شاعران را طبع شیوا لازم است

(واژہ‌هـــا ســربـــازهــای شـاعـــرند)
─━⊰═•••❃❀❀❃•••═⊱━─

(شعر و شاعری کلاسیک)

 

شـاعـــرانـه هرچــه می‌کــوشـیم ما
هست تمــریـن سخــن ، ایــن روزها

 

شعــرگــویـی نیست کـــار هـر کسی
کـی؟ کنــد کـــربــاس، کـــار اطلسی

 

شعــر یعنی عشـق و احساس نهــان
وزن و معنــــا و قـــوافــی و بیـــان

 

شـاعــران را طبــع شـیوا لازم است
خفتـه‌طبعـان را مســیحا لازم است

 

عــدہ‌ای بـا شعـــر ، بــــازی می‌کنند
شــاعـــری‌هـــای مجــــازی می‌کنند

 

حــرف حــرفِ واژگــان را پیش هم
گــاہ ، افــزایـش دهند و گــاہ ، کــم

 

بعــدِ سـاعـت‌هـا تـــلاش و خستگی
پــــازلــی ســازنــد ، بـــا وابســتگی

 

پــازلـی از جنس حــرف و هنــدسه
مثـــل دوران قـــــدیــــمِ مــــدرسـه

 

بـا کمک از خط‌کـش و متــر و تــراز
حاصـل آید چنــد بیــتی نیمــه‌سـاز

 

شــاعــری را نیست اســبابِ سخــن
جــز تسلّط بـر علــوم شعـــر و فــن

 

چون قــریحــه نیز کــامــل می‌شود
بی تـأمـل شعــر ، حــاصــل می‌شود

 

واژہ‌هـــا ســربـــازهـــای شـاعـــرند
شـاعــران فــرمـانـدهـان مــاهـــرند

 

بـا یکی فــرمـانِ شــاعـــر ، واژگــان
جــای خـود داننـــد مثــل پــادگــان

 

چون به واژہ میدهی فـرمان ایست
واژه‌‌ها داننـد یعنی ایست ، چیست

 

در نظــامـت جملگی، بـا پـــای خود
مسـتـقر گـردنـد هر یک جـــای خود

 

هرکه دارد طبـــع تنـــد و پـر تـــوان
مـی‌سُـرایــد شعـــرهــای جــــاودان

 

وآنکه طبعش خفتـه و بیـدار نیست
چـاره‌اش دوری ازین گفتــار نیست

 

بــــایــد اکنــــون وارد پیکـــــار شد
در تـعـَـــلّم ، رهـــــروی هشـــیار شد

 

هست این پیکـار ، با طبــع خمـوش
تـا که آید دیـگ گفتــارت به جــوش

 

خــامُشـی را ، اختــــیار خـــود مکن
طبـع خود را خود بخود بیخود مکن

 

طبــع چون بیـدار میگردد ز خـواب
می‌شود در شعــرگــویـی کــامیــاب

 

گر که خواهی در سخن گـویـا شوی
شــاعـــری شـوریـدہ و شــیدا شوی

 

سـر ، فـــرود آور بـه نـــزد اوســـتاد
تــاک سان تـا میــو‌ه‌ات گـردد زیـــاد

 

نقـــد ، صیقـــل می‌دهد روحِ بیـــان
چون مسیحا می‌دهد بر مردہ جــان

 

نقـــد چون سـازندہ اَست و اسـتوار
گوشِ جان ، بر نقـــدِ نقــّـادان سـپار

 

گـــر پـــذیـــری نقــــد را در انجمــن
مـی‌شــوی شمـــع شبـسـتان سخــن

 

چون شود بیـــدار ذهــن خفتـــه‌ات
مـی‌شـود دُرّ معـــــانــی ، گفتـــه‌ات

 

تــوسـن گفتــــار را ، گــــردد ســوار
آنکــه بــاشد پـر تـــلاش و اســتوار

 

شـاعـــری گـر تکسواری کـردہ اَست
کشـوری را‌ شهـــریــاری کـردہ اَست

 

مُشت او مسطوره‌ی خــروارهاست
حـاصـلِ پـُـرکـــاری و گفتــارهاست

 

