منظومه ی اجمالی عروض

 

(منظومه‌ ی اجمالی عروض)

 

ای کـه خــواهــی در سخـن گـویـا شــوی
شــاعــــری ، شــوریـــده و شــیدا شــوی

 

بـــــایــــد آمـــــوزی ، (فـنـــــون وزن) را
کــــه بـــوَد بســیـار ، در آن نکـتــــه هـــا

 

(وزن) اگــر چــه ابـتـــدای شــاعــری‌ست
گوش کن اکنون که گویم (وزن) چیست؟

 

شش (مُصوّت) هسـت (کوتاه) و (بلنــد)
گــر بــدانــی چیـست ، گـــردی سربلنـــد

 

( اَ ) ـ ( اِ ) ـ ( اُ ) با هم همه کوتاه هست
( آ ) و (ایـ) و (او) بلنـــد و دلکـش است

 

سـه هجـــا داریــم (کــوتـــاه) و (بلنـــد)
وآن دگر باشـد (کشـیده) ، چون کمنــــد

 

چـون (کشـیده) ، قـابل (تقطیـع) نیـست
بگـذر از آن تا ( هجــا) دانی که چیـست؟

 

هـر صـــدایــی کــه رسـد بـر گــوش مـــا
هســت در (تقطیـــع) ، عـنــــوان هجـــــا

 

چون (هجــاهــا) را (نمـــادی) نیز هسـت
این (ــ) بلنـد و این یکی (U) کوتاه است

 

(مـن) بلنـــد و (مــا) بلنـــد و (او) بلنـــد 
(بِــه) وُ (کــِه) کــوتــاه ، در یـادت ببـــند

 

تــا بـــدانـــی وزن ایــن اشعــــار چیست
(رکــن) آن در زیــر شعــــر مــولــوی‌ست

 

"هــر کسی از ظــنّ خــود شـد یـــار مـن"
فـــاعــلاتـــن ، فـــاعــلاتـــن ، فـــاعـــلـن

 

هســت وزن (مثــنوی) ایــن (رکـــن) ‌هـا
کــه بـــوَد (معیـــار سنجـش) ، نـــزد مــا

 

نـــام اوزان عـــروضــی ، (بحـــر) هسـت
که از آن‌هـا هرچـه‌ات گــویــم کــم اسـت

 

نـــام (بحــــرِ) مثــنوی ، بــاشد (رَمـَـــل)
کــه بـــوَد شــیرین ‌تــر از قنـــد و عســل

 

هســت ارکـــانــش (مُسَـدّس) در شمــــار
رکـــن آخـــر هسـت ، محــذوف و قصــار

 

هسـت (دَه بحـــر) دگـر بشنو چــه هسـت
 کـه بـه راحـت، مـی‌تــوان آری بــه دسـت

 

(مُجتَث)است و (مُنسَرح) وآنگه (خفیف)
هم (بسیط) و هم (سریع)است ای‌ظریف!

 

هم (تقـــارب) هم (مضــارع) هم (هَـــزَج)
هم (رَجَـــز) هم (مُقتضب) شـد رج به رج

 

(رکــن اوزان) ، نیــــز بـــاشــد در شمـــار
مختلـف ؛ آن را بــه گـــوش جـــان سپــار

 

هـم (مُسـَدّس) هـم (مُثـَـمّن) نیـــز هسـت
که (زحــافــاتـش) ، مــلال انگیـــز هسـت

 

🔲

 

بعــد از ایـن‌ هــا (اختــیار شـاعــری) ‌ست
گرچـه گــاهــی (اضطــرار شـاعــری‌) ست

 

آخـــر مصـرع چــه (کــوتـــاه) و (بلنـــد)
یـا (کشـیده) ؛ آن (هجــا) گــردد (بلنـــد)

 

(قــافیــه) تکـــرار اگــر شــد نـــاگـــزیـــر
بگـــــذر از تقصــیر عـــــذرم ، ای خبــــیر

 

(خــوانـش اشعـــار) را ، بـــایــد درسـت
اینــک آمــــوزیــــد ، از (بـیــت نخسـت)

 

گــاه باید خــوانــد بـا (تخـفـیــف) نیـــز
آنچــه می‌بــاشــد (مُشـدّد) ای عـــزیــــز

 

