حسین جان این منم حر ریاحی

(استغاثهٔ حرّ بن یزید ریاحی)

 

حسین جان این منم حرّ ریاحی
که فارغ گشتم از جهل و تباهی

 

قبولم می‌کنی ای شاہ عطشان!
که بیرون آمدم از جمع عدوان؟

 

قبولم کن که مدیون تو هستم
که راہِ آب ، بر روی تو بستم

 

چو هل من ناصرت اکنون شنیدم
به پای دل ، به یاری ات دویدم

 

دویدم تا که باشم در رکابت!
قبولم کن که غرقم در انابت

 

تو‌ که نور دوچشم حیدرستی
گلی ـ از گلشن پیغمبرستی

 

تو  که  آموزگار  عالمینی!...
قبولم کن که گردیدم حسینی

 

فدایت می‌کنم این جان خسته
مکن شرمنده‌ای را  دلشکسته

 

اگرچه دل شکستن از تو دور است
سزای مردمان گنگ و کور است

 

کسی که حق و باطل را نداند
همان بهْ ، در جهالت ‌ها بماند

 

ولی دانی که من هستم مسلمان
مسلمانی که دارد بر تو ایمان

 

چو حقانیتت ، باشد مسلّم
چرا امضا کنم لوح جهنم ؟

 

بهشت ایزدی  در  چنبر  توست
گل باغ محمد(ص) مادر توست

 

تو ثاراللہ و سبط مصطفایی
زهازہ ، خامسِ  آل ِ عبایی

 

تو کشتی نجات عالمینی
پناہ بی پناهانی؛ حسینی

 

چسان باید کنون با تو بجنگم
حرامی سیرتم  یا اهل ننگم ؟

 

کسی که تیغ بر تو می‌کشاند
تمیز  حق و باطل  را  نداند

 

اگر با تو ستیزد خوار گردد
دچارِ  خفّتِ  بسیار  گردد

 

نبودم سرسپردہ ، نزد دشمن
همین لطف خدا بوده‌ست با من

 

که اکنون سر نهادم پیش پایت
که تا شاید شود  جانم  فدایت

 

قبولم کن قبولم کن حسین جان
پشیمانم ، پشیمانم ، پشیمان

 

به شعر (ساقی) دلخون نظر کن
ز کوتاهی او صرف‌ِ نظر کن

 

که دارد از شما چشم شفاعت
دعایش  را  بفرما  استجابت.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

بخوان بخوان که قلم کرده شکوه ها را سر

(سرهای نینوایی)

 

بخوان بخوان که قلم کردہ شِکـوه‌‌ها را سر
"بـه نــام نــامـی سـر ، بـاسمــه تعـــالی سر"

 

قــلم به سینه‌ی کــاغــذ چو بیـــد می‌لــرزد
که از کجــا بنویسد ز دسـت، پــا ـ یـا ـ سر؟

 

بلی! ز ســر بنـویسـد ولـی چگــونـه ســری؟
از آن سـری که ندارد قــرینـــه، حــاشــا سر

 

سـری کــه سَــروَر سـرهــای نیــنوایی بــود
ز تـن جــدا شـد و با نیـــزہ رفـت بــالا، سر

 

به نیــزہ خــوانـد کــلام خـــدا و بعد از آن
بــرفـت ســوی خـــداونــد حــیّ ِ یکتــا سر

 

زمیـن چگــونـه نلــرزد به خود چو می‌بیند :
عـزیـز فاطمه (س) را بر فــراز صحـرا ، سر

 

چـه گویم از دل زینـب چو دید دست جفــا
کـه کـرده با دل ِ سنگ از بـدن ، مجــزا ، سر

 

کشید آهـی و ، سر سوی آسمــان‌هــا ، گفت:
کــه ؟ دیـده است به عالم چنین خـدایـا سر

 

رقیــه کنــج خـــرابــه به خـود بگفـت : آیـا
زنـد دگـر بـه من اکنــون جنــاب بــابــا سر؟

 

به تـشت خـون نظر افکند و دید رأس پــدر
به آه و نــالــه بگفتـا کـه : دیــده بگشــا سر

 

نگاه کن به من ای سَر که خفته‌ای در تشت!
کـه یک نگــاهِ تــو بر مـن ‌دهــد تســلّا ـ سر

 

اگـر که وانکنـی دیــده ، پس ببــر بـا خــود
که نیست از تو مرا غیــر ازین تقــاضــا سر

 

قــلم چگــونه نلــرزد از این سـتم بر خــود؟
چنین حـدیـث غــم‌افــزا ، شـنـیدہ آیــا سر؟

 

به تیــر و نیــزہ و شمشـیر، اوفتـاد از اسب
بــدون دسـت ، علمـــدار ، بـر زمیـن بــا سر