حاصـل جهـــد و تــلاشی بی‌بـدیـل
مثـل مـوسیٰ میزدہ هر دم به نیـــل

 

بـی ‌بهـــانــه در دل شـب‌‌هــای تـــار
مـی‌ســرودہ شعـــر‌هـــای بـی‌شمــار

 

بــا فنــــون شعــــر ، گشـــته آشـــنا
درک کــــردہ شعــــر را بـــی ادعــــا

 

عــــده‌ای بـا دسـت و همیــان تهــی
دم زنـنـــــد از شـــاعــــری و آگهــی

 

مفلسـان محـض ، در قـامـوس شعر
هتک حـرمت کردہ بر نـامـوس شعر

 

شعـــر می‌گوینـــد اما شعـــر نیست
یــاوہ می‌بــافنــد از یک تـا دویست

 

عـــده‌ای هم ، پـــا فـــراتــر می‌نهند
تـــاج نقـــدِ شعـــر ، بــر سر می‌نهند

 

دایمــــاً در انـتـقــــــاد از دیگـــــران
مـوش گردیده‌ست چون شیر ژیــان

 

عرصــه را بگرفتــه در چنـگِ هـوس
در مجـــازی گشــته مــاننــد عسـس

 

هرچــه می‌بیـنــند بــا نقــــدِ خطـــا
مـی‌نمـــــاینــــد ادعــــــا و ادعــــــا

 

حــال گـویـم : نــاقــــدا با امتـــنان!
طبـــل آسا فـــاقـــد از علـــم بیـــان

 

دَم مزن از اختـــلاف عَمــرو و زیــد
عــاری از تـدبیــر و آگــاهـی و قیــد

 

از چــه؟ دایـم نقـــد مطلـب می‌کنی
بــاد ، از نقــدت بـه غبغــب می‌کنی

 

گر فقـط خــواهـی که نقــّــادی کنی
عـــاری از انــدیشــه ، اســتادی کنی

 

نقـــد تو ، هـــرگـــز ندارد جــایگــاہ
تــا کــه هســتی در کمنـــدِ اشتـــباہ

 

چونکه دستت خالی از آگاهی است
انتقــــاداتـت تمـــامـــاً واهــی است

 

بی ‌جهـت بر پـــای ایـن و آن مپـیج
خـاطــر ، آزردہ مکـن با علــمِ هیــچ

 

نقــــد را ، آداب و دانــش لازم است
نکتـه‌‌گـویی عیـن نـرمـش لازم است

 

بــایــد اول خـویشـتن را ، پـــروری
نگــــذری از اشتــباهــت ســرســری

 

دور بــــایـــد گشــت از مـــا و منــی
تــا نگـــردد دوســتی‌هـــا ، دشمنــی

 

خــودپســندی‌هـا بــوَد از جـــاهــلی
سـروْ از نخــوت نـــدارد حـــاصــلی

 

گـــر شــوی آگـــهْ ز معیــــار سخــن
صـیرفی سازی سخن با علـم و فــن

 

چـون نمــــایــی انتقــــادات درست
می‌توان نقـــد تو را نقـــدینــه گفت

 

پنــد (ساقی) را شـنو با گـوشِ جان
خویش را از بنـــدِ نخــوت وارهــان

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

من کی‌ام؟ من بن عم و داماد خیرالمرسلینم

(اَلسّلامُ عَلَیْکَ یٰا عَلِـیّ بْنِ اَبِی‌طٰالِب)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(دلیل خلقت)

 

من کی‌ام؟ من بِن عـم و دامـاد خیــرالمرسلینم
من کی‌ام؟ من بـوتـراب و رشته‌ی حبل المتینم

 

من کی‌ام؟ مـولـود کعبـه ، زاده‌ی بیـت خــدایم
من قسیم النـّــار والجنــة ، بـه هنگــام جــزایم

 

من کی‌ام؟ آییــنـه‌دار پـــرفــروغ ذوالجـــلالـم
من کی‌ام؟ کـــانــون قـــرآن خـــدای لایـــزالـم

 

من کی‌ام؟ من ترجمان خلقت و کـون و مکانم
من فــــروغ لایـــزالِ هـــم زمیـــن و آسمـــانم

