زمین شد روشن از روی محمد

"میلاد حضرت خاتم مبارک باد"

(محمّـــد)

 

زمین شد روشن از روی محمّـــد
دلـــم در بنــــدِ گیـسـوی محمّـــد

 

نسیمی می‌وزد خوشـبوتـر از گـل
جهان شد مسـت، از بوی محمّـــد

 

بـه چــوگــان نبـــوّت گوی سبقت
ربـــوده از همـــه گــــوی محمّـــد

 

به سجـــده می‌کشاند عــالمـی را
خــَـم محـــراب ابـــروی محمّـــد

 

تــَـــراز بنــــدگـی در نــزد ایــــزد
بــــوَد سـنـگ تـــَـــرازوی محمّـــد

 

بخــواه از او مـَـدد تـا کـه ببــینی
بـــوَد حبل‌المتین، مــوی محمّـــد

 

اگـر کـه نـاامیــدی؛ بـا صــداقـت
تــوسـل کــن بـه بــازوی محمّـــد

 

نباشد خـُـلق و خــویـی در زمـانه
به خوبی شهره چون خوی محمد

 

خوشا آن کس که الگو گیرد از او
که قـــرآن است الگــوی محمّـــد

 

خوشا آن رهــروی که هست دایم
بــه دنیـــا در تکـــاپـــوی محمّـــد

 

خوشا آن دل کــه آرامـش بگیــرد
ز ذکــــر نـــــام دلجــــوی محمّـــد

 

خوشا چشمی که در هنگام مردن
بـبـیـــنـد روی نیکــــــوی محمّـــد

 

به غیـر از خــلق باشد روز محشر
نگـــــاهِ انبـــــیا ، ســـوی محمّـــد

 

علی گرچه بوَد (ساقی) کـــوثـــر
بــُــوَد سرمستِ میـــنوی محمّـــد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

شاعر شدم که از تو بگویم امام عصر

(اَللّٰهـْـمّ عَجـّـِـل لِوَلٖیّـکَ الْفـَــرَج)

(انتظــــار)

 

شاعــر شدم که از تـو بگـویـم امــام عصـــر
با پــای دل ، بـه راه تـو پـویـم امــام عصـــر
دیــوانــه‌وار، روی تـو جــویـم امــام عصـــر
تا که تـو را ، بجـویم و بــویـم امــام عصـــر

 

گو: در کجـایی ایکه جهان در تلاطــم است؟
کشـتی انتظـــار بــه بحـــرِ سِــتم گــم است

 

جـــان‌ها بـه لـب رسـید ز بیـــداد ظــالمــان
سَـروِ سهــی ز بـــاد مخــالـف شــده کمـــان
ای مظهـــر عـــدالـت و میــزان! درین جهان
از عــدل و داد نیست نشـان ای امیـد جــان

 

قـانـون حــاکمــان همـه یکسر تحکـّـم است
حقـّی کـه پــایمــال شده! حق مَـــردم است

 

هـــر جمعـــــه انتظـــار کشــیدم نیـــامــدی!
دل غیـــر تـو، ز هـَـر که بـُـریــدم نیـــامــدی
در کـــــوی انتظــــــار ، دویــــدم نیـــامــدی
تــــا آخــــــر مســـیـر ، رســـیـدم نیـــامــدی

 

بــاغ جهــان بــدون حضور تو هیـــزم است
آیی اگــر ؛ کــویــر چو دریــا و قلـــزم است

 

اهــل قمــم اگرچه، غــریبـم به شهر خویش
بــا یک دل شکـسـته و بــا ســیــنه‌ا‌ی پریش
دلخسـته از زمـــانـه و بــا قـلـب ریش ریش
گرچه رسیده شـام غـریبـان به گرگ و میش

 

میعــادگــاهِ عشـقِ تو هرچنـد در قــُـم است
آشفتــه از عنـــاد و جفـــا و تــزاحـُــم است

 

