در مدینه آسمان امشب درخشان می‌شود

 

(میلاد حضرت باقرالعلوم مبارک باد)

(مفخر شرع نبی)

 

در مدینه آسمان امشب درخشان می‌شود
کهکشان تا کهکشان، آیینه بندان می‌شود

 

غنچه‌ای گل می‌کند، از بوستان مصطفیٰ
کز شمیمش رَشکِ گل‌های بهاران می‌شود

 

چارمین ماهِ سماوات ولا بعد از علی (ع)
زیب عرش اعظم و آیینه‌ی جان می‌شود

 

باقر آل محمد (ص) ، مفخر شرع نبی ـ
بر امامِ ساجدین اِعطا ز یزدان می‌شود

 

مالک المُلک علوم دهر واقف اسرار حق
موشکافِ جمله‌ی احکام قرآن می‌شود

 

می‌شکافد پَرده‌های عِلم را با تیغ عقل
تا که اسرار نهان بر او نمایان می‌شود

 

برترین دانشور عالَم که باشد بی بدیل
نزد او درمانده چون طفل دبستان می‌شود

 

هر سؤالی را دهد پاسخ از اسرار جهان
کز فصاحت، مثنوی‌های فراوان می‌شود

 

کاخ جهل و برج عِصیان و بنای ارتداد
از نسیم دانشش از پایه، ویران می‌شود

 

هر که دارد شبهه‌ای در آفرینش، بی‌درنگ
از کلامش مورد ایمان و ایقان می‌شود

 

آنکه باشد دردمند دانش و جویای عِلم
در کلاس درس او بی پرده درمان می‌شود

 

آنکه سر ساید به خاک مکتب جانپرورش
ذرّه‌ای باشد اگر، خورشیدِ تابان می‌شود

 

آنکه نوشد قطره‌ای از بحر عِلم و دانشش
ناخدای کشتی دریای عرفان می‌شود

 

گرچه او بی بارگاه است و ندارد قبّه‌ای
خاک کویش توتیای اهل ایمان می‌شود

 

چون شدی نادم ز کردارت بخواه از او که چون
یک نگاهش موجب عفو گناهان می‌شود

 

بار می‌گیرد ز دوشی که شده خم از گناه
شافع درماندگان ، در روز میزان می‌شود

 

(ساقیِ) میخانه‌‌‌ی علم است و عرفان و حِکم
جرعه‌نوش مکتبش مست و غزلخوان می‌شود

 

شایگان آورده‌ام گر قافیه در این غزل...
در مضامین سخن گهگاه، شایان می‌شود.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

1391

 

عاشق به راه عشق، مردد نمی‌شود

(نمی‌شود)

 

عـــاشــق بـــه راه عشــق ، مـــردد نمی شود
اصـــل حـــلال ، کــافـــر و مــرتــد نمی شود

 

زلـف بلنــد اگـر چـه فــریبــا و دلکـش اسـت
خــوشــتر ولــی ، ز زلــف مُجَعـــد نمی شود

 

تشخیص راه باطـل و حق گرچه مشکل است
مـَــــرد خــــــدا ـ ز  راه خــــــدا رد نمی شود

 

دشـت کـــویـــر سـیـنه گلسـتان شــود ولــی
رحمــت، اگـــر بـــه سـیـنه نبــــارد نمی شود

 

حــق را درون سـیـنه ی خــود جسـتجـو نمـا
پیــدا خـــدا ، به مسجــد و معبـــد نمی شود

 

دل را بـــده بــدون ریــــا بـــر خـــــدا ببـــین
غــافــل ز بنـــده ، حضــرت ایـــزد نمی شود

 

وقتـی کــه ضابطــه، شـود افضــل ز رابطــه
هــر زیــرِ دسـت، یـک شـبه ارشـــد نمی شود

 

داری اگر هــدف! مشو غـافـل ز جـِـد و جهـد
فــایــق، کســی کــه نیست مقیــّـد نمی شود

 

تقصـیر خود حــوالـه ی تقـــدیـــر حـق مدان
بخـتــت ـ جــــز اختـــیار ـ مُسَــوّد نمی شود

