اینجا تمام آینه ها موج می‌زند

(اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یٰا عَلِیّ بْنِ موسَی الرّضاء)

(شهسوار توس)

 

اینجـــا تمـــــام آینــــــه‌هـــــا مـــوج می‌زند
انــــوار فیـض و نـــور دعـــــا مـــوج ‌می‌زند

 

اینجـــا حـــریـــم ســبط رسـول خـــدا بـوَد
با چشم دل ببـین که چــه‌هـا مـــوج می‌زند

 

اینجـــا مطـــاف عـرش نشـیـنان عالم است
کـز هر طرف زمیــن و هــــوا مـــوج می‌زند

 

قنـــدیــل آسمــــان بُـــوَد ایـن گنـــبد طـــلا
یـا پـــرتـــو رضــــا ، ز طــــلا مـــوج می‌زند

 

این چرخ هشـتم ‌است و یا هشتمین بهشت
کاین‌سان درین‌مکان همه جـا مـــوج می‌زند

 

در این مکـان که حـــج فقیــران گرفته نــام
برتر ز مـــروہ اسـت و صفـــا مـــوج می‌زند

 

طـوف حـــریــم کعبــه‌ی عشاق روز و شب
پیر و جـوان و شــاہ و گـــدا مـــوج می‌زند

 

در راہ کــــوی او صـف انبـــوه عـــاشقــــان
چون کهکشـان بـه اوج سَمــا مـــوج می‌زند

 

دایــم کبـــوتـــران حـــــرم همچو اختـــران
در آسمــــان شمــس ضحــــا مـــوج می‌زند

 

بــا معـــرفت بیــا و ببــوس ایــن تـــراب را
تا بنگــری که لطــف و عطـــا مـــوج می‌زند

 

از هــر کـــرانــه ، روی بـه این درگـــه آورند
زیرا که بحــر جــود و سخــا مـــوج می‌زند

 

دست دعـــا به پنجــرہ فــولاد گشـته قفــل
تـا وا شــود به دسـت رضـــا مـــوج می‌زند

 

هر دردِ بـی‌عــِـلاج که مــانَــد درآن طبــیب
اینجـا شـود عـِــلاج و شِفـــا مـــوج می‌زند

 

هستم غـــلام درگهـت ، ای شهـسوار تـوس!
خـون در رگـم به عشق شمــا مـــوج می‌زند

 

(ساقی) خوش‌است مستی عشق و ولای او
در ایـن مکـان، کـه جــــام ولا مـــوج می‌زند

 

پروانه خوش سرود درین مصرعی ‌که گفت:
"نـور خــدا بـه صحـن و سـرا مـــوج می‌زند"

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1385

مشهد چو قم به روی زمین رشک انجم است

(اَلسَّلامُ عَلَیکِ یا فاطِمَةَ المَعصومَه)

 

مشهد چو قم به روی زمین، رَشکِ انجم است

 

چون زینتش حـریـم رضا، شمسِ هشتم است

 

صحنی که بعدِ صحــن رضــا دل بـَـرد ز خـلق

 

الحق حـــریـم حضرت معصـومه‌ی قــم است

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

پاداش عمل، حاصل تقوای شباب است

(تقوای شباب)

آییــنه دلان را چــه غـــم از روز حساب است
بیچــاره بــوَد آن که به رخساره نقـــاب است

بســیار شـنـــیدیــم، سخــن‌هـــا ز بـــزرگـــان
با حکمت و تدبیر که فی‌الجمله صواب است:

دل در گــروِ ظــاهــــر هـــر کـس نتـــوان داد
بـر دیـده گهـی مــار، همــاننــد طنـــاب است

از واعــظ جــاهــل نتــوان موعظــه آموخت
هر قطره گُلـی را نتــوان گفـت گـــلاب است

اغفـــال بــزرگــیّ عِمــــامــه مشــو هـــرگـــز
وقتی که هــوا موجب تشکیل حبـــاب است

