می‌خواستم که پر بکشم ، پر نداشتم

(ساقی نینوا)

 

می‌خواستم که پر بکشم، پَر نداشتم
پَر تا که پَر کشم سوی اصغر نداشتم

 

می‌خواستم که آب برم سوی خیمه‌ها
دستی دگر دریغ ، به پیکر نداشتم

 

راهم ببست شمر لعین با سپاه کفر
وقتی که دید یکّه و... لشکر نداشتم

 

تا که شدم سوار بر اسبم به علقمه
در پیش، جز سپاهِ ستمگر نداشتم

 

قصدم نبود جنگ و هدف مَشکِ آب بود
فکری جز این وظیفه چو در سر نداشتم

 

با تیر کین ز پشت هدف کرد دشمنم
زیرا کسی حریف ، برابر نداشتم

 

دستم جدا شد از تن و بی بال و پر شدم
این صحنه را بدیدم و باور نداشتم

 

بی دست، مَشک را به دهانم گره زدم
جز این طریق ، چاره‌ی دیگر نداشتم

 

بس‌ تیر کین به پیکر من از کمان گذشت
دیگر توان بازوی حیدر نداشتم

 

وقتی که مَشک، پاره شد از تیر کینه‌ها
تاب نگاه و روی برادر نداشتم

 

در لحظه‌های آخر عمرم به نینوا
نایی دگر به سینه‌ی مضطر نداشتم

 

می‌خواستم که مادر خود را صدا زنم
او را ولی دریغ ، که در بر نداشتم

 

گفتم که یا اخاکَ! به شرمندگی اگر
لفظی ازین عبارت ، بهتر نداشتم

 

تقدیر بود ، تا که نجنگم به نینوا...
شام و عِراق اگر که مُسخّر نداشتم

 

بغضم شکست و آه و فغانم به عرش رفت
وقتی که جز سلام به داور نداشتم

 

(ساقی) نینوایم و شرمنده‌ی حسین
یک قطره‌ باده چونکه به ساغر نداشتم

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1401/5/24

ای آنکه بر متاع جهان گشته مشتری

(جام محبت)

 

ای آن‌کــه بر متــاع جهـــان گشته مشتری
حتی اگر به خــون دل آن را تــو میخــری

 

هـرگـز در این تــلاش بـه جـایـی نمیرسی
وقتـی کـه بـر ضعیـف و گرفتـــار ننــگری

 

تـا مهلتـت هنـوز بـه پـایـان نیـامـده است
بــا مـــردم زمـــانــه دمــی کــن بــــرادری

 

امــوال خـویش را بـه رخ همگنـــان مکش
مـــال جهـــان فنـــاسـت نـــدارد تفـاخــری

 

دنیـــا اگر به کـــام تـــو باشد تمــام عمـــر
آخـِـر در ایـن جهـــان بگـــذاری و بگـــذری‌

 

‌دست از طمـع بدار و به وجدان رجوع کن
تـا شـاملـت بــه حشر، شــود لطــف داوری

 

شـکر خــدا نمــا کـه بــوَد بــاز، دسـت تــو
وا کــن گــرهْ به دست تــوانــا ز مضــطری

 

از دوش خــلق بـار غــم و غصــه را بگــیر
تـا بــار خود به راحتی از این جهـان بـــری

 

"غیــر از هنـــر که تــاج سر آفرینش است"
بر سـر نیــرزد آن کـه نهــی تـــاج سـروری

 

(ساقی) بـریـز جــام محـبت به کــام خلق
سرمسـت کـن خمــار جهــان از تــوانگــری

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

دنبال گل در آتش جان سوز گلخنیم

(شکوه‌واره‌ها)

 

چون سـرســپرده‌ی وطـــن و خــاک میهنیم
کی؟ می‌تـوان ز دشمــن این خــاک دم زنیم

 

هرچند خــود زدیــم رقــم ، سـرنـوشت‌مـان
پــرپــر شــویــم اگـــر ؛ ز ددان دم نمی‌زنیم

 

لبخنــــد رفتــــه از لـب انــــدوهبــــارمـــان
چون طفــل داغدیده به افغـــان و شـیونیم

 

گلشـن بـه دسـت بـــاد ســپردیـم و حــالیــا
دنبــال گــل ، در آتش جــان‌ســوز گلخنـــیم