بـی تـو نشــاط نیست بـه گلـــزار زنـــدگــی
ای مــرکـــز عــَـدالــتِ پــَــرگــــار زنـــدگــی
از دسـت رفتــه است چو افســار زنـــدگــی
تنهـا تــویــی اُمیــد و مـــددکـــار زنـــدگــی

 

بــازآ کــه فصـــل رویـش ســبز تبسـم است
فصــل بهــــار آمــده و فصــل گنــــدم است

 

از عرش تا به فرش تو‌ را جست و جو کنند
کــرّوبیـــان، از آمـــدنـت گفــت و گـــو کنند
دیــوانگــان بــه کـــوی وصـــال تـو رو کنند
خمخـــانـه‌ها به‌شـوق تو مِـی در ســبو کنند

 

زهـــره به شـوق دیـدن تو ، در تــرنّــم است
در انتظـــار روی تـو خـورشـیدِ انجــم است

 

(ساقی) تویی و باده ز دست تو خوش بوَد
با جــرعــه‌ای ، غـــم از دل تنگــم به در روَد
دل‌هــا بـه‌شـوق جـــام وصـــال تـو می‌تپــد
تـا وارهـــد ، ز شــرّ نفـــاثـــاتِ فِــی العقــَــد

 

بـازآ که عصر جنگ و جـدال و تهاجـم است
عصـر فـِـراق ، عصـر نفــاق و تخاصـم است

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

شد اربعین و ز داغت چو شمع می‌سوزم

(درس عشق)

 

شد اربعین و ز داغـت چو شمــع می‌سوزم

سیاه و سرخ و کبود است هر شب و روزم

از آن نفس کشم امـروز ، بعـد کــرب و بــلا

که درس عشـق تو را بر جهـــان بیــامــوزم

 

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

 

زبانحال حضرت زینب (س) 

(در اربعین حسینی)

 

اربعیــن آمــد چـه‌سـان از غــــم ننــالــم یا أخــا
در عــزایـت روز و شـب آشفتــه حــالــم یا أخــا

 

بــر فــراز نیــزه چون قــــرآن تـــلاوت کــرده‌ای 
صــوت تجــویــدت بپیچــد در خیــالــم یا أخــا

 

سر زدم بـر چـوبـه‌ی محمـل ز داغــی جــان‌گــزا
گــَر ازین مــاتــم ننــالــم از چــه نــالــم یا أخــا

 

بـا اســیران و یتـیـمـــان حــــرم در شــامِ غـــم
همنــــوا بـــا آه و افغـــــان و مـــــلالــم یا أخــا

 

تــا نفـس بــاقــی بــــوَد، بــا دشمنــان روســیاه
در جــدالــم ، در جــدالــم ، در جــدالــم یا أخــا

 

پــرده از چهـــر یــزیــدِ دون کشــیدم تــا کنـــم
ظـــلم او را بــر مَـــلا ، بر خلــق عــالــم یا أخــا

 

تــا کنــم تصـویــر شرح مــاجــرایــت را به حق
می‌شود خـامه به کف، قـــال و مقــالــم یا أخــا

 

می‌کنم مظــلومـی‌ات را بــر همه عــالــم عیــان
گـر دهــد ، از لطف حـق عمرم مجــالــم یا أخــا

 

تـا رقیــــه دیــد رأس‌ات را میــان تشــت خــون
گشـت پــرپــر از غمــت این نــو نهــالــم یا أخــا

 

خــواســتم آگـــه نگـــردد دشمـــن از داغ دلـــم
مخفـی از چشــم عـــدو آهســته نــالــم یا أخــا

 

خــواســتم تا نــزد دشمن، خــم نگردد قــامتــم
گـرچــه از بــار مصیـبت، چـون هــلالــم یا أخــا

 

چون تویی خون خدا و هست خونخواهت خدا
مُتـّـکی بــــر آن خــــــدای ذوالجـــلالــم یا أخــا

 

اربعین‌‌است و چو کـوهـی استوارم پیش خصم
تــا بـســوزد ، از شـکیــبِ بــی مثــــالــم یا أخــا

 

شعــر (ساقی) می‌زنــد آتش به جـــان عــالمــی
گــر دهـــد شرح غــــم و درد و مــلالــم یا أخــا

