استاد خرد ، شریعتی را کشتند

(شهید جاوید)

 

اســتاد خـِـــرد، شــریعتـی را کشــتــند
روشـــنگر پـــاک طینــتــی را کشــتــند

 

کشـتــند کــه اســرار ، هـــویـــدا نشود
خبـطـی کــه نمــــوده‌انــد افشــا نشود‌

 

می‌کـــرد تمــــام خفـتگـــان را بیــــدار
می‌گفـت ز ظـــلم و حیــله‌ی استعمــار

 

از ظــلمِ فــراعنــه ، سخـن‌هـا می‌گفت
از بــردگـی و رنـج و مِحـن‌هـا می‌گفت

 

مـی‌داد بــه مسلمیــن عـــالــم هشــدار
مـی‌کــرد به دشمنــانِ عـــالــم اخطـــار

 

از جهـل و خــرافـات فــراوان می‌گفت
از تــودہ‌ی ظــاهـــراً مسلمــان می‌گفت

 

اِشراف ، چو بر معـــانـی قــرآن داشت
تأکید به‌صدق و پاکی و میـزان داشت

 

از حــوزه‌ی تحــریـف به داد آمــدہ بود
بـــر داد ، ز بیــــدادِ زیـــــاد آمـــدہ بود

 

از بس به غلط ز دیـن سخـن سر دادند

قـومـی کـه همــه حیـله‌گــر و شــیّادند

 

از هرکـه به ســود خود ز قـــرآن دم زد
بی پــردہ بساط صــدق را ، بــرهــم زد

 

‌از مــذهــب آمیختــــه بــا زهــــد ریـــا
از تنــــدرَوی بـــه نــــام آیــــات خــــدا

 

امســاک نبــود در مــرامـش هــــرگــــز
تا کـــرد تبـــار جــاعـــلان را عـــاجــــز

 

شمـشــیرِ زبــانـش ، کمــر ظـــلم دریــد
خـورشــیدِ تفکّـــرش ، به دنیــا تــابیــد

 

‌"ارشـــاد" * گــــواهِ ادعــــایــم بــاشــد
در حشر، اُمیـــد و رهگشــایــم بــاشــد

 

آخـر ز عـــداوت خسـان گشت شهیـــد
از کیــنه و کِبــر ناکسـان گشت شهیـــد

 

آثــار شــریعتـی ، چـو خــوانــی بیــنی
اســرار شهــــادتــش چـو دانــی بیــنی

 

‌کــاو راهنمــــای مـــردم رنجـــور است
روشنــگر خـلق در شـب دیجـــور است

 

او رفــت ولی ، شهیـــد جـــاویــد بـُـوَد
در عـلم و عمــل ، قــابـل تمجیـــد بـُـوَد

 

هــر چنــد زمیـــنی بُــدہ ، آفــاقــی شد
شمس از میِ جام مکتبش (ساقی) شد‌

 

سید محمدرضا شمس (ساقی) 
1388
 https://telegram.me/shamssaghi
* همان سخنرانےهاے معروف و شجاعانہ‌اے است ڪہ در (حسینیہ ے ارشاد) تهران بدون بیم از ساواڪ، احزاب و دیگر مخالفان، ایراد مےشد. اما در آخر بہ دست مخالفین مسلمان، در خارج از ڪشور بہ شهادت رسید.

عرب چیره چون گشت بر خاک ما

✅ «25 اردی‌بهشت، روز پاسداشت زبان پارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی گرامی باد»

(حکیم توس)

 

عرب چیره چون گشت برخاکِ ما
بـِـزد تیشـه بـــر ریشــه‌ی تــاکِ ما

 

به تــاکـی کـه می‌داد بـر مـا ثمـــر
که مَستی‌فــزا بود چون شعــرِ تـر

 

دریغــــا کــه آن تــــاکِ لفـــظِ دری
که می‌کـرد بــر همگنــان ســروری

 

همــان تـــاکِ پـُـربــار بــاغ سخــن
که شد زخمی تیــغ پیمــان شکــن

 

چــو افتــاد آن تـــاک، روی زمیــن
که می‌ریخت از شاخه‌اش انگبـین

 

بـرفت از میــان، لفـظ و گفتــار ما
عـــوض گشـت بـا زور، هنجــار ما

 

اگرچه که اسـلام، دیــن خــداست
محمد (ص) رسول و یل انبیاست

 

ز کـف رفـت کــم کــم زبــــان دری
فــرامـــوش شــد گــویش مــادری

 

همه کاتبــان، چون عــرب دم زدنـد
تبــر بر بـُـن خـویش، محکــم زدنـد

 

زبــان عـــرب هست اگــرچـه غنـی
شــد از ابتــــدا مـــوجــب دشمنـی

 

که تحمیـل شد بر عجــم بی دلیــل
که خــوانَــد زبــان عجــم را ذلیــل

 