بــا زهـــد ریــایی نـرسـد کس بـه خـــداونــد
میـوه ندهد شاخه که از ریشه خـــراب است

زهـــد و شــرف اهـــل ریـــا در نظـــر خـــلق
آن خشک کویری‌است که از دور سراب است

تـا دل نشـود پــاک، چــه سـودی؟ ز عبـــادت
بیهوده مکن جهـد، که عـاری ز جــواب است

آنکـو کـه همــه عمــر خطـــا کـرد و خیــانـت
در نـــزد خـــداونــد، ســزاوار عِقــــاب است

احسان و کــرم خصلت انسـانی محض است
دل نیست دلی که پی پـاداش و ثــواب است

با صــدق و صفــا لطف و وفــا کن که ببـینی
مقبــول خــدا لطـف تـو در روز حساب است

حـاصـل نـدهـد وقـت خـــزان، بــذر عبـــادت
پـاداش عمــل، حاصـل تقـــوای شــباب است

تعجیــل بـه هـــر امـــر، شـده نهــی، ولیکـــن
وقـت عمـــل نیـک، ســـزاوار، شــــتاب است

تـا کــی؟ بـــروی راه خطـــا ای دل غـــافـــل!
هر راه، به‌جـــز راه خــداونـد، عــــذاب است

کـــن پـــاک دلــت... تـــا رخ دلـــــدار ببـــینی
گَـرد گنـه مـاسـت که بر دیـده حجـــاب است

آن کس کـه بـوَد مسـتِ مِـی جــــام حقیـقـت
کـی؟ در پی نوشـیدن و مسـتی شـراب است

غـافــل مشو از کـوشش و اندیشـه‌ی بیـــدار
حاصل ندهد شاخ درختی که به خواب است

(ساقی) به نصیحت غـزلـی گفـت که بی‌ شک
هرچند که تلـخ است؛ ولی بـاده‌ی نــاب است.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1401/2/9

 

بشکند دستی که ویران کرد گلزار بقیع

(بقیـــع)

 

بشکنــد دسـتی کـه ویــران کــرد گلــزار بقیــع
خشک گردد ریشه‌ی خاری که شد خوار بقیــع

 

جای غـَرقـد ۱ ، لالـه‌های سرخ عـاشق خفته‌‌اند
چشـمِ دل وا کن ببــین گـل‌هـا به گلــزار بقیــع

 

چـار معصوم‌اند در این خـاک چون گنجیـنه‌ای
کـی؟ خـزف داند مقـام و قـدر و معیــار بقیــع

 

جـز امـامـان عظیــم الشــأن شــیعه خفتــه‌اند
جمعـی از انصــار ، در خــاک گهـــربـــار بقیــع

 

مـرکـز عشق است این خـاک مقـدّس در جهان
در طـوافش هست دل‌هــا خـطّ پــرگــار بقیــع

 

گرچه ویــران است اما خـاک آن چون تــوتیــا
هست بر هـــر دیـده‌ای که هست بیمـــار بقیــع

 

بس که دشمن کیــنه دارد در دلش از شیعیــان
کــرد ویــران از حقـــارت جملـه ـ آثـــار بقیــع

 

این حــرم‌ها را اگرچه کرده ویـران دست ظلم
می‌شود شیعـــه ولــی یک روز ، معمــار بقیــع

 

جنبش جهلـی کـه فـرمـان داد بـر تخــریـب آن
می‌شـود مــدفــون در آخــر ، زیـــر آوار بقیــع

 

انـدک انـدک گشـته بــــازار وهــابــی‌هـا کسـاد
رونقـش افــزون ولیکــن هسـت بــــازار بقیــع

 

می‌رسد روزی که با وحـدت بنـــا خواهیم کرد
آن حـــرم‌هــایـی کــه می‌بـاشد ســزاوار بقیــع

 

با گلاب و مُشک و عنبر شسته گردد این مکان
می‌زدایــد اشـک‌هـــای شــوق ، زنگــــار بقیــع

 