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

می‌خواستم که پر بکشم ، پر نداشتم

(ساقی نینوا)

 

می‌خواستم که پر بکشم، پَر نداشتم
پَر تا که پَر کشم سوی اصغر نداشتم

 

می‌خواستم که آب برم سوی خیمه‌ها
دستی دگر دریغ ، به پیکر نداشتم

 

راهم ببست شمر لعین با سپاه کفر
وقتی که دید یکّه و... لشکر نداشتم

 

تا که شدم سوار بر اسبم به علقمه
در پیش، جز سپاهِ ستمگر نداشتم

 

قصدم نبود جنگ و هدف مَشکِ آب بود
فکری جز این وظیفه چو در سر نداشتم

 

با تیر کین ز پشت هدف کرد دشمنم
زیرا کسی حریف ، برابر نداشتم

 

دستم جدا شد از تن و بی بال و پر شدم
این صحنه را بدیدم و باور نداشتم

 

بی دست، مَشک را به دهانم گره زدم
جز این طریق ، چاره‌ی دیگر نداشتم

 

بس‌ تیر کین به پیکر من از کمان گذشت
دیگر توان بازوی حیدر نداشتم

 

وقتی که مَشک، پاره شد از تیر کینه‌ها
تاب نگاه و روی برادر نداشتم

 

در لحظه‌های آخر عمرم به نینوا
نایی دگر به سینه‌ی مضطر نداشتم

 

می‌خواستم که مادر خود را صدا زنم
او را ولی دریغ ، که در بر نداشتم

 

گفتم که یا اخاکَ! به شرمندگی اگر
لفظی ازین عبارت ، بهتر نداشتم

 

تقدیر بود ، تا که نجنگم به نینوا...
شام و عِراق اگر که مُسخّر نداشتم

 

بغضم شکست و آه و فغانم به عرش رفت
وقتی که جز سلام به داور نداشتم

 

(ساقی) نینوایم و شرمنده‌ی حسین
یک قطره‌ باده چونکه به ساغر نداشتم

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1401/5/24

ای آنکه بر متاع جهان گشته مشتری

(جام محبت)

 

ای آن‌کــه بر متــاع جهـــان گشته مشتری
حتی اگر به خــون دل آن را تــو میخــری

 

هـرگـز در این تــلاش بـه جـایـی نمیرسی
وقتـی کـه بـر ضعیـف و گرفتـــار ننــگری

 

تـا مهلتـت هنـوز بـه پـایـان نیـامـده است
بــا مـــردم زمـــانــه دمــی کــن بــــرادری

 

امــوال خـویش را بـه رخ همگنـــان مکش
مـــال جهـــان فنـــاسـت نـــدارد تفـاخــری

 

دنیـــا اگر به کـــام تـــو باشد تمــام عمـــر
آخـِـر در ایـن جهـــان بگـــذاری و بگـــذری‌

 

‌دست از طمـع بدار و به وجدان رجوع کن
تـا شـاملـت بــه حشر، شــود لطــف داوری

 

شـکر خــدا نمــا کـه بــوَد بــاز، دسـت تــو
وا کــن گــرهْ به دست تــوانــا ز مضــطری

 

از دوش خــلق بـار غــم و غصــه را بگــیر
تـا بــار خود به راحتی از این جهـان بـــری

 

"غیــر از هنـــر که تــاج سر آفرینش است"
بر سـر نیــرزد آن کـه نهــی تـــاج سـروری

 

(ساقی) بـریـز جــام محـبت به کــام خلق
سرمسـت کـن خمــار جهــان از تــوانگــری

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

دنبال گل در آتش جان سوز گلخنیم

(شکوه‌واره‌ها)

 

چون سـرســپرده‌ی وطـــن و خــاک میهنیم
کی؟ می‌تـوان ز دشمــن این خــاک دم زنیم

 

هرچند خــود زدیــم رقــم ، سـرنـوشت‌مـان
پــرپــر شــویــم اگـــر ؛ ز ددان دم نمی‌زنیم