اگــرچــه ذلیــلی ز کـــردارهــاست
که در چشم اهل خـرد بی بهــاست

 

ز قــرآن اگــر شد عـــرب، نــامــدار
بــرای محمـــد (ص) بــوَد افتخـــار

 

کــه قـــرآن، کــــلام مسلمـــان بــوَد
کـــلامــی که از سوی یـــزدان بــوَد

 

عرب بود چون غرق جهل و غــرور
گــرفتــار عِصــیان و بیـــداد و زور

 

بگفتـــا خـــــدا ، بــا زبــــان عـــرب
بــه قـــرآن سخــن با نــوای طــرب

 

کــه گـــردد قبـــول عـــرب، آیــه‌ها
ز اوج فصـــــاحــــت، وَ آرایـــــه‌ها

 

وگــرنــه عـــرب، از وفـــور غـــرور
نمـی‌شـد پـــذیـــرای آیــــات نــــور

 

اگــرچــه نسـب، در بـــر کـــردگـــار
نیــــرزد بـه اعمـــال پـــرهیــزگـــار

 

پـس از یـــورش لشــکر تــــازیـــان
عـوض شد بنــاچــار کـم کـم زبــان

 

عجـم هم چو بگرفت بر کف قلـــم
زبـــان عـــرب شـد زبـــان عجــــم

 

که فـردوسـی آن شـاعــر بی‌قــرین
قلـــم را بـــرون کـــرد، از آسـتــین

 

«پی افکند، از نظــم کاخــی بلنــد
که از بــاد و بــاران نیـابد گــزنـد»

 

ز مَهـــد تمــــدن سخـــن ســاز کرد
بـه سِحـــر قـــلم نیــز اعجـــاز کرد

 

ز تـاریــخ و شاهــان ایــران سـرود
ز مَهـــد دلیـــران و تـــوران سـرود

 

ز ضحـّــاک گفـت و جنــــایـــات او
کــه نـــابـــودی‌اش بــود یــک آرزو

 

اگـرچــه بــه دسـت یلــی راسـتـین
فـــریــدون همـــان زاده ی آبـتــین

 

به حکــم عــدالـت که نیکـو نوشت
بشد کشــته آن ظـــالـــم ددسرشت

 

نگـون شد چو آن خصـم پـولاد دل
کـه مــام وطـــن بـود از او خجـــل

 

دل مــردم از مـــرگ او شـــاد شــد
کـه خلقــی ز بنـــد غــــم آزاد شــد

 

بــدیــن‌گــونــه داد آگهـی از وطــن
مبــــادا فـتــــد در کــف اهـــرمـــن

 

سپـس گفـت از رســتم و کـی‌قبــاد
زبــان شـد شکــوفــا در آن انجمــاد

 

کــه اکـنــون گـــران دُرّ لفــــظ دَری
کــه بـاشـد همـان گـویـش مـــادری

 

زبـان مـن و تـوسـت ای همــوطــن!
ز گفتــار آن شـاعــر خـوش سخــن

 

به تعظیـم، باید بـر او پاس داشـت
که جان را در احیای ایران گذاشت

 

الا ای سخنـــدان خفتــه به تــوس!
که دوشـیزه‌ی طبع تو شد عــروس

 

زدی بــانگ غـــرّا بـه شعـــر تـــرت
نمـودی عیــان بر عــرب گــوهــرت

 

زبــان از تـو جـولان گرفت ای پـدر
کـه تـا پـارسـی را دهی بــال و پــر

 

از آن طـــرز اشعــــار شــیوای تـــو
از انفـــاس همچـون مسیحای تـــو

 

تـنِ عـــــاری از روحِ ایــران زمیــن
بـه جــان آمــد از همتـی راستـیــن

 

به سی سـال نـام عجـــم زنـده شد
زبـــان از تـــلاشــت فــزاینــده شد

 

قلــم، از تـو عنـوان دیگــر گـرفــت
عقـــاب سخـن بر سمـا پـر گـرفــت

 

نمی‌بـود اگــر شعـــر پــر شـور تـــو
نـــوای فــرحبــخـش مــاهــور تـــو

 

زبـــان عجـــم بــود محـض عـــرب
دهــان بـود خــالـی ز شهــد رطــب

 

بــه پـــاس تـــــلاش فــــراوان تـــو
بــه عِـــرق زبـــــان دُر افشــان تـــو

 

شــده کمـتــریــن رهـــروِ مکـتــبـت
سخنگــو بـه مَدحت ز تـاب و تـبـت

 

که مــام وطــن، از تـو جــاوید ماند
فروزنده چون ماه و خورشـید ماند

 

تو را چون پـدر خواندمت طفل‌وار
اگــرچــه بـه نـــزد تـوام، شـرمسـار

 

که امـروزه آلــوده شـد خــامــه‌هــا
به الفـــاظ بیـگـــانـه در نـــامــه‌هــا

 

ولیکــن تــویـی مــایــه ی افتخــــار
زبــان از تــو بـر مــا بُــوَد یـــادگـــار

 

ببـــالـــم به تـــو تـا نفــس می‌کشـم
اگــرچـــه نفــس در قفـس می‌کشـم

 

ز گفـتــــار تـــو بـــر زبـــــان ، آمـدم
ز شعــــرِ تــرِ تــو ، بـه جــــان آمـدم

 

تـویـی (ساقی) جـامِ جــان آفــریـن
که شد زنـده از نـامت ایــران زمیـن

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1384

ای معلم شمع بزم آرای جان!

