مروه ی عشق و صفا باشد حسین

(اَلسّـلامُ عَلَیْـکَ یٰا اَبٰاعَبـْدِاللّٰهِ الْحُسَیْن)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(شرح انما)

 

مروه ی عشق و صفا باشد حسین
نـاسـخ جــور و جفــا باشد حسین

 

شــاهکــــار  کــــردگــــار  لایــــزال
مـفخــر ارض و سمــا باشد حسین

 

گـــوهــــر شهـــوارِ دریــــای شـرف
قــــلـزم بــی انـتـهــــا باشد حسین

 

پــور شـیرِ حــق ، علـــی مـرتضـــا
زاده ی خیــــرالنـســا باشد حسین

 

سـبط پیغمبــــر ، سپهســالار دیــن
نــور چشم مصطفــــا باشد حسین

 

افتخـــار لـــوح و کــرسی و قلـــم
خـــامــسِ آل عـبـــــا باشد حسین

 

شیعیـــان را در طــریقــت ، پیشوا
منجــی شــاه و گـــدا باشد حسین

 

پـاســدار جــان نثــار کـــوی عشـق
اسوه ی صـبر و رضــا باشد حسین

 

رتـبـــه ی ثــارالـلَّهـــی دارد بـه کـف
چون خدایش خونبها باشد حسین

 

از شعـــاع طــلعتـش ، در آسمــــان
مِهـــر گردون را ضــیا باشد حسین

 

مظهــر عشق است و اکسیر وفــــا
عـــالمــی را کیمـیــــا باشد حسین

 

داد در قنــداقـه فطــرس را شِفـــا
بـــرتـــرین دارالشّفـــا باشد حسین

 

امــرِ حــق را کـردہ درس بنـــدگـی
مکتـب "قـالــوابـلــی" باشد حسین

 

حــافــظ و احیـــاگـــرِ دیــنِ مبــین
منجـــی دیـــنِ خــــدا باشد حسین

 

آب بُـد مَهــــریــه ی زهـــرا ، دریــغ
تشـــنه کـــام نیــــنـوا باشد حسین

 

اهــل‌بیـت خود فـــدای حــق نمـود
مظهر جــود و سخـــا باشد حسین

 

آن‌که دادہ اکبــر و اصغــر ، وَ چون
قــاسـم شـیریـن لقـــا باشد حسین

 

آن‌که شد خم قامتش وقتی شنید :
ادرک ادرک یــا اخــــا ، باشد حسین

 

آن‌کـه هفـتـــاد و دو یـــار بــاوفــــا
داد در دشــــت بــــــلا باشد حسین

 

آن‌که در میدان عقل و عشق و دین
شد سر از پیکر جـــدا باشد حسین

 

آن‌که از بعــد شهـــادت دسـت کیـن
بـر لبـش زد بــــوریـــا باشد حسین

 

خــاک کـویـش سرمه ی چشم فَلَک
دردمـنــــدان را ، دوا  باشد حسین

 

مضجع ذی رفعتش محــراب عشق
قبـــله ی ایـــزد نمــــا باشد حسین

 

بخت شیعه ملتـزم بر عشق اوست
دوش هستی را همـــا باشد حسین

 

یـــاور درمـــانـــدگــان بـــی پنــــاہ
دشمــن خصــم دغــــا باشد حسین

 

رهـــروان را دسـتـگیـــر و رهنمــــا
شـــافـــع روز جـــــزا باشد حسین

 

آنقـــدر دانــم کـــه : تـــا روز ابـــد
لایـــق مــدح و ثنــــا باشد حسین

 

(ساقیا) بشکــن ســبوی بـــــادہ را
جـــام شــرح "انمــــا" باشد حسین

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

خانه بر آب روان ساخته‌ای یعنی چه؟

(خانه بر آب روان ساخته‌ای یعنی چه؟)

(یعنی چه؟)

 

ای‌که دل را به جــز او باختـه‌ای! یعنی چه؟
بی_‌جهت سوی دگـر ، تاختـه‌ای! یعنی چه؟

 

تـار و پـودت همـه از بافتـه‌ی خلقت اوست
دل و دیــن بـر دگــری باختـه‌ای! یعنی چه؟

