گلی ، از گلشن طاها شکوفا می‌شود امشب

"اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یٰا حَسَنَ بْنَ عَلِی الْمُجْتَبیٰ"

(یا کریم اهل‌بیت)

 

گُلی ، از گلشن طاها ، شکوفا شد چه زیبا شد
گلستان جهان زین گل مصفّا شد چه زیبا شد

 

امامِ مجتبی (ع) ، دوّم امام بر حق شیعه
به زهرا و علی از عرش، اعطا شد چه زیبا شد

 

نه تنها خانه‌ی مولاست شادی و شعف برپا :
مدینه غرق در شادی چو مولا شد چه زیبا شد

 

چنان بخشیده جان بر عالم این نوزاد زیبا که :
تداعی بخش انفاس مسیحا شد چه زیبا شد

 

شده ماه فلک ، آیینه دار ماه رخسارش
چنانکه زهره هم مات تماشا شد چه زیبا شد

 

زمین و آسمان آیینه بندان است از این مولود
جهان روشن از این ماه دل‌آرا شد چه زیبا شد

 

چه ماهی که بوَد روشنگر دل‌های ظلمانی
که گویی نیمه‌شب خورشید پیدا شد چه زیبا شد

 

ز حسن صورت و سیرت ، حسن شد نام نیکویش
به قاموس سخن این واژه معنا شد چه زیبا شد

 

بریز ای (ساقی) گردون! از آن جام دل افروزی
که هر دل که ندارد بغض ، شیدا شد چه زیبا شد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1389

عید آمد و ما بدون تو غم داریم

(اَللّٰهـْـمّ عَجـّـِـل لِوَلٖیّـکَ الْفـَــرَج)

عیـــد آمد و ما بــدون تو غــــم داریم

در سـیـنه‌ی انتظــــار ، مـــاتـــم داریم

گـل کـرده اگرچـه دشـت و بسـتان اما

ای رونــق بـوسـتان! تـو را کـــم داریم

سید محمدرضا شمس (ساقی)

اندک اندک ، آمده از ره بهار

(اَللّٰهْمّ عَجـّـِـل لِوَلٖیّکَ الْفـَــرَج)

(بهــــار)

 

اندک اندک ، آمده از ره ، بهار
تا کند دشت و دمن را گل‌عذار

 

می‌زند شانه به گیسوی چمن
با نشاط و خرّمی ، دست بهار

 

ابر رحمت می‌چکد بر بام شهر
می‌شود جاری دوباره جویبار

 

غنچه‌ها گل می‌کند بار دگر
می‌شود خرّم ، بساط روزگار

 

می‌زداید از دل کوه و کمر...
همچنین از سینه‌ها گرد و غبار

 

روح می‌بخشد به اشجار چمن
نغمه‌ی بلبل ، به روی شاخسار

 

هست فصل رویش آلاله ها
موسم گلگشت و سیر لاله‌زار

 

از خدا خواهم درین سال جدید
بهْ شود اوضاع و دل گیرد قرار

 

رو کند شادی دوباره بر وطن
رخت بندد رنج و غم از این دیار

 

ارزش پول وطن ، افزون شود
رونقی دیگر بگیرد کسب و کار

 

کاش امسال آید آن آرام جان
تا سر آید رنج ِ عصر انتظار

 

(ساقیا)! ما را بده آن باده‌ای...
که بَرَد از دل غم و از سر خمار

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

رمضان ماه عبادت بود و صوم و صلات

(حـلول مـاه رمضـان مبـارک باد)

(ماه رحمت)

رمضان، ماه عبــادت بوَد و صـوم صلات

مـاه پـاکیــزگـی نفـس و نــزول بــرکـات

مـاه دلدادگی و رحمت و احسان و زکات

مـاه غفــــران الهــــی و قبـــول حسـنات

سید محمدرضا شمس (ساقی)

آزادگی‌ام را به دو عالم نفروشم

(آزادگی)

هـرگـز نتـوان دید کسی در اثــر من

تمجید کِهــان را که: نباشد هنــر من

آزادگـی‌ام را به دو عــالـم نفـروشـم

چون کوه طلا ، کاه بوَد در نظـر من

سید محمدرضا شمس (ساقی)

بر من بتاب! ای مه زیبا ببینمت

(اَللّٰهْمَّ عَجّلْ لِوَلٖیِکَ الْفَرَج)

( سلاله ی طاها)

 

بــر مــن بـتــــاب! ای مَـــــهِ زیبـــا ببینمت
تــا از ثـــریٰ ، بـه عـــرش ثـــریــــا ببینمت

 

در انتـظـــار مــاه رخــت روز و هفـتـــه ‌ها
هــر شــب نشـسـته‌ام به تمـــاشــا ببینمت

 

چشمم سپــید شد همه شب در غیـــاب تو
ای مـــاهِ شــب ‌فـــروز ! بـیــــا تـــا ببینمت

 

صد سلسله بشوق تو در خـواب رفته است
برخیــز ، ای ســـلالــــه ی طــاهـــا ببینمت

 

