هیچ می‌دانی چرا زار و پریشانم هنوز؟

 

(طبیب عشق)

 

هیــچ مـی‌دانـی؟ چــــرا زار و پـریشانــم هنوز
چـون دل از دلبــر گــرفتــن را نمـی‌دانــم هنوز

 

ای طبـیب عشق! از من از چه روگــردان شدی
کـوهی از درد و غمـم، محتـاج درمــانــم هنوز

 

گرچه خود یک سر بـریدی عهــد دیرین را ولی
من علـی‌ٰرغـم تو بر این عهــد و پیمــانــم هنوز

 

گشـته در خـون از تحسر بــرکـه‌ی چشمم ببین
اشک‌هـایم می‌چکـد از خـون به‌دامــانــم هنوز

 

لحظــه‌ای غــافـــل نشـد یــادم ز مـــاهِ روی تو
طـــالـــع روی تــو را ، آیـیـــنـه گــردانــم هنوز

 

رانــده‌ای بیــرون اگــر از خـــانــه‌ی قـلبت مـرا
جــــای داری در میـــان قـلـب ویــــرانــم هنوز

 

از گـــرانــی، عــاقبـت بــــازارهــا گــردد کسـاد
گـرچـه مــن بیـــزار از اجنــــاس ارزانــم هنوز

 

گــر به‌سـنگ غــم شکسته شیـشه‌ی قلبــم ولی
من تو را با این دل بشکسته خــواهـانــم هنوز

 

سـال‌هـا بگـذشت و در حسرت-سرای انتظـــار
چشم بر راهت نشسته، مـات و حیـرانــم هنوز

 

سـروِ انــدام تــو را دیــدم چـو در بــاغ خیــال 
همچو نیلــوفر به دور خویش پیچــانــم هنوز

 

جسم بی‌حــالــم نبـین و این سکـوت خسته را
عـاشـقی درمــانــده‌ام اما غــزل‌خــوانــم هنوز

 

عشـقِ امــروزی شــده انــدیشــه‌ی روبـــاه‌هــا
بیشـه_زار عــاشــقی را شــیر غـــرّانـــم هنوز

 

عــاقــلان، دیـوانه خـواننـدم زننـدم پوزخنــد
زیـر پُتکِ طعنــه‌ها محکم چو سِــندانــم هنوز

 

ای بهــــار دل‌نشــین! گــل کــن بــه بـــاغ آرزو
جـان به لـب آمد که در بنـــد زمســتانــم هنوز

 

در دلِ مـُـرداب ایــن دنیــا اگــر هســتم اســیر
قطــره‌ای از مــوج دریــایی خــروشـانـم هنوز

 

پس مکـن از من نهــان، شـوق درون خسـته را
چون نهــانِ عشـق را سربسته، مـی‌دانــم هنوز

 

دیـدگــانم شد سپـید از عمـــر جـان‌فـرسا ولی
عشـق را از بــرق چشمــان تو میخو‌انــم هنوز

 

دل نبستم بر کسی غیــر از تو آگــاهــی که من
عشـق را در سیـنه از غیــر تــو نتــوانــم هنوز

 

(ساقی) چشــم خمــارت را چــو دیــدم در ازل
مَست آن چشـم خمــار و نــاز مــژگــانــم هنوز

 

گرچه می‌گــویـم سخــن در بـــزم اربــاب ادب
طفـل ابجــدخـوان و شـاگــرد دبسـتانــم هنوز

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1396

 

غزال چشم تو ای دوست چو کشد ما را

«السـلام علیک یـا ابـاصـالح المهـدی»
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(شکیب ِ جان)

غزال چشم تو ای‌دوست! چون کُشد ما را
چگــونـــه؟ دل نبَـــرد ، دلبـــران رعنــــا را

به یک کـرشمـــه دلـی را اسـیر خــود داری
منیژه ، لیـلی و شیرین و ویس و عـَـذرا را

بــه چــاہ عشـق، کِشـی یـوسـف پیمــبر را
که زیــر پـــا نهـد از عــاشـقی ، زلیخـــا را