 

تنـی کــه بــود شبـیه پیمبـــر خــاتــم (ص)
به تیــغِ خصــم شدہ قطعه قطعه سرتــاسر

 

به روی دست پـدر حنجـرش هــدف گردید
رضــیع دشـت بــلا ، گویم از تنش یـا ـ سر؟

 

نـدیـدہ چشـم فلک این‌چنین سـتم هــرگــز
ز هیفــدہ تـن گلگــون ، به عــرش اعــلا سر

 

الا کــه در پـی مفهـــوم عشـق ، حیـــرانـی!
ببـین که عشقِ به حــق را نموده معنـــا سر

 

بـه دشـت کــرببــلا در میـان آتـش و خـون
قلنــدرانــه بـه پــا کـردہ است غــوغـــا سر

 

چنانکه تیــغ زبــان تیــزتــر ز شمشیر است
در آن میــان شـدہ حتــی تمــام اعضـــا سر

 

بــه راہِ دیــن خــــدا در سـتــیز ـ بــا کفـــار
نـداشــته ز عــــدو وُ ، ز تیــــغ ، پــــروا سر

 

به سجدہ‌‌گاہ عبـــادت، به مسجـــد کــوفـه
بـه راہ دیــن خـــدا ، دادہ است مــــولا سر

 

همین بس‌است که عبـرت بگیرد این دشمن
کـه کـردہ دیــن خــدا را همیشه احیـــا سر

 

قــلم شکست در اینجــا و بر زمیــن افتــاد
نوشت تـا که جــدا شد ز روی تــن‌هــا ، سر

 

اَلا امــام مبــین! منجـی جهــان ، بـــرخیــز
شـتاب کــن کـه بگیـــری تقـــاصِ سر را سر

 

به جمکران وصالت چه جمعه‌ها که گذشت
نیــــامــدی و نشــد تــا ببــیـنـمــت بـــا سر

 

چـو نیست قسمـت ما پــای‌بــوسی‌ات امــا
به وقـت مـوت، کــرم کن بـزن تو بر مـا سر‌

 

دوبــارہ دسـت شقـــاوت، بــه انهـــدام بشر
از آسـتـین زدہ بیـــرون و کـــردہ بلـــوا سر

 

بیــــا و آتـش کـفـّــــار را ، فـــــرو بـنشــان!
که شعــله می‌کشد از فـــرش تا ثـــریــا سر

 

به حـق (ساقی) بی‌دست کــربــلا بــرخیــز
بــزن به تیــغ عــدالــت ، تمــام اعـــدا... سر

 

حکـومت علــوی را به رغـــم بــدخــواهــان
بـه پــا نمــا و جهــــان را ، بگیـــر سرتــاسر

 

ردیـف کــردم اگــر سر درین قصــیدہ ولـی
خـلاف قــاعــدہ طـی می‌کنم همین‌جـا سر

 

بــدان امیــد ، که گیری تقـــاص مظــلومـان
نشــسـته‌ام بـه تمــاشــا ز خاک ، تــا محشر

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1393

ماه عزای زاده ی زهرای اطهر است

 

« مُحـرّم »

 

یارب! چرا که شیعه ، سیه پوش و مضطر است
این ویل‌ و وا ز چیست که در کوی و معبر است؟

 

این شیون و فغان که به هفت آسمان رسد
در ماجرای کیست که چون روز محشر است؟

 

این آهِ جان‌گداز ، که سوزد تن جهان ...
در افتراقِ کیست که جان‌ها در آذر است؟

 

زین آهِ آتشین ، که کشد شعله بر فلک ...
خورشید هم تلألؤش از جنس دیگر است

 

در این طلوع غم چه پیامی‌ست کاین‌چنین
در خون نشسته پهنه ی گردون اخضر است

 

آری! کدام ماہ بوَد کز الیم آن ،
خَلقی عظیم ازین غم عظما مکدر است

 

آمد ندا ز هاتف غیبم : که بی خبر !
ماهِ عزای زادہ ی زهرای اطهر است

 

ماهی که روی نیزہ، سرِ شهسوار عشق
قرآن به لب ـ ز نغمه ی اللّهُ اکبر است

 

ماهی که دست ظلم و جهالت ز بغض و کین
آغشته بر قِتالِ عزیزان حیدر است

 

ماهی که تیر حرمله ـ آن رذل روسیاه
نقش گلوی نازک شش ماهه اصغر است

 

طفلی که روی دست پدر  بال و پر زنان ،
چون مرغ نیم بسملِ در خون شناور است

 

هفتاد و دو ذبیحِ سرافراز و با وفا ،
در خون تپیدہ بهر حسین دلاور است

 

هفتاد و دو ستارہ ی تابان معرفت ،
روی زمین فتادہ که عالم منور است

 