ای خوش آن ر‌وزی که آید آن امیــد شیعیـــان
مهــدی مــوعــود "عج" آن تنهـا علمــدار بقیــع

 

نغمــه‌ی "الله اکبـــر" مــی‌شــود اینجـــا بلنـــد
می‌رسد بــر گـــوش استکبـــار ، اخبـــار بقیــع

 

هرکسی از هــر مکــانـی رو بــه اینجــا می‌کند
تکیــه‌گـاه عــالمـی چـون هسـت دیــوار بقیــع

 

از درون سـیـنه‌هــای خســته از ظــلم و ســتم
مــرغ دل پـَــر می‌کشـد آیـد بـه دیــــدار بقیــع

 

جشـن شـادی می‌شود بــر پــا به کــوری سـتم
هست اگرچه شـیعــه تا محشر عـــزادار بقیــع

 

(ساقیا) دم از مـی و ساغـر مـزن در این مکان
هست چون مستی مــا از جــام سرشار بقیــع

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

‌

‌۱ـ غَرقد : درختان خاردار (شجرة الغرقد ، شجرة الیهود) و یا (عوسج)
در گذشته این قبرستان پوشیده از درختانی به نام «غرقد» بوده، به این خاطر آن را «بقیع غرقد» نیز می‌نامیدند.

ایهاالناس دمی هم ز خدا یاد کنید

(هیهات...!)
 

أیّهــاالنّــاس! دمی هم ز خــدا یـاد کنید
حــذر از شـیوه‌ی شیطــانی شـدّاد کنید
پـــای دل، از گـــرو ِ سـلسـلـه، آزاد کنید
قصــر ویـــرانــه‌ی آزادگــی آبــــاد کنید

 

تـا ببــینـید کــه جنـّت، بـُــوَد از آن ِ شما
چون بُوَد لطف خــدا سایه‌ی ایوان شما

 

غافل از راهِ منـــــا و ز صفـــــا دم بزنیم
راه شیطـان بــرویـم و ز خــدا دم بزنیم
بیـوفـــاییـم ولیکـــن ز وفــــــا دم بزنیم
با ریــاکــاری و ریب از ضعفـــا دم بزنیم

 

دانم آنقـدر که این راه مسلمــانی نیست
منطبق با روش و منطـق قـــرآنی نیست

 

بـا بــرازنــدگـی از اهـــلِ ریـــا دوری کن
مـَـددِ خـَـلق کنـی گر که به مسـتوری کن
غـــم‌زدایـی ز دل مضطــرِ رنجــوری کن
وآنگهی باده‌ی عشرت، زده مخموری کن

 

بی‌ریــا گر که کنی کار ؛ به حق اهل دلی
غیر ازین هرچه کنی نــزدِ خِــرد منفعلی

 

این‌زمان توده‌ی صدرنگ، فــرآوان باشد
روبَهِ تفــرقــه و جنـگ، به جــولان باشد
دیـن‌فروشی اَسفـا نـــازِل و اَرزان باشد
فکر و ذِکــر همگان راحتی و نـــان باشد

 

حـالیـا فرق نه انسـان و نه حیــوان دارد
با چنین بنده‌ی درمانده که شیطـان دارد

 

چونکه قــرآن شده بر طاقچه‌ها زنـدانی
همـــه محـــرومیــم از مــرحمـت ربــانی
گرچه غـرقیم و گرفتــار به بحری فــانی
روزمان تیــره‌تــر از نیمــه‌شـب ظلمــانی

 

ای مسلمان! بطلب چــاره‌ی خود از قرآن
خویش را از شب ظلمـانی ذلـت بـرهــان

 

بـارالهــا ، فقط از تــو طلبــم راه نجــات
ذکر و تسبـیح تو دارم بـه تمــام اوقــات
از تو هستی ز عـدم یافته معنای حیــات
گر نبودی تـو نمی‌بود وجـودی، هیهــات!