 

در خشکسال عــاطفـــه در غـــم نشسته‌ایم
پــژمــرده لالــه‌هـــای "پــریشــان" ارژنیـــم

 

گـرچـه نفـس هنـــوز بـــوَد در گلـــوی‌مـــان
امـــا در احتضـــار ، چـــو هنگـــام مــردنیم

 

چون سرپناهمان شده ویــران ؛ چو مردگان
دست از جهان کشیده و دنبـــال مــدفنــیم

 

کــو؟ رستمی که تیـــغ کشــد در دفـــاع مـا
زیـرا اســیر چـــاه ســتم ، همچو بیـــژنیــم

 

هرچنــد بـر نــــژاد ، تفــــاخـــــر نمی‌کنــیم
از بـــزدلــی خجـــل همــه نـــزد تهمـتــنــیم

 

وقـت سخــن ، گــــدازه‌ای از کـــوه آتشــیم
وقـت عمــل رســیده ولــی کـــم ز ارزنیـــم

 

مــام وطـــن ز زادن مـــا در نــدامــت است
چـون آن نـــرینـــه مـــدعیـــان ســترونیــم

 

کــوه غــرورمــان به فنـــا رفتــه اَست و ما
در تــلّ کـــاه ، آه...! بــه دنبــــال ســوزنیــم

 

تا نیست عــزم راسـخ و وحــدت درین دیار
مغلـــوب خـــدعـــه‌ها و‌ گـــرفتـــار دشمنیم

 

(ساقی) چه حاصلی‌ست ازین شکوه‌واره‌ها
وقتی که وقتِ معــرکه، خـامـوش و الکنـیم

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

اینجا تمام آینه ها موج می‌زند

(اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یٰا عَلِیّ بْنِ موسَی الرّضاء)

(شهسوار توس)

 

اینجـــا تمـــــام آینــــــه‌هـــــا مـــوج می‌زند
انــــوار فیـض و نـــور دعـــــا مـــوج ‌می‌زند

 

اینجـــا حـــریـــم ســبط رسـول خـــدا بـوَد
با چشم دل ببـین که چــه‌هـا مـــوج می‌زند

 

اینجـــا مطـــاف عـرش نشـیـنان عالم است
کـز هر طرف زمیــن و هــــوا مـــوج می‌زند

 

قنـــدیــل آسمــــان بُـــوَد ایـن گنـــبد طـــلا
یـا پـــرتـــو رضــــا ، ز طــــلا مـــوج می‌زند

 

این چرخ هشـتم ‌است و یا هشتمین بهشت
کاین‌سان درین‌مکان همه جـا مـــوج می‌زند

 

در این مکـان که حـــج فقیــران گرفته نــام
برتر ز مـــروہ اسـت و صفـــا مـــوج می‌زند

 

طـوف حـــریــم کعبــه‌ی عشاق روز و شب
پیر و جـوان و شــاہ و گـــدا مـــوج می‌زند

 

در راہ کــــوی او صـف انبـــوه عـــاشقــــان
چون کهکشـان بـه اوج سَمــا مـــوج می‌زند

 

دایــم کبـــوتـــران حـــــرم همچو اختـــران
در آسمــــان شمــس ضحــــا مـــوج می‌زند

 

بــا معـــرفت بیــا و ببــوس ایــن تـــراب را
تا بنگــری که لطــف و عطـــا مـــوج می‌زند

 

از هــر کـــرانــه ، روی بـه این درگـــه آورند
زیرا که بحــر جــود و سخــا مـــوج می‌زند

 

دست دعـــا به پنجــرہ فــولاد گشـته قفــل
تـا وا شــود به دسـت رضـــا مـــوج می‌زند

 

هر دردِ بـی‌عــِـلاج که مــانَــد درآن طبــیب
اینجـا شـود عـِــلاج و شِفـــا مـــوج می‌زند

 

هستم غـــلام درگهـت ، ای شهـسوار تـوس!
خـون در رگـم به عشق شمــا مـــوج می‌زند

 

(ساقی) خوش‌است مستی عشق و ولای او
در ایـن مکـان، کـه جــــام ولا مـــوج می‌زند

 

پروانه خوش سرود درین مصرعی ‌که گفت:
"نـور خــدا بـه صحـن و سـرا مـــوج می‌زند"