 

من کی‌ام؟ شــیرازه‌ی قـــــرآن ربّ العـــالمیـنم
کاتب وَحـی‌ و کـــلام الله نـاطــق، روح دینـــم

 

من کی‌ام؟ من وارث یاسین و طاها و ضحایم
من ولـیّ حقــم و ، خلــق خـــدا را ، رهنمـــایم

 

من کی‌ام؟ من فاتح صفین و خیبر ، هم حنینم
انبـیا را غیر احمـد (ص) هــادی و نـور دوعینم

 

من کی‌ام من شیعیان را برترین حصن حصینم
من به فــرمـان خـــدا بعـد از محمــد جانشینم

 

من کی‌ام؟ بــــاب امـــام مجـتــبیٰ و زینـبـیـنم
همسر زهــرایــم و بــابِ اَباالفضــل و حسـیـنم

 

من کی‌ام؟ من مظهـــر ایمــان و شرح اِنّمــایـم
من شهنـشــاهِ ولا ، گنجیـــنه ی ســِرّ خـــدایـم

 

من کی‌ام؟ دست خـــدای لــم یـزل، در آستینم
بعد احمـــد ، بـرتـرین از فرش تا عـــرش برینم

 

من چـــراغِ معــرفت ، بر جملــه‌ی خلق جهـانم
من شفیـــعِ روز محشر ، بـــر تمـــامِ بنــدگــانم

 

قبضــه‌دار ذوالفقــــار و شــاهِ مُلـکِ لافتــــایـم
در مَهــالِک، هــالِکِ اعـــدایِ دیــنِ مصطفـــایـم

 

بـــر کلیـــم الله ، اعجـــــاز خــــدای راسـتـیـنم
روحبخش بـی‌قــریـنِ عیسـیِ گــردون ‌نشـیـنم

 

حیـــدرِ کـــرّار ، شـاه لافتــیٰ ، شـــیرِ خـــدایم
بیــنوایـــان را معیـــنم ، دردمنــــدان را دوایم

 

بــر یتـــیمانــم پــدر ، بــر داغـــداران دلنــوازم
من شهیــدِ مسجدِ کــوفــه بــه هنگــام نمـــازم

 

من ولــــی اللّهِ عـــــدل آرایِ ربّ العـــــالمیـــنم
"من علــی عـــالی اعلـــیٰ امیــر المـــؤمنـیــنم"

 

من دلیــــل خـلقـت هسـتیّ و کـــلّ مـــاسَـوایم
(ساقی) کوثر همان ممدوحِ حق در هــل‌اتــایم

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1388

عمری‌ست اسیر دل زندانی خویشم

(پریشانی)

 

عمــــری‌سـت اســـیر دل زنـــدانی خویشم
فــــارغ ز هـــــوا و ز هـــوســرانی خویشم

 

از هـرچـه زلیخــاست ، بـــرى گشـته‌ام امـا
محکـــوم‌تــریــن یوسـف زنـــدانی خویشم

 

طــالـب بـه رمــوز عقـــلایـم ولی افسوس!
ســر در گــم اســـرار ، ز نـــــادانی خویشم

 

بیــــزار ز تـــزویـــر و ریــــاکــــاری‌ام امـــا
خشـنود ز کــــردار و مسلمــــانــی خویشم

 

بـر اهـــل جهــان تکیــه نکـردم به همه عمر
سـرشــار ازیـن خصــلت انســـانی خویشم

 

چشـمی نگشــایــم بـه روی مــاه شب تــار
تــا در طــلب آن مـَـــه کنعــــــانی خویشم

 

دریــاسـت اگـرچــه متـــلاطــم گـه و بیگاه
آسـوده دریـن کشـتی طـــوفـــانی خویشم

 

ساکن به کــویـر (قمم) و قسمتم این‌ است
قـــانـــع بـه هــــوای دل بـــــارانی خویشم

 

هرچنـــد کـه آواره‌‌تـــریــن سـاکـن شهـــرم
راضی ولی از بـی‌سـرو ســامــانی خویشم

 

در شهـــر ، یکی نیست که مــا را بشــناسد
چون گمشده‌ی شهــر غـزل‌خوانی خویشم

 