غبـار کـوی تو چون مـردہ ، زنـدہ می‌سازد
چه حاجت ا‌ست؟ به عالم ، دم مسـیحا را

به جمکــران حضورت ، نهــاده‌‌ام چون دل
کجــا نیــاز ، بـه دیــر اسـت؟ یـا کلیـسا را

به کشـف یــار نـدارد نظــر بـه وادی طــور
اگر که جلــوہ نمـایی به نظــرہ، مــوسـا را

رسد به پــای تو گر دسـت انتظـــار امشب
دهـَـم به شـوق وصـالت! تـن و سر و پـا را

به تشـت عشق، بـِبــُـرّنــد اگر سرم هــرگـز
غمــم مبـــاد و کنــم اقـتـــدایْ ، یحیـــا را

شرار فتــنه ی ســودابه را به جـان بخــرم
سـیـاوشــانه بسـوزنــد اگـــر مـــرا ـ یـــارا

به رهن مِی ، دهم این خرقه ی ریـا امشب
که هیــچ خـــردہ نگیرند شیــخ صنعـــا را

بلنـــد پــایــه ‌تـر از وهمــی و خیــال‌سـتی
کـه بـــالِ اوج، بگیـری ز عقـــل و عنقـــا را

معــادلات جهــان ، سخـت می‌شود هـر دم
بیـا و یک‌شبه خود حـــل کن این معمـــا را

بیـا و بر دل شــوریـده ام ، نگـــاهــی کــن!
کـه وقـت، تنــگ و نشاید طــلوعِ فـــردا را

اگــر بــه مــاہِ جمــالـت! نگـــاه مــن افتـــد
ز شـعـشـعــات نگــاهــت شــوم جهـــان آرا

به انتظــار نشـیـنم چو جمـعـــه ‌هــای دگـر
خــدا کنــد کــه بیــایی بــه رســم دیـــدارا

مپـوش مــاہِ جمــالـت بـه طــرّه ی گیسوی
بـــزن کنـــار ، کنـــون پــردہ ‌ی چـلـیـــپـا را

"دلــم قـــرار نمی‌گیــرد از فغـــان ، بـی‌تــو"
شکیـب ِ جــان! نظــری، جــانِ نـاشکیــبا را

به حجــله‌گـاہ وصـالـت نشسته‌‌ام یک عمر
بـــزن بــه چـنــگ تـــرنـُـم ، نُـتِ نکیــسا را

زمانه تلخـی هجـرت! از آن به کامم ریخت
که عـرضـه مختصر افتـادہ این تقــاضــا را

کنون‌که هست تقـاضـای جــلوه‌گـاه جمــال
تـو هم به گـــوش کـرامــت ، شــنو تمنــا را

"نفس شمــار به پیچــاک" انتظــار تــوایــم
بیـا که جــان بـه لـب آمـد قلــوب شــیدا را

مجــالِ از تـو نـوشـتن اگرچه بســیار است
ولی بس اسـت همین واژہ ‌هــای گــویــا را

قلنـــدرانـه سـرودم گــر این غـــزل امشـب
تو هـم به رسـم سلیمــان، نظــر نمــا مــا را

قصـیده‌وار اگر این غــزل به شعر نشـسـت
به وصـف تو طلبـــد ، بلکــه مثــنوی هــا را

بـه کــوی میکــدہ، آوارہ‌ایــم و سـرگــردان
بــریــز (ساقی) میخـــانـه! جـــام میــنـا را

سید محمدرضا شمس (ساقی)

عاشقان را چو خداوند، دل از آینه ساخت

(بیرق عشق)

 

عـاشقـان را چو خداوند، دل از آینــه ساخت
پــرتـــوی نیـز ز خود بر دل عشــاق انـداخت

 

زنـدگـی، بـی مـَــدد عشـق ، به هــم می‌ریـزد
که به سختی بتــوان بـار دگـر ، آن را ساخت

 

همـتـی کـــن بـه ره عشـق و دلـت را دریــاب!
آنکه بی‌عشق کند سر، به‌ جهان خواهد باخت

 

عشق وادی جنــون است و تـوان فــرسا نیــز
آتش عشـق چه دانـی که بسی سـینه گداخت

 