(عِطر دانش)

 

ای معــلم! شمــع بـزم آرای جــان
روشـنی‌بخش زمیـــن وآسمــــان

 

بـا مصــائب سـاختـی وسـوختی
تـا کـه مــا را ، واژه‌ای آمــوختی

 

مکتب عشاق ، از تأسیس توست
عاشقی سرمایه‌ی تدریس توست

 

تـا که ما را درس عشق آمـوختی
چشـم ما را بر بـــدی‌هــا دوختی

 

ای معــلم! ای بــزرگ اســتاد مهر
ای فــروزان‌تــر زخورشــید سپهر

 

ای چـــراغ معـــرفـت آمـــوز مــا
روشــنایی‌بخـش شـام و روز مــا

 

مـا گل بـــاغ و گلســتان تـوییــم
جمله شـاگـــرد دبســتان تـوییــم

 

عطر دانش از شمیم روی توست
صورت گل سیرت نیکوی توست

 

چشــم ما هــر روز از روی شمـــا
می‌شود روشن به الطــاف خــدا

 

در گـلـســــتـان ادب ، آلالــــــه‌ای
نـور علمی، معــرفت را هــالــه‌ای

 

چون اساس قصر علــم و دانشی
بــرج دانـش را تــو در افــزایشی

 

در سپهــر معـــرفت ، آمـــوزگـــار
ذرّه از تو می‌شـود خــورشــیدوار

 

گر که اکنــون تـابشـی از مـا بــود
از فـــروغ روی تــو یکجــــا بــود

 

ما همه‌ جسمیم و روح ما تــویی
بی تو ما غرقیم و نوح ما تــویی

 

تـوسن اندیشه زیــر پــای توست
برترین شعــر زمـــان آوای توست

 

ای معــلم! مـا بــدهکـــار تـوییــم
تـا ابــد، مـدیـون ایثـــار تـوییــم

 

ای معــلم! خــانــه‌ات آبـــاد بـــاد
نــام تـو همواره ما را یـــاد بــــاد

 

(ساقی) میخـانه‌ی عـرفـان تویی
آنکه سازد مست جـاویدان تویی

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1375

شاعران را طبع شیوا لازم است

(واژہ‌هـــا ســربـــازهــای شـاعـــرند)
─━⊰═•••❃❀❀❃•••═⊱━─

(شعر و شاعری کلاسیک)

 

شـاعـــرانـه هرچــه می‌کــوشـیم ما
هست تمــریـن سخــن ، ایــن روزها

 

شعــرگــویـی نیست کـــار هـر کسی
کـی؟ کنــد کـــربــاس، کـــار اطلسی

 

شعــر یعنی عشـق و احساس نهــان
وزن و معنــــا و قـــوافــی و بیـــان

 

شـاعــران را طبــع شـیوا لازم است
خفتـه‌طبعـان را مســیحا لازم است

 

عــدہ‌ای بـا شعـــر ، بــــازی می‌کنند
شــاعـــری‌هـــای مجــــازی می‌کنند

 

حــرف حــرفِ واژگــان را پیش هم
گــاہ ، افــزایـش دهند و گــاہ ، کــم

 

بعــدِ سـاعـت‌هـا تـــلاش و خستگی
پــــازلــی ســازنــد ، بـــا وابســتگی

 

پــازلـی از جنس حــرف و هنــدسه
مثـــل دوران قـــــدیــــمِ مــــدرسـه

 

بـا کمک از خط‌کـش و متــر و تــراز
حاصـل آید چنــد بیــتی نیمــه‌سـاز

 

شــاعــری را نیست اســبابِ سخــن
جــز تسلّط بـر علــوم شعـــر و فــن

 

چون قــریحــه نیز کــامــل می‌شود
بی تـأمـل شعــر ، حــاصــل می‌شود

 

واژہ‌هـــا ســربـــازهـــای شـاعـــرند
شـاعــران فــرمـانـدهـان مــاهـــرند

 

بـا یکی فــرمـانِ شــاعـــر ، واژگــان
جــای خـود داننـــد مثــل پــادگــان

 

چون به واژہ میدهی فـرمان ایست
واژه‌‌ها داننـد یعنی ایست ، چیست

 