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1385

بیا و نقشه‌ی این شهر را خراب بکش

(خراب آباد)

 

بیــا و نقشه‌ی این شهـــر را ـ خـــراب بکش
به گوشه گوشه‌ی این شهر ، اضطراب بکش

 

ریـــا و ریــوْ در ایــن شهـــر می‌کند بیـــداد
بـه روی چهـــره‌ی اهـــل ریـــا نقـــاب بکش

 

از آن که دم زنـد از فعـل نیک و کـار ثــواب
فقـط خیــانــت و کــــردار نــاصــواب بکش

 

از آن که روزی خود را ز خــون پـاک شهیــد
کنــد به حیــله و تــرفنــــد ، اکتـساب بکش

 

بکـش تمــــامـــی دزدان شهــــر را ، بیــــدار
ولیک شحنـه‌ی این شهـر را به خــواب بکش

 

بکـش کــویــر عطشـناک، پهنــه‌ی این شهــر‌
تمــام وسعــت این شهـــر را ، ســراب بکش

 

گــروه انــدکی از شهـــر را به عیش مـــدام
بقیـــه را همــگی غـــــرق در عــــذاب بکش

 

اگرچه نیست تـوان خــریـد نـــان و کبـــاب
ولــی پـــدرهـــا را ـ بــا دلــی کبــــاب بکش

 

نبـین که فقـــر سبـب شد به آنچـه می‌دانی
ولــی تو بـر سر زن‌هــا فقط حجـــاب بکش

 

اگرچــه تلــخ شــده کــــام ملـت این شهـــر
ولــی تــو از نمـک و شـــور انقـــــلاب بکش

 

به پیش چشم خــردمنــدِ این خـــراب آبــاد
عــــلامتـی ز ســـؤالاتِ بــی‌جـــــواب بکش

 

به پــــای هـــر کــه بــــزد دم ز نـــــام آزادی
به قعـــرِ محبـس‌هــا رشـته‌ی طنــــاب بکش

 

اگرچه کـرکـس نـاکـس گشوده بـــال مـــراد
ز نــامــــرادی‌هــا در قفــس ـ عقــــاب بکش

 

تمـام معتـــرضــان را بـه نـــام شــورشـــیان
به بنـــدِ دارِ جفــا ، گـرمِ پیــچ و تــاب بکش

 

اگـرچــه رنــگ پــریــده ز چهــــره‌هـــا امـــا
ز خــونِ دل همه را غــرق در خضــاب بکش

 

اگـر که خـواسـتی آینـــده را کنی تــرســیم
بیــا و بــا قـلمـت نقـشی از حبــــــاب بکش

 

خـلاصه چونکه شدم خسـته از جفــای فلک
بـــــرای راحـتـــی‌ام ، راهِ انتخـــــــاب بکش

 

نمی‌رسد اجـــل ـ این ســنگدل که منــتظرم
بــــرای رفتــن مــن حــالــت شــــتاب بکش

 

چو کـوه اگرچه سِـتادم به روی پــای خودم
ولــی تـو پـــای مــرا ، آهــــن مــــذاب بکش

 

نشد چو راحت و خـوابـی مرا به روی زمین
تـو خــوابگـــاهِ مـــرا ، در دلِ تـــــراب بکش

 

اگــرچــه سـایــه‌ی غــــم بـود دایمــم بر سر
ولــی تـو قبــــر مـــرا ، زیـــر آفتــــاب بکش

 

بــرای آنکــه نخـــوانَـــد کسی مـــرا از مـــن
بـه سنگ قبـــر ـ مرا عکسی از شــباب بکش

 

گلــی نشد که بچیـــنم اگـــر ؛ کنـــار مــــزار
بــرای دلخــوشی‌ام شـیـشه‌ی گــــلاب بکش

 

به روی سـنگِ مـــزارم ، نمــــاد‌ی از (ساقی)
بــرای رهگـــذران ، جــامـی از شــراب بکش

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

خوش بود خوی پهلوانی‌ها

(دل تکـــانــی)

 

آنکــه سر کـــرده بـا گـــرانــی‌ها
هسـت ، از روی نــاتـــــوانــی‌ها

 

می‌کنــد سر ز فـــرط نــاچــاری
بــا غـــم و غصــه‌ی گـــرانــی‌ها

 

