اندک اندک ، آمده از ره بهار

(اَللّٰهْمّ عَجـّـِـل لِوَلٖیّکَ الْفـَــرَج)

(بهــــار)

 

انـدک انـدک، آمــده از ره، بهـــار
تا کنــد دشت و دمـن را گلعــذار

 

می‌زند شــانـه به گیسوی چمــن
با نشاط و خــرّمی، دست بهـــار

 

ابـر رحمت می‌چکـد بر بـام شهر
می‌شود جـاری دوبـاره جویبــار

 

غنچــه‌ها گــل می‌کنـد بـار دگــر
می‌شــود خـــرّم بسـاط روزگــار

 

مـی‌زدایـــد از دل کــــوه و کمــر
همچنین از سـینه‌ها گرد و غبــار

 

روح می‌بخشد به اشجــار چمـن
نغمــه‌ی بلبــل، به روی شـاخسار

 

هسـت فصــل رویـش آلالــه هــا
موسـم گُلگشت و ســیر لالــه‌زار

 

از خـدا خواهم درین سال جدید
بهْ شود اوضاع و، دل گیرد قـرار

 

رو کنـد شـادی دوبــاره بـر وطـن
رخت بندد رنج و غم از این دیار

 

ارزش پــول وطن، افــزون شود
رونقـی دیگر بگیرد کسب و کــار

 

کـاش امسال آیــد آن آرام جــان
تـا سـرآیـد رنــج ِ عصــر انتظــار

 

(ساقیا)! مــا را بــده آن بــاده‌ای
که بَــرَد از دل غـم و از سر خمار

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

 

رمضان ماه عبادت بود و صوم و صلات

(حـلول مـاه رمضـان مبـارک باد)

(ماه رحمت)

رمضان، ماه عبادت بوَد و صوم و صلات

 

مـاه پـاکیــزگـی نفـس و نــزول بــرکـات

 

مـاه دلدادگی و رحمت و احسان و زکات

 

مـاه غفــــران الهــــی و قبـــول حسـنات

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

آزادگی‌ام را به دو عالم نفروشم

(آزادگی)

هـرگـز نتـوان دید کسی در اثــر من

تمجید کِهــان را که: نباشد هنــر من

آزادگـی‌ام را به دو عــالـم نفـروشـم

چون کوه طلا ، کاه بوَد در نظـر من

سید محمدرضا شمس (ساقی)

بر من بتاب! ای مه زیبا ببینمت

(اَللّٰهْمَّ عَجّلْ لِوَلٖیِکَ الْفَرَج)

( سلاله ی طاها)

 

بــر مــن بـتــــاب! ای مَـــــهِ زیبـــا ببینمت
تــا از ثـــریٰ ، بـه عـــرش ثـــریــــا ببینمت

 

در انتـظــــار مــاه رخــت در تمـــام عمـــر
هــر شــب نشـسـته‌ام به تمـــاشــا ببینمت

 

چشمم سپــید شد همه شب در غیـــاب تو
ای مـــاهِ شــب ‌فـــروز ! بـیــــا تـــا ببینمت

 

صد سلسله بشوق تو در خـواب رفته است
برخیــز ، ای ســـلالــــه ی طــاهـــا ببینمت

 

هی جمعـــه بی‌تو آمد و بی‌تو غــروب کرد
آیــا شــود بـه جمعــــه ی فــــردا ببینمت ؟

 

جـانم به لـب رسید و نفس در گلو شکست
بــر مــن بِــــدم مـُـــراد مسـیحـــا ! ببینمت

 

بس بیـت‌هـــا به شـوق غــــزال نگـــــاه تو
گفـتـــم کـه تا مـیـــان غــــزل‌ هـــا ببینمت

 

دلخسته‌ام ز خویش و ز خویشان رمیده‌ام
مشـــتـاقِ دیــــدنــــم بـــه تمـنـّــــا ببینمت

 

در این کــویــر تب‌زده عمـــرم به سر رسید
شــایــد بـه بـی‌کـــرانـــه ی دریـــــا ببینمت

 

لب تشـنه ی وصـالـم و در ســاغـــر خیـــال
خــواهـــم کـه ای شـــراب گــــوارا ببینمت

 