از نــام و نشــانــم خبـــرى نیسـت ولیکــن
مشهـــور بـه القــــاب پـــریشــانی خویشم

 

چون حسرت گل‌هاى اقاقی به سرم نیست
عمــری‌ست که سرگرم گل افشانی خویشم

 

از خویش بـریـدم که به خویشان رسم امـا
در مسلخ خویش‌است که قـربـانی خویشم

 

این پـاسـخ آن پیـــر مـــراد است که گوید:
"دلبسـته ى یــــاران خـــراســانی خویشم"

 

(ساقی) بـده جـامی که سر از تـن نشناسم
هرچند که مسـت از می عــرفـانی خویشم

 

سید محمدرضا شمس (ساقی) 

1387

روزگاری مردمان رو به راهی داشتیم

(ربـــا)

 

‌روزگــــاری مــــردمــان رو بــه‌راهــی داشتیم
بــر فــرامیــن خـــداونـــدی نگــاهــی داشتیم

 

انــدک انــدک، دور گشـتـیم از فـــرامیـــنِ اِلاه
نیست فـرقـی دیگر امروزه میـان راه و چـــاه

 

ظـاهـــراً جمله مسلمــانیـم و دَم از حــق زنیم
بــاطنــاً از نفـس شیطــانـی ، دمِ مطــلق زنیم

 

بــا حــرام زنــدگــانی خــو گــرفتـیم ای خــدا
از حـلالـت انـدک انـدک رو گــرفتـیم ای خــدا

 

رزق‌مـــان آلــوده گشــته بـا ربــــا و بـا نـــزول
مِهــــر تــابــان مسلمـــانی مــا ، کـــرده افـــول

 

گــرچــه گفتـی در "کــــلام الله" از قبــح ربـــا
نیسـتـیم امــــا بـــه احکـــــام الهــــی ، آشـــنا

 

بـانـک‌هـا امـروزه تـــرویـج ربـــاخــواری کنند
ایـن مسلمـان‌پیشگـان، ابلیـس را یـــاری کنند

 

پـایـه‌ی ایمــان، تـزلـزل یـافت از مــالِ حـــرام
کشـور اســلام شـد ویـــرانــه از فسـقِ مـــدام

 

این سکـوت اولیـــای دیـن و مـذهـب بی‌گمان
می‌فــزایــد بر چنین تـــرویــجِ بـی‌دینـیِ مـان

 

کشـور اســلامیِ ایـــران و جنــگِ بـــا خــــدا؟
پس چــه فـرقـی هست بین فاسقین و اتقیــا

 

نصّ قــرآن است آن‌کس کـه ربــاخــواری کند
گــوییـا در کعبــه بـا مــــادر ، زنـــاکـــاری کند

 

نـه به یک‌بـار این عمل باشد که بل هفتــاد بار
کـرده با مــادر "زنـــا" آگـاه بـاش ای هـوشـیار

 

گـر سـپرده می‌گــذاری ایـن‌زمـان در بـانـک‌هـا
بـی‌گمـان ، هسـتی شـریـکِ دشمنـانِ بــا خــدا

 

نیست فرقی آنکـه می‌گیــرد ربـــا ، یا می‌دهـد
توأمان‌است این کبـیره چون خــدا فرموده رد

 

پس به‌خود آی ای مسلمان و دمی اندیشه کن!
شعر (ساقی) را به گـوش آویزه تا همّیشه کن!‌

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

هرگز گمان مکن که کمان فرق می‌کند

(فرق می‌کند)

 

هـرگـز گمـان مکـن که کمــان فرق می‌کند
تیـــری کــه بگــذرد ز نشــان فرق می‌کند

 

بیچــاره ملتی که گمــان کرده شـیخ شهر
چون شـارع‌ است بـا دگـران فرق می‌کند

 

وقتی که سـنگ گشـته دل خلــق روزگـار
آب روان و صخـره چه‌سان؟ فرق می‌کند

 

وقتی کـه نیست تـابش خورشـید زنـدگی
آیـا بهـــار و فصــل خــــزان فرق می‌کند؟

 

وقتی که خالی ‌اَست دل از شادی و امید
آیـا مگـــر نهـــــان و عیــــان فرق می‌کند

 