بس گـــرانــی تکــــان‌مــان داده
می‌کنــم نیـــز ، دل‌_تکـــانــی‌ها

 

روزگاری به عشق دیـن و وطـن
دیــده بسـتـیم بــر جـــوانــی‌ها

 

راهــی جبهــه‌ها شدیم از شـوق
جنـگ کـردیم و جــان‌فشانــی‌ها

 

یــار مستضعفان شدیم از جــان
خصـم مستکبــران و جــانــی‌ها

 

نـاقض ظــلم و جـور ضحـاکـان
نــاســخ رســم کــــاویـــانــی‌ها

 

چون بــری بوده‌ایم از شهـــرت
عمـر طی شد به بـی‌نشــانــی‌ها

 

بـی‌نشـانـی مقـــام والایــی‌‌ست
کـه در آن هسـت جـــاودانــی‌ها

 

ای‌دریغـــا کــه این زمــان رفتـه
از جهــان، عِطـــر مهـــربـانـی‌ها

 

بـاغ انسانیت خــزان شده چون
گلشـن از صَرصَر خــــزانــی،‌ ها

 

گفتــم ایـن قصــه را بــرای شما
تــا بکــــاهـــم ز بــدگمـــانــی‌ها

 

ایـن کمیـن خـاکسار کـــوی شما
هـسـت از نســـل آسمـــــانــی‌ها

 

ذره‌‌‌ای هیـچ و پـوچ و سرگردان
مـانـده از جمـــع کهکشــانــی‌ها

 

یــادگــــار شکـــوه دوران است
زنــده مانده ز سخت‌جــانــی‌ها

 

این وطـن خاک رادمـردان است
رسـتم آن فخـــر سیـسـتانــی‌ها

 

داده خـــــون‌هـــا بــه راه آزادی
همــت و بــاکـــری ـ زمـــانــی‌ها

 

الغـرض هـم‌سخـن! شــنو از من
نکتـــه‌ای را ـ ز نکتــــه‌دانــی‌ها :

 

هرکه خـواهـان عــدل و داد بوَد
هست از جمــــع جمکـــرانــی‌ها

 

گرچــه مــولای‌مــان بــوَد آگــاه
از دلِ صــاحـب الـــزمــــانــی‌ها

 

نیسـت امــا ز جمـــع مــا راضی
تــا کـه غـــرقیــم در نــدانــی‌ها

 

تا به کی؟ هی شعار پشت شعار
تا کجــا؟ نیز روضــه‌خـوانــی‌ها

 

بی‌تـرنـم تـرانه‌خوان شده است
آنکه خوانده‌ا‌ست لـن تـرانــی‌ها

 

چون بوَد غافل از معیشت خلق
هسـت مغـــرور سـرگــــرانــی‌ها

 

گرچـه بـازنـده است نزد عمــوم
مـی‌زنـــد دم ز قهـــــرمــانــی‌ها

 

قهـــرمــانی اگرچـه زیبــا هست
خوش بـوَد خــوی پهلــوانــی‌ها

 

از ســیاسـت‌گـــــذاری قـــومــی
تلـــخ گـــردیــده زنــدگـــانــی‌ها

 

عـــده‌ای دل‌غمیـن ز نــاکـــامـی
عـــده‌ای غــــرق کــامـــرانــی‌ها

 

چشم دل بــاز کن ببین به عیـان
نــاتـــوانـــان و قـــدکمـــانــی‌ها

 

اشک غـــم ریــزد از نگــاه پــدر
رفتــه از خــانـه شــادمــانــی‌ها

 

مـا خـود از نسـل انقــلاب‌ستیم
مشت محکم به کــج دهـانــی‌ها

 

مــی‌کنــیم انتقــــاد ســـازنـــده
بــا همـــان شــور طـالقـــانــی‌ها

 

چون ‌توان خـواند از نگاهِ غمین
این سخــن را بـه بـی‌زبــانــی‌ها :

 

کاش آیـد اجـــل دهـــد پــایــان
قصــه‌ی تلـــخ زنـــده‌مـــانــی‌ها

 

(ساقیا) گر بقـــای خـود، طـلبی
بگـــذر از خــاکــــدان فــانــی‌ها

 