 

چشم بستی ز درون و ، به بــرون تاختـه‌ای
(نـاگهــان پــرده بـرانداختـه‌ای! یعنی چه؟)

 

دوختی دیـده‌ی خـود را بـه سـرابی بـاطـل
خـانـه بـر آبِ روان ، سـاختـه‌ای! یعنی چه؟

 

قبضه‌ی جهــل گرفتی بـه کـف از بلهــوسی
تیـــغ را سـوی خــــدا ، آختـه‌ای! یعنی چه؟

 

عقــل را هیــچ ؛ دوچشم تو چــراغ راهنــد
راه ، از چـــاه ، کـه نشـناختـه‌ای! یعنی چه؟

 

هسـت ابـلیـس بــر آدم ز ازل وسـوسـه‌گــر
پــرچـــمِ کفـــر کـه افـراختـه‌ای! یعنی چه؟

 

عـاقبـت نیست تـو را غیــر نگـونی ؛ دانـی؟
بـه مسـیری کـه تـو پـرداختـه‌ای! یعنی چه؟

 

نرسد پـای تو (ساقی) چو به گَــردِ "حافظ"
غـزلـی را کـه چـو او ساختـه‌ای! یعنی چه؟

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1400/11/27

حدیث عشق تو در هر سخن نمی‌گنجد

((اَلسَّــلامُ عَلَیـْکَ یَـا اَمِیــرِالْمـُؤمِنـِین))
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(حدیث عشق)

 

حـدیـث عشـق تــو در هر سخــن نمی‌گنجد
بـیـــان معــــرفـتـت ـ در دهـــــن نمی‌گنجد

 

چگونه تـاب سخــن هست ـ در بـــرابـــر تو
به نــزد بلبــل خوشخـوان زغـــن نمی‌گنجد

 

ز حسن سیرت و صورت، قرین تو به جهان
هــــزار یــوسـف گـــل_پیــرهـــن نمی‌گنجد

 

چنــانکـه نیست مُیسّر، نگـــاه بر خـورشـید
فـــروغ مِهــــر تـــو ـ در انجمـــن نمی‌گنجد

 

ز نفس پــاک تو ایـن بس کــه در اراده‌ی تو
تبــــاه_وســوســه ی اهــــرمــــن نمی‌گنجد

 

دلــی به وسعـت عــالَـم طـلب نمـاید عشـق
چنــانکــه در دل هـــر کــوهکـــن نمی‌گنجد

 

مقــام امر "ولایـت" تویی ز بعــد نبی (ص)
به مــور ِ مــانــده بـه قعــر لگـــن نمی‌گنجد

 

ولایــتِ تــو ، امــــان می‌دهــد محبــــان را
چو قلعـــه‌ای کــه در او راهــــزن نمی‌گنجد

 

ولایـتِ تـو نــدارد قـــریــن کــه در بـــر ِ آن
هـــزار مَسلــک و رســم و سـنــن نمی‌گنجد

 

نـوای "فـُـزتُ وَ رَبّ" ، این نـوای جــان‌فرسا
درون ِ واژه‌ ی درد و مِـحــَــــــــن نمی‌گنجد

 

دلــی کـه شـوق "نجــف" دارد و زیــارت تو
بـــدون تــــاب شــود ، در وطـــن نمی‌گنجد

 

بگفت (ساقی) شوریده_‌دل به طبع خموش
که وصـف حسن تو در شعـــر مـن نمی‌گنجد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

شب صلای غم و درد و ماتم است امشب

(اَلسّلامُ عَلَیکَ یٰا موسَی بْنِ جَعفر)

(محبس هارون)

‌
شب صلای غم و درد و ماتم است امشب
که صحنه‌ای ز صلای مُحرّم است امشب

 

نوای ضجّه ز سوی عِراق می‌آید
به‌گوش، بانگ غم و افتراق می‌آید

 

سیاه و سرخ و کبود است آسمان عِراق
ز دودِ آتشِ بیدادِ سینه سوزِ فِراق

 