عشق دریـای عظیمی‌است کـه با زورق عقــل
نتــوان هیـچ بـه ایـن بحـــر معمـــا پــرداخت

 

بیـــرق عشـق ، بیفتــد بـه کـف عـــاشـق اگـر
مـی‌تــوانــد بـه بـلنــــدای جهـــانش افراخت

 

تــا مبــادا کــه بمـانـی عقـب از تـوسن عشـق
بــا سمنــد دل و بــا رخش خـِــرد باید تاخت

 

عشق نـوری‌است که بر سـینه‌ی عـاشق تـابـد
تـــا دهـــد آینــــه‌ی تیــــره‌ی دل را پـرداخت

 

غافل از چهره‌ی شیطان مشو در قامت عشق
کـن تـوکـل به خـــدا تـا بـدهـد بر تو شـناخت

 

هـرکـه از دور شود خـَــم به بـرت ، آگـه بـاش!
که کمـان تا نشود خـَــم ، نتـوان تیــر انداخت

 

بـــاش هشــیار مبــــادا شـکنــی قـلـب کسـی!
خـُـرم آن دل که به الفـت دل خلقـی بنـواخت

 

مَشَـوی غــافــل و مــانـَد ز تو دِیـنی به جهان
که اجــل آیـد و هــــرگــــز نتـوانــی پرداخت

 

(ساقیا) عشـق ، کــدورت نپــذیــرد هـــرگـــز
عـاشقـان را چو خداوند ، دل از آینــه ساخت

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

خسته‌ام از شعرهای نطفه ی افیون و بنگ

ژاژخــوایــان)

 

خسـته‌ام از شعـــرهــای نطفــه ی افیــون و بنـگ
شعــرهـایـی که نمـوده عــرصـه را بر شعــر ، تنـگ
‌‌
‌‌خسـته‌ام از مــدّعــی‌هــایـی کـه بـر تــن کـرده‌اند
جــامــه‌ی رنــدان ولیکن ، با هـــزاران رنگ و ننـگ
‌‌
‌‌خسـته‌ام از ژاژخــایــانــی کـه در قـامـوس شعــر
واژه‌هــا را کــرده دسـتاویــز خــود با ننگ و رنـگ
‌‌
‌‌خسـته‌ام از نــوســرایــانــی کـه گــویـی می‌کنند
مهمــــلات خــویـش را تحمیـــل ، بـــا زور تفنـگ
‌‌
‌‌‌طبــل‌‌هــای خــالــی امـّـا ـ بـا صــداهــای فــریـب
در هیــاهــوی حبـــابــی گــوش‌هــا را کرده منـگ
‌‌
‌‌تا به کی باید سکوت و هی سکوت و هی سکوت
تا به کی؟ بــاید دَلنـگ و هـی دَلنـگ و هـی دَلنـگ
‌‌
‌‌بس کـن ای خــالـی ز فــرهنـگ ای بـدون اعتــبار
وامــداری تــا بـه کِــی؟ از یـــاوه گــویــانِ فرنـگ
‌‌
‌‌تا به کی؟ خواهی بگویی شعر یعنی: حرف مفـت
تا به کی؟ خواهی ببافی هی جفنگ و هی جفنـگ
‌‌
‌‌‌گــو چگــونـه؟ مـی‌کنـی سـگ_‌مـاهـی مــرداب را
در قیــاس مــاهــی دریــای هیـبـت، چــون نهنـگ‌
‌
‌‌‌در کجـــا دیــدی شغـــالــی در مصــاف شــیر نــر
کـی؟ تــوان بـــوزینــه‌‌ای را دیــد ، همپــای پلنـگ‌
‌
‌شـاعــری کـردنـد: فــردوسـی ، نظـامـی ، رودکـی
حـافظ و سعـدی و صـائب از فخـامـت ، بی‌درنـگ‌
‌
‌‌‌ابلهــی را کــن رهــا و رســم رنـــدان ، پیشه کــن
نقـش کـن بـا واژه‌هــای شعـــر، یک بـــوم قشـنگ‌
‌
‌‌‌کــن بیــان! انـدیشـه را بـا لفــظ و معنـــای وزیــن
مثــل (ساقی) بـا مــوازیـن و مکـن هــرگــز درنـگ
‌‌
‌سید محمدرضا شمس (ساقی)

