(پاشو سردار...)
حـاج قـاسـم! چهـــار سـال گذشت
از عــروجــت بـه آسمــان ، امــروز
بـر مـــزارت ، شکــوفــه‌هـا روییــد
فصل سرمــا ، ولی چو مـاه تمـــوز
دست گلچین که دست بیداد است
آمــد از آستــین ، بــه بیــرون بـــاز
کــرد پــرپــر ، دوبـــاره گـــل‌هــا را
نه یکی! بلکه صــد شقـــایــق نـــاز
پــاشـو از جـا بــه احتـــرام تمـــام
در بغــــل گیـــر ، عـــاشقـــانـت را
لالــــه هــا را بگیـــــر در آغــــوش
بــاز کــن چتـــــر ســایــه‌بــانـت را
پـاشـو سردار سینه‌ها خــون است
غــم گرفته‌ست شهــر کــرمــان را
لالــه‌هــا را ببــین بــه روی زمیــن
ســرخ کـــردند : قلــب ایــــران را
پـاشـو ســردار وقـت بیــداری‌ست
پـاشـو از جــا و نغمـــه‌ای سـر کـن!
گــوش‌هــا تشـنه‌ی شنـیدن توست
پـاشـو فکـری به حـال کشــور کـن!
گــرگ‌هـــای گــرســنه‌ی قـــدرت...
تیـــز کــردنـد چنـــگ و دنـــدان را
پـاشـو ســردار ، بــا امیـــد خــــدا
قطــع کــن دست نسل شیطــان را
راه تــــو ، راه رادمــــــردان اسـت
تـو نبــودی اســیر نفـس و هــوس
ولی امــروزه می‌زنــد پــر و بـــال
جای شـاهیــن به آسمـــان کـرکس
پـاشـو ســردار ، دست دشمــن کن
تا همیشه ازیــن وطــن ، کـــوتــاه
تا مبــادا بـه خــاک و خــون بکشد
کشــورت را ، سـتـمـگـــــر گمـــراه
سید محمدرضا شمس (ساقی)