 

لبخنــــد رفتــــه از لـب انــــدوهبــــارمـــان
چون طفــل داغدیده به افغـــان و شـیونیم

 

گلشـن بـه دسـت بـــاد ســپردیـم و حــالیــا
دنبــال گــل ، در آتش جــان‌ســوز گلخنـــیم

 

در خشکسال عــاطفـــه در غـــم نشسته‌ایم
پــژمــرده لالــه‌هـــای "پــریشــان" ارژنیـــم

 

گـرچـه نفـس هنـــوز بـــوَد در گلـــوی‌مـــان
امـــا در احتضـــار ، چـــو هنگـــام مــردنیم

 

چون سرپناهمان شده ویــران ؛ چو مردگان
دست از جهان کشیده و دنبـــال مــدفنــیم

 

کــو؟ رستمی که تیـــغ کشــد در دفـــاع مـا
زیـرا اســیر چـــاه ســتم ، همچو بیـــژنیــم

 

هرچنــد بـر نــــژاد ، تفــــاخـــــر نمی‌کنــیم
از بـــزدلــی خجـــل همــه نـــزد تهمـتــنــیم

 

وقـت سخــن ، گــــدازه‌ای از کـــوه آتشــیم
وقـت عمــل رســیده ولــی کـــم ز ارزنیـــم

 

مــام وطـــن ز زادن مـــا در نــدامــت است
چـون آن نـــرینـــه مـــدعیـــان ســترونیــم

 

کــوه غــرورمــان به فنـــا رفتــه اَست و ما
در تــلّ کـــاه ، آه...! بــه دنبــــال ســوزنیــم

 

تا نیست عــزم راسـخ و وحــدت درین دیار
مغلـــوب خـــدعـــه‌ها و‌ گـــرفتـــار دشمنیم

 

(ساقی) چه حاصلی‌ست ازین شکوه‌واره‌ها
وقتی که وقتِ معــرکه، خـامـوش و الکنـیم

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

اینجا تمام آینه ها موج می‌زند

(اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یٰا عَلِیّ بْنِ موسَی الرّضاء)

(شهسوار توس)

 

اینجـــا تمـــــام آینــــــه‌هـــــا مـــوج می‌زند
انــــوار فیـض و نـــور دعـــــا مـــوج ‌می‌زند

 

اینجـــا حـــریـــم ســبط رسـول خـــدا بـوَد
با چشم دل ببـین که چــه‌هـا مـــوج می‌زند

 

اینجـــا مطـــاف عـرش نشـیـنان عالم است
کـز هر طرف زمیــن و هــــوا مـــوج می‌زند

 

قنـــدیــل آسمــــان بُـــوَد ایـن گنـــبد طـــلا
یـا پـــرتـــو رضــــا ، ز طــــلا مـــوج می‌زند

 

این چرخ هشـتم ‌است و یا هشتمین بهشت
کاین‌سان درین‌مکان همه جـا مـــوج می‌زند

 

در این مکـان که حـــج فقیــران گرفته نــام
برتر ز مـــروہ اسـت و صفـــا مـــوج می‌زند

 

طـوف حـــریــم کعبــه‌ی عشاق روز و شب
پیر و جـوان و شــاہ و گـــدا مـــوج می‌زند

 

در راہ کــــوی او صـف انبـــوه عـــاشقــــان
چون کهکشـان بـه اوج سَمــا مـــوج می‌زند

 

دایــم کبـــوتـــران حـــــرم همچو اختـــران
در آسمــــان شمــس ضحــــا مـــوج می‌زند

 

بــا معـــرفت بیــا و ببــوس ایــن تـــراب را
تا بنگــری که لطــف و عطـــا مـــوج می‌زند

 

از هــر کـــرانــه ، روی بـه این درگـــه آورند
زیرا که بحــر جــود و سخــا مـــوج می‌زند

 

دست دعـــا به پنجــرہ فــولاد گشـته قفــل
تـا وا شــود به دسـت رضـــا مـــوج می‌زند

 