گــاه هــم (طبــق ضــرورت) ، در بیـــان
خــوانـده می‌گــردد (مشـدّد) ، واژگـــان

 

گـاه حــرفِ ســاکـِـنِ (ت) مثل (چیست)
می‌شود (ساقط) که گـویی هیـچ نیست

 

همچنـین (دو سـاکِــن) از بعـــدِ (بلنــــد)
گاه (یک) (ساقط) شود بی چون و چند

 

مـی‌تــوان بیــنی دریـن مصــرع ، عیــان
(کــارد) را کـه گشــته ساقـط ، (دال) آن

 

یـا ‌شــود (ادغــــام) ، بعضــی واژگــــان
در تـلفـــظ ، کــه ‌شــود (در آن) ، (دران)

 

یـا که (خــواهــر) وقت (تقطیــع) کــلام
طِبق خوانش هست (خــاهـــر) والسلام

 

اولیــــن رکـــــن (فَعــَــــلاتـــــن) تــــوان
(فـــاعــــلاتـــن) گــــردد ای آرام جــــان!

 

طِبــق ضـربــاهنــگ خـــاص شعــــرهــــا
می‌شـود تقطیــع ، هـــر گـــونــه هجـــــا

 

حــرف (نــون سـاکنــه) بعـــد از (بلنـــد)
خــارج از (تقطیــع) ، هسـت ای هوشمند

 

مثل (جان) و(این) و(آن) و هرچه هست
جمله از (تقطیــع) شعــری (ساقط) است

 

هست (تسکیـن) قــاعــده ، کــه می‌تـوان
(دو هجــا) کـه هست (کــوتـه) همــزمـان

 

(دو هجـــا) را (یک هجـــا) اِعمـــال کــرد
تـا کــه (دو کــوتــاه) ، گـردد (یک بلنـــد)

 

(قلـب) یعنـی: (جـــا بـه جـــایی هجــــا)
کــه بــوَد مخصـوص بعضـی (رکــن ‌هــا)

 

کــه شـود : (مُفــتـعـــلن) ، (مفـــاعـــلـن)
یــا شود : (مَــفــاعـــلـن) ، (مفــتـعـــَلـن)

 

بعـــد از آن (اِشــباع) بـــاشــد در زبــــان
کـه بـه شـدّت می‌شود (کــوتـه) ، بیـــان

 

مثــل حــرف (کــه) که بی‌شک در هجـــا
هست (کوته) ، دان (بلنـد)ش مثل (کـا)

 

بعــد هـم (ابــدال) ، نــوعـی دیگــر است
در خصوص (سـه هجــــای) آخـــــر است

 

کــه (فَعَــلُن) می‌شـود (فــع لُــن) عــزیــز
بیش ازیـن با خـود مکــن جنـگ و سـتـیز

 

زآنکـــه هـــرچـــه بـــوده لازم، گفـتـــه‌ام
گـــوهـــر (بحـــر عـــروضـی) ، سفتـــه‌ام

 

تــا همین ‌جـا را اگـر خـــوانـــی بـه جـِــدّ
می‌شــوی در شعـــرگـــویـــی ، مسـتعـــد

 

وزن را (ساقی) بــه نظــــم ســاده گفــت
غنچـــه ی (وزن عــــروضـی) را شکفــت

 

گــر کــه هســتی طــالــب شعــــر وزیـــن
باش ازین خـرمـن به همت خـوشـه‌چیــن

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
https://t.me/arozghfie

, حضرت خورشید! سلام علیک

(اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یٰا عَلِی بْن موسَی الرّضاء)

(اذن دخول)

 

حضرت خـــورشـــید! ســـلامٌ علیـک
آیــت تــــوحـیــــــــد! ســـلامٌ علیـک

 

خــاک نشــین حـــــرم خـــواهــــرت
حضرت معصـــومـه‌ی جـــانپـــرورت

 

زائــــر درگــــاه شمـــا از قـــــم است
خسته و درمـانـده و سردرگــم است

 

آمـــده‌ تـــا بــوسـه بـه خــاکـت زنــم
بــوسـه بــه آن درگـــــه پــاکـت زنــم

 

اذن دخـــولـــم نـــدهـــی وای ِ مــن!
گــوش فلـک ، کــــر کنـــد آوای مــن!