وقتـی عقیــــم ، گشـــته درختــــان آرزو
کـی؟ زنـدگی پیــر و جــوان فرق می‌کند

 

وقتی که دخـل و خـرج ، بـرابـر نمی‌شود
آیــا چگـونـه؟ سـود و زیــان فرق می‌کند

 

وقتی که نیست پول سیاهی به جیبب‌ها
ارزان‌‌متــاع و جنس گــران فرق می‌کند؟

 

وقتی که گوش‌ها شده بسته به‌روی خلق
کی؟ نـالـه یا که داد و فغــان فرق می‌کند

 

بــر گـوش آنکه نیست دلش بـا خــدا مگر
نـاقـوس دیــر و بـانـگ اذان فرق می‌کند؟

 

وقتی که زرد گشـته رخ از رنــج روزگـار
اصـلاً مگــر کـه بــا یــرقــان فرق می‌کند

 

وقتی که نیست مهــر و وفــا و صداقتی
یـاری و دشمنـی، نـه گمـــان فرق می‌کند

 

وقتی خبـر ، شکـاف دهد سینه را ز غــم
کی؟ پیک مـرگ و نامه‌رسان فرق می‌کند

 

وقتی کـه قفــل گشته دهـــان سخنـوران
آیـا دهـــان ، بــدون زبــــان فرق می‌کند؟

 

وقتی که نیست ساغر (ساقی) دوای درد
کی؟ جـام زهـر و رطل گران فرق می‌کند

 

آیـد مگـــر ز راه بعیـــد آن امیــــد جـــان
وآنگـه امــور خلـــق جهـــان فرق می‌کند

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

یکدلی دور ز گفتار و بیان من و توست

(همــدلــی)

 

‌یکــدلــی ، دور ز گفتــار و بیــان من و توست
زآنکــه بسـیار تفـــاوت به میــان من و توست

 

گـاه از مهـــر و گـه از قهــــر ، رهـا بـر دل‌مــان
تیــرهــایی ز تنــاقض بــه کمــان من و توست

 

حرف دل چون دُرِ نـابی‌ست در آغوش صدف
کـفِ دریــاست که بـر روی زبــان من و توست

 

همــزبــانــی نبـــرَد ره ، بــه نهـــانخــانــه‌ی دل
همــدلــی‌ مخـــزن اســرار نهــان من و توست

 

مهـــروَرزی کــن و انــدیشـه‌ی بیهــوده مکــن!
تـا ببینی که چــه‌هــا در شریــان من و توست

 

کـی؟ شود گـوش بخیـل آگـه از اندیشـه‌ی مـا
"تـا اشـارات نظــر ، نـامـه‌رسـان من و توست"

 

پــاک کـن گـرد کــدورت ز دل و جــلوه نمــای
که جز این هرچه نمایی به زیان من و توست

 

عمــر چون بـــاد ، گــذر می‌کنـد و مـا غــافــل
کــه پیــــام آورِ ایـّـــام خــــــزان من و توست

 

آیــد آن روز ، کـــه یــــــادآور ایـّــــام شـــباب
روی دیــوار فقط عکـس جــوان من و توست

 

گــرد پیــری که ز طـوفـان جــوانـی برخاست
بنگــر امــروز که بر چهــره از آنِ من و توست

 

تـا به‌کـی؟ خیــره‌ در آییــنه‌ی نخــوت بشویم
دل بـی‌‌کیــنه‌ی عــالــم ، نگـــران من و توست

 

گنــج قــارون نشود سـدّ رهِ مـرگ ای دوست!
وقـت رفتــن بخــدا بـــارِ گــران من و توست

 

چون غبــاری کـه ازین خــاک ، بپـاخـاسته‌ایم 
بـاز هـم در دل این خــاک مکـان من و توست

 

می‌تـوان یک دلِ عـاشـق، به همه هــدیه کنیم
این دل ماست که یک عمر نشان من و توست

 

(سـاقیــا)! تــا نشـوی محــــرم اســرار کسـان
بـی‌اثــر نغمــه و گفتــار و بیــان من و توست

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

هیچ می‌دانی چرا زار و پریشانم هنوز؟

 