هر دردِ بـی‌عــِـلاج که مــانَــد درآن طبــیب
اینجـا شـود عـِــلاج و شِفـــا مـــوج می‌زند

 

هستم غـــلام درگهـت ، ای شهـسوار تـوس!
خـون در رگـم به عشق شمــا مـــوج می‌زند

 

(ساقی) خوش‌است مستی عشق و ولای او
در ایـن مکـان، کـه جــــام ولا مـــوج می‌زند

 

پروانه خوش سرود درین مصرعی ‌که گفت:
"نـور خــدا بـه صحـن و سـرا مـــوج می‌زند"

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1385

بیا و نقشه‌ی این شهر را خراب بکش

(خراب آباد)

 

بیــا و نقشه‌ی این شهـــر را ـ خـــراب بکش
به گوشه گوشه‌ی این شهر ، اضطراب بکش

 

ریـــا و ریــوْ در ایــن شهـــر می‌کند بیـــداد
بـه روی چهـــره‌ی اهـــل ریـــا نقـــاب بکش

 

از آن که دم زنـد از فعـل نیک و کـار ثــواب
فقـط خیــانــت و کــــردار نــاصــواب بکش

 

از آن که روزی خود را ز خــون پـاک شهیــد
کنــد به حیــله و تــرفنــــد ، اکتـساب بکش

 

بکـش تمــــامـــی دزدان شهــــر را ، بیــــدار
ولیک شحنـه‌ی این شهـر را به خــواب بکش

 

بکـش کــویــر عطشـناک، پهنــه‌ی این شهــر‌
تمــام وسعــت این شهـــر را ، ســراب بکش

 

گــروه انــدکی از شهـــر را به عیش مـــدام
بقیـــه را همــگی غـــــرق در عــــذاب بکش

 

اگرچه نیست تـوان خــریـد نـــان و کبـــاب
ولــی پـــدرهـــا را ـ بــا دلــی کبــــاب بکش

 

نبـین که فقـــر سبـب شد به آنچـه می‌دانی
ولــی تو بـر سر زن‌هــا فقط حجـــاب بکش

 

اگرچــه تلــخ شــده کــــام ملـت این شهـــر
ولــی تــو از نمـک و شـــور انقـــــلاب بکش

 

به پیش چشم خــردمنــدِ این خـــراب آبــاد
عــــلامتـی ز ســـؤالاتِ بــی‌جـــــواب بکش

 

به پــــای هـــر کــه بــــزد دم ز نـــــام آزادی
به قعـــرِ محبـس‌هــا رشـته‌ی طنــــاب بکش

 

اگرچه کـرکـس نـاکـس گشوده بـــال مـــراد
ز نــامــــرادی‌هــا در قفــس ـ عقــــاب بکش

 

تمـام معتـــرضــان را بـه نـــام شــورشـــیان
به بنـــدِ دارِ جفــا ، گـرمِ پیــچ و تــاب بکش

 

اگـرچــه رنــگ پــریــده ز چهــــره‌هـــا امـــا
ز خــونِ دل همه را غــرق در خضــاب بکش

 

اگـر که خـواسـتی آینـــده را کنی تــرســیم
بیــا و بــا قـلمـت نقـشی از حبــــــاب بکش

 

خـلاصه چونکه شدم خسـته از جفــای فلک
بـــــرای راحـتـــی‌ام ، راهِ انتخـــــــاب بکش

 

نمی‌رسد اجـــل ـ این ســنگدل که منــتظرم
بــــرای رفتــن مــن حــالــت شــــتاب بکش

 

چو کـوه اگرچه سِـتادم به روی پــای خودم
ولــی تـو پـــای مــرا ، آهــــن مــــذاب بکش

 

نشد چو راحت و خـوابـی مرا به روی زمین
تـو خــوابگـــاهِ مـــرا ، در دلِ تـــــراب بکش

 

اگــرچــه سـایــه‌ی غــــم بـود دایمــم بر سر
ولــی تـو قبــــر مـــرا ، زیـــر آفتــــاب بکش

 