 

چه بگویم که چه‌ها دیده چـه‌ها می‌بینم
خــلق را یکسره ـ در بنـــد هـــوا می‌بینم

 

فرقه در فرقه پس از هم بوجود آمده‌اند
بهر غـارت ز همه ـ بــود و نبــود آمده‌اند
بس که از بی‌‌هنری‌شان به رکـود آمده‌اند
زرد و اِسپید و سیاه از پی سود آمده‌اند

 

آه و افسوس که دنیـا شده دنیـای دگــر
آتش ظـــلم، به پا گشـته ز بلـــواى دگــر

 

حضرت حجّت حق! مَهــدی مـوعـود بیا
نخــلِ دیـن از غــم دوری تو فرسـود بیا
تـا گلسـتان کنـی ایـن آتـش ِ نمـــرود بیا
طــاقت منتظــران، طـــاق شده زود بیا

 

دردنـوشـان تـو و بــاده پـرسـتـیم همــه
(ساقیا) منتظـــر روی تو هسـتـیم همــه

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1384

من کی‌ام؟ من بن عم و داماد خیرالمرسلینم

(اَلسّلامُ عَلَیْکَ یٰا عَلِـیّ بْنِ اَبِی‌طٰالِب)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(دلیل خلقت)

 

من کی‌ام؟ من بِن عـم و دامـاد خیــرالمرسلینم
من کی‌ام؟ من بـوتـراب و رشته‌ی حبل المتینم

 

من کی‌ام؟ مـولـود کعبـه ، زاده‌ی بیـت خــدایم
من قسیم النـّــار والجنــة ، بـه هنگــام جــزایم

 

من کی‌ام؟ آییــنـه‌دار پـــرفــروغ ذوالجـــلالـم
من کی‌ام؟ کـــانــون قـــرآن خـــدای لایـــزالـم

 

من کی‌ام؟ من ترجمان خلقت و کـون و مکانم
من فــــروغ لایـــزالِ هـــم زمیـــن و آسمـــانم

 

من کی‌ام؟ شــیرازه‌ی قـــــرآن ربّ العـــالمیـنم
کاتب وَحـی‌ و کـــلام الله نـاطــق، روح دینـــم

 

من کی‌ام؟ من وارث یاسین و طاها و ضحایم
من ولـیّ حقــم و ، خلــق خـــدا را ، رهنمـــایم

 

من کی‌ام؟ من فاتح صفین و خیبر ، هم حنینم
انبـیا را غیر احمـد (ص) هــادی و نـور دوعینم

 

من کی‌ام من شیعیان را برترین حصن حصینم
من به فــرمـان خـــدا بعـد از محمــد جانشینم

 

من کی‌ام؟ بــــاب امـــام مجـتــبیٰ و زینـبـیـنم
همسر زهــرایــم و بــابِ اَباالفضــل و حسـیـنم

 

من کی‌ام؟ من مظهـــر ایمــان و شرح اِنّمــایـم
من شهنـشــاهِ ولا ، گنجیـــنه ی ســِرّ خـــدایـم

 

من کی‌ام؟ دست خـــدای لــم یـزل، در آستینم
بعد احمـــد ، بـرتـرین از فرش تا عـــرش برینم

 

من چـــراغِ معــرفت ، بر جملــه‌ی خلق جهـانم
من شفیـــعِ روز محشر ، بـــر تمـــامِ بنــدگــانم

 

قبضــه‌دار ذوالفقــــار و شــاهِ مُلـکِ لافتــــایـم
در مَهــالِک، هــالِکِ اعـــدایِ دیــنِ مصطفـــایـم

 

بـــر کلیـــم الله ، اعجـــــاز خــــدای راسـتـیـنم
روحبخش بـی‌قــریـنِ عیسـیِ گــردون ‌نشـیـنم

 

حیـــدرِ کـــرّار ، شـاه لافتــیٰ ، شـــیرِ خـــدایم
بیــنوایـــان را معیـــنم ، دردمنــــدان را دوایم

 

بــر یتـــیمانــم پــدر ، بــر داغـــداران دلنــوازم
من شهیــدِ مسجدِ کــوفــه بــه هنگــام نمـــازم