(طبیب عشق)

 

هیــچ مـی‌دانـی؟ چــــرا زار و پـریشانــم هنوز
چـون دل از دلبــر گــرفتــن را نمـی‌دانــم هنوز

 

ای طبـیب عشق! از من از چه روگــردان شدی
کـوهی از درد و غمـم، محتـاج درمــانــم هنوز

 

گرچه خود یک سر بـریدی عهــد دیرین را ولی
من علـی‌ٰرغـم تو بر این عهــد و پیمــانــم هنوز

 

گشـته در خـون از تحسر بــرکـه‌ی چشمم ببین
اشک‌هـایم می‌چکـد از خـون به‌دامــانــم هنوز

 

لحظــه‌ای غــافـــل نشـد یــادم ز مـــاهِ روی تو
طـــالـــع روی تــو را ، آیـیـــنـه گــردانــم هنوز

 

رانــده‌ای بیــرون اگــر از خـــانــه‌ی قـلبت مـرا
جــــای داری در میـــان قـلـب ویــــرانــم هنوز

 

از گـــرانــی، عــاقبـت بــــازارهــا گــردد کسـاد
گـرچـه مــن بیـــزار از اجنــــاس ارزانــم هنوز

 

گــر به‌سـنگ غــم شکسته شیـشه‌ی قلبــم ولی
من تو را با این دل بشکسته خــواهـانــم هنوز

 

سـال‌هـا بگـذشت و در حسرت-سرای انتظـــار
چشم بر راهت نشسته، مـات و حیـرانــم هنوز

 

سـروِ انــدام تــو را دیــدم چـو در بــاغ خیــال 
همچو نیلــوفر به دور خویش پیچــانــم هنوز

 

جسم بی‌حــالــم نبـین و این سکـوت خسته را
عـاشـقی درمــانــده‌ام اما غــزل‌خــوانــم هنوز

 

عشـقِ امــروزی شــده انــدیشــه‌ی روبـــاه‌هــا
بیشـه_زار عــاشــقی را شــیر غـــرّانـــم هنوز

 

عــاقــلان، دیـوانه خـواننـدم زننـدم پوزخنــد
زیـر پُتکِ طعنــه‌ها محکم چو سِــندانــم هنوز

 

ای بهــــار دل‌نشــین! گــل کــن بــه بـــاغ آرزو
جـان به لـب آمد که در بنـــد زمســتانــم هنوز

 

در دلِ مـُـرداب ایــن دنیــا اگــر هســتم اســیر
قطــره‌ای از مــوج دریــایی خــروشـانـم هنوز

 

پس مکـن از من نهــان، شـوق درون خسـته را
چون نهــانِ عشـق را سربسته، مـی‌دانــم هنوز

 

دیـدگــانم شد سپـید از عمـــر جـان‌فـرسا ولی
عشـق را از بــرق چشمــان تو میخو‌انــم هنوز

 

دل نبستم بر کسی غیــر از تو آگــاهــی که من
عشـق را در سیـنه از غیــر تــو نتــوانــم هنوز

 

(ساقی) چشــم خمــارت را چــو دیــدم در ازل
مَست آن چشـم خمــار و نــاز مــژگــانــم هنوز

 

گرچه می‌گــویـم سخــن در بـــزم اربــاب ادب
طفـل ابجــدخـوان و شـاگــرد دبسـتانــم هنوز

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1396

 

غزال چشم تو ای دوست چو کشد ما را

«السـلام علیک یـا ابـاصـالح المهـدی»
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(شکیب ِ جان)

غزال چشم تو ای‌دوست! چون کُشد ما را
چگــونـــه؟ دل نبَـــرد ، دلبـــران رعنــــا را

به یک کـرشمـــه دلـی را اسـیر خــود داری
منیژه ، لیـلی و شیرین و ویس و عـَـذرا را

بــه چــاہ عشـق، کِشـی یـوسـف پیمــبر را
که زیــر پـــا نهـد از عــاشـقی ، زلیخـــا را