امیر قافله ـ آن شهسوار می‌آید

(میــلاد امـام زمـان "عج" مبـارک باد)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(همیشه بهار)

 

امـیــــر قـــافلــــــه ـ آن شـهســوار می‌آید
قــــرار ِ خـــاطـــر ِ هـــر بـی‌قــــرار می‌آید

 

خـــزان اگرچه گـرفتــه فضای عـــالـــم را
گلـــی کــه هسـت همیـشـه بهـــــار می‌آید

 

چو هست قحط تراوت درین کویر عطش
بــه کـــام تشـــنه لـبــــان ، آبشـــار می‌آید

 

سحــاب رحمـت حق آن بهـــار جــاویـدان 
بـــه آبـیــــــارى ایــــن شــــوره‌ زار می‌آید

 

نسـیم مِهـــر ، وزیـــدن گــرفتــه بر عــالـم
نشــــاط و خـــــرّمـــی پــــایــــدار می‌آید

 

مَهی که هست ز پشت و قبیله‌ی خورشید
بـه دفـــع ظــلمـت این شــام تـــــار می‌آید

 

غبـــار گام به گامش دواى دیــده‌ی ماست
طبـیـبِ عشــق چــه نیکـــوعِــــذار می‌آید

 

بگو به یوسـفِ کنعــان بساط خود برچیـن
کــه یــوســف دگــــری، از قـــــــرار می‌آید

 

هـلا، که خفته به غـاریـد وقت بیداریست!
خبـــر رســیده کــه آن یــــارِ غــــار می‌آید

 

شکسته‌کشتی دل‌هاى مــوج حـــادثـــه را
بَـــرَد ز بحـــر فنــــا ، تـــا کنـــــار ، می‌آید

 

بـــراى آنکـــه بسـوزد بـــه آهِ ســوتــه‌دلان
رداى کفــــر و ســـتم ، شعــــلـه‌‌وار می‌آید

 

بـــراى آنکـــه بگیـــرد تـقــــاصِ کـــرببـــلا
یگــانــه منـتـــقم هشــت و چـــــار می‌آید

 

بـــراى آنکـــه کنــد قلــع و قمــع دجـّــالان
عَلــم به دوش ِ بـه کــف ذوالفـــقار می‌آید

 

بــراى آنکــه بـه خـاک افکنــد شقـــاوت را
ز شـــاهـــــراه عـــــدالــت ، ســوار می‌آید

 

بــراى آنکــه کنـــد شهــــر عشــق را آبــــاد
خبــــر دهیـــد کــه آن شهــــریــــار می‌آید

 

بگــو به مطــرب عرفان تـــرانــه‌ای سر کن
کــه از کـــرانــه ی غیـبـت ، نگــــار می‌آید

 

بـــزن بــه چـنــگ تـــرنـــم ، نــت نکیـسا را
کـه عشق و شـادی و شـور و وقــار می‌آید

 

چو هست (ساقی) عشّـاقِ دردمنــد جهـان
دواى دل‌شـــــدگــــــان ِ خمـــــــــار می‌آید

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

مروه ی عشق و صفا باشد حسین

(اَلسّـلامُ عَلَیْـکَ یٰا اَبٰاعَبـْدِاللّٰهِ الْحُسَیْن)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(شرح انما)

 

مروه ی عشق و صفا باشد حسین
نـاسـخ جــور و جفــا باشد حسین

 

شــاهکــــار  کــــردگــــار  لایــــزال
مـفخــر ارض و سمــا باشد حسین

 

گـــوهــــر شهـــوارِ دریــــای شـرف
قــــلـزم بــی انـتـهــــا باشد حسین

 

پــور شـیرِ حــق ، علـــی مـرتضـــا
زاده ی خیــــرالنـســا باشد حسین

 

سـبط پیغمبــــر ، سپهســالار دیــن
نــور چشم مصطفــــا باشد حسین

 

افتخـــار لـــوح و کــرسی و قلـــم
خـــامــسِ آل عـبـــــا باشد حسین

 

شیعیـــان را در طــریقــت ، پیشوا
منجــی شــاه و گـــدا باشد حسین

 