سخن حـق بگـو که حضرت حق
بکنــــد از تــو ، پشــــتــبانــی‌ها

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1401/2/26

هر کجا خواهی برو ای مهریان! بی من مرو

(بی من مَرو)

 

هر کجا خواهی برو ای مهربان! بی من مرو
ای انیس و مونس و آرام جان! بی من مرو

 

با تو دنیایم گلستان است چون فصل بهار
گر مرا خواهی نبینی در خزان بی من مرو

 

ای رسول مهربانی! در تب هجرم مسوز
ای خلیل آتشین! در گلسِتان بی من مرو

 

زندگی با تو حیات جاودان و بی تو هیچ
ای حیاتِ تا همیشه جاودان! بی من مرو

 

روح می‌بخشی به هر جسم به خاک افتاده‌ای
ای مسیحای من‌ ای روح و روان! بی من مرو

 

مِهر تو در جانِ من ، افتادہ از روز ازل
بی‌تو لطفی نیست ماندن در جهان بی من مرو

 

بی تو من گمراه و سرگردانم و بی همسفر
"دانش راهم تویی ای راه دان! بی‌ من مرو"

 

گر رَوی از پیش من بی من، نمی‌دانی که من
تا که آیی ، گشته‌ام خلد آشیان بی من مرو

 

گرچه من اهل زمینم؛ بی تو امّا روح من
می‌کند پرواز ، سوی آسمان بی من مرو

 

هستی‌ام را می‌دهم ای مایه ی هستی فزا
تا که باشی بر سر من سایبان بی من مرو

 

دل بریدن ، کار من هرگز نبود و نیست هم
من‌که دل دادم به تو ای دلسِتان! بی من مرو

 

از تو می‌گیرم توان و شور و حال زندگی
بی تو امّا ناتوانم ناتوان ، بی من مرو

 

ای که عمری مانده‌ام در انتظار روی تو
لااقل یک شب کنار من بمان بی من مرو

 

گرچه پیرم ، گر شبی گیری در آغوشت مرا
تا سحر ، خیزم از آغوشت جوان بی من مرو

 

می‌کُند حک ، تا شود سرمشق بر آیندگان
عشق ما را این سپهر بایگان ، بی من مرو

 

طاقتم شد طاق از بس گفتمت: پیشم بمان!
خفته‌ای؟ برخیز از خواب گران، بی من مرو

 

دل ز تنهایی به تنگ آمد، عنان از کف گرفت
کارد بنشسته به مغز استخوان بی من مرو

 

خانه_آبادم ، چو باشم در کنار اَمن تو...
ورنه بی‌تو می‌شوم بی‌خانمان بی من مرو

 

زیر بار جان‌گداز روزگار کج مدار
قامت سروم شده اکنون کمان بی من مرو

 

همچو آهویی دلم را بر دخیلت بسته‌ام
آهوی درماندہ را از خود مران بی من مرو

 

دوست دارم تا شوم ای (ساقی) شیرین لقا
گوشه‌ی میخانه‌ات دُردی کشان بی من مرو

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1392

پاداش عمل، حاصل تقوای شباب است

(تقوای شباب)

آییــنه دلان را چــه غـــم از روز حساب است
بیچــاره بــوَد آن که به رخساره نقـــاب است

بســیار شـنـــیدیــم، سخــن‌هـــا ز بـــزرگـــان
با حکمت و تدبیر که فی‌الجمله صواب است:

دل در گــروِ ظــاهــــر هـــر کـس نتـــوان داد
بـر دیـده گهـی مــار، همــاننــد طنـــاب است

از واعــظ جــاهــل نتــوان موعظــه آموخت
هر قطره گُلـی را نتــوان گفـت گـــلاب است

اغفـــال بــزرگــیّ عِمــــامــه مشــو هـــرگـــز
وقتی که هــوا موجب تشکیل حبـــاب است

بــا زهـــد ریــایی نـرسـد کس بـه خـــداونــد
میـوه ندهد شاخه که از ریشه خـــراب است

زهـــد و شــرف اهـــل ریـــا در نظـــر خـــلق
آن خشک کویری‌است که از دور سراب است

تـا دل نشـود پــاک، چــه سـودی؟ ز عبـــادت
بیهوده مکن جهـد، که عـاری ز جــواب است

آنکـو کـه همــه عمــر خطـــا کـرد و خیــانـت
در نـــزد خـــداونــد، ســزاوار عِقــــاب است