شب فِراق، شبِ مویه‌های جانسوزی‌‌است
شبی که عامل آن دشمن سیَه‌روزی‌‌است

 

شبی که اخترِ برجِ ولایتِ هفتم...
که بود رونقِ هفت آسمان و هَم انجم

 

افول کرد و جهان گشت ظلمتِ کامل
نشست گَردِ غم و مِحنت و عزا بر دل

 

شرر ز دیده زبانه کشید بر گردون
که کرده چشم فلک را ز داغ، کاسه‌ی خون

 

فغان و ناله بلند است تا به عرش خدا
که جنّ و اِنس و مَلَک گشته‌اند نوحه‌سُرا

 

به هرکجا نگری هست رنگ غصه و غم
به جان شیعه فتاده‌‌است آتش ماتم

 

نوای «وا اَبتا» در عِراق پیچیده‌‌است
نفَس به سینه بوَد حبس و خون به هر دیده‌‌است

 

ز مثنوی به غزل می‌کشد مرا این شعر
که عرضه دارم وصف امام با این شعر

 

«امام موسیِ کاظم» ، امامِ خوبی‌ها
پس از تحمل عمری شکنج‌ِ جان‌فرسا

 

که خم نکرد قدِ سروِ خویش را هرگز
به نزدِ هارونِ روسیاهِ پست و دغا

 

گرفت تاب و توان را ازو که از سرِ جهل
شکسته بود ستونِ حکومتش یکجا

 

به خشم آمد هارونِ عاری از عزت
چو دید افزون گردیده عزت موسا

 

نداشت تاب تحمل که پیش چشمانش
کنند عزت و تکریم، آن امامی را ـ

 

که با صلابت و اِستادگی و عزت نفس
گرفته بود به سُخره، حکومت اعدا...

 

اگرچه کرد به زندان امام را به حِیَل
نشد دمی که به عجز آورد امام، ابدا

 

که کرد «سندی شاهک» به حبس، مسمومش
پس از شکنجه و آزار سخت و مِحنت‌زا

 

که آن امامِ صبور ـ آن امامِ در زنجیر
به سربلندی و عزت ز بند جور و جفا

 

کشید پَر به سوی آسمان و لکّه‌ی ننگ
نشاند بر رخ هارونِ پَست و گشت رها

 

دوباره پُل بزنم از غزل، به مثنوی‌ام
که کاهم از غمِ و اندوه و دردِ رنج و بلا

 

اگرچه در همه‌ی عمر اسیر زندان بود
به بندِ مَحبسِ هارونِ نامسلمان بود

 

شمار نسل شریفش به کوری اعدا
بوَد فزون ز کراماتِ ایزد یکتا

 

که هست خاکِ عجم، مَضجع عزیزانش
چو شاهِ توس که جان‌ها بوَد به قربانش

 

چنانکه حج فقیران حریم اقدس اوست
پناه ملّت ایران و شیعه، از هر سوست

 

به «شهر قم» ، گهری همچو : لؤلؤ لالا
بوَد چو حضرت معصومه بانویی عظما

 

چو از عنایت حق هست «شافع محشر»
شده‌است موجب فخر پدر، چنین دختر

 

اگرچه کُشته شد آن هفتمین امامِ همام
نشاند بر ذلّت، دشمنانِ خون‌ آشام...

 

شهادت است پیام مقاومت به جهان
که ضد ظلم، بکوشید با تمامِ توان

 

زبان خامه‌ی (ساقی)‌است قاصر از توصیف
به مدح و منقبت و قدرِ آن امام شریف...

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1384

 

سینه مالامال درد و غم برای زینب است

(السَّلامُ عَلیکِ یا أُمُّ المَصائِبِ یا زَینَب)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

( کوه صبر)

 

سیـنه، مالامالِ درد و غـــم بـرای زینب است
مرغ جانم نــوحــه‌پــرداز عــزای زینب است

 

کیست زینب؟ قـافلـه سـالار مِحنـت‌دیـدگـان
این‌که گویم شمّه‌ای از مـاجــرای زینب است

 

کـوه صــبر و استقامت بود و هرگز خـم نشد
کـوه اگرچه از حقـارت، زیـر پـای زینب است

 