 

من ولــــی اللّهِ عـــــدل آرایِ ربّ العـــــالمیـــنم
"من علــی عـــالی اعلـــیٰ امیــر المـــؤمنـیــنم"

 

من دلیــــل خـلقـت هسـتیّ و کـــلّ مـــاسَـوایم
(ساقی) کوثر همان ممدوحِ حق در هــل‌اتــایم

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1388

روزگاری مردمان رو به راهی داشتیم

(ربـــا)

 

‌روزگــــاری مــــردمــان رو بــه‌راهــی داشتیم
بــر فــرامیــن خـــداونـــدی نگــاهــی داشتیم

 

انــدک انــدک، دور گشـتـیم از فـــرامیـــنِ اِلاه
نیست فـرقـی دیگر امروزه میـان راه و چـــاه

 

ظـاهـــراً جمله مسلمــانیـم و دَم از حــق زنیم
بــاطنــاً از نفـس شیطــانـی ، دمِ مطــلق زنیم

 

بــا حــرام زنــدگــانی خــو گــرفتـیم ای خــدا
از حـلالـت انـدک انـدک رو گــرفتـیم ای خــدا

 

رزق‌مـــان آلــوده گشــته بـا ربــــا و بـا نـــزول
مِهــــر تــابــان مسلمـــانی مــا ، کـــرده افـــول

 

گــرچــه گفتـی در "کــــلام الله" از قبــح ربـــا
نیسـتـیم امــــا بـــه احکـــــام الهــــی ، آشـــنا

 

بـانـک‌هـا امـروزه تـــرویـج ربـــاخــواری کنند
ایـن مسلمـان‌پیشگـان، ابلیـس را یـــاری کنند

 

پـایـه‌ی ایمــان، تـزلـزل یـافت از مــالِ حـــرام
کشـور اســلام شـد ویـــرانــه از فسـقِ مـــدام

 

این سکـوت اولیـــای دیـن و مـذهـب بی‌گمان
می‌فــزایــد بر چنین تـــرویــجِ بـی‌دینـیِ مـان

 

کشـور اســلامیِ ایـــران و جنــگِ بـــا خــــدا؟
پس چــه فـرقـی هست بین فاسقین و اتقیــا

 

نصّ قــرآن است آن‌کس کـه ربــاخــواری کند
گــوییـا در کعبــه بـا مــــادر ، زنـــاکـــاری کند

 

نـه به یک‌بـار این عمل باشد که بل هفتــاد بار
کـرده با مــادر "زنـــا" آگـاه بـاش ای هـوشـیار

 

گـر سـپرده می‌گــذاری ایـن‌زمـان در بـانـک‌هـا
بـی‌گمـان ، هسـتی شـریـکِ دشمنـانِ بــا خــدا

 

نیست فرقی آنکـه می‌گیــرد ربـــا ، یا می‌دهـد
توأمان‌است این کبـیره چون خــدا فرموده رد

 

پس به‌خود آی ای مسلمان و دمی اندیشه کن!
شعر (ساقی) را به گـوش آویزه تا همّیشه کن!‌

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

هیچ می‌دانی چرا زار و پریشانم هنوز؟

 

(طبیب عشق)

 

هیــچ مـی‌دانـی؟ چــــرا زار و پـریشانــم هنوز
چـون دل از دلبــر گــرفتــن را نمـی‌دانــم هنوز

 

ای طبـیب عشق! از من از چه روگــردان شدی
کـوهی از درد و غمـم، محتـاج درمــانــم هنوز

 

گرچه خود یک سر بـریدی عهــد دیرین را ولی
من علـی‌ٰرغـم تو بر این عهــد و پیمــانــم هنوز

 

گشـته در خـون از تحسر بــرکـه‌ی چشمم ببین
اشک‌هـایم می‌چکـد از خـون به‌دامــانــم هنوز

 

لحظــه‌ای غــافـــل نشـد یــادم ز مـــاهِ روی تو
طـــالـــع روی تــو را ، آیـیـــنـه گــردانــم هنوز