 

ای کــه خطـــابخـش همـــه عـــالمی
ســرمـــــه‌ی چـشمــــان بنــــی آدمی

 

راه بــــده بـــر مـــنِ بــی پـــا و ســر
کـن دمـی از عــاطفـــه بـر مــن نظــر

 

آمــــده‌‌‌ام تـــا کــه نگـــــاهــــم کنــی
عفـــو و کـــرم توشه‌ی راهــــم کنــی

 

عبـــد گنـهـکــــار خـــــدایــــم ولـــی
نیست مـــرا جـــــرم بجـــز کــاهلــی

 

ضـــامـــن آهـــوی خــــراسـان تـویی
روز جـــــزا ، شـــافــــع انسـان تـویی

 

ضـــامـــن من بــاش بـه درگـــاه حق
تـا کـه کنــم عـِـــلم و عمـــل منطبـق

 

گرچــه پــریشــانــم و درمـــانـــده‌ام
مضطـــرب الحـــالــم و شـرمنـــده‌ام

 

گرچـه شکسـته‌ست مــرا بــال و پــر
نیست مـــرا جـــز تــو امیـــدی دگــر

 

بــاز بگـــویـــم بــه هــــزاران امیــــد
ای که مـــرادی تو و من هم مـــریـــد

 

حضــرت خــورشــید! پنـــاهـــم بـده 
گرچـه ســــیه‌روی ، تــو راهــــم بـده

 

ای کـــه تــو داری ز دل مـــن خبـــــر
نـــزد خـــــدا آبــــرویـــم را ، بخـــــر

 

گرچـه خـــــدا محــــرم دل‌هـــا بــوَد
عـــالِــم کـــل بــر همـــه دنیــــا بــوَد

 

واســط خیــری چــو بـــه درگـــاه او
خیـــر مــرا خـــواه و بــه او بــازگــو

 

قفـــل مـرا نیست به جـــز تــو کلیــد
نیســتـم از درگـــــه تــــو ، نــاامیـــد

 

قفــــل مــرا ، بــا نگهــی بـــــاز کـــن
مظهــــر اعجــــازی و اعجــــاز کـــن

 

(ساقی) هشــتم بــده جــــام مــــراد
جـــان تـــو و جـــان امـــــامِ جــــواد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1388

مستی ما مستی از هر جام نیست

(عشق و مستی)

 

‌مستی ما مستی از هر جام نیست
مست گشتن کار هر بد نام نیست

 

ما ز جام عشق، مستی می‌کنیم
خویش را فارغ ز هستی می‌کنیم

 

می، پلیدی را  ز سر بیرون کند
عشق را در جام دل، افزون کند

 

چون‌که ما مستیم و از هستی تهی
کِی شود هستی به مستی منتهی؟

 

مست یعنی: عاشقی بی قید و بند
فارغ از بود و نبود و چون و چند؟

 

چون و چند از ابلهی آید میان
در طریق عاشقی کی می‌توان؟

 

مست بود و فکر هستی داشتن
کوهِ غم را از میان برداشتن

 

کِی بُوَد کار حساب و هندسه؟
کِی چنین درسی بوَد در مدرسه؟

 

عاشقی را خود جهانِ دیگری‌ست
منطق عاشق، همان پیغمبری‌ست

 

عشق بر عاشق دهد دستور را
عقل کِی فهمد چنین منظور را

 

تا نگردی عاشقی بی ادعا...
کِی توانی کرد درک نکته ها؟

 

فهم عاقل را به عاشق، راه نیست
هرچه گویم باز می‌گویی که چیست؟

 

باید اول ، ترکِ هشیاری کنی
عشق را در خویشتن جاری کنی

 

هر زمان گشتی چو مست جام عشق
خویش را انداختی در دام عشق

 

آن زمان شاید بدانی عشق چیست
چون کنی درکِ یکی را از دویست

 

گر به راه عشق، همراهم شوی
رهسپار قلبِ پر آهم ، شوی...