ناظــر رأس جــــدای شـــاهِ دیـــن در نیــــنوا
دیـده‌ی مِحنـت کـشِ دَردآشــنای زینب است

 

بوسه زد در کــربــلا، بر بـوسه‌گـاه تیــغِ کیـن
عقل، ماتِ وسعتِ صـبر و رضایِ زینب است

 

بــود همگـــام عـــزیـــزان حســین تشـنه لب
سوی شامِ غـم که این از اعتـلای زینب است

 

گر نـوای کـربـلا، بـر گــوش عــالـم آشــناست
حاصل آن خطبــه و بـانگ رسـای زینب است

 

هر که گویی دیـده مــاتــم در زمانه بی‌درنـگ
در حقیقت هر که باشد در قفــای زینب است

 

از وفـــاداری و صـــبر و بـــردبـــاری ‌هــای او
عـالمی شرمنده‌ی مِهـــر و وفـــای زینب است

 

حـاتـم طـایی که باشد شهـره‌ی جـود و سخـا
چون گدایی در برِ جـود و سخای زینب است

 

بس‌که غـم دید و صبوری کرد و هرگز دم نزد
سـوگـوار مــرگِ او حتی خــــدای زینب است

 

(ساقی) غمـدیـده گوید: تسلیت بر شـیعیــان
گرچه خود گریان ز داغ جانگزای زینب است

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

کوه صبر و استقامت زینب است

(اَلسّـلامُ عَلیـکِ یَا أُمُّ المَصـائِـب)
࿐❁❈࿐✿࿐❁❈࿐

(راوی نینوا)

 

کــوهِ صـبر و استقــامت زینب است
مظهــر شـور و شهــامت زینب است

 

آن کـه از قــدقــامــتِ عشـق حسـین
بست قـامـت تـا قیــامت زینب است

 

آن کـه در دشــت بـــــلای عـــاشــقی
داد یک دنیــا را غــرامت زینب است

 

آن کــه در راہ اســارت، سـوی شــام
کـرد یـــاران را زعــامت زینب است

 

در پـــرســـــتـاری طفــــلان یـتـــیـم
اُسـوه ی مِهــر و کـرامت زینب است

 

از غیــوری ، پیـش چشـم دشمنــــان
روسپید و راست قـامت زینب است

 

آن کـه با یک خطبــه ی دنـدان‌ شکن
کرد دشمــن را ، مــلامت زینب است

 

بــــرتــــریـــن راوی دشــتِ نـیــــنـوا
با همه رنــج و وخــامت زینب است

 

بــر پــرســتاران بــا مجـــد و شـرف
در پـرســتاری عـــلامت زینب است

 

آن کـه دشمــن می‌شـود از حِلـــم او
غــرق دریـــای نــدامــت زینب است

 

آن کـه بــا نــام همــامـش ، (ساقیا)!
داده عــزت بـر کــلامـت زینب است

 

آن کـه در این شعـــرِ شــیوا از کــرم
خـامـه را کرده غــلامـت زینب است

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1388

مژده خدا داد ز عرش برین

"میلاد امام علی (ع) مبارک باد"
࿐❈❁࿐✿࿐❈❁࿐

(نادره ی خلق)

 

مــژده خــدا داد ز عــرش بَــریــن
عــرش فـــرود آمــده روی زمیــن

 

دهــر ، منــوّر شده چـون آفتــاب
دیـــده ‌ی دل را ـ بـگشــا و ببــین

 

فـاطمــه‌ی بنـت اسـد ، زاده است
رستمِ دسـتان نَه! که شـیرِ عـریـن

 

فــوج ِ مـــلایـک ، ز مقــامــات او
سـوده به خــاکِ قــدم وی جبـین

 

بعـد ِ محمـد (ص) ز شرف، انبــیا
جمله ز بــاغ کرمش خـوشه‌چیـن

 

اِنس و مَلَک، ریزه_خور خـوان او
از دَم خلقت، همـه تــا ـ واپسیین

 

اشــرف مخلــوق ، اگــر آدم است
اشــرف ِ آدم ، بُــوَد آن ـ نــازنیــن

 

