شبی که ماه جمالت مرا مشوش کرد

(شراره های جنون)

 

شـبی که مـاهِ جمــالـت مرا مشوّش کرد
دلِ غــریق غمــم را ـ قـــریــنِ آتـش کرد

 

شراره‌های جنــون سوخت پیکـرم یکسر
هرآنکه دید مرا ـ یـادی از ســیاوش کرد

 

اگرچه طـالـعِ ما جبـر و اختـیارات است
ولی بــلای زمــانــه ، مــرا بــلاکــش کرد

 

ســتاره‌سوختــه‌ی دســت سرنوشـتم که
به لـوحِ خــاطــرِ گــردون مرا مُنقّش کرد

 

دلی ‌که در طلبِ یار سوخت؛ از دم غیب
دلالتـی بـشـنــــید و نــوای دل‌کــش کرد

 

پـرنـده‌ی دلِ من در هــوایِ دولـتِ عشـق
پــری ز مِهــر گـرفت و مرا پَـریـوَش کرد

 

کمانِ وصل که از جان کشیده‌ام یک عمر
بـه عشـقِ یــار ، مـرا هــم‌تــراز آرش کرد

 

پلنـگِ مـرگ که می‌تــازد از پِـی‌ام هر دم
غــزالِ عمـــرِ مرا بی‌قــرار و سرکش کرد

 

شراب عشق ، طلب کن ز (ساقی) کـوثـر
که مستِ عشق مرا با شرابِ بی‌غش کرد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

زمین شد روشن از روی محمد

"میلاد حضرت خاتم مبارک باد"

(محمّـــد)

 

زمین شد روشن از روی محمّـــد
دلـــم در بنــــدِ گیـسـوی محمّـــد

 

نسیمی می‌وزد خوشـبوتـر از گـل
جهان شد مسـت، از بوی محمّـــد

 

بـه چــوگــان نبـــوّت گوی سبقت
ربـــوده از همـــه گــــوی محمّـــد

 

به سجـــده می‌کشاند عــالمـی را
خــَـم محـــراب ابـــروی محمّـــد

 

تــَـــراز بنــــدگـی در نــزد ایــــزد
بــــوَد سـنـگ تـــَـــرازوی محمّـــد

 

بخــواه از او مـَـدد تـا کـه ببــینی
بـــوَد حبل‌المتین، مــوی محمّـــد

 

اگـر کـه نـاامیــدی؛ بـا صــداقـت
تــوسـل کــن بـه بــازوی محمّـــد

 

نباشد خـُـلق و خــویـی در زمـانه
به خوبی شهره چون خوی محمد

 

خوشا آن کس که الگو گیرد از او
که قـــرآن است الگــوی محمّـــد

 

خوشا آن رهــروی که هست دایم
بــه دنیـــا در تکـــاپـــوی محمّـــد

 

خوشا آن دل کــه آرامـش بگیــرد
ز ذکــــر نـــــام دلجــــوی محمّـــد

 

خوشا چشمی که در هنگام مردن
بـبـیـــنـد روی نیکــــــوی محمّـــد

 

به غیـر از خــلق باشد روز محشر
نگـــــاهِ انبـــــیا ، ســـوی محمّـــد

 

علی گرچه بوَد (ساقی) کـــوثـــر
بــُــوَد سرمستِ میـــنوی محمّـــد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

شاعر شدم که از تو بگویم امام عصر

(اَللّٰهـْـمّ عَجـّـِـل لِوَلٖیّـکَ الْفـَــرَج)

(انتظــــار)

 

شاعــر شدم که از تـو بگـویـم امــام عصـــر
با پــای دل ، بـه راه تـو پـویـم امــام عصـــر
دیــوانــه‌وار، روی تـو جــویـم امــام عصـــر
تا که تـو را ، بجـویم و بــویـم امــام عصـــر

 

گو: در کجـایی ایکه جهان در تلاطــم است؟
کشـتی انتظـــار بــه بحـــرِ سِــتم گــم است

 

جـــان‌ها بـه لـب رسـید ز بیـــداد ظــالمــان
سَـروِ سهــی ز بـــاد مخــالـف شــده کمـــان
ای مظهـــر عـــدالـت و میــزان! درین جهان
از عــدل و داد نیست نشـان ای امیـد جــان

 