احسان و کــرم خصلت انسـانی محض است
دل نیست دلی که پی پـاداش و ثــواب است

با صــدق و صفــا لطف و وفــا کن که ببـینی
مقبــول خــدا لطـف تـو در روز حساب است

حـاصـل نـدهـد وقـت خـــزان، بــذر عبـــادت
پـاداش عمــل، حاصـل تقـــوای شــباب است

تعجیــل بـه هـــر امـــر، شـده نهــی، ولیکـــن
وقـت عمـــل نیـک، ســـزاوار، شــــتاب است

تـا کــی؟ بـــروی راه خطـــا ای دل غـــافـــل!
هر راه، به‌جـــز راه خــداونـد، عــــذاب است

کـــن پـــاک دلــت... تـــا رخ دلـــــدار ببـــینی
گَـرد گنـه مـاسـت که بر دیـده حجـــاب است

آن کس کـه بـوَد مسـتِ مِـی جــــام حقیـقـت
کـی؟ در پی نوشـیدن و مسـتی شـراب است

غـافــل مشو از کـوشش و اندیشـه‌ی بیـــدار
حاصل ندهد شاخ درختی که به خواب است

(ساقی) به نصیحت غـزلـی گفـت که بی‌ شک
هرچند که تلـخ است؛ ولی بـاده‌ی نــاب است.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1401/2/9

 

بشکند دستی که ویران کرد گلزار بقیع

(بقیـــع)

 

بشکنــد دسـتی کـه ویــران کــرد گلــزار بقیــع
خشک گردد ریشه‌ی خاری که شد خوار بقیــع

 

جای غـَرقـد ۱ ، لالـه‌های سرخ عـاشق خفته‌‌اند
چشـمِ دل وا کن ببــین گـل‌هـا به گلــزار بقیــع

 

چـار معصوم‌اند در این خـاک چون گنجیـنه‌ای
کـی؟ خـزف داند مقـام و قـدر و معیــار بقیــع

 

جـز امـامـان عظیــم الشــأن شــیعه خفتــه‌اند
جمعـی از انصــار ، در خــاک گهـــربـــار بقیــع

 

مـرکـز عشق است این خـاک مقـدّس در جهان
در طـوافش هست دل‌هــا خـطّ پــرگــار بقیــع

 

گرچه ویــران است اما خـاک آن چون تــوتیــا
هست بر هـــر دیـده‌ای که هست بیمـــار بقیــع

 

بس که دشمن کیــنه دارد در دلش از شیعیــان
کــرد ویــران از حقـــارت جملـه ـ آثـــار بقیــع

 

این حــرم‌ها را اگرچه کرده ویـران دست ظلم
می‌شود شیعـــه ولــی یک روز ، معمــار بقیــع

 

جنبش جهلـی کـه فـرمـان داد بـر تخــریـب آن
می‌شـود مــدفــون در آخــر ، زیـــر آوار بقیــع

 

انـدک انـدک گشـته بــــازار وهــابــی‌هـا کسـاد
رونقـش افــزون ولیکــن هسـت بــــازار بقیــع

 

می‌رسد روزی که با وحـدت بنـــا خواهیم کرد
آن حـــرم‌هــایـی کــه می‌بـاشد ســزاوار بقیــع

 

با گلاب و مُشک و عنبر شسته گردد این مکان
می‌زدایــد اشـک‌هـــای شــوق ، زنگــــار بقیــع

 

ای خوش آن ر‌وزی که آید آن امیــد شیعیـــان
مهــدی مــوعــود "عج" آن تنهـا علمــدار بقیــع

 

نغمــه‌ی "الله اکبـــر" مــی‌شــود اینجـــا بلنـــد
می‌رسد بــر گـــوش استکبـــار ، اخبـــار بقیــع

 

هرکسی از هــر مکــانـی رو بــه اینجــا می‌کند
تکیــه‌گـاه عــالمـی چـون هسـت دیــوار بقیــع

 

از درون سـیـنه‌هــای خســته از ظــلم و ســتم
مــرغ دل پـَــر می‌کشـد آیـد بـه دیــــدار بقیــع

 

جشـن شـادی می‌شود بــر پــا به کــوری سـتم
هست اگرچه شـیعــه تا محشر عـــزادار بقیــع

 

(ساقیا) دم از مـی و ساغـر مـزن در این مکان
هست چون مستی مــا از جــام سرشار بقیــع

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

‌

‌۱ـ غَرقد : درختان خاردار (شجرة الغرقد ، شجرة الیهود) و یا (عوسج)
در گذشته این قبرستان پوشیده از درختانی به نام «غرقد» بوده، به این خاطر آن را «بقیع غرقد» نیز می‌نامیدند.