 

رانــده‌ای بیــرون اگــر از خـــانــه‌ی قـلبت مـرا
جــــای داری در میـــان قـلـب ویــــرانــم هنوز

 

از گـــرانــی، عــاقبـت بــــازارهــا گــردد کسـاد
گـرچـه مــن بیـــزار از اجنــــاس ارزانــم هنوز

 

گــر به‌سـنگ غــم شکسته شیـشه‌ی قلبــم ولی
من تو را با این دل بشکسته خــواهـانــم هنوز

 

سـال‌هـا بگـذشت و در حسرت-سرای انتظـــار
چشم بر راهت نشسته، مـات و حیـرانــم هنوز

 

سـروِ انــدام تــو را دیــدم چـو در بــاغ خیــال 
همچو نیلــوفر به دور خویش پیچــانــم هنوز

 

جسم بی‌حــالــم نبـین و این سکـوت خسته را
عـاشـقی درمــانــده‌ام اما غــزل‌خــوانــم هنوز

 

عشـقِ امــروزی شــده انــدیشــه‌ی روبـــاه‌هــا
بیشـه_زار عــاشــقی را شــیر غـــرّانـــم هنوز

 

عــاقــلان، دیـوانه خـواننـدم زننـدم پوزخنــد
زیـر پُتکِ طعنــه‌ها محکم چو سِــندانــم هنوز

 

ای بهــــار دل‌نشــین! گــل کــن بــه بـــاغ آرزو
جـان به لـب آمد که در بنـــد زمســتانــم هنوز

 

در دلِ مـُـرداب ایــن دنیــا اگــر هســتم اســیر
قطــره‌ای از مــوج دریــایی خــروشـانـم هنوز

 

پس مکـن از من نهــان، شـوق درون خسـته را
چون نهــانِ عشـق را سربسته، مـی‌دانــم هنوز

 

دیـدگــانم شد سپـید از عمـــر جـان‌فـرسا ولی
عشـق را از بــرق چشمــان تو میخو‌انــم هنوز

 

دل نبستم بر کسی غیــر از تو آگــاهــی که من
عشـق را در سیـنه از غیــر تــو نتــوانــم هنوز

 

(ساقی) چشــم خمــارت را چــو دیــدم در ازل
مَست آن چشـم خمــار و نــاز مــژگــانــم هنوز

 

گرچه می‌گــویـم سخــن در بـــزم اربــاب ادب
طفـل ابجــدخـوان و شـاگــرد دبسـتانــم هنوز

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1396

 

مژده یاران! که ز ره ماه خدا می‌آید

(شَهْرٌ رَمَضـانَ الَّذی أُنْزِلَ فیهِ الْقُـرآنُ)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(مــــاه خــــدا)

 

مــژده یـــاران که ز رَه ، مــاهِ خـــدا می‌آید
مـــاهِ دلـــدادگــی و مِهــــر و وفـــــا می‌آید

 

مـــاهِ صـیقـــــل زدن روح و دل زنگــــــاری
مـــاهِ تسبـیح و منــاجــات و مَــهِ بیــــداری

 

مـــاهِ تنـــزیــل کتـــاب احـــدیـت ، قـــــرآن
مـــاهِ جــاری شـدن رحمـت و مــاهِ غفـــران

 

رمضـان، ماه ضـیافـت به سرِ سفره‌ی مهـــر
که در آن عشق خــدا می‌بَردت تا به سپهـــر

 

عشق یعنی : ملکــوتی شــدنِ یک دلِ پــاک
آنکه از بنــدگی محض زند سجده به خــاک

 

دارم امّیــــد در ایـن مــــاهِ بـــدون همـتــــا
عـاری از معصـیت و مفسـده و ریب و ریــا

 

غــــرق بحــــر کــــرم لایتـــناهــی گــردیــم
بهــــره‌ور ، از گهــــر فیض ِ الهـــی گــردیــم

 