در نظــامـت جملگی، بـا پـــای خود
مسـتـقر گـردنـد هر یک جـــای خود

 

هرکه دارد طبـــع تنـــد و پـر تـــوان
مـی‌سُـرایــد شعـــرهــای جــــاودان

 

وآنکه طبعش خفتـه و بیـدار نیست
چـاره‌اش دوری ازین گفتــار نیست

 

بــــایــد اکنــــون وارد پیکـــــار شد
در تـعـَـــلّم ، رهـــــروی هشـــیار شد

 

هست این پیکـار ، با طبــع خمـوش
تـا که آید دیـگ گفتــارت به جــوش

 

خــامُشـی را ، اختــــیار خـــود مکن
طبـع خود را خود بخود بیخود مکن

 

طبــع چون بیـدار میگردد ز خـواب
می‌شود در شعــرگــویـی کــامیــاب

 

گر که خواهی در سخن گـویـا شوی
شــاعـــری شـوریـدہ و شــیدا شوی

 

سـر ، فـــرود آور بـه نـــزد اوســـتاد
تــاک سان تـا میــو‌ه‌ات گـردد زیـــاد

 

نقـــد ، صیقـــل می‌دهد روحِ بیـــان
چون مسیحا می‌دهد بر مردہ جــان

 

نقـــد چون سـازندہ اَست و اسـتوار
گوشِ جان ، بر نقـــدِ نقــّـادان سـپار

 

گـــر پـــذیـــری نقــــد را در انجمــن
مـی‌شــوی شمـــع شبـسـتان سخــن

 

چون شود بیـــدار ذهــن خفتـــه‌ات
مـی‌شـود دُرّ معـــــانــی ، گفتـــه‌ات

 

تــوسـن گفتــــار را ، گــــردد ســوار
آنکــه بــاشد پـر تـــلاش و اســتوار

 

شـاعـــری گـر تکسواری کـردہ اَست
کشـوری را‌ شهـــریــاری کـردہ اَست

 

مُشت او مسطوره‌ی خــروارهاست
حـاصـلِ پـُـرکـــاری و گفتــارهاست

 

حاصـل جهـــد و تــلاشی بی‌بـدیـل
مثـل مـوسیٰ میزدہ هر دم به نیـــل

 

بـی ‌بهـــانــه در دل شـب‌‌هــای تـــار
مـی‌ســرودہ شعـــر‌هـــای بـی‌شمــار

 

بــا فنــــون شعــــر ، گشـــته آشـــنا
درک کــــردہ شعــــر را بـــی ادعــــا

 

عــــده‌ای بـا دسـت و همیــان تهــی
دم زنـنـــــد از شـــاعــــری و آگهــی

 

مفلسـان محـض ، در قـامـوس شعر
هتک حـرمت کردہ بر نـامـوس شعر

 

شعـــر می‌گوینـــد اما شعـــر نیست
یــاوہ می‌بــافنــد از یک تـا دویست

 

عـــده‌ای هم ، پـــا فـــراتــر می‌نهند
تـــاج نقـــدِ شعـــر ، بــر سر می‌نهند

 

دایمــــاً در انـتـقــــــاد از دیگـــــران
مـوش گردیده‌ست چون شیر ژیــان

 

عرصــه را بگرفتــه در چنـگِ هـوس
در مجـــازی گشــته مــاننــد عسـس

 

هرچــه می‌بیـنــند بــا نقــــدِ خطـــا
مـی‌نمـــــاینــــد ادعــــــا و ادعــــــا

 

حــال گـویـم : نــاقــــدا با امتـــنان!
طبـــل آسا فـــاقـــد از علـــم بیـــان

 

دَم مزن از اختـــلاف عَمــرو و زیــد
عــاری از تـدبیــر و آگــاهـی و قیــد

 

از چــه؟ دایـم نقـــد مطلـب می‌کنی
بــاد ، از نقــدت بـه غبغــب می‌کنی

 

گر فقـط خــواهـی که نقــّــادی کنی
عـــاری از انــدیشــه ، اســتادی کنی

 

نقـــد تو ، هـــرگـــز ندارد جــایگــاہ
تــا کــه هســتی در کمنـــدِ اشتـــباہ

 

چونکه دستت خالی از آگاهی است
انتقــــاداتـت تمـــامـــاً واهــی است

 

بی ‌جهـت بر پـــای ایـن و آن مپـیج
خـاطــر ، آزردہ مکـن با علــمِ هیــچ

 

نقــــد را ، آداب و دانــش لازم است
نکتـه‌‌گـویی عیـن نـرمـش لازم است

 

بــایــد اول خـویشـتن را ، پـــروری
نگــــذری از اشتــباهــت ســرســری

 

دور بــــایـــد گشــت از مـــا و منــی
تــا نگـــردد دوســتی‌هـــا ، دشمنــی

 