قـانـون حــاکمــان همـه یکسر تحکـّـم است
حقـّی کـه پــایمــال شده! حق مَـــردم است

 

هـــر جمعـــــه انتظـــار کشــیدم نیـــامــدی!
دل غیـــر تـو، ز هـَـر که بـُـریــدم نیـــامــدی
در کـــــوی انتظــــــار ، دویــــدم نیـــامــدی
تــــا آخــــــر مســـیـر ، رســـیـدم نیـــامــدی

 

بــاغ جهــان بــدون حضور تو هیـــزم است
آیی اگــر ؛ کــویــر چو دریــا و قلـــزم است

 

اهــل قمــم اگرچه، غــریبـم به شهر خویش
بــا یک دل شکـسـته و بــا ســیــنه‌ا‌ی پریش
دلخسـته از زمـــانـه و بــا قـلـب ریش ریش
گرچه رسیده شـام غـریبـان به گرگ و میش

 

میعــادگــاهِ عشـقِ تو هرچنـد در قــُـم است
آشفتــه از عنـــاد و جفـــا و تــزاحـُــم است

 

بـی تـو نشــاط نیست بـه گلـــزار زنـــدگــی
ای مــرکـــز عــَـدالــتِ پــَــرگــــار زنـــدگــی
از دسـت رفتــه است چو افســار زنـــدگــی
تنهـا تــویــی اُمیــد و مـــددکـــار زنـــدگــی

 

بــازآ کــه فصـــل رویـش ســبز تبسـم است
فصــل بهــــار آمــده و فصــل گنــــدم است

 

از عرش تا به فرش تو‌ را جست و جو کنند
کــرّوبیـــان، از آمـــدنـت گفــت و گـــو کنند
دیــوانگــان بــه کـــوی وصـــال تـو رو کنند
خمخـــانـه‌ها به‌شـوق تو مِـی در ســبو کنند

 

زهـــره به شـوق دیـدن تو ، در تــرنّــم است
در انتظـــار روی تـو خـورشـیدِ انجــم است

 

(ساقی) تویی و باده ز دست تو خوش بوَد
با جــرعــه‌ای ، غـــم از دل تنگــم به در روَد
دل‌هــا بـه‌شـوق جـــام وصـــال تـو می‌تپــد
تـا وارهـــد ، ز شــرّ نفـــاثـــاتِ فِــی العقــَــد

 

بـازآ که عصر جنگ و جـدال و تهاجـم است
عصـر فـِـراق ، عصـر نفــاق و تخاصـم است

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

ای آنکه بر متاع جهان گشته مشتری

(جام محبت)

 

ای آن‌کــه بر متــاع جهـــان گشته مشتری
حتی اگر به خــون دل آن را تــو میخــری

 

هـرگـز در این تــلاش بـه جـایـی نمیرسی
وقتـی کـه بـر ضعیـف و گرفتـــار ننــگری

 

تـا مهلتـت هنـوز بـه پـایـان نیـامـده است
بــا مـــردم زمـــانــه دمــی کــن بــــرادری

 

امــوال خـویش را بـه رخ همگنـــان مکش
مـــال جهـــان فنـــاسـت نـــدارد تفـاخــری

 

دنیـــا اگر به کـــام تـــو باشد تمــام عمـــر
آخـِـر در ایـن جهـــان بگـــذاری و بگـــذری‌

 

‌دست از طمـع بدار و به وجدان رجوع کن
تـا شـاملـت بــه حشر، شــود لطــف داوری

 

شـکر خــدا نمــا کـه بــوَد بــاز، دسـت تــو
وا کــن گــرهْ به دست تــوانــا ز مضــطری

 

از دوش خــلق بـار غــم و غصــه را بگــیر
تـا بــار خود به راحتی از این جهـان بـــری

 

"غیــر از هنـــر که تــاج سر آفرینش است"
بر سـر نیــرزد آن کـه نهــی تـــاج سـروری

 

(ساقی) بـریـز جــام محـبت به کــام خلق
سرمسـت کـن خمــار جهــان از تــوانگــری

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

استاد خرد ، شریعتی را کشتند

(شهید جاوید)

 

اســتاد خـِـــرد، شــریعتـی را کشــتــند
روشـــنگر پـــاک طینــتــی را کشــتــند

 

کشـتــند کــه اســرار ، هـــویـــدا نشود
خبـطـی کــه نمــــوده‌انــد افشــا نشود‌