آری چنین مهی‌ست که نقشش به کِلک عشق
بر بوم آسمانِ دو عالم ، مصوّر است

 

ماهی که روسیاهی آن بر زغال ماند
ماهی که روسپیدی آلِ پیمبر است

 

دستِ طلب ، بلند کن ای شیعه! کز کرم ،
در دست اوست هرچه از ایزد مقدر است

 

گر قرن‌ها گذشت از این ماجرای شوم ،
تا روز حشر، شیعه ازین داغ، مضطر است

 

ای روزگار...! اف به تو کز دست جور تو
کام جهان ، همیشه نصیب ستمگر است

 

اما نماندہ ظلم به پا گرچه این جهان ،
ناکس پرست بودہ و نامرد پرور است

 

(ساقی!) چسان زنم رقم شرح کربلا ؟...
وقتی که خون ازین غم عظما به ساغر است

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

ماه محرم آمد و حی علی العزا

 

(حَیّ عَلَی العَزا)

 

مـــاه محــــرّم آمـــد و حَـیّ عَلَــی العـــــزا
بــــر نیـــــزه‌ می‌رود ســر ســـالار نیـــــنوا

 

آن سـر ، که بـود "سَــرور آزادگـــانِ" دهـــر
با تیــغ کیــنه ، گشت جـــدا از تـن از قفـــا

 

چون زیـــر بـــار ظـــلم یـــزیـــد و متابعین
هـــرگـــز نـرفــت زاده‌ی زهــــرا و مرتضـــا

 

بسـت آب را به روی عـــزیـــزان اهــل‌بیـت
ابـــن زیـــاد پســت ؛ همــــان زاده‌ی زنـــــا

 

فرمان جنگ داد به بِـن سعــد دون و گفـت:
خــواهــی اگـــر امـــــارت ری را در انتهــــا

 

آگـــاه بــاش اگـــرچــه کثـــیرنــد لشکـــرت
در جنـــگ بـــا حسـین نیفـتـی بــه قهقــــرا

 

جنگــی بپـــا نمـــای ، مبـــادا کــه یک نفــر
از امــت حســین بمـــانــد کســی بــه جـــا

 

نـاقــوس جنــگ را چو دمیــدنـد، بی امـان
کشـتـند هـرکـه بـود ، از اصحــاب بــاوفـــا

 

بعـد از شهــادتِ همـه یــاران، ســوی امــام
آمـــد علـــیّ ِ اکبـــــر رعنــــا ، بــه التجـــــا

 

اذن پــدر گــرفــت کــه آنـک علیـــه کفــــر
تــا پــا نهـــد به معــرکــه، آن شِـبهِْ مصطفا

 

بـی واهمــه نهــاد قــــدم در مصـاف ظــلم
شد کشـته، گرچه کُشـت از آن لشکــر دغــا

 

فـریــاد و آه و نــدبــه شد از خیمه‌ها بلنــد
دیــدنــد پیکـــری کـه شـده قطعه قطعه را

 

سـوز عطـش ز سـیـنه تــوان را گرفتـه بود
گـرمــای دشت، شعــله‌کشان همچو اژدهـــا

 

از فــرط تشـنگی عــزیــزان اهـل‌بیـت (ع)
فـریـاد العطـش ز زمیـن خـاسـت بـر هـــوا

 

عبــاس ، آن یگــانـه "علمـــدار شــاه دیــن"
رفــت از فــرات ، آب بَـــرد تا به خیمـه‌هــا

 

با تیــغ کیــن و کفــر به فرمان شمـــرِ دون
در علقمــه ، دو دست علمــــدار شد جـــدا

 

بگْـرفـت مَشـکِ آب به دنــدان و شــد روان
رو سوی خیمــه‌های عـزیـزان ، که از قضــا

 

مَشکش درید تیـر و ، تنش را هـدف گرفت
دسـتی که داشـت اِذن ، بــه کشــتار اتقیــا

 

هـرگــز ندید چشـم فلـک ایـن‌چنـین ســتم
نشنیده نیـز گــوش فلـک این‌چنـین جفــــا

 

بـر کـف گرفت کـودک عطشانِ خود حسین
فــریــاد زد کــه : تشـنه بـوَد می‌شود فنــــا

 

آبــی دهیــد محض خـــدا بــر رضــیع مـن
انصــاف اگـــر کــه هست درون دل شمــــا

 

گوشی نبود کــور و کــران را ز فرط بغض
رحمــی نبــود در دل آن قــــوم بــی حیـــا

 

آبــش نـــداد دسـتی و دسـتی بلنــــد شــد
بـر کـف گرفت تیـــر و کمــان را درآن فضـا

 

زیــر گلــوی اصغـــر شـش مـاهـه ، حــرمله
تیــر سه شعبــه کــرد ز سنگیـن‌دلــی رهـــا