خــودپســندی‌هـا بــوَد از جـــاهــلی
سـروْ از نخــوت نـــدارد حـــاصــلی

 

گـــر شــوی آگـــهْ ز معیــــار سخــن
صـیرفی سازی سخن با علـم و فــن

 

چـون نمــــایــی انتقــــادات درست
می‌توان نقـــد تو را نقـــدینــه گفت

 

پنــد (ساقی) را شـنو با گـوشِ جان
خویش را از بنـــدِ نخــوت وارهــان

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

من کی‌ام؟ من بن عم و داماد خیرالمرسلینم

(اَلسّلامُ عَلَیْکَ یٰا عَلِـیّ بْنِ اَبِی‌طٰالِب)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(دلیل خلقت)

 

من کی‌ام؟ من بِن عـم و دامـاد خیــرالمرسلینم
من کی‌ام؟ من بـوتـراب و رشته‌ی حبل المتینم

 

من کی‌ام؟ مـولـود کعبـه ، زاده‌ی بیـت خــدایم
من قسیم النـّــار والجنــة ، بـه هنگــام جــزایم

 

من کی‌ام؟ آییــنـه‌دار پـــرفــروغ ذوالجـــلالـم
من کی‌ام؟ کـــانــون قـــرآن خـــدای لایـــزالـم

 

من کی‌ام؟ من ترجمان خلقت و کـون و مکانم
من فــــروغ لایـــزالِ هـــم زمیـــن و آسمـــانم

 

من کی‌ام؟ شــیرازه‌ی قـــــرآن ربّ العـــالمیـنم
کاتب وَحـی‌ و کـــلام الله نـاطــق، روح دینـــم

 

من کی‌ام؟ من وارث یاسین و طاها و ضحایم
من ولـیّ حقــم و ، خلــق خـــدا را ، رهنمـــایم

 

من کی‌ام؟ من فاتح صفین و خیبر ، هم حنینم
انبـیا را غیر احمـد (ص) هــادی و نـور دوعینم

 

من کی‌ام من شیعیان را برترین حصن حصینم
من به فــرمـان خـــدا بعـد از محمــد جانشینم

 

من کی‌ام؟ بــــاب امـــام مجـتــبیٰ و زینـبـیـنم
همسر زهــرایــم و بــابِ اَباالفضــل و حسـیـنم

 

من کی‌ام؟ من مظهـــر ایمــان و شرح اِنّمــایـم
من شهنـشــاهِ ولا ، گنجیـــنه ی ســِرّ خـــدایـم

 

من کی‌ام؟ دست خـــدای لــم یـزل، در آستینم
بعد احمـــد ، بـرتـرین از فرش تا عـــرش برینم

 

من چـــراغِ معــرفت ، بر جملــه‌ی خلق جهـانم
من شفیـــعِ روز محشر ، بـــر تمـــامِ بنــدگــانم

 

قبضــه‌دار ذوالفقــــار و شــاهِ مُلـکِ لافتــــایـم
در مَهــالِک، هــالِکِ اعـــدایِ دیــنِ مصطفـــایـم

 

بـــر کلیـــم الله ، اعجـــــاز خــــدای راسـتـیـنم
روحبخش بـی‌قــریـنِ عیسـیِ گــردون ‌نشـیـنم

 

حیـــدرِ کـــرّار ، شـاه لافتــیٰ ، شـــیرِ خـــدایم
بیــنوایـــان را معیـــنم ، دردمنــــدان را دوایم

 

بــر یتـــیمانــم پــدر ، بــر داغـــداران دلنــوازم
من شهیــدِ مسجدِ کــوفــه بــه هنگــام نمـــازم

 

من ولــــی اللّهِ عـــــدل آرایِ ربّ العـــــالمیـــنم
"من علــی عـــالی اعلـــیٰ امیــر المـــؤمنـیــنم"

 

من دلیــــل خـلقـت هسـتیّ و کـــلّ مـــاسَـوایم
(ساقی) کوثر همان ممدوحِ حق در هــل‌اتــایم

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1388

مژده یاران! که ز ره ماه خدا می‌آید

(شَهْرٌ رَمَضـانَ الَّذی أُنْزِلَ فیهِ الْقُـرآنُ)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(مــــاه خــــدا)

 

مــژده یـــاران که ز رَه ، مــاهِ خـــدا می‌آید
مـــاهِ دلـــدادگــی و مِهــــر و وفـــــا می‌آید

 

مـــاهِ صـیقـــــل زدن روح و دل زنگــــــاری
مـــاهِ تسبـیح و منــاجــات و مَــهِ بیــــداری

 

مـــاهِ تنـــزیــل کتـــاب احـــدیـت ، قـــــرآن
مـــاهِ جــاری شـدن رحمـت و مــاهِ غفـــران

 

رمضـان، ماه ضـیافـت به سرِ سفره‌ی مهـــر
که در آن عشق خــدا می‌بَردت تا به سپهـــر