کرد خــدا خلــق ِ دو عــالــم ، اگر
بـود هـــدف، رویش آن یـاسمیـن

 

هست علـی(ع) فخــر خداوندگار
بعـد ِ محمــد(ص) که بـوَد اولیـن

 

:::

 

کیست علــی؟ چشمـه‌ی آب بقـــا
خضــر بــوَد منّـت ِ او را ـ رهیــن

 

کیست علــی؟ نــور دوچشم فلک
پـرتـو ِ شِعـــرا ، بــوَد و فـرقَـدیـن

 

کیست علــی؟ فخــر ِ همه کائنات
دستِ خــدا گشته بـرون زآستـین

 

کیست علــی؟ منجـی ِ درماندگان
هست بحق رشته‌ی حبــل المتـین

 

کیست علـی؟ مَظهــر مِهــر و وفـا
مــونـس و امــدادگــر ِ مُسـتـعیـن

 

کیست علــی؟ دشمــن مستکبران
تکیـه گـه و حــامی مسـتضعفیـن

 

کیست علی؟ صف_شکن غزوه‌ها
در همــه جـا هست نبـی‌ را معیـن

 

کیست علـی؟ همسر دخت رسول
فاطمـه (س) آن نــادره ی عالمین

 

کیست علــی؟ روح خــداونــدگار
هست قـریـن در دو تـنِ بی‌قـریـن

 

جسم رسول است و علی گر دوتا
هست یکـی روح، به صـدق یقیـن

 

نــادره ی خلــق ، پس از مصطفی
مــادح او حــق، به کتــاب ِ مبــین

 

گفت خـدا : هست اَمین از عـذاب
آنکه بـوَد داخــل "حصن حصـین"

 

حصـن حصـین است ولای علــی
چونکه ندارد به عــدالـت، قـریـن

 

دادرس و دادگـــــر و دادخـــــواه
مَحکمــه‌ی عــدلِ جهــان آفــریــن

 

حــاکــم عــادل بــوَد از معــدلــت
نیست به عـالـم چو علـی دادبیـن

 

مَحـــرم درگــــاه ِ خـــداونــدگــار
واقـفِ اســرار ، بــه علــم الیقیـن

 

هسـت پنـــاهنـــده ی او آسمـــان
پـایـه ی افـــلاک و سـتونِ زمیــن

 

مَــدّ ِ نگاهـش به سمــاوات گشت
کاهکشـانی کـه شـده نقطـه‌ چیـن

 

در دل دریــــای دُرَرخیــــز عـشـق
هست علــی گـــوهـــر اعــلاثمیـن

 

مِلــح ِ طعــام است بـر ِ شیعیــان
گـرچـه بـوَد شهــد ِ بـهْ از انگبـین

 

از شـرف و غیـــرت و مـردانـگـی
هست علـی عـزت و ناموس دیـن‌

 

کیست نکـرده به دمی چون علـی
دیـده و دل را ، بـه تمنـــا قـریـن؟

 

کیست کـه افطـــار کنــد مثــل او
بـا نمـک و قرصه‌‌ی نــانِ جَـویـن؟

 

از کــرم و جــود و سجـــایــای او
نیست قلـم، قـــادرِ شرحی وزیــن

 

قـافیــه ، بنــدی‌ست بر اندیشه‌ام
نیست رهــا ، ایــن قلـم شرمگیـن

 

در شب معــراج، به چشـم عیــان
دیــد رسـول آن نـبــی ِ آخـــریــن

 

حیــن ِ خـداحـافظی از کــردگــار :
دسـتِ علـی، دسـتِ خــدای مبین

 

جـان به ‌فـدایش که بوَد بی مثال
نـــزد خــداونـــد جهــان آفــریــن

 

آن‌کــه جــدا کـرد علــی ، از نبــی
نیسـت ســـزاوار ِ بهشـتِ بــریــن

 

وحـدتِ ما وحـدتِ روحِ خداست
در تـن ِ مــولا و رســول از جنـین

 

ورنــه بـرائـت کنم از هرکه هست
دشمـــن ِ آن شــاه ِ مبــرا ـ ز کیـن

 