 

خود ببینی فرق عقل و عشق چیست
عقل، همراه و رفیق عشق نیست

 

عقل ، اوّل بیند و باور کند
عشق، نادیده همه از بر کند

 

عشق چون از عقل می‌گردد جدا
آن زمان بیند بزرگی خدا

 

چون خدا را دید پابستش شود
از میِ دیدار ، سرمستش شود

 

(ساقی) و جام مِی و روی نگار
هست در دیوانگی ها آشکار

 

گرچه عشق و عاشقی کار دل است
پا نهادن در چنین ره، مشکل است‌

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1391

شنیدم واعظی بر روی منبر

(انسانیت)

 

شنیدم واعظی بر روی منبر
سخن می‌گفت با خلقی ز کیفر:

 

مبادا ترک واجب را نمایید
که بی‌شک از زیان‌کاران شمایید

 

مبادا خمس مال سالیانه
نپردازید ، با عذر و بهانه

 

دهم زنهارت اکنون ای مسلمان!
که باش آگاه از فردای میزان

 

مکن تردید و شبهه چونکه قطعن
به پندار جناب حضرت من

 

اگر خمس و زکاتت را ندادی
بدون شک ، گرفتار معادی...

 

معادی که رهایی نیست از آن
اگر حتی کنی یک عمر احسان

 

پس از آن ، از نماز و روزه فرمود
که هرکس اهل آن باشد کند سود

 

نماز البته می‌باشد فریضه
که انسان را نماید پاستوریزه

 

ثوابش جنت الاعلاست مردم!
مبادا راه این جنت ، شود گم

 

کسی که ترک واجب می‌نماید
جهنم را خدا ، بر او گشاید

 

🔲

 

سپس گفت این‌چنین آن مرد واعظ
به تکمیل سخن‌ها و مواعظ :

 

شبی دیدم به خواب خود فلان کس
که فردی بود بی ایمان و ناکس

 

به جرم بی نمازی ، در جهنم
که وصفش می‌نشاند بر دلم غم

 

میان شعله های نار ، می‌سوخت
نه یک باره که صدها بار می‌سوخت

 

سپس می‌گشت خاکستر ولیکن
به پا می‌شد به امر حیّ ذوالمن

 

دوباره در میان شعله ی نار...
فقط می‌سوخت آن فرد نگونسار

 

چه گویم از شرار و سوز آتش
از آن افرازه های شاخ و سرکش

 

مپنداری که چون آتشفشان بود
که صد آتشفشان شمعی از آن بود

 

شرار شعله ها از هر کرانه
به سوی آسمان میزد زبانه

 

چنان فریاد میزد کز دهانش
برون می‌گشت صدها کوه آتش

 

جزای «بی‌نمازی» این‌چنین است
بترس از آتشی که در کمین است

 

پس از آن گفت: دیدم دیگری را
به خوابم ، زاهد افسونگری را

 

که در باغ مصفایی نشسته
به دورش حوریانی دسته دسته

 

بوَد سرگرم عیش و نوش و مستی
به دور از قیل و قال ملک هستی

 

کنارش جوی جاری از عسل بود
هرآن چیزی که گویی محتمل بود

 

بساط عیش زاهد بود ، بر پا
بماند آنچه را دیدم در آن جا

 

که من از بهت و حیرت ، با درشتی
که میدیدم به چشم خویش زشتی

 

بگفتم زاهد این چه سرنوشت است؟
بگفتا غم مخور این جا بهشت است!

 

به پاس سجده و شب زنده داری
که شب می‌گشت طی با آه و زاری

 

بهشت ایزدی ، از آن من شد
نصیبم باغ و بستان و چمن شد

 

به دورم حوریان قد کشیده
که در دنیا چو آنان کس ندیده

 

پری رویان خوش اندام و گیسو
سیه چشمان سیمین تن ز هر سو

 

که هر یک دلربا و دلنوازند...
همه پاداش تسبیح و نمازند!

 

تو هم گر مثل من، بیدار باشی
فقط در حال «استغفار» باشی

 

بخوانی گر نماز اول وقت...
کنی سجده خدا را وقت و بی‌وقت

 

پس از آن که کنی رحل اقامت
بوَد اینجا تو هم چون من مقامت

 

پریدم ناگهان از خواب شیرین
به روحش هدیه کردم حمد و یاسین

 

که خوش ما را به جنت آشنا کرد
دل ما را از این دنیا ، جدا کرد

 

خلاصه گفت بر مردم شما هم
برای خود کنید این دو مجسم

 

اگر که ماندگان این دو راهید
که جنت یا جهنم را بخواهید

 