 

عشق یعنی : ملکــوتی شــدنِ یک دلِ پــاک
آنکه از بنــدگی محض زند سجده به خــاک

 

دارم امّیــــد در ایـن مــــاهِ بـــدون همـتــــا
عـاری از معصـیت و مفسـده و ریب و ریــا

 

غــــرق بحــــر کــــرم لایتـــناهــی گــردیــم
بهــــره‌ور ، از گهــــر فیض ِ الهـــی گــردیــم

 

توشــه گیــریــم ازیــن مـــاه بـــرای فــــردا
تــا کـه شرمنــده نگـردیم بــه‌ درگــاهِ خـــدا

 

ای‌خوش آنکو که به این مـاه ، مشَرّف گردد
وآنگهـی نــزد خـــدا در شرف ، اشرف گردد

 

من کـه بیمــــارم و نـــالایــق ایـن مهمـــانی
گرچـه هستم بخــدا شــایــق ایـن مهمـــانی

 

چه کنم سَلبِ سعــادت شده افسوس از من
دارم امّیــــد بــه درگــــاه خــــدای ذوالمــن

 

که نصیـبم کنــد از جـــام عطــایش نـوشـم
گرچه یک عمر بـوَد کـز کـرمـش مـدهـوشـم

 

درِ میخـــانه گشـوده‌ست چو مــاه رمضــان
(ساقی) از باده‌ی این ماه، به ما هم بچشان‌

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

شب صلای غم و درد و ماتم است امشب

(اَلسّلامُ عَلَیکَ یٰا موسَی بْنِ جَعفر)

(محبس هارون)

‌
شب صلای غم و درد و ماتم است امشب
که صحنه‌ای ز صلای مُحرّم است امشب

 

نوای ضجّه ز سوی عِراق می‌آید
به‌گوش، بانگ غم و افتراق می‌آید

 

سیاه و سرخ و کبود است آسمان عِراق
ز دودِ آتشِ بیدادِ سینه سوزِ فِراق

 

شب فِراق، شبِ مویه‌های جانسوزی‌‌است
شبی که عامل آن دشمن سیَه‌روزی‌‌است

 

شبی که اخترِ برجِ ولایتِ هفتم...
که بود رونقِ هفت آسمان و هَم انجم

 

افول کرد و جهان گشت ظلمتِ کامل
نشست گَردِ غم و مِحنت و عزا بر دل

 

شرر ز دیده زبانه کشید بر گردون
که کرده چشم فلک را ز داغ، کاسه‌ی خون

 

فغان و ناله بلند است تا به عرش خدا
که جنّ و اِنس و مَلَک گشته‌اند نوحه‌سُرا

 

به هرکجا نگری هست رنگ غصه و غم
به جان شیعه فتاده‌‌است آتش ماتم

 

نوای «وا اَبتا» در عِراق پیچیده‌‌است
نفَس به سینه بوَد حبس و خون به هر دیده‌‌است

 

ز مثنوی به غزل می‌کشد مرا این شعر
که عرضه دارم وصف امام با این شعر

 

«امام موسیِ کاظم» ، امامِ خوبی‌ها
پس از تحمل عمری شکنج‌ِ جان‌فرسا

 

که خم نکرد قدِ سروِ خویش را هرگز
به نزدِ هارونِ روسیاهِ پست و دغا

 

گرفت تاب و توان را ازو که از سرِ جهل
شکسته بود ستونِ حکومتش یکجا

 

به خشم آمد هارونِ عاری از عزت
چو دید افزون گردیده عزت موسا

 

نداشت تاب تحمل که پیش چشمانش
کنند عزت و تکریم، آن امامی را ـ

 

که با صلابت و اِستادگی و عزت نفس
گرفته بود به سُخره، حکومت اعدا...

 

اگرچه کرد به زندان امام را به حِیَل
نشد دمی که به عجز آورد امام، ابدا

 

که کرد «سندی شاهک» به حبس، مسمومش
پس از شکنجه و آزار سخت و مِحنت‌زا

 

که آن امامِ صبور ـ آن امامِ در زنجیر
به سربلندی و عزت ز بند جور و جفا

 

کشید پَر به سوی آسمان و لکّه‌ی ننگ
نشاند بر رخ هارونِ پَست و گشت رها

 

دوباره پُل بزنم از غزل، به مثنوی‌ام
که کاهم از غمِ و اندوه و دردِ رنج و بلا

 

اگرچه در همه‌ی عمر اسیر زندان بود
به بندِ مَحبسِ هارونِ نامسلمان بود

 

شمار نسل شریفش به کوری اعدا
بوَد فزون ز کراماتِ ایزد یکتا

 

که هست خاکِ عجم، مَضجع عزیزانش
چو شاهِ توس که جان‌ها بوَد به قربانش

 

چنانکه حج فقیران حریم اقدس اوست
پناه ملّت ایران و شیعه، از هر سوست

 

به «شهر قم» ، گهری همچو : لؤلؤ لالا
بوَد چو حضرت معصومه بانویی عظما

 

چو از عنایت حق هست «شافع محشر»
شده‌است موجب فخر پدر، چنین دختر

 

اگرچه کُشته شد آن هفتمین امامِ همام
نشاند بر ذلّت، دشمنانِ خون‌ آشام...