در همــه‌_آفــاق ، بجــویــی اگـــر
نیست بحـق مثــل علــی راستـین

 

نیست بُنـــاتـی کـه بـه بـــار آورند
در همــه‌ی دهـــر، بَـنــیـنی چنــین

 

(ساقیِ) میخانه‌ی ایمان، علی‌ست
بعدِ محمد‌(ص) که شد او را معین

 

قافیـه ، تکراری و ایطـا چو هست
بـا نگهــی از سـر ِ اغمــاض ، بیــن

 

هست خطــا ، در نظــر ِ اهــل فـن
معتــرفـم گرچـه، نــدارم جــز این

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

 

از کعبه ندای هل اتی می آید

(امیــر اتقیـا)

࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐ 

 

از کعـبـــه نــدای "هـــل ‌اَتــیٰ" می‌آید
بـر خـــلـق ، امیـــر و مقـتـــدا می‌آید

 

بلبــل بزند چهــچــهِ مسـتانه ز شـوق
زیــرا گـــــل ِ گــلـــــزار ِ "ولا" می‌آید

 

در شـام سـیاهِ جهــل، از مشـرق حـق
خــورشــــید سـپهـــــر اولیـــا می‌آید

 

اسطــوره‌ ی مردانگـی و مِهــر و وفــا
شــاهنــشــه ِ مُلــک ِ "لافـتـی" می‌آید

 

چون هسـت جمـــال ازلـــی نــاپیــدا
مـــــرآت ِ تـجــــلّــی ِ خـــــــدا می‌آید

 

هنـگـــام ولادتــش ، جـــــدار کعبــــه
از شوق و شعف ز هـم جــــدا می‌آید

 

آنگه که درون بیـت حـق شد مـولــود
شد شـاد خــدا که حـــق نمـــا می‌آید

 

در بُهـت؛ خلایق این‌که می‌آید کیست
مـَــردی کـه ز کعبـــه ی خـــدا می‌آید؟

 

دیـدنــد که در زمـــان روبَــه‌صفتـــان
شـــیری چـو علـــیّ مــرتضــیٰ می‌آید

 

آن‌کس که بُــوَد یــاور اطفـــال یتــیم
غمـخـــوار و معیـــن ضعـفـــــا می‌آید

 

از سـوی خــــدای قـــادر لَــمْ یــَـزَلــی
بر خـــلق جهـــان گـــره گشـــا می‌آید

 

تـا درس دهــد به نــاامیــدان جهـــان
سرلــوحــه ی امـّیـــد و رجــــا می‌آید

 

سـائــل بکند فخــر و مباهات به خود
آن جــا که شهــی پیش گــــدا می‌آید

 

مَــردی که کنــد فخـــر بـر او پیغمــبر
چـون هسـت "امیــــرِ اتقیـــــا" می‌آید

 

هم‌کفوِ رسول و دخترش فاطمه‌اَست
دامـاد و وصی مصطفیٰ (ص) می‌آید

 

تـا پــاک شود جهــانِ آلــوده به کفـــر
مجمــــوعـــه‌ ی شرح "انّمــــا" می‌آید

 

در مِهر و فتوّت چو بوَد اسوه ی خلق
بـر (روز پــــدر) قـــدر و بهــــا می‌آید

 

تا آنکـه کند خلــق جهــان را سرمست
(سـاقـیِ) خـُـــم هـــر دو ســرا می‌آید

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1389

خدا ز خلق جهان جز تو انتظار نداشت

((اَلسَّــلامُ عَلَیـْکَ یَـا اَمِیــرِالْمـُؤمِنـِین))
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(لولاک لما خلقت الافلاک)

 

خدا ز خلــق جهان، جـز تو انتظار نداشت
جهــان، بــدون وجــود تــو اعتبار نداشت‌

 

تو کیستی که خـدا گفـت جمـله‌ی "لـولاک"
تو کیستی که خدا جــز تو انتظار نداشت

 

ز خلق ارض و سما نیست مقصـدی جز تو
بــدون خلقـت تـو ، آسمــان قــرار نداشت

 

هــوا بــدون هــوای تــو بود بـی جــریــان
زمین بـدون تو بر گِرد خود مــدار نداشت