پـاســدار جــان نثــار کـــوی عشـق
اسوه ی صـبر و رضــا باشد حسین

 

رتـبـــه ی ثــارالـلَّهـــی دارد بـه کـف
چون خدایش خونبها باشد حسین

 

از شعـــاع طــلعتـش ، در آسمــــان
مِهـــر گردون را ضــیا باشد حسین

 

مظهــر عشق است و اکسیر وفــــا
عـــالمــی را کیمـیــــا باشد حسین

 

داد در قنــداقـه فطــرس را شِفـــا
بـــرتـــرین دارالشّفـــا باشد حسین

 

امــرِ حــق را کـردہ درس بنـــدگـی
مکتـب "قـالــوابـلــی" باشد حسین

 

حــافــظ و احیـــاگـــرِ دیــنِ مبــین
منجـــی دیـــنِ خــــدا باشد حسین

 

آب بُـد مَهــــریــه ی زهـــرا ، دریــغ
تشـــنه کـــام نیــــنـوا باشد حسین

 

اهــل‌بیـت خود فـــدای حــق نمـود
مظهر جــود و سخـــا باشد حسین

 

آن‌که دادہ اکبــر و اصغــر ، وَ چون
قــاسـم شـیریـن لقـــا باشد حسین

 

آن‌که شد خم قامتش وقتی شنید :
ادرک ادرک یــا اخــــا ، باشد حسین

 

آن‌کـه هفـتـــاد و دو یـــار بــاوفــــا
داد در دشــــت بــــــلا باشد حسین

 

آن‌که در میدان عقل و عشق و دین
شد سر از پیکر جـــدا باشد حسین

 

آن‌که از بعــد شهـــادت دسـت کیـن
بـر لبـش زد بــــوریـــا باشد حسین

 

خــاک کـویـش سرمه ی چشم فَلَک
دردمـنــــدان را ، دوا  باشد حسین

 

مضجع ذی رفعتش محــراب عشق
قبـــله ی ایـــزد نمــــا باشد حسین

 

بخت شیعه ملتـزم بر عشق اوست
دوش هستی را همـــا باشد حسین

 

یـــاور درمـــانـــدگــان بـــی پنــــاہ
دشمــن خصــم دغــــا باشد حسین

 

رهـــروان را دسـتـگیـــر و رهنمــــا
شـــافـــع روز جـــــزا باشد حسین

 

آنقـــدر دانــم کـــه : تـــا روز ابـــد
لایـــق مــدح و ثنــــا باشد حسین

 

(ساقیا) بشکــن ســبوی بـــــادہ را
جـــام شــرح "انمــــا" باشد حسین

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

قصه‌ی عشق ، که تفصیل خودش را دارد

(تحلیل خودش را دارد)

 

قصـّـه‌ی عشــق ، که تفصـــیل خودش را دارد
مثــل خــوابی‌ست که تأویــل خودش را دارد

 

پـــای اندیشـه کجــا می‌رسد ای خـالـق خلــق!
به وجــود تــو کــه : تفضـــیل خودش را دارد

 

دانـم آن‌قــدر که عــالــم همه از خلقت توست
این مقــامی‌ست کــه تجلیـــل خودش را دارد

 

در "شب قـدر" عطا گشت ز تو سوره ی "قـدر"
شــأن این آیــه کــه : تنــزیــل خودش را دارد

 

آن شبی را کـه فـــزون‌تــر ز هـــزار آمده است
پـــاس داریــم کــه : تطویـــل خودش را دارد

 

چــارده‌گــونــه روایــت به قــرائــت خواندیم
این کتـــابــی‌ست که تـــرتیــل خودش را دارد

 

ای مسلمان! تو ز "قـــرآن" بطلب چـاره ی خود
مَسلـک ارمـنـــی ، "انجـیـــــل" خودش را دارد

 

بطلب چـاره ی خود را که گشایش‌گرت اوست
کــه بــه هـــر مشکــلی آجیـــل خودش را دارد

 

پاشو از خــواب به شـیـپور جهــالـت به جهـان
روز محشـر کـــه : ســرافیــــل خودش را دارد

 