 

می‌کـــرد تمــــام خفـتگـــان را بیــــدار
می‌گفـت ز ظـــلم و حیــله‌ی استعمــار

 

از ظــلمِ فــراعنــه ، سخـن‌هـا می‌گفت
از بــردگـی و رنـج و مِحـن‌هـا می‌گفت

 

مـی‌داد بــه مسلمیــن عـــالــم هشــدار
مـی‌کــرد به دشمنــانِ عـــالــم اخطـــار

 

از جهـل و خــرافـات فــراوان می‌گفت
از تــودہ‌ی ظــاهـــراً مسلمــان می‌گفت

 

اِشراف ، چو بر معـــانـی قــرآن داشت
تأکید به‌صدق و پاکی و میـزان داشت

 

از حــوزه‌ی تحــریـف به داد آمــدہ بود
بـــر داد ، ز بیــــدادِ زیـــــاد آمـــدہ بود

 

از بس به غلط ز دیـن سخـن سر دادند

قـومـی کـه همــه حیـله‌گــر و شــیّادند

 

از هرکـه به ســود خود ز قـــرآن دم زد
بی پــردہ بساط صــدق را ، بــرهــم زد

 

‌از مــذهــب آمیختــــه بــا زهــــد ریـــا
از تنــــدرَوی بـــه نــــام آیــــات خــــدا

 

امســاک نبــود در مــرامـش هــــرگــــز
تا کـــرد تبـــار جــاعـــلان را عـــاجــــز

 

شمـشــیرِ زبــانـش ، کمــر ظـــلم دریــد
خـورشــیدِ تفکّـــرش ، به دنیــا تــابیــد

 

‌"ارشـــاد" * گــــواهِ ادعــــایــم بــاشــد
در حشر، اُمیـــد و رهگشــایــم بــاشــد

 

آخـر ز عـــداوت خسـان گشت شهیـــد
از کیــنه و کِبــر ناکسـان گشت شهیـــد

 

آثــار شــریعتـی ، چـو خــوانــی بیــنی
اســرار شهــــادتــش چـو دانــی بیــنی

 

‌کــاو راهنمــــای مـــردم رنجـــور است
روشنــگر خـلق در شـب دیجـــور است

 

او رفــت ولی ، شهیـــد جـــاویــد بـُـوَد
در عـلم و عمــل ، قــابـل تمجیـــد بـُـوَد

 

هــر چنــد زمیـــنی بُــدہ ، آفــاقــی شد
شمس از میِ جام مکتبش (ساقی) شد‌

 

سید محمدرضا شمس (ساقی) 
1388
 https://telegram.me/shamssaghi
* همان سخنرانےهاے معروف و شجاعانہ‌اے است ڪہ در (حسینیہ ے ارشاد) تهران بدون بیم از ساواڪ، احزاب و دیگر مخالفان، ایراد مےشد. اما در آخر بہ دست مخالفین مسلمان، در خارج از ڪشور بہ شهادت رسید.

دنبال گل در آتش جان سوز گلخنیم

(شکوه‌واره‌ها)

 

چون سـرســپرده‌ی وطـــن و خــاک میهنیم
کی؟ می‌تـوان ز دشمــن این خــاک دم زنیم

 

هرچند خــود زدیــم رقــم ، سـرنـوشت‌مـان
پــرپــر شــویــم اگـــر ؛ ز ددان دم نمی‌زنیم

 

لبخنــــد رفتــــه از لـب انــــدوهبــــارمـــان
چون طفــل داغدیده به افغـــان و شـیونیم

 

گلشـن بـه دسـت بـــاد ســپردیـم و حــالیــا
دنبــال گــل ، در آتش جــان‌ســوز گلخنـــیم

 

در خشکسال عــاطفـــه در غـــم نشسته‌ایم
پــژمــرده لالــه‌هـــای "پــریشــان" ارژنیـــم

 

گـرچـه نفـس هنـــوز بـــوَد در گلـــوی‌مـــان
امـــا در احتضـــار ، چـــو هنگـــام مــردنیم

 

چون سرپناهمان شده ویــران ؛ چو مردگان
دست از جهان کشیده و دنبـــال مــدفنــیم

 

