهکشان تا کهکشان، آیینه بندان می‌شود

 

غنچه‌ای گل می‌کند، از بوستان مصطفیٰ
کز شمیمش رَشکِ گل‌های بهاران می‌شود

 

چارمین ماهِ سماوات ولا بعد از علی (ع)
زیب عرش اعظم و آیینه‌ی جان می‌شود

 

باقر آل محمد (ص) ، مفخر شرع نبی ـ
بر امامِ ساجدین اِعطا ز یزدان می‌شود

 

مالک المُلک علوم دهر واقف اسرار حق
موشکافِ جمله‌ی احکام قرآن می‌شود

 

می‌شکافد پَرده‌های عِلم را با تیغ عقل
تا که اسرار نهان بر او نمایان می‌شود

 

برترین دانشور عالَم که باشد بی بدیل
نزد او درمانده چون طفل دبستان می‌شود

 

هر سؤالی را دهد پاسخ از اسرار جهان
کز فصاحت، مثنوی‌های فراوان می‌شود

 

کاخ جهل و برج عِصیان و بنای ارتداد
از نسیم دانشش از پایه، ویران می‌شود

 

هر که دارد شبهه‌ای در آفرینش، بی‌درنگ
از کلامش مورد ایمان و ایقان می‌شود

 

آنکه باشد دردمند دانش و جویای عِلم
در کلاس درس او بی پرده درمان می‌شود

 

آنکه سر ساید به خاک مکتب جانپرورش
ذرّه‌ای باشد اگر، خورشیدِ تابان می‌شود

 

آنکه نوشد قطره‌ای از بحر عِلم و دانشش
ناخدای کشتی دریای عرفان می‌شود

 

گرچه او بی بارگاه است و ندارد قبّه‌ای
خاک کویش توتیای اهل ایمان می‌شود

 

چون شدی نادم ز کردارت بخواه از او که چون
یک نگاهش موجب عفو گناهان می‌شود

 

بار می‌گیرد ز دوشی که شده خم از گناه
شافع درماندگان ، در روز میزان می‌شود

 

(ساقیِ) میخانه‌‌‌ی علم است و عرفان و حِکم
جرعه‌نوش مکتبش مست و غزلخوان می‌شود

 

شایگان آورده‌ام گر قافیه در این غزل...
در مضامین سخن گهگاه، شایان می‌شود.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1391