غبـار کـوی تو چون مـردہ ، زنـدہ می‌سازد
چه حاجت ا‌ست؟ به عالم ، دم مسـیحا را

به جمکــران حضورت ، نهــاده‌‌ام چون دل
کجــا نیــاز ، بـه دیــر اسـت؟ یـا کلیـسا را

به کشـف یــار نـدارد نظــر بـه وادی طــور
اگر که جلــوہ نمـایی به نظــرہ، مــوسـا را

رسد به پــای تو گر دسـت انتظـــار امشب
دهـَـم به شـوق وصـالت! تـن و سر و پـا را

به تشـت عشق، بـِبــُـرّنــد اگر سرم هــرگـز
غمــم مبـــاد و کنــم اقـتـــدایْ ، یحیـــا را

شرار فتــنه ی ســودابه را به جـان بخــرم
سـیـاوشــانه بسـوزنــد اگـــر مـــرا ـ یـــارا

به رهن مِی ، دهم این خرقه ی ریـا امشب
که هیــچ خـــردہ نگیرند شیــخ صنعـــا را

بلنـــد پــایــه ‌تـر از وهمــی و خیــال‌سـتی
کـه بـــالِ اوج، بگیـری ز عقـــل و عنقـــا را

معــادلات جهــان ، سخـت می‌شود هـر دم
بیـا و یک‌شبه خود حـــل کن این معمـــا را

بیـا و بر دل شــوریـده ام ، نگـــاهــی کــن!
کـه وقـت، تنــگ و نشاید طــلوعِ فـــردا را

اگــر بــه مــاہِ جمــالـت! نگـــاه مــن افتـــد
ز شـعـشـعــات نگــاهــت شــوم جهـــان آرا

به انتظــار نشـیـنم چو جمـعـــه ‌هــای دگـر
خــدا کنــد کــه بیــایی بــه رســم دیـــدارا

مپـوش مــاہِ جمــالـت بـه طــرّه ی گیسوی
بـــزن کنـــار ، کنـــون پــردہ ‌ی چـلـیـــپـا را

"دلــم قـــرار نمی‌گیــرد از فغـــان ، بـی‌تــو"
شکیـب ِ جــان! نظــری، جــانِ نـاشکیــبا را

به حجــله‌گـاہ وصـالـت نشسته‌‌ام یک عمر
بـــزن بــه چـنــگ تـــرنـُـم ، نُـتِ نکیــسا را

زمانه تلخـی هجـرت! از آن به کامم ریخت
که عـرضـه مختصر افتـادہ این تقــاضــا را

کنون‌که هست تقـاضـای جــلوه‌گـاه جمــال
تـو هم به گـــوش کـرامــت ، شــنو تمنــا را

"نفس شمــار به پیچــاک" انتظــار تــوایــم
بیـا که جــان بـه لـب آمـد قلــوب شــیدا را

مجــالِ از تـو نـوشـتن اگرچه بســیار است
ولی بس اسـت همین واژہ ‌هــای گــویــا را

قلنـــدرانـه سـرودم گــر این غـــزل امشـب
تو هـم به رسـم سلیمــان، نظــر نمــا مــا را

قصـیده‌وار اگر این غــزل به شعر نشـسـت
به وصـف تو طلبـــد ، بلکــه مثــنوی هــا را

بـه کــوی میکــدہ، آوارہ‌ایــم و سـرگــردان
بــریــز (ساقی) میخـــانـه! جـــام میــنـا را

سید محمدرضا شمس (ساقی)

عاشقان را چو خداوند، دل از آینه ساخت

(بیرق عشق)

 

عـاشقـان را چو خداوند، دل از آینــه ساخت
پــرتـــوی نیـز ز خود بر دل عشــاق انـداخت

 

زنـدگـی، بـی مـَــدد عشـق ، به هــم می‌ریـزد
که به سختی بتــوان بـار دگـر ، آن را ساخت

 

همـتـی کـــن بـه ره عشـق و دلـت را دریــاب!
آنکه بی‌عشق کند سر، به‌ جهان خواهد باخت

 

عشق وادی جنــون است و تـوان فــرسا نیــز
آتش عشـق چه دانـی که بسی سـینه گداخت

 

عشق دریـای عظیمی‌است کـه با زورق عقــل
نتــوان هیـچ بـه ایـن بحـــر معمـــا پــرداخت