کــو؟ رستمی که تیـــغ کشــد در دفـــاع مـا
زیـرا اســیر چـــاه ســتم ، همچو بیـــژنیــم

 

هرچنــد بـر نــــژاد ، تفــــاخـــــر نمی‌کنــیم
از بـــزدلــی خجـــل همــه نـــزد تهمـتــنــیم

 

وقـت سخــن ، گــــدازه‌ای از کـــوه آتشــیم
وقـت عمــل رســیده ولــی کـــم ز ارزنیـــم

 

مــام وطـــن ز زادن مـــا در نــدامــت است
چـون آن نـــرینـــه مـــدعیـــان ســترونیــم

 

کــوه غــرورمــان به فنـــا رفتــه اَست و ما
در تــلّ کـــاه ، آه...! بــه دنبــــال ســوزنیــم

 

تا نیست عــزم راسـخ و وحــدت درین دیار
مغلـــوب خـــدعـــه‌ها و‌ گـــرفتـــار دشمنیم

 

(ساقی) چه حاصلی‌ست ازین شکوه‌واره‌ها
وقتی که وقتِ معــرکه، خـامـوش و الکنـیم

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

اینجا تمام آینه ها موج می‌زند

(اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یٰا عَلِیّ بْنِ موسَی الرّضاء)

(شهسوار توس)

 

اینجـــا تمـــــام آینــــــه‌هـــــا مـــوج می‌زند
انــــوار فیـض و نـــور دعـــــا مـــوج ‌می‌زند

 

اینجـــا حـــریـــم ســبط رسـول خـــدا بـوَد
با چشم دل ببـین که چــه‌هـا مـــوج می‌زند

 

اینجـــا مطـــاف عـرش نشـیـنان عالم است
کـز هر طرف زمیــن و هــــوا مـــوج می‌زند

 

قنـــدیــل آسمــــان بُـــوَد ایـن گنـــبد طـــلا
یـا پـــرتـــو رضــــا ، ز طــــلا مـــوج می‌زند

 

این چرخ هشـتم ‌است و یا هشتمین بهشت
کاین‌سان درین‌مکان همه جـا مـــوج می‌زند

 

در این مکـان که حـــج فقیــران گرفته نــام
برتر ز مـــروہ اسـت و صفـــا مـــوج می‌زند

 

طـوف حـــریــم کعبــه‌ی عشاق روز و شب
پیر و جـوان و شــاہ و گـــدا مـــوج می‌زند

 

در راہ کــــوی او صـف انبـــوه عـــاشقــــان
چون کهکشـان بـه اوج سَمــا مـــوج می‌زند

 

دایــم کبـــوتـــران حـــــرم همچو اختـــران
در آسمــــان شمــس ضحــــا مـــوج می‌زند

 

بــا معـــرفت بیــا و ببــوس ایــن تـــراب را
تا بنگــری که لطــف و عطـــا مـــوج می‌زند

 

از هــر کـــرانــه ، روی بـه این درگـــه آورند
زیرا که بحــر جــود و سخــا مـــوج می‌زند

 

دست دعـــا به پنجــرہ فــولاد گشـته قفــل
تـا وا شــود به دسـت رضـــا مـــوج می‌زند

 

هر دردِ بـی‌عــِـلاج که مــانَــد درآن طبــیب
اینجـا شـود عـِــلاج و شِفـــا مـــوج می‌زند

 

هستم غـــلام درگهـت ، ای شهـسوار تـوس!
خـون در رگـم به عشق شمــا مـــوج می‌زند

 

(ساقی) خوش‌است مستی عشق و ولای او
در ایـن مکـان، کـه جــــام ولا مـــوج می‌زند

 

پروانه خوش سرود درین مصرعی ‌که گفت:
"نـور خــدا بـه صحـن و سـرا مـــوج می‌زند"

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1385

مشهد چو قم به روی زمین رشک انجم است

(اَلسَّلامُ عَلَیکِ یا فاطِمَةَ المَعصومَه)

 

مشهد چو قم به روی زمین، رَشکِ انجم است

 

چون زینتش حـریـم رضا، شمسِ هشتم است

 

صحنی که بعدِ صحــن رضــا دل بـَـرد ز خـلق

 

الحق حـــریـم حضرت معصـومه‌ی قــم است

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

بیا و نقشه‌ی این شهر را خراب بکش

(خراب آباد)

 