 

شهادت است پیام مقاومت به جهان
که ضد ظلم، بکوشید با تمامِ توان

 

زبان خامه‌ی (ساقی)‌است قاصر از توصیف
به مدح و منقبت و قدرِ آن امام شریف...

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1384

 

سرم خاک سر کوی حسین است

(اَلسّلامُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰاعَبدِاللّٰهِ الْحُسَیْن)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(حلولی دلنشین)

 

سرم خاکِ سرِ کوی حسـین است
دلم در بنـد گیسوی حسـین است

 

گــُـلِ گلــزار بــاغ عشـق و مستی
نشــاط شیعـــه در گلـــزار هستی

 

عــزیــز مصطفـــا و پــور حیـــدر
گــُــل بســتـان زهـــــرای مطهّــــر

 

بـــزرگ آمـــوزگـــار اسـتقـــامــت
مــُـرادِ شـیعـــه تـا روز قیـــامــت

 

بــُـوَد کشــتی دریــــای هـــدایــت
چــــراغ زنـدگـی، تا بـی نهـــایــت

 

پَر قنـداقه اش سِحـر حـلال است
شِفـای فطـرس بشکسته ‌بال است

 

غبـــار مقــدش، کُحـــل بصــر شد
فروزان از رخش شمس وقمر شد

 

مــَـرام دلپـــذیـــرش، عــاشقـــانه
قیــــام بـی‌نظیـــرش، جــــاودانه

 

چو فــانـی در وجود کبــریــا شد
بــزرگ آییـــنه ی ایـــزد نمـــا شد

 

از آدم تا به خــاتــم، ریزه‌خوارش
به جز احمـــد که باشد افتخارش

 

ز رتبـت بـرتـر از عیسَی بن مـریـم
گـــدای کــویـش ابـراهیــمِ ادهــم

 

به صورت یا به سـیرت یا کلامش
بوَد صد یـوسف مصری غـــلامش

 

مبـارک باشد این فرخنــده میــلاد
که شعبـان را حلــولی دلنشین داد

 

اَلا ای شـیعـــه ی نــــاب حسـیـنی!
ز جـــان بگـــذر در آداب حسـیـنی

 

که بر شـیعــه شفـیـــع روزِ محشر
بُــود نــــور دل (ساقی) کــــوثــــر

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1378

شهادت حضرت علی اکبر (ع)

شهادت حضرت علی‌اکبر (علیه‌السلام)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(مرگ سرخ)
 
عـلــــــیِ اکـبـــــــر آن شـــــیر دلاور
پــــدر را شد به میدان یــار و یـــاور

 

گــرفـت اذن از پــدر با شـوق بسـیار
کــه تــــازد جـــانـب میـــدان کفــــار

 

پـــدر گفتـــا : بــرو ای جــــان بــابــا
کــه مــا حقیــم و حق همیشه با مــا

 

اگــرچــــه آگــه از پـــایـــان کـــــارم
ولـی یکــدم به ابــــرو خـــم نیـــارم

 

که مـرگ سرخِ ما احیــای دیـن است
خوشا آنکس که با ما همنشین است

 

بــرفت آن یکّــه تـــاز بــی‌ همـــاننــد
دلـش سرشــار از عشـق خــــداونـــد

 

پـــدر را بـــا رشــادت کــــرد یــــاری
درخــت عشــق را ، کــــرد آبیـــــاری

 

رجــز خواند و حریفــان را طلب کرد
بــه مــردی بــا ستمکـــاران نــامـــرد

 

عــــدو چــون دیـــد آن شـــیر دلاور
نـــدارد بـــاکـــی از افــــواج لشکـــر

 

به خود گفتـا که با این مَــردِ جنــگی
خطـــا بـــاشــد اگـــر تنهـــا بجنــگی

 

بــه جنـگ تـن بـه تـن نـابــود گــردی
بــه پیکــاری چنــین مـــردود گــردی

 

که پیروزی بر او بی‌شک محال است
یـلی جنگندہ است و بی‌مثــال است

 

نـــدارد در دلـش بیــــم از تقــــابــل
نبــایــد کـرد در میـــدان ، تغــــافــل

 

که ازِ هـر حیـث باشد چـون پیمبـــر
ولـی در عرصه‌ی میــدان چو حیــدر

 

سپـس دســتور داد آن رذل نــامــرد
کـه از هـر سـو علیــه آن جــوانمــرد

 

