آنکه عمری از دنائت ، حقّهبازی میکند
کار روباه و شغال و گرگ و تازی میکند
عاقبت در دام میافتد به پای خویشتن
بس که از حدّ گلیمش ، پـادرازی میکند
- ۰ نظر
- ۰۸ آبان ۰۲ ، ۱۸:۲۱
آنکه عمری از دنائت ، حقّهبازی میکند
کار روباه و شغال و گرگ و تازی میکند
عاقبت در دام میافتد به پای خویشتن
بس که از حدّ گلیمش ، پـادرازی میکند
(جنگ)
لعنت به جنگ و جانی و جنگ افروز
لعنت به این : تـوحّـش مـَـردم ســوز
لعنت به آن که : بهـــره بَــرَد از جنـگ
لعنت به آن که : گشــته ســتم آمــوز
سید محمدرضا شمس (ساقی)
دَرد را از هــر طــرف خواندم بدیدم دَرد هست
درکِ آن ، صـرفــاً بـــرای مـَــردمِ همــدرد هست
کــام تلـخ مـَـردم پُر دَرد ، کـِـی شــیریــن شود؟
تا که این دنیــا ، به کــامِ مـَـردمِ نـامـَـرد هست.
شد اربعین و ز داغـت چو شمــع میسوزم
سیاه و سرخ و کبود است هر شب و روزم
از آن نفس کشم امـروز ، بعـد کــرب و بــلا
که درس عشـق تو را بر جهـــان بیــامــوزم
─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─
زبانحال حضرت زینب (س)
اربعیــن آمــد چـهسـان از غــــم ننــالــم یا أخــا
در عــزایـت روز و شـب آشفتــه حــالــم یا أخــا
بــر فــراز نیــزه چون قــــرآن تـــلاوت کــردهای
صــوت تجــویــدت بپیچــد در خیــالــم یا أخــا
سر زدم بـر چـوبـهی محمـل ز داغــی جــانگــزا
گــَر ازین مــاتــم ننــالــم از چــه نــالــم یا أخــا
بـا اســیران و یتـیـمـــان حــــرم در شــامِ غـــم
همنــــوا بـــا آه و افغـــــان و مـــــلالــم یا أخــا
تــا نفـس بــاقــی بــــوَد، بــا دشمنــان روســیاه
در جــدالــم ، در جــدالــم ، در جــدالــم یا أخــا
پــرده از چهـــر یــزیــدِ دون کشــیدم تــا کنـــم
ظـــلم او را بــر مَـــلا ، بر خلــق عــالــم یا أخــا
تــا کنــم تصـویــر شرح مــاجــرایــت را به حق
میشود خـامه به کف، قـــال و مقــالــم یا أخــا
میکنم مظــلومـیات را بــر همه عــالــم عیــان
گـر دهــد ، از لطف حـق عمرم مجــالــم یا أخــا
تـا رقیــــه دیــد رأسات را میــان تشــت خــون
گشـت پــرپــر از غمــت این نــو نهــالــم یا أخــا
خــواســتم آگـــه نگـــردد دشمـــن از داغ دلـــم
مخفـی از چشــم عـــدو آهســته نــالــم یا أخــا
خــواســتم تا نــزد دشمن، خــم نگردد قــامتــم
گـرچــه از بــار مصیـبت، چـون هــلالــم یا أخــا
چون تویی خون خدا و هست خونخواهت خدا
مُتـّـکی بــــر آن خــــــدای ذوالجـــلالــم یا أخــا
اربعیناست و چو کـوهـی استوارم پیش خصم
تــا بـســوزد ، از شـکیــبِ بــی مثــــالــم یا أخــا
شعــر (ساقی) میزنــد آتش به جـــان عــالمــی
گــر دهـــد شرح غــــم و درد و مــلالــم یا أخــا
(اَلسَّلامُ عَلَیکِ یا فاطِمَةَ المَعصومَه)
مشهد چو قم به روی زمین، رَشکِ انجم است
چون زینتش حـریـم رضا، شمسِ هشتم است
صحنی که بعدِ صحــن رضــا دل بـَـرد ز خـلق
الحق حـــریـم حضرت معصـومهی قــم است
پـاچـهخـاری تا کجــا ای خودفروشان! بس کنید
ای مگسهـا تا به کـی؟ تمجیــد از کـرکـس کنید
گـــر نــداریــد آبـــــرو و غـیــــرت و مــردانگــی
لااقــل فکــری بــه حــــال خلــق دلـواپـس کنید
سید محمدرضا شمس (ساقی)
"به مناسبت ریزش بنای متروپل آبادان"
دسـتِ جفـــا چـو کشــور مــا را نشــان گرفت
بـایـد عــــزا بـــرای وطـــن ، تـــوامــان گرفت
سقفی که شد خــراب، پیاش را که کـج نهاد؟
آن نـاخـلف ، کــه حکـــم ز کـج طینتان گرفت
مـــاه محــــرّم آمـــد و حَـیّ عَلَــی العـــــزا
بــــر نیـــــزه میرود ســر ســـالار نیـــــنوا
آن سـر ، که بـود "سَــرور آزادگـــانِ" دهـــر