هی جمعـــه بی‌تو آمد و بی‌تو غــروب کرد
آیــا شــود بـه جمعــــه ی فــــردا ببینمت ؟

 

جـانم به لـب رسید و نفس در گلو شکست
بــر مــن بِــــدم مـُـــراد مسـیحـــا ! ببینمت

 

بس بیـت‌هـــا به شـوق غــــزال نگـــــاه تو
گفـتـــم کـه تا مـیـــان غــــزل‌ هـــا ببینمت

 

دلخسته‌ام ز خویش و ز خویشان رمیده‌ام
مشـــتـاقِ دیــــدنــــم بـــه تمـنـّــــا ببینمت

 

در این کــویــر تب‌زده عمـــرم به سر رسید
شــایــد بـه بـی‌کـــرانـــه ی دریـــــا ببینمت

 

لب تشـنه ی وصـالـم و در ســاغـــر خیـــال
خــواهـــم کـه ای شـــراب گــــوارا ببینمت

 

تـا چشــم بـد، نظـــر نکنــــد بر جمــــال تو
تـــن‌هـــا رهـــا نمـــوده کـه تنهـــــا ببینمت

 

لیـــلای من! بیـــا که درین دشـت پــرمــلال
مجنـــون صفـت به دامــن صحـــرا ببینمت

 

اصـلاً بگو که یوسف زهــــرا چه‌سان کجـا؟
شـــــیـداتـــــر از هـــــزار زلیخـــــا ببینمت

 

گــر نیسـتی مــوافـــق کیــش و مـــرام مـا
گـــو تــا به دِیــــر ، یــا بـه کِلیــسـا ببینمت

 

هرچند شد خـــزان گل عمــرم درین فـــراق
خـواهــم کـه تـا همیــشه شکــوفــا ببینمت

 

در انتظـــار روی تـــو مـــویـــم سـپــید شد
امـّــا نشــد بــــه دیــــده ی بـیــــنـا ببینمت

 

چشمـی نمـــانـده است ببــیـــنـم اگر تـو را
لَختــی بیــــا بــه دیـــده ی معنــــا ببینمت

 

شـاید که نیـست دیـدن رویـت نصـیـب من
پس لااقـــل بـیـــا کــه بـه عـقـبــــا ببینمت

 

(ساقی) بـریـز بـــاده‌ای از سـاغـــر وصـــال
تــا مِـی‌کشان و مَسـت ، بــه دنیــــا ببینمت.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

امشب که قم میعادگاه عاشقان است

(یــا ابــاصـــالــح المهــــدی ادرکنـی)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(میعادگاه عاشقان)

 

امشب که (قـــم) ، میعــادگــاهِ عاشقــان است
شـور و شعـف بـر پــا بـه مُلـک جمکــران است

 

این مسجــد عظمـــا کـه در قــــم گشته بنــیان
رشـک کــلیــسا و کـنِـشـت و بــوســــتان است

 

تــا شـد شکـــوفــا نـوگــل نـرگـس بـه بســتان
در حســـرت دیــــــدار او ـ سَـــــرو روان است

 

از تــــابــش مــــاه جمـــــالــش در سمـــــاوات
خورشــید چـون شمعی میـــان آسمـــان است

 

بــر شـیعیــــان تبـریک می‌گــویــم کــه امشب
میـلاد مهـــدی حضرت صـاحـب زمـــان است

 

اکنــون که عصر غیبـت و چشم انتظــاری‌ست
دل‌هــــا ز سـوز فـــرقتـش آتشـفــشـــان است

 

از پــــرده ی غیـبـت ، اگــر بـیـــرون بـیــــایــد
احیـــاگـــر فصــل بهـــــاران در خـــــزان است

 

بــرخیــز و بشــتاب و بـــزن از پـــرده بیــرون
هرچنــد عصر غیـبـت اسـت و امتحـــان است

 

از ظـــلم و بیـــداد و تجـــاوز ، خلــق عـــالــم
بیچـــاره‌ی حکّـــام و ظـــالـــم پیشگــان است

 

ظــلم و ستــیز و کفـــر و عصیــان و چپـــاول
در کشــور اســــلام ، حتــی تــــوامــــان است

 

از بـــار سـنگیـن ریــــا و جهــــل و حـــرمـــان
دل‌هـا پر از خون‌است و قامت‌ها کمــان است

 

هر کس که خورد از مــال ملـت ، گشـت آبـــاد
وآنکس که خورد از رنج خود بی آشیان است

 

ظـالـم همیشه سفــره‌اش خوشرنگ و خوشـبو
مظــلوم ، دسـتـش از فلاکت ، بر دهـــان است

 

حــق ضعـیفـــان می‌شـود پـــامـــال ، هـــر دم
رونـــق ‌فـــزا سـرمـــایــه ی مستکبـــران است

 

یــارب! رسـان آن مظهــــر عــــدل و کــــرم را
دنیـــای بــی او از عـــدالــت بــی نشـان است

 

گـَــرد فــراقــش گرچــه بــر دل‌هـــا نشــســته
خــاک قـــدومـش تــوتیــــای دیــدگـــان است