تـا چشــم بـد، نظـــر نکنــــد بر جمــــال تو
تـــن‌هـــا رهـــا نمـــوده کـه تنهـــــا ببینمت

 

لیـــلای من! بیـــا که درین دشـت پــرمــلال
مجنـــون صفـت به دامــن صحـــرا ببینمت

 

اصـلاً بگو که یوسف زهــــرا چه‌سان کجـا؟
شـــــیـداتـــــر از هـــــزار زلیخـــــا ببینمت

 

گــر نیسـتی مــوافـــق کیــش و مـــرام مـا
گـــو تــا به دِیــــر ، یــا بـه کِلیــسـا ببینمت

 

هرچند شد خـــزان گل عمــرم درین فـــراق
خـواهــم کـه تـا همیــشه شکــوفــا ببینمت

 

در انتظـــار روی تـــو مـــویـــم سـپــید شد
امـّــا نشــد بــــه دیــــده ی بـیــــنـا ببینمت

 

چشمـی نمـــانـده است ببــیـــنـم اگر تـو را
لَختــی بیــــا بــه دیـــده ی معنــــا ببینمت

 

شـاید که نیـست دیـدن رویـت نصـیـب من
پس لااقـــل بـیـــا کــه بـه عـقـبــــا ببینمت

 

(ساقی) بـریـز بـــاده‌ای از سـاغـــر وصـــال
تــا مِـی‌کشان و مَسـت ، بــه دنیــــا ببینمت.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

امشب که قم میعادگاه عاشقان است

(یــا ابــاصـــالــح المهــــدی ادرکنـی)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(میعادگاه عاشقان)

 

امشب که «قـــم»، میعــادگــاهِ عاشقــان است
شـور و شعـف بـر پــا بـه مُلـکِ جمکــران است

 

این مسجــد عظمـــا کـه در قــــم گشته بنــیان
حتـیٰ مقـــــام و منـــــزل کـــــرّوبیـــــان است

 

بــر شـیعیــــان تبـریک می‌گــویــم کــه امشب
میـلاد مهـــدی، حضرت صـاحـب زمـــان است

 

تــا شـد شکـــوفــا نـوگــل نـرگـس بـه بســتان
در حســـرت دیــــــدار او ، سَـــــرو روان است

 

از تــــابــش مــــاهِ جمـــــالــش در سمـــــاوات
خورشــید چـون شمعی میـــان آسمـــان است

 

اکنــون که عصر غیبـت و چشم انتظــاری‌ست
دل‌هــــا ز سـوز فـــرقتـش آتشـفــشـــان است

 

از پــــرده ی غـیـبـت، اگــر بـیـــرون بـیــــایــد
احیـــاگـــر فصــل بهـــــاران در خـــــزان است

 

بــرخیــز و بشــتاب و بـــزن از پـــرده بیــرون
هرچنــد عصر غیـبـت اسـت و امتحـــان است

 

از ظـــلم و بیـــداد و چپـــاول، خلــق عـــالــم
بیچـــاره‌ی حکّـــام و ظـــالـــم پیشگــان است

 

از بـــار سـنگیـــن ریــــا و جهــــل و عِصــیـان
دل‌هـا پر از خون‌است و قامت‌ها کمــان است

 

هر کس که خورد از حــق ملـت، گشـت آبـــاد
وآنکس که خورد از رنج خود بی آشیان است

 

ظـالـم همیشه سفــره‌اش خوشرنگ و خوشـبو
مظــلوم، دسـتـش از فـلاکت، بــر دهــان است

 

حـــق ضعـیفـــــان مـی‌شــود پـــامـــال، امــــا
رونـــق ‌فـــزا سـرمـــایــه ی مستکبـــران است

 

یــارب! رسـان آن مظهــــر عــــدل و کــــرم را
دنیـــای بــی او از عـــدالــت، بـی نشـان است

 

گــَـرد فــِـراقــش، تیـــره کـــرده ســیــنه‌هــا را
خــاکِ قــُـدومـش تــوتیــــای دیــدگـــان است

 

هــرچنـــد بـاشـد شـایگـــان بعضی قـــوافـــی
امــا گمـــانـم شـایگـــان‌هـا ، شــایگــــان است

(ساقی) بــده بر مـا دریـــن فرخنـــده میـــلاد
از آن مِی گلگون که روح افـــزای جـــان است

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1391