به یاد آرید آن خواب و محافل
که دارید این دو ره را در مقابل

 

🔲

 

به پاسخ گفتم ای واعظ چه گویی
مبر با خواب از حق ، آبرویی

 

اگرچه ما همیشه خواب هستیم
به دنبال سراب از آب هستیم

 

مکن تحریف ، آیات خدا را
مترسان از خدا ، هر بینوا را

 

خدایی که نبیند مهر و احسان
ولی بیند «نماز مفت و ارزان»

 

نباشد لایق تقدیس و تکریم
مکن او را چنین بر خلق ترسیم

 

خدایی که بشر را آفریده
ز روح خویشتن بر وی دمیده

 

خداوندی که ستارالعیوب است
خداوندی که غفارالذنوب است

 

خداوندی که رحمان و رحیم است
کریم‌ست و حکیم‌ست و علیم است

 

چسان سوزد بشر را در جهنم
خداوندی که می‌باشد مکرم؟

 

خدا مانند مادر ، مهربان است
نه حتی برترین آرام جان است

 

ولی مقصود ایزد از «جهنم»
بوَد «تاوان» جور و جرم آدم

 

وگرنه «ابن ملجم» گاه و بی‌گاه
به سجده بود هرشب تا سحرگاه

 

مشو غافل ، که در درگاه ایزد
فقط «انسانیت» باشد سرآمد

 

چو صد آمد ، نود هم پیش ما هست
خوشا آنکه به این عنوان رسیده‌ست

 

جهنم حاصل کردار باشد
جزای پستی رفتار باشد

 

اگرچه نقشی از محشر همین‌جاست
قیامت هم درین بیغوله برپاست

 

که گر خوبی کنی خوبی ببینی
بدی کردی اگر ، جز آن نبینی

 

اگر حق ضعیفی گشت پامال
شود جبران بدون شک به هر حال

 

به هر دستی که داده از همان دست
بگیرد هر که هر دستی که داده‌ست

 

هدف از خلقت ؛ آدم بودن ماست
که در این نکته دریایی ز معناست

 

به هر نحوی اگر گشتیم آدم
شود مقبول دادار مکرم

 

وگرنه با نماز و روزه داری
و یا خوانی دعا با آه و زاری

 

به هر ساله اگر که حج نمایی
پس از آن راه خود را کج نمایی

 

دهی خمس و زکاتت با کرامت
که داری پاک ، اموال حرامت

 

به نام دین ستم بر خلق داری
کُلَه هی بر سر مردم گذاری

 

زنی داغی به پیشانی و گویی
که هستی عابد با آبرویی

 

خوری مال یتیم بینوا را
کنی خود را ز مال خلق، دارا

 

ربا گیری ازین بیچاره مردم
به حکم شیخ از فیضیه ی قم

 

نپوشی چشم از نامحرمان نیز
اگر چه دایماً باشی سحرخیز

 

خوری سوگند ، پیوسته به قرآن
که جنس‌ات را کنی آب، ای مسلمان!

 

گرفتاری چو می‌بینی مهم نیست
همین که خود رهی از بند کافی‌ست

 

بدین‌‌گونه مرام ای بی مروت!
که دوری از مقام آدمیت

 

چگونه نام خود انسان گذاری؟
که باری را ، ز دوشی بر نداری!

 

نمی‌داری نظر ، چون بر گرفتار
درون سینه ات دل نیست انگار

 

به دیناری نیرزد ، نزد ایزد
که این‌سانی! به دینداری، سرآمد

 

درستی در صراط مستقیم است
که معیار خداوند کریم است

 

طلای قلب چونکه بی عیار است
به نزد گوهری ، بی اعتبار است

 

کنون گر گشتی آگاه از جهنم
که پیوسته بوَد درگیرش آدم

 

طلب کن از خدا «انسانیت» را
که باشد در حقیقت، اصل تقوا

 

بهشت ایزدی را گر که خواهی
مبرا باش ، از جور و تباهی

 

به هر کیشی که هستی مهربان باش
بَری از حیله های توأمان باش

 

که اوج بندگی ، انسان مداری‌ست
بجز این هرچه باشد شرمساری‌ست

 

خدایا (ساقی) گم کرده ره ، را
هدایت کن به راه صدق و تقوا

 