 

بــرای آن کــه خــدا تـا تــو را بـه بـــار آرد
بهــانه ای به جز از خــلق بی‌شمار نداشت

 

تویـی تــو ، علــت ایجــاد خلقــت عــالــم
وگرنه از عــدم اینجا کسی گـــذار نداشت

 

بغیر ذات تو در "کعبــه" کس نشد "مولود"
کسی بجــز تو مقــامی درین دیـار نداشت

 

اگرچـه هسـت طـــلا، شـیء پـِر بـهـــا امـا
یقیـن بـــدون نگـــاه علـــی عیــار نداشت

 

به جــز علــی چه کسی بود لایــق مــردی؟
خدا جــز او بخــدا مَــردِ ذوالفــقار نداشت

 

تویی نتیجـه ی خلقت، که خـامه ی تقــدیر
به پـرده ی ازلـی، چون تو شاهکـار نداشت

 

بدون پــرده بگــویــم ، ز خلقـت دو جهــان
برای حضرت حـق، بـی‌تـو افتخــار نداشت

 

علـی نبــود اگـر ، بــاغ هــا خـــزان می‌شد
علـی نبــود اگـر ، فصـل ‌هــا بهـــار نداشت

 

زنــی که کفــو تو بـاشد خــدا به جز زهــرا
بـــرای همسری تـــو ـ بــه روزگـــار نداشت

 

رسول ، دسـت تو را در "غــدیــر" بــالا بـرد
کـه جــز ولایـت تو ـ با کسی قــرار نداشت

 

گـرفـت بـــاغ ولا ، از تـو میــوه ی توحیـــد
وگـرنـه بـــاغ ولا ، بی‌تو برگ و بـار نداشت

 

دریــغ و درد ، کـه بــا تـیــغ کیــن بلهــوسی
کـه تــاب رزم تـو در وقـت کـــارزار نداشت

 

بـریخـت خـون تـو در خــانــه ی خـداونـدی
که بهتـر از تـو در این عــالم ابتکــار نداشت

 

جهـــان ز داغ تــو ، مــاننــد لالـــه می‌سوزد
که باغی از گلی و شاخی از تو خـار نداشت

 

اگر که (ساقی) کوثر! جهان تـو را می‌داشت
ز مَهــد تا به لحـَـد، در جهـان خمــار نداشت

 

به لوح سیـنه نوشتم خطـی به خامهٔ عشق:
جهــان بدون علــی ، قـدر و اعتــبار نداشت

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

گلی از گلشن باغ نبوی پرپر شد

(شهادت امام هادی تسلیت باد.)

(امام دهمین)

 

گُلی از گلشن باغ نبوی (ص)، پَرپَر شد
شیعیان را ز غمش خاک عزا بر سر شد

بلبل غمزده، خاموش شد از غصه چو دید
گلی از حاصل بستان وِلا، پرپر شد

حضرت هادی امام دهمین گشت شهید
مرتکب، دست ستمکار ِ ستم پَرور شد

کرد با «جامعه‌»اش جامعه‌ای را بیدار
موجب معرفت امت پیغمبر (ص) شد

قدرِ گل، بلبل شوریده بداند امّا...
قدر او نیز برای همگان باور شد

دستگیر فقرا بود در آن عصر فجیع
غمگسار دل هر مرد و زنِ مضطر شد

«معتمد» سوخت چو با زهر جفا سینه‌ی او
زار و شرمنده ازین واقعه تا محشر شد

قتل، یک لکّه‌ی ننگ است به دامانِ بشر
مرگ، در راه خداوند، ولی زیور شد

گرچه ماه رجب است و مَه خیر و برکات
گویی امشب که «مُحرّم ـ صفری» دیگر شد

مُلک شیعه ز غمش رَخت عزا بر تن کرد
خون ازین داغ، دل فاطمه و حیدر شد

لرزه افتاد نه تنها به جهان از این غم
بلکه لرزان ، حرم و بارگه داور شد

جام لبّیک ، چو بگرفت ز (ساقی) اجل
آخرین جرعه‌ی مستانگی‌اش کوثر شد.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1383