 

بیـــرق عشـق ، بیفتــد بـه کـف عـــاشـق اگـر
مـی‌تــوانــد بـه بـلنــــدای جهـــانش افراخت

 

تــا مبــادا کــه بمـانـی عقـب از تـوسن عشـق
بــا سمنــد دل و بــا رخش خـِــرد باید تاخت

 

عشق نـوری‌است که بر سـینه‌ی عـاشق تـابـد
تـــا دهـــد آینــــه‌ی تیــــره‌ی دل را پـرداخت

 

غافل از چهره‌ی شیطان مشو در قامت عشق
کـن تـوکـل به خـــدا تـا بـدهـد بر تو شـناخت

 

هـرکـه از دور شود خـَــم به بـرت ، آگـه بـاش!
که کمـان تا نشود خـَــم ، نتـوان تیــر انداخت

 

بـــاش هشــیار مبــــادا شـکنــی قـلـب کسـی!
خـُـرم آن دل که به الفـت دل خلقـی بنـواخت

 

مَشَـوی غــافــل و مــانـَد ز تو دِیـنی به جهان
که اجــل آیـد و هــــرگــــز نتـوانــی پرداخت

 

(ساقیا) عشـق ، کــدورت نپــذیــرد هـــرگـــز
عـاشقـان را چو خداوند ، دل از آینــه ساخت

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

خسته‌ام از شعرهای نطفه ی افیون و بنگ

ژاژخــوایــان)

 

خسـته‌ام از شعـــرهــای نطفــه ی افیــون و بنـگ
شعــرهـایـی که نمـوده عــرصـه را بر شعــر ، تنـگ
‌‌
‌‌خسـته‌ام از مــدّعــی‌هــایـی کـه بـر تــن کـرده‌اند
جــامــه‌ی رنــدان ولیکن ، با هـــزاران رنگ و ننـگ
‌‌
‌‌خسـته‌ام از ژاژخــایــانــی کـه در قـامـوس شعــر
واژه‌هــا را کــرده دسـتاویــز خــود با ننگ و رنـگ
‌‌
‌‌خسـته‌ام از نــوســرایــانــی کـه گــویـی می‌کنند
مهمــــلات خــویـش را تحمیـــل ، بـــا زور تفنـگ
‌‌
‌‌‌طبــل‌‌هــای خــالــی امـّـا ـ بـا صــداهــای فــریـب
در هیــاهــوی حبـــابــی گــوش‌هــا را کرده منـگ
‌‌
‌‌تا به کی باید سکوت و هی سکوت و هی سکوت
تا به کی؟ بــاید دَلنـگ و هـی دَلنـگ و هـی دَلنـگ
‌‌
‌‌بس کـن ای خــالـی ز فــرهنـگ ای بـدون اعتــبار
وامــداری تــا بـه کِــی؟ از یـــاوه گــویــانِ فرنـگ
‌‌
‌‌تا به کی؟ خواهی بگویی شعر یعنی: حرف مفـت
تا به کی؟ خواهی ببافی هی جفنگ و هی جفنـگ
‌‌
‌‌‌گــو چگــونـه؟ مـی‌کنـی سـگ_‌مـاهـی مــرداب را
در قیــاس مــاهــی دریــای هیـبـت، چــون نهنـگ‌
‌
‌‌‌در کجـــا دیــدی شغـــالــی در مصــاف شــیر نــر
کـی؟ تــوان بـــوزینــه‌‌ای را دیــد ، همپــای پلنـگ‌
‌
‌شـاعــری کـردنـد: فــردوسـی ، نظـامـی ، رودکـی
حـافظ و سعـدی و صـائب از فخـامـت ، بی‌درنـگ‌
‌
‌‌‌ابلهــی را کــن رهــا و رســم رنـــدان ، پیشه کــن
نقـش کـن بـا واژه‌هــای شعـــر، یک بـــوم قشـنگ‌
‌
‌‌‌کــن بیــان! انـدیشـه را بـا لفــظ و معنـــای وزیــن
مثــل (ساقی) بـا مــوازیـن و مکـن هــرگــز درنـگ
‌‌
‌سید محمدرضا شمس (ساقی)