 

(ساقی) بــده مـا را دریـــن فرخنـــده میــــلاد
آن سـاغــری که راح روح افـــزای جـــان است.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1391

کن از نوکیسگان دوری که سر در آخور خویش‌اند

(نوکیسگان)

کن از نوکیسگان دوری، که سر در آخور خویش‌اند
ز بیم خواهشِ درمانده‌ی نانی ، به تشویش‌اند

 

زبان‌باز و دغل‌کار و تهی از اُلفت و مِهرند
سراپا چون ستونِ سُستِ سَقفِ سازه‌ی خویش‌اند

 

اگرچه در خیال خویش، خود را شاه می‌بینند
ولیکن چون گدا در چشم استغنای درویش‌اند

 

ز شوق و شهوتِ شهرت به هر محفل شتابانند
اگر چه بر شکوه و شأن آن محفل ، نیندیش‌اند

 

ندارد حاصلی مِهر و وفا ، با این قماشی که :
به‌کام خویشتن نوش‌ و به‌کام خلق چون نیش‌اند

 

به هنگام تناول آنچنان بیخود شوند از خود
که پنداری به تنهایی ، نظیر گلّه‌ی میش‌اند

 

به غیر از بذر خِفّت را ، نمی‌کارند در عالم
خسیسانی که حتیٰ مالک صد پهنه آییش‌اند ۱

 

امانت‌دار اموال‌اند و سرخوش از متاع پوچ
عقب افتادگان‌اند و گمان دارند در پیش‌اند

 

نمی‌گیرند دستی را ، ز خوی خِسّت و خواری
به دور از رأفت و جود و سخا هستند و بدکیش‌اند

 

عبث هرگز مکن عمر گرانت را تلف (ساقی)
به پای نارفیقانی که : مکّار و بداندیش‌اند .

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1402/11/20

۱ـ مزرعه ـ کشتزار

نه هر که با تو نشیند شود برایت دوست

(رفیق شفیق)

 

نـه هـــر کــه دم ز صــداقــت زنــد ، بــوَد صـــادق
نـه هـــر کــه دم زنــد از عـــاشــقی ، بــوَد عــاشـق

 

نـه هـــر کــه بـا تـو نشـیــند شـود بــرایـت دوست
که گه حکایت این دوسـتی چو ســنگ و سـبوست

 

نیــازمـــوده مـــده دسـت خــود بــه هـــر دســتی
وگـــرنــه در همــــه ـ عمـــرت ، دچــــار بــن‌بسـتی

 

اگـــر کــه طـــالـب فیـضــی ، ره سعـــــادت پـــوی
کــن اجـتـــنـاب ز یـــاران جـــاهــــل و بـــدخـــوی

 

کـه: "همنـشــین تــو بـــایـــد کـه از تــو بــهْ بـاشد"
وگـــرنــه منــــــزلــت و عــــــزتــت ز هــــم پـاشد

 

بجــو "رفیــــق شفـیــق و درســت پیمـــان بــاش"
ز یکـــدلــی شـود او پیکـــر و تــواش جــان بــاش

 

کــه آدمـــی بــه جهــــــان ، بــایــد آبــــــرو یــابــد
رفیـــق یکـــدل و یکـــرنــگ و نکتـــه گــــو یــابــد

 

کـســی کــه صحـبــت او عــــــزت و وقــــــــار آرد
بـــرای دوســت ، در ایـــن عــــالـــم اعـتـــــبـار آرد

 

کـه گـــر بـه کـــوی امیــــران رَوَد شَهَـش خـواننــد
میــــان ظــلمــت شــب ، پـــــرتــــو ِ مَهـش داننــد

 

ولـــی کســی کــه شــود بــا ســــیه‌ دلان همـــــراه
بـه دسـت خویش کنـد گــــوهــــر وجـــود، تبـــــاه

 

نـه عــــزتـــی بـه جهــــان بیــند و نــه عـــــافیـتی
نـه ابـتـــــــدایـــی دارد ، نــه نـیــــــــز عـــــاقبـتی

 

شـــود مَلــــول ، ز عمـــــر گـــــران ، ز نــــاکـــامـی
بـه شعــــله پختــــه نگــردد سـرشت ، از خــــامـی

 

زمــــانـــه زرگـــــــر ایــــــام و... آدمــی زر ِ نـــاب!
بــه شــرط آنکــه بپـــویـــد هـمـیـشـه راه صــواب

 

به‌گوشِ جان شنو از (ساقی) این سخن ای‌دوست!
کــه حُسن عــاقبــت آدمــی ، بـه خـــوی نکـــوست.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1402/04/21

این غنچه‌ی نورسته که می‌خندیده...

(ریحانه سلطانی نژاد)

این غنچــه‌ی نورُسـته که می‌خندیده

گلچیـن فلک ، ز شـاخـه ، او را چیـده

با کاپشن صـورتـی‌ این غنچــه‌ی نــاز

چون لاله به خون سرخ خود غلتـیده

سید محمدرضا شمس (ساقی)