بــرای آنکــه نخـــوانَـــد کسی مـــرا از مـــن
بـه سنگ قبـــر ـ مرا عکسی از شــباب بکش

 

گلــی نشد که بچیـــنم اگـــر ؛ کنـــار مــــزار
بــرای دلخــوشی‌ام شـیـشه‌ی گــــلاب بکش

 

به روی سـنگِ مـــزارم ، نمــــاد‌ی از (ساقی)
بــرای رهگـــذران ، جــامـی از شــراب بکش

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

خوش بود خوی پهلوانی‌ها

(دل تکـــانــی)

 

آنکــه سر کـــرده بـا گـــرانــی‌ها
هسـت ، از روی نــاتـــــوانــی‌ها

 

می‌کنــد سر ز فـــرط نــاچــاری
بــا غـــم و غصــه‌ی گـــرانــی‌ها

 

بس گـــرانــی تکــــان‌مــان داده
می‌کنــم نیـــز ، دل‌_تکـــانــی‌ها

 

روزگاری به عشق دیـن و وطـن
دیــده بسـتـیم بــر جـــوانــی‌ها

 

راهــی جبهــه‌ها شدیم از شـوق
جنـگ کـردیم و جــان‌فشانــی‌ها

 

یــار مستضعفان شدیم از جــان
خصـم مستکبــران و جــانــی‌ها

 

نـاقض ظــلم و جـور ضحـاکـان
نــاســخ رســم کــــاویـــانــی‌ها

 

چون بــری بوده‌ایم از شهـــرت
عمـر طی شد به بـی‌نشــانــی‌ها

 

بـی‌نشـانـی مقـــام والایــی‌‌ست
کـه در آن هسـت جـــاودانــی‌ها

 

ای‌دریغـــا کــه این زمــان رفتـه
از جهــان، عِطـــر مهـــربـانـی‌ها

 

بـاغ انسانیت خــزان شده چون
گلشـن از صَرصَر خــــزانــی،‌ ها

 

گفتــم ایـن قصــه را بــرای شما
تــا بکــــاهـــم ز بــدگمـــانــی‌ها

 

ایـن کمیـن خـاکسار کـــوی شما
هـسـت از نســـل آسمـــــانــی‌ها

 

ذره‌‌‌ای هیـچ و پـوچ و سرگردان
مـانـده از جمـــع کهکشــانــی‌ها

 

یــادگــــار شکـــوه دوران است
زنــده مانده ز سخت‌جــانــی‌ها

 

این وطـن خاک رادمـردان است
رسـتم آن فخـــر سیـسـتانــی‌ها

 

داده خـــــون‌هـــا بــه راه آزادی
همــت و بــاکـــری ـ زمـــانــی‌ها

 

الغـرض هـم‌سخـن! شــنو از من
نکتـــه‌ای را ـ ز نکتــــه‌دانــی‌ها :

 

هرکه خـواهـان عــدل و داد بوَد
هست از جمــــع جمکـــرانــی‌ها

 

گرچــه مــولای‌مــان بــوَد آگــاه
از دلِ صــاحـب الـــزمــــانــی‌ها

 

نیسـت امــا ز جمـــع مــا راضی
تــا کـه غـــرقیــم در نــدانــی‌ها

 

تا به کی؟ هی شعار پشت شعار
تا کجــا؟ نیز روضــه‌خـوانــی‌ها

 

بی‌تـرنـم تـرانه‌خوان شده است
آنکه خوانده‌ا‌ست لـن تـرانــی‌ها

 

چون بوَد غافل از معیشت خلق
هسـت مغـــرور سـرگــــرانــی‌ها

 

گرچـه بـازنـده است نزد عمــوم
مـی‌زنـــد دم ز قهـــــرمــانــی‌ها

 

قهـــرمــانی اگرچـه زیبــا هست
خوش بـوَد خــوی پهلــوانــی‌ها

 

از ســیاسـت‌گـــــذاری قـــومــی
تلـــخ گـــردیــده زنــدگـــانــی‌ها

 