بیــا و نقشه‌ی این شهـــر را ـ خـــراب بکش
به گوشه گوشه‌ی این شهر ، اضطراب بکش

 

ریـــا و ریــوْ در ایــن شهـــر می‌کند بیـــداد
بـه روی چهـــره‌ی اهـــل ریـــا نقـــاب بکش

 

از آن که دم زنـد از فعـل نیک و کـار ثــواب
فقـط خیــانــت و کــــردار نــاصــواب بکش

 

از آن که روزی خود را ز خــون پـاک شهیــد
کنــد به حیــله و تــرفنــــد ، اکتـساب بکش

 

بکـش تمــــامـــی دزدان شهــــر را ، بیــــدار
ولیک شحنـه‌ی این شهـر را به خــواب بکش

 

بکـش کــویــر عطشـناک، پهنــه‌ی این شهــر‌
تمــام وسعــت این شهـــر را ، ســراب بکش

 

گــروه انــدکی از شهـــر را به عیش مـــدام
بقیـــه را همــگی غـــــرق در عــــذاب بکش

 

اگرچه نیست تـوان خــریـد نـــان و کبـــاب
ولــی پـــدرهـــا را ـ بــا دلــی کبــــاب بکش

 

نبـین که فقـــر سبـب شد به آنچـه می‌دانی
ولــی تو بـر سر زن‌هــا فقط حجـــاب بکش

 

اگرچــه تلــخ شــده کــــام ملـت این شهـــر
ولــی تــو از نمـک و شـــور انقـــــلاب بکش

 

به پیش چشم خــردمنــدِ این خـــراب آبــاد
عــــلامتـی ز ســـؤالاتِ بــی‌جـــــواب بکش

 

به پــــای هـــر کــه بــــزد دم ز نـــــام آزادی
به قعـــرِ محبـس‌هــا رشـته‌ی طنــــاب بکش

 

اگرچه کـرکـس نـاکـس گشوده بـــال مـــراد
ز نــامــــرادی‌هــا در قفــس ـ عقــــاب بکش

 

تمـام معتـــرضــان را بـه نـــام شــورشـــیان
به بنـــدِ دارِ جفــا ، گـرمِ پیــچ و تــاب بکش

 

اگـرچــه رنــگ پــریــده ز چهــــره‌هـــا امـــا
ز خــونِ دل همه را غــرق در خضــاب بکش

 

اگـر که خـواسـتی آینـــده را کنی تــرســیم
بیــا و بــا قـلمـت نقـشی از حبــــــاب بکش

 

خـلاصه چونکه شدم خسـته از جفــای فلک
بـــــرای راحـتـــی‌ام ، راهِ انتخـــــــاب بکش

 

نمی‌رسد اجـــل ـ این ســنگدل که منــتظرم
بــــرای رفتــن مــن حــالــت شــــتاب بکش

 

چو کـوه اگرچه سِـتادم به روی پــای خودم
ولــی تـو پـــای مــرا ، آهــــن مــــذاب بکش

 

نشد چو راحت و خـوابـی مرا به روی زمین
تـو خــوابگـــاهِ مـــرا ، در دلِ تـــــراب بکش

 

اگــرچــه سـایــه‌ی غــــم بـود دایمــم بر سر
ولــی تـو قبــــر مـــرا ، زیـــر آفتــــاب بکش

 

بــرای آنکــه نخـــوانَـــد کسی مـــرا از مـــن
بـه سنگ قبـــر ـ مرا عکسی از شــباب بکش

 

گلــی نشد که بچیـــنم اگـــر ؛ کنـــار مــــزار
بــرای دلخــوشی‌ام شـیـشه‌ی گــــلاب بکش

 

به روی سـنگِ مـــزارم ، نمــــاد‌ی از (ساقی)
بــرای رهگـــذران ، جــامـی از شــراب بکش

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

پاچه خاری تا کجا ای خودفروشان! بس کنید

(خودفروشان)

 

پـاچـه‌خـاری تا کجــا ای خودفروشان! بس کنید

 

ای مگس‌هـا تا به کـی؟ تمجیــد از کـرکـس کنید

 

‌گـــر نــداریــد آبـــــرو و غـیــــرت و مــردانگــی

 

لااقــل فکــری بــه حــــال خلــق دلـواپـس کنید
‌
‌سید محمدرضا شمس (ساقی)