 

در کــربــلا نهـایـت بیــداد و خشـم و کیـن
شد ثبـت، بــا قســاوت دل‌هـای بــی خـــدا

 

هفتـــاد و دو شقــــایـــق بسـتان معــرفـت
پــرپــر شــدنــد ، از ســتم و جــور اشقیـــا

 

خــون می‌چکیــد روی زمین از فـراز عرش
در ســوکِ کشــتگان ســرافــــراز کـــربـــلا

 

نخـــل امیــــد "لشکــر آزادگـــان" شکسـت
پشت فلـک خمیــد ، ازیــن داغ جــان‌گـــزا

 

در راه حــق قــدم چو گـذاری علیــه ظــلم
باید که بگــذری ز خــود و خویش و آشــنا

 

آنکــو ز عشــق ، فــانـی فـی الله می‌شــود
در راه حــق به شـوق خـــدا می‌شود فـــدا

 

خوشبخت آن کسی که کند ، بنــدگـی حـق
راهی جز این چو نیست به سرچشمه‌ی بقا

 

بیچـــاره آن کسی کـه اســیر هـــویٰ شــود
خــود را کنــد به بنـــد مکـــافــات ، مبــتلا

 

کــرب و بــلا مبــارزه‌ی عقـــل و عشـق بود
در این مبـــارزه، فقـط عشـق است رهنمـــا

 

(ساقی)! قــلم چگــونـه تـوانـد رقــــم زند
ظلمـی کـه شـد به آل پیمبـــر ، بــه نـــاروا

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

در غدیر خم ، ولایت پا گرفت

(عید غدیر خم مبارک باد.)

(وَلیّ الله)

 

تا محمّد «ص» دست مولا را گرفت
در «غدیر خم» ، «ولایت» پا گرفت

 

گشت «مولا» جانشینِ مصطفیٰ
شیعه آن ‌جا ، دامن مولا گرفت

 

نور یزدان گشت بر وی منجلی
مِهر او در جان عالم، جا گرفت

 

بود چون مبهوت ، در ذاتِ خدا
ذات حق در ذات او مأوا گرفت

 

منزلت را بین که گوید مصطفی :
چون به سوی آسمان‌ها پا گرفت ـ

 

هاله ی نوری به شکل مرتضی
گِرد او در «لیلة الاسرا» گرفت

 

آن امام متقین از دست حق
تاج «فضّلنا» ز «کرّمنا» گرفت

 

شد «ولیُّ اللّه» بر روی زمین
گرچه حُکمِ کلّ مافیها گرفت

 

چون علی حق‌ است و جز او نیست حق
از حقیقت، او ز حق، امضا گرفت

 

تا که طغرای «امیرالمؤمنین»
از علیّ عالیِ اعلا گرفت

 

گفت دشمن گرچه بَخّن یا علی!
دشمنی، از آن زمان ، بالا گرفت

 

فتنه ها کردند از بعد غدیر
عالَم اسلام را ، بلوا گرفت

 

تا خلافت را ، پلیدی روسیاه
از علی آن شاه بی‌همتا گرفت

 

شیرِ حق ناچار شد عزلت نشین
چون شغالی بیشه را بیجا گرفت

 

دین ختم المرسلین از بعد آن
زشتی از آن رذل بدسیما گرفت

 

شد خلافت چون از آنِ ناکسان
مُلکٍ دین بی‌دینی از آنها گرفت

 

پَستی و نامردمی از آن زمان
در میان مسلمین ، معنا گرفت

 

عاقبت دست خدا، از آستین :
شد برون و راه بر اعدا گرفت

 

حق بجای خود نشست از لطف حق
حقِ خود را زآن سه تن رسوا گرفت

 

پرچمی که دست ظلم افتاده بود...
مرتضی آن را ، به استیلا گرفت

 

خشک شد مرداب‌ های بی‌حیات
دشت‌ دین را وسعت دریا گرفت

 

تا حسین بن علی «ع» در کربلا
مُزد مولا را ، به عاشورا گرفت

 

موجی از دریای شیعه شد بلند
که خروشش پهنه‌ی دنیا گرفت

 

ای خوشا آنکس که در قول و عمل
درس ، از آن شاهِ عدل آرا گرفت

 

(ساقیا) هرکس خمار عشق گشت
مستی از خمخانه‌ی مولا گرفت.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

مقصود خدا ز خلقت نوع بشر

(لولاک لما خلقت الافلاک)

 

مقصـود خــدا ز خلقــت نــوع بشـر

بی شبهه بـوَد شـاه ولایـت ، حیــدر

گر عشق علی نیست کسی را در سر

بـایـد که نمـاید این سـؤال از مـــادر

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)