اگر چه تا کنون ، آگاه راهم
به دور از هر مسیر اشتباهم

 

مرا از شر شیطان ، دور فرما
که اکنون داده‌ام اینگونه فتوا

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

به نام خداوند آیینه ها

(شروع سخن)

 

به نام خداوندِ آیینه ها...
تجلّی‌گهِ عشق در سینه ها

 

به نام خدای زمین و سپهر
خداوند ماه و خداوند مِهر

 

به نام خداوند شعر و سخن
خدای علومِ خفی و علن

 

به احمد ، رسول خداوندگار
به مولا علی، شاه دلدُل سوار

 

به نام خداوند بی واهِمه
به کفوْ علی حضرت فاطمه

 

به نام خدای حسین و حسن
به نام امامان گلگون کفن

 

به سجاد و باقر ، مَهِ پنجمین
به صادق، ششم ماه روی زمین

 

به موسَی بن جعفر، اسیر جفا
به سلطان ارض خراسان، رضا

 

به نام جواد الائمّه ، تقی
به شمعِ هدایت ، علی النّقی

 

به آن عسکرِ حق که باشد حسن
به آن حسرت باغِ سرو و چمن

 

به آن منجی شیعیان جهان
به ختم الائمّه ، امام زمان

 

به نام علمدار کرب و بلا
به پورِ علی (ساقی) نینوا

 

شروع سخن شد به این نام‌ها
که شیرین کند شعرِ من کام‌ها

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1373

شب قدر است و من قدری ندارم

(شب قدر)

 

شب قدر است و من قدری ندارم
چه سازم؟ توشه‌ی قبری ندارم

 

شب عفو است و محتاج دعایم
ز عمق دل دعایی کن برایم

 

اگر امشب به محبوبت رسیدی
خدا را در میان اشک دیدی

 

کمی هم نزد او یادی ز ما کن
کمی هم جای ما او را صدا کن

 

بگو یارب! فلانی روسیاه است
دو دستش خالی و غرق گناه است

 

گرفتار است و دارد آبرویی
بری باشد ز عیش و کامجویی

 

ز هر نامحرمی پوشیده دیده
نگاهش چشم نامَحرم ندیده

 

جوان است و نکرده او جوانی
شده هر چند پشت او کمانی

 

به خط و شعر ِ تر باشد گرفتار
هنر چون مرکز و او خطّ پرگار

 

امیدش هست باشد نافع خلق
چو درویشان نپوشیده فقط دلق

 

به تعلیم هنر، پا در رکاب است
اگرچه دایماً در اضطراب است

 

به قدر وسع خود کوشیده دایم
نکرده خم، قدش را نزد مُنعِم

 

به دور از فرقه‌ی اهل ریا هست
نداده هیچ با نامردمان دست

 

نرفته زیر بار ظلمِ ناکس
عقاب‌آسا پریده؛ نه چو کرکس

 

نخورده لقمه‌ای از نان مَردم
نداده آبرویش را به گندم

 

نداده دل به این دنیای فانی
که تا شاید بگردد جاودانی

 

همین باشد همیشه افتخارش
که پشت همت خود بوده یارش

 

تلاشش بوده، باشد بنده‌ای پاک
نظر دارد همیشه سوی افلاک

 

ولی گهگاه، از روی جوانی
چو دیده از کسان نامهربانی ـ

 

خروشیده‌ست و تندی کرده، هرچند
همیشه بر لبش بوده شکرخند

 

بگو یارب! تویی دریای جوشان
درین شب رحمتت بر وی بنوشان

 

مبادا «لیلة‌القدر»ت، سرآید
گنه بر نامه‌اش افزون‌تر آید

 

که غیر از تو ندارد تکیه‌گاهی
اگرچه هست غرق روسیاهی

 

مبادا ماه تو ، پایان پذیرد
ولی این بنده‌ات سامان نگیرد

 

که غیر از ذلت و رنجِ تباهی
نمی‌ماند برای او ، الهی!

 

به حق (ساقی) کوثر خدایا
به حق پهلوی مجروح زهرا

 

به حق بندگان خاص درگاه
که غرق رحمت‌اند الحمدلله

 

قلم زن بر معاصی من امشب
مبادا در « جزا » باشم مُعذّب..

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1374