پــاک کــن گــرد کــدورت ز دل و جــلوه نمــای
این غبــاری‌سـت کــه : تغسـیل خودش را دارد

 

مـا بــر آنیــم که بـا وحـــدت ِ پیمـــان بـاشـیم
این پیــامـی‌ست که تعـــدیـــل خودش را دارد

 

چونکه شیطــان شده از روز ازل وسـوسـه‌گــر
آدمــــی نـیـــــز ، ابــــاطـیـــــل خودش را دارد

 

شــد بــــرادرکشـی از اول خلقــت ـ مــرســوم
همچــو "هـابیـل" که "قـابیـل" خودش را دارد

 

لشکـــر ابـــرهـــه با فیـــل ِ مـُـــراد آمده است
نیست غـــم ، کعبــه ابــابیـــل خودش را دارد

 

نهـــراســیم ز ویـــرانگـــر ایمـــــان و وطــــن
مُلـک اســلام چو "سجّیـــل" خودش را دارد *

 

باکی از ظـالـم و فرعون‌صفتان در دل نیست
حضرت مــوسیِ مــان ، نیـــل خودش را دارد

 

راسخــانیــم بـه عـــزمــی به تقـــابــل با کفــر
گـرچــه هر غـــائــله‌ای قیــــل خودش را دارد

 

با وقیحــان به تقــابــل چو نشینی هنــر است
این نــزاعــی‌ست که تجمیـــل خودش را دارد

 

عـــاشقـــانیــم کــه در وادی لیـــلی ز جنـــون
رهـســـپاریـــــم کــه تمـثـیـــل خودش را دارد

 

همچو مَــــدّی که بیـــان دل خطــاطــان است
قصه ی عشــق ، تفـــــاصـــیـل خودش را دارد

 

ســیزده سـال کــه یعقــوب بـه لابــان تـن داد
شور عشقی‌ست کــه راحیـــل خودش را دارد

 

گـرچـه سخـت اسـت گـذشـتن ز گذرگاه مــراد
این عبــوری‌سـت کـه تسهیـــل خودش را دارد

 

مصرعی وام ز "پــروانــه" گــرفتــم که بگفت :
"این غــزل، شـیوه ی تحلیـــل خودش را دارد"

 

هر هجـــا را ست مُقــامی چو به تقطیع کــلام
وزن هـــر شعــــر ، افـــاعیـــل خودش را دارد

 

(ساقیا) شعــر تو هرچنـد کــه شـیواسـت ولی
طبــع تـو ، شـوق بــه تکمیـــل خودش را دارد

 

بـرسد دسـت تـو بر کـنــگـــره ی چـــرخ فلــک
این کــلاسی‌ست که تحصــیل خودش را دارد

 

نشــود نـــام پســر ، مشـتـهــــر از نـــام پــــدر
گـرچـه هر طـایفــه ، فــامیـــل خودش را دارد

 

گر کنــی درک مفـــاهیـــم و مــوازیــن سخــن
شهــرتــی هسـت کـه تحمیـــل خودش را دارد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
جمعه 1400/10/8

* موشک سجیل که از دستاوردهای دلاورمردان ایران است.

اکراین به غم نشست ز بیداد روسیان

(جنـگ)

 

طوفان غم وزید و دل ِ تنگ گریه کرد
چون شیشه‌ای که خورده بر او سنگ گریه کرد

 

آرامش خیال ، چو از خانه پر کشید
جغدی نشست و سینه‌ی دل‌تنگ گریه کرد

 

شب‌سایه‌های شوم به‌دوشش نشسته بود
در پرده های ظلمتی ِ جنگ گریه کرد

 

وقتی که دید گرگ نهان را به جلد میش
با حال زار ـ از این همه نیرنگ گریه کرد

 

اشکی نریخت از غم این روزگار سخت
از ازدحام و هجمه ی این ننگ گریه کرد

 

شفاف ـ مثل آینه ، یکرنگ ـ مثل آب
از رنگ و روی توده‌ی صدرنگ گریه کرد

 

آهی کشید، از دل و چنگی به رخ کشید
چون ناله‌های حاصله از چنگ، گریه کرد

 