عـــده‌ای دل‌غمیـن ز نــاکـــامـی
عـــده‌ای غــــرق کــامـــرانــی‌ها

 

چشم دل بــاز کن ببین به عیـان
نــاتـــوانـــان و قـــدکمـــانــی‌ها

 

اشک غـــم ریــزد از نگــاه پــدر
رفتــه از خــانـه شــادمــانــی‌ها

 

مـا خـود از نسـل انقــلاب‌ستیم
مشت محکم به کــج دهـانــی‌ها

 

مــی‌کنــیم انتقــــاد ســـازنـــده
بــا همـــان شــور طـالقـــانــی‌ها

 

چون ‌توان خـواند از نگاهِ غمین
این سخــن را بـه بـی‌زبــانــی‌ها :

 

کاش آیـد اجـــل دهـــد پــایــان
قصــه‌ی تلـــخ زنـــده‌مـــانــی‌ها

 

(ساقیا) گر بقـــای خـود، طـلبی
بگـــذر از خــاکــــدان فــانــی‌ها

 

سخن حـق بگـو که حضرت حق
بکنــــد از تــو ، پشــــتــبانــی‌ها

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1401/2/26

هر کجا خواهی برو ای مهریان! بی من مرو

(بی من مَرو)

 

هر کجا خواهی برو ای مهربان! بی من مرو
ای انیس و مونس و آرام جان! بی من مرو

 

با تو دنیایم گلستان است چون فصل بهار
گر مرا خواهی نبینی در خزان بی من مرو

 

ای رسول مهربانی! در تب هجرم مسوز
ای خلیل آتشین! در گلسِتان بی من مرو

 

زندگی با تو حیات جاودان و بی تو هیچ
ای حیاتِ تا همیشه جاودان! بی من مرو

 

روح می‌بخشی به هر جسم به خاک افتاده‌ای
ای مسیحای من‌ ای روح و روان! بی من مرو

 

مِهر تو در جانِ من ، افتادہ از روز ازل
بی‌تو لطفی نیست ماندن در جهان بی من مرو

 

بی تو من گمراه و سرگردانم و بی همسفر
"دانش راهم تویی ای راه دان! بی‌ من مرو"

 

گر رَوی از پیش من بی من، نمی‌دانی که من
تا که آیی ، گشته‌ام خلد آشیان بی من مرو

 

گرچه من اهل زمینم؛ بی تو امّا روح من
می‌کند پرواز ، سوی آسمان بی من مرو

 

هستی‌ام را می‌دهم ای مایه ی هستی فزا
تا که باشی بر سر من سایبان بی من مرو

 

دل بریدن ، کار من هرگز نبود و نیست هم
من‌که دل دادم به تو ای دلسِتان! بی من مرو

 

از تو می‌گیرم توان و شور و حال زندگی
بی تو امّا ناتوانم ناتوان ، بی من مرو

 

ای که عمری مانده‌ام در انتظار روی تو
لااقل یک شب کنار من بمان بی من مرو

 

گرچه پیرم ، گر شبی گیری در آغوشت مرا
تا سحر ، خیزم از آغوشت جوان بی من مرو

 

می‌کُند حک ، تا شود سرمشق بر آیندگان
عشق ما را این سپهر بایگان ، بی من مرو

 

طاقتم شد طاق از بس گفتمت: پیشم بمان!
خفته‌ای؟ برخیز از خواب گران، بی من مرو

 

دل ز تنهایی به تنگ آمد، عنان از کف گرفت
کارد بنشسته به مغز استخوان بی من مرو

 

خانه_آبادم ، چو باشم در کنار اَمن تو...
ورنه بی‌تو می‌شوم بی‌خانمان بی من مرو

 

زیر بار جان‌گداز روزگار کج مدار
قامت سروم شده اکنون کمان بی من مرو

 

همچو آهویی دلم را بر دخیلت بسته‌ام
آهوی درماندہ را از خود مران بی من مرو

 

دوست دارم تا شوم ای (ساقی) شیرین لقا
گوشه‌ی میخانه‌ات دُردی کشان بی من مرو

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1392