ای اوستاد عرصه‌ی خطّ و هنروری!

"مَن عَلَّمَنی حَرفاً فَقَد صَیرَنی عَبداً"

 

با عرض ادب و احترام به محضر شریف حضرت استاد الاساتید ـ جناب حاج احمد عبدالرضایی

 

"روزتان مبارک باد ای گران‌ استاد"

 

(استاد عبدالرضایی)

 

ای اوســـتـاد مکـتـــب خـــطّ و هـنـــــروری!
ای آنکــه تــا همیشــه بــه ذهنـــم مصـــوّری

 

"روز معــلّم" اسـت و بـه پــاس تـــلاش‌تــان
گـویـم من این چکــامه به ابـــراز چـــاکــری

 

اعجـــاز کـــرده‌ایــد بـه کِلـک هنـــر ز عشـق
ای کــــرده در رســالــتِ کِـلـکـت ، پیمـــبری

 

مــادح نـی‌ام ولـی ز دلــم خیــزد این بیــان
زیبــــنده اسـت نـــام نکــویان بــه ســروری

 

بـا هــرکـه خواسـتم که نمــایم قیـــاس‌تــان
دیــدم کــه از عمـــوم بـــزرگــان تو بهتـــری

 

گـر لفـظِ مفـــرد آمـده اینجــا خطـــاب‌تــان
دســتم عــروض بسـته ببخـش از بــــرادری

 

خطّت چو بــرده گـــوی سَــبَق از همــاوران
آوازه‌ات گـذشــته ز هــر شهــــر و کشــوری

 

عمری‌ست در کـلاس هنــر با خلوص و مهـر
همــت گمـــاشـتـــید بــه شــاگـــرد پـــروری

 

تـوفیــق بـوده چنــد صـبــاحـی به نـزدتـان
کــــردم تلـمّــــذ ِ خــط و کـــردیــد یـــاوری

 

بـا حسن خلــق و خـوی و خـط دلنــوازتــان
اسطـــوره گشــته‌ایــد و نمـــودیــد دلبـــری

 

"زهــره" که هست مظهــر خنیاگری و عشق
در وجـــد آمــده‌ست دریــن چـــرخ چنــبری

 

دیـده چو رقص خـامـه‌ی مشکین شکنج‌تان
"خنــیاگـر فلک"، شـده از عــرش، "مشــتری"

 

کِلکـی کــه کــرده نقـش بــه روی کتـیــبه‌هـا
در "مسجـــدِ امــامِ قــم" آن شـاهِ عسکـــری

 

دل می‌بـَـرد ز خـُـرد و کـــلان آیــه‌های نــور
کـی؟ می‌توان گـذشت ازین خــامــه سرسری

 

سر می‌کشد ز روی زمین دیـده‌ای که هسـت
با خـط عجیــن ، ز درک شـود مـاتِ مسطری

 

کــردم نظــر ز خــلوت و جــلوت به آیــه‌هـا
دیــدم کـه نیست هیــچ کجــا نــابـــرابـــری

 

خـط‌هـا که دیـده‌ام به "مصــلّای پـایتخـت"
بـــر قـــامــت هنــــر بنهــــاده‌سـت افســری

 

ای پنجــه‌ات قـــوی کـه نــدارد قـــرینـــه‌ای
ای پهـــــلوان عـــرصـه‌ی خـــطّ و هنـــروری

 

دیـدم کـه ثبـت گشــته بـه گنجیـنه‌ی هنـــر
"عبــدالــرضــایی" اَست هنــر را چو گوهری

 

وسعـت گــرفتــه بحــرِ هنــر از شما ز عشق
شد غـــرق ، آنکــه کــرد بــدونـت شـــناوری

 

(ساقی) چسان توان که کند وصف این قلم
بــا خـــامـــه‌ی شکســته و طبـــع محقـّــری

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)