با تیــغ کیــنه ، گشت جـــدا از تـن از قفـــا
چون زیـــر بـــار ظـــلم یـــزیـــد و متابعین
هـــرگـــز نـرفــت زادهی زهــــرا و مرتضـــا
بسـت آب را به روی عـــزیـــزان اهــلبیـت
ابـــن زیـــاد پســت ؛ همــــان زادهی زنـــــا
فرمان جنگ داد به بِـن سعــد دون و گفـت:
خــواهــی اگـــر امـــــارت ری را در انتهــــا
آگـــاه بــاش اگـــرچــه کثـــیرنــد لشکـــرت
در جنـــگ بـــا حسـین نیفـتـی بــه قهقــــرا
جنگــی بپـــا نمـــای ، مبـــادا کــه یک نفــر
از امــت حســین بمـــانــد کســی بــه جـــا
نـاقــوس جنــگ را چو دمیــدنـد، بی امـان
کشـتـند هـرکـه بـود ، از اصحــاب بــاوفـــا
بعـد از شهــادتِ همـه یــاران، ســوی امــام
آمـــد علـــیّ ِ اکبـــــر رعنــــا ، بــه التجـــــا
اذن پــدر گــرفــت کــه آنـک علیـــه کفــــر
تــا پــا نهـــد به معــرکــه، آن شِـبهِْ مصطفا
بـی واهمــه نهــاد قــــدم در مصـاف ظــلم
شد کشـته، گرچه کُشـت از آن لشکــر دغــا
فـریــاد و آه و نــدبــه شد از خیمهها بلنــد
دیــدنــد پیکـــری کـه شـده قطعه قطعه را
سـوز عطـش ز سـیـنه تــوان را گرفتـه بود
گـرمــای دشت، شعــلهکشان همچو اژدهـــا
از فــرط تشـنگی عــزیــزان اهـلبیـت (ع)
فـریـاد العطـش ز زمیـن خـاسـت بـر هـــوا
عبــاس ، آن یگــانـه "علمـــدار شــاه دیــن"
رفــت از فــرات ، آب بَـــرد تا به خیمـههــا
با تیــغ کیــن و کفــر به فرمان شمـــرِ دون
در علقمــه ، دو دست علمــــدار شد جـــدا
بگْـرفـت مَشـکِ آب به دنــدان و شــد روان
رو سوی خیمــههای عـزیـزان ، که از قضــا
مَشکش درید تیـر و ، تنش را هـدف گرفت
دسـتی که داشـت اِذن ، بــه کشــتار اتقیــا
هـرگــز ندید چشـم فلـک ایـنچنـین ســتم
نشنیده نیـز گــوش فلـک اینچنـین جفــــا
بـر کـف گرفت کـودک عطشانِ خود حسین
فــریــاد زد کــه : تشـنه بـوَد میشود فنــــا
آبــی دهیــد محض خـــدا بــر رضــیع مـن
انصــاف اگـــر کــه هست درون دل شمــــا
گوشی نبود کــور و کــران را ز فرط بغض
رحمــی نبــود در دل آن قــــوم بــی حیـــا
آبــش نـــداد دسـتی و دسـتی بلنــــد شــد
بـر کـف گرفت تیـــر و کمــان را درآن فضـا
زیــر گلــوی اصغـــر شـش مـاهـه ، حــرمله
تیــر سه شعبــه کــرد ز سنگیـندلــی رهـــا
در کــربــلا نهـایـت بیــداد و خشـم و کیـن
شد ثبـت، بــا قســاوت دلهـای بــی خـــدا
هفتـــاد و دو شقــــایـــق بسـتان معــرفـت
پــرپــر شــدنــد ، از ســتم و جــور اشقیـــا
خــون میچکیــد روی زمین از فـراز عرش
در ســوکِ کشــتگان ســرافــــراز کـــربـــلا
نخـــل امیــــد "لشکــر آزادگـــان" شکسـت
پشت فلـک خمیــد ، ازیــن داغ جــانگـــزا
در راه حــق قــدم چو گـذاری علیــه ظــلم
باید که بگــذری ز خــود و خویش و آشــنا
آنکــو ز عشــق ، فــانـی فـی الله میشــود
در راه حــق به شـوق خـــدا میشود فـــدا
خوشبخت آن کسی که کند ، بنــدگـی حـق
راهی جز این چو نیست به سرچشمهی بقا
بیچـــاره آن کسی کـه اســیر هـــویٰ شــود
خــود را کنــد به بنـــد مکـــافــات ، مبــتلا
کــرب و بــلا مبــارزهی عقـــل و عشـق بود
در این مبـــارزه، فقـط عشـق است رهنمـــا
(ساقی)! قــلم چگــونـه تـوانـد رقــــم زند
ظلمـی کـه شـد به آل پیمبـــر ، بــه نـــاروا
(عید سعید فطر مبارک)
هلال ماه شوال از افق امشب هویدا شد
برات روزهداران از خدا بر خلق اعطا شد
شده عید سعید فطر ، بعد از ماه مهمانی
گواهینامهی اعمال نیک خلق ، امضا شد
سید محمدرضا شمس (ساقی)
(شب یلدا)
گیسوی یلدا بعد ازین کوتاہ گردد
گرگِ شبِ ظلمت به قعر چاه گردد
هشتاد و دہ روز دگر ، آید بهاران...
کز بعد سرما موسم دلخواہ گردد