توشــه گیــریــم ازیــن مـــاه بـــرای فــــردا
تــا کـه شرمنــده نگـردیم بــه‌ درگــاهِ خـــدا

 

ای‌خوش آنکو که به این مـاه ، مشَرّف گردد
وآنگهـی نــزد خـــدا در شرف ، اشرف گردد

 

من کـه بیمــــارم و نـــالایــق ایـن مهمـــانی
گرچـه هستم بخــدا شــایــق ایـن مهمـــانی

 

چه کنم سَلبِ سعــادت شده افسوس از من
دارم امّیــــد بــه درگــــاه خــــدای ذوالمــن

 

که نصیـبم کنــد از جـــام عطــایش نـوشـم
گرچه یک عمر بـوَد کـز کـرمـش مـدهـوشـم

 

درِ میخـــانه گشـوده‌ست چو مــاه رمضــان
(ساقی) از باده‌ی این ماه، به ما هم بچشان‌

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

امیر قافله ـ آن شهسوار می‌آید

(میــلاد امـام زمـان "عج" مبـارک باد)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(همیشه بهار)

 

امـیــــر قـــافلــــــه ـ آن شـهســوار می‌آید
قــــرار ِ خـــاطـــر ِ هـــر بـی‌قــــرار می‌آید

 

خـــزان اگرچه گـرفتــه فضای عـــالـــم را
گلـــی کــه هسـت همیـشـه بهـــــار می‌آید

 

چو هست قحط تراوت درین کویر عطش
بــه کـــام تشـــنه لـبــــان ، آبشـــار می‌آید

 

سحــاب رحمـت حق آن بهـــار جــاویـدان 
بـــه آبـیــــــارى ایــــن شــــوره‌ زار می‌آید

 

نسـیم مِهـــر ، وزیـــدن گــرفتــه بر عــالـم
نشــــاط و خـــــرّمـــی پــــایــــدار می‌آید

 

مَهی که هست ز پشت و قبیله‌ی خورشید
بـه دفـــع ظــلمـت این شــام تـــــار می‌آید

 

غبـــار گام به گامش دواى دیــده‌ی ماست
طبـیـبِ عشــق چــه نیکـــوعِــــذار می‌آید

 

بگو به یوسـفِ کنعــان بساط خود برچیـن
کــه یــوســف دگــــری، از قـــــــرار می‌آید

 

هـلا، که خفته به غـاریـد وقت بیداریست!
خبـــر رســیده کــه آن یــــارِ غــــار می‌آید

 

شکسته‌کشتی دل‌هاى مــوج حـــادثـــه را
بَـــرَد ز بحـــر فنــــا ، تـــا کنـــــار ، می‌آید

 

بـــراى آنکـــه بسـوزد بـــه آهِ ســوتــه‌دلان
رداى کفــــر و ســـتم ، شعــــلـه‌‌وار می‌آید

 

بـــراى آنکـــه بگیـــرد تـقــــاصِ کـــرببـــلا
یگــانــه منـتـــقم هشــت و چـــــار می‌آید

 

بـــراى آنکـــه کنــد قلــع و قمــع دجـّــالان
عَلــم به دوش ِ بـه کــف ذوالفـــقار می‌آید

 

بــراى آنکــه بـه خـاک افکنــد شقـــاوت را
ز شـــاهـــــراه عـــــدالــت ، ســوار می‌آید

 

بــراى آنکــه کنـــد شهــــر عشــق را آبــــاد
خبــــر دهیـــد کــه آن شهــــریــــار می‌آید

 

بگــو به مطــرب عرفان تـــرانــه‌ای سر کن
کــه از کـــرانــه ی غیـبـت ، نگــــار می‌آید

 

بـــزن بــه چـنــگ تـــرنـــم ، نــت نکیـسا را
کـه عشق و شـادی و شـور و وقــار می‌آید

 

چو هست (ساقی) عشّـاقِ دردمنــد جهـان
دواى دل‌شـــــدگــــــان ِ خمـــــــــار می‌آید

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)