به تیــر و نیــزہ و شمشیر و خنجــر
هـــدف گیـــریــد آن گــل را مکــــرر

 

بــه زیــر آریـد او را جملــه بــا هـــم
کــه پیــــروزی بر او گـــردد مُسـلّــم

 

پس از جنـگی که کرد آن شـیر غـران
بـه دشت کــربـلا ، با خیــل عـــدوان

 

بـه تیــر و نیــزه شد آغشته در خون
گــــل لیـــــلا ، در آن وادی مجنـــون

 

ز قـــدّی کــه چو سرو کاشمـــر بــود
ز رویــی کــه بهٰ از قرص قمـــر بــود

 

نمــانــدہ جـــز تنــی در هــم تنـــیدہ
کـه دارد پشــت عــــالــم را خمیـــدہ

 

شهیـــد اولیــن شــد بعــــد یـــــاران
همــان شهـــزاده‌ی گیسـو پــریشــان

 

تنـش آمـــاج تیـــر و نیـــزه هـــا شد
از ایـــن دنیـــــای وانفســا رهـــا شد

 

حسـین آمـــد کنـــــار جســم اکبــــر
چه جسمی شرحه شرحه بـود یکسر

 

گرفت آن مــاه تــابــان را بــه دامــن
بگفتـــا بــــا خـــدای حـــی ذوالمــن

 

که این است اکبــر در خــون تپــیده
شـده قــربانی‌ات ایــن نـــور دیـــده

 

پریشــان گشــته گیـسوی کمنـــدش
شــده کـــوتـــاه ، آن قــــد بلنــــدش

 

بـه روی دست بــابــا مـــاه تـــابـــان
فــروزان‌تـــر ز خـورشــید درخشــان

 

"پسـر را گیـسوان بــر بـــاد می‌رفت
پــدر را بــر فلـک، فـــریــاد می‌رفت"

 

چو جسمش را درون خیمــه بــردنـد
جـــراحــات تنـش را مـی‌شمــــردنـد

 

ز حــد خـــارج شمـار زخـــم‌ هــا بود
فقــط آگــــاہ ، از آن‌هـــا خـــــدا بود

 

خــداونــدا ‌بــه حــق خــون اکبــــر
بـه فــرق پـــاره‌ی (ساقی) کـــوثـــر

 

جــواز کـــربــلا ، بــر مــا عطــا کــن
بـه شـش گـوشه نگــه را آشــنا کــن

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

حسین جان این منم حر ریاحی

(استغاثهٔ حرّ بن یزید ریاحی)

 

حسین جان این منم حرّ ریاحی
که فارغ گشتم از جهل و تباهی

 

قبولم می‌کنی ای شاہ عطشان!
که بیرون آمدم از جمع عدوان؟

 

قبولم کن که مدیون تو هستم
که راہِ آب ، بر روی تو بستم

 

چو هل من ناصرت اکنون شنیدم
به پای دل ، به یاری ات دویدم

 

دویدم تا که باشم در رکابت!
قبولم کن که غرقم در انابت

 

تو‌ که نور دوچشم حیدرستی
گلی ـ از گلشن پیغمبرستی

 

تو  که  آموزگار  عالمینی!...
قبولم کن که گردیدم حسینی

 

فدایت می‌کنم این جان خسته
مکن شرمنده‌ای را  دلشکسته

 

اگرچه دل شکستن از تو دور است
سزای مردمان گنگ و کور است

 

کسی که حق و باطل را نداند
همان بهْ ، در جهالت ‌ها بماند

 

ولی دانی که من هستم مسلمان
مسلمانی که دارد بر تو ایمان

 

چو حقانیتت ، باشد مسلّم
چرا امضا کنم لوح جهنم ؟

 

بهشت ایزدی  در  چنبر  توست
گل باغ محمد(ص) مادر توست

 

تو ثاراللہ و سبط مصطفایی
زهازہ ، خامسِ  آل ِ عبایی

 

تو کشتی نجات عالمینی
پناہ بی پناهانی؛ حسینی

 

چسان باید کنون با تو بجنگم
حرامی سیرتم  یا اهل ننگم ؟

 

کسی که تیغ بر تو می‌کشاند
تمیز  حق و باطل  را  نداند

 

اگر با تو ستیزد خوار گردد
دچارِ  خفّتِ  بسیار  گردد

 

نبودم سرسپردہ ، نزد دشمن
همین لطف خدا بوده‌ست با من

 

که اکنون سر نهادم پیش پایت
که تا شاید شود  جانم  فدایت

 

قبولم کن قبولم کن حسین جان
پشیمانم ، پشیمانم ، پشیمان

 

به شعر (ساقی) دلخون نظر کن
ز کوتاهی او صرف‌ِ نظر کن

 

که دارد از شما چشم شفاعت
دعایش  را  بفرما  استجابت.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)