وقت سفر رسید و ـ زمان وداع بود
وقتی شنید قافله را ـ زنگ، گریه کرد

 

"اکراین" به غم نشست ز بیداد "روسیان"
(ساقی) به‌حال مردم این جنگ گریه کرد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

خانه بر آب روان ساخته‌ای یعنی چه؟

(خانه بر آب روان ساخته‌ای یعنی چه؟)

(یعنی چه؟)

 

ای‌که دل را به جــز او باختـه‌ای! یعنی چه؟
بی_‌جهت سوی دگـر ، تاختـه‌ای! یعنی چه؟

 

تـار و پـودت همـه از بافتـه‌ی خلقت اوست
دل و دیــن بـر دگــری باختـه‌ای! یعنی چه؟

 

چشم بستی ز درون و ، به بــرون تاختـه‌ای
(نـاگهــان پــرده بـرانداختـه‌ای! یعنی چه؟)

 

دوختی دیـده‌ی خـود را بـه سـرابی بـاطـل
خـانـه بـر آبِ روان ، سـاختـه‌ای! یعنی چه؟

 

قبضه‌ی جهــل گرفتی بـه کـف از بلهــوسی
تیـــغ را سـوی خــــدا ، آختـه‌ای! یعنی چه؟

 

عقــل را هیــچ ؛ دوچشم تو چــراغ راهنــد
راه ، از چـــاه ، کـه نشـناختـه‌ای! یعنی چه؟

 

هسـت ابـلیـس بــر آدم ز ازل وسـوسـه‌گــر
پــرچـــمِ کفـــر کـه افـراختـه‌ای! یعنی چه؟

 

عـاقبـت نیست تـو را غیــر نگـونی ؛ دانـی؟
بـه مسـیری کـه تـو پـرداختـه‌ای! یعنی چه؟

 

نرسد پـای تو (ساقی) چو به گَــردِ "حافظ"
غـزلـی را کـه چـو او ساختـه‌ای! یعنی چه؟

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1400/11/27

حدیث عشق تو در هر سخن نمی‌گنجد

((اَلسَّــلامُ عَلَیـْکَ یَـا اَمِیــرِالْمـُؤمِنـِین))
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(حدیث عشق)

 

حـدیـث عشـق تــو در هر سخــن نمی‌گنجد
بـیـــان معــــرفـتـت ـ در دهـــــن نمی‌گنجد

 

چگونه تـاب سخــن هست ـ در بـــرابـــر تو
به نــزد بلبــل خوشخـوان زغـــن نمی‌گنجد

 

ز حسن سیرت و صورت، قرین تو به جهان
هــــزار یــوسـف گـــل_پیــرهـــن نمی‌گنجد

 

چنــانکـه نیست مُیسّر، نگـــاه بر خـورشـید
فـــروغ مِهــــر تـــو ـ در انجمـــن نمی‌گنجد

 

ز نفس پــاک تو ایـن بس کــه در اراده‌ی تو
تبــــاه_وســوســه ی اهــــرمــــن نمی‌گنجد

 

دلــی به وسعـت عــالَـم طـلب نمـاید عشـق
چنــانکــه در دل هـــر کــوهکـــن نمی‌گنجد

 

مقــام امر "ولایـت" تویی ز بعــد نبی (ص)
به مــور ِ مــانــده بـه قعــر لگـــن نمی‌گنجد

 

ولایــتِ تــو ، امــــان می‌دهــد محبــــان را
چو قلعـــه‌ای کــه در او راهــــزن نمی‌گنجد

 

ولایـتِ تـو نــدارد قـــریــن کــه در بـــر ِ آن
هـــزار مَسلــک و رســم و سـنــن نمی‌گنجد

 

نـوای "فـُـزتُ وَ رَبّ" ، این نـوای جــان‌فرسا
درون ِ واژه‌ ی درد و مِـحــَــــــــن نمی‌گنجد

 

دلــی کـه شـوق "نجــف" دارد و زیــارت تو
بـــدون تــــاب شــود ، در وطـــن نمی‌گنجد

 

بگفت (ساقی) شوریده_‌دل به طبع خموش
که وصـف حسن تو در شعـــر مـن نمی‌گنجد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)