 

بـا همــت و تــلاش بـه رفعــت تــوان رســید
نــابــرده رنـــج ، صــاحــب مَســند نمی شود

 

بگـــذار پـــا بــه پلــــه ی اول صعــــود کـــن!
یــک یــک اگــر گـــذر نکنــی صـــد نمی شود

 

راه سفـــــر بـپـــوی ، بــه آرامــش خـیــــــال
بــی‌حــوصلـــه مــوفــــق مقصــــد نمی شود

 

رفتـی گـــر اشـتــباه رهــی را بــــزن بــــرون
جـز خـود کسی به پیش رهـت سد نمی شود

 

عــاقــل، اگـر رهـــا شـود از بنــــد مشکـــلات
در بـنـــــــد مشکــــــلات مجــــــدد نمی شود

 

از خـــودزده بـه خــواب جهــالــت عبــور کن
بیـــدار، هــرگــز آن کـه نخــواهـــد نمی شود

 

بــدخــواه کس مبـاش که شــیرین به روزگار
کـــام کســی کـــه بخــــل بــــورزد نمی شود

 

از خـود گذشــته انـد بــزرگــان ، تمــام عمــر
بیهــوده کــس شهـــیر و ســرآمــد نمی شود

 

(ساقی) بـه وقـت بــاده به رسـم گـذشــتگان
تـا جرعــه‌ یـی بــه خـــاک نــریــزد نمی شود

 

ایــن جــرعــه را نثـــار سفـــرکــردگــان کنــد
ایــن رسـم کهنــه تـا بــه ابــد ، بــد نمی شود.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

از یاد که روی چو به دل دوست دارمت

(نخل عشق)

‌
‌از یاد، کِی رَوی؟ چو به دل دوست دارمت
دور از منی به ظاهر اگر ، در کنارمت

 

با یک نظر به دیده ی شب زنده دار من
با چشم دل ببین که چسان دوست دارمت

 

یادم نمی‌کنی و نمی‌جویی ام ولی
روزی هزار مرتبه در یاد ، آرمت

 

هرشب به لوح سینهٔ در خون نشسته‌ام
با خون دل به خامه ی مژگان ‌نگارمت

 

از آن دمی که پا به خیالم نهاده‌‌ای
دیوانه‌وش به دیده ی دل می‌گذارمت

 

ذهن مُشوّشم شده تقویم عاشقی
در خلسه ی خیال، تو را می‌شمارمت

 

ای آهوی رمیده ی دشت جنون! که خود
صیاد دل شدی و من اکنون شکارمت ـ

 

هرگز گمان مکن که اگر غافل از منی
آنی، به دستِ غفلتِ گردون سپارمت

 

از این خزان تب‌زده بیرون بیا ببین
در انتظار رویش فصل بهارمت

 

ای نخل عشق! روی زمین نیست جای تو
آری! بیا به سینه ی دلخون بکارمت

 

تا لحظه‌‌ای که می‌رسد از راه، پیکِ مرگ
یک کهکشان ، نگاهم و در انتظارمت

 

سرخوش ز جام دلکش (ساقی) نمی‌شوم
سرمستی ام تویی که هم اکنون خمارمت

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

سرم خاک سر کوی حسین است

(اَلسّلامُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰاعَبدِاللّٰهِ الْحُسَیْن)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(حلولی دلنشین)

 

سرم خاکِ سرِ کوی حسـین است
دلم در بنـد گیسوی حسـین است

 

گــُـلِ گلــزار بــاغ عشـق و مستی
نشــاط شیعـــه در گلـــزار هستی

 

عــزیــز مصطفـــا و پــور حیـــدر
گــُــل بســتـان زهـــــرای مطهّــــر

 

بـــزرگ آمـــوزگـــار اسـتقـــامــت
مــُـرادِ شـیعـــه تـا روز قیـــامــت

 

بــُـوَد کشــتی دریــــای هـــدایــت
چــــراغ زنـدگـی، تا بـی نهـــایــت

 

پَر قنـداقه اش سِحـر حـلال است
شِفـای فطـرس بشکسته ‌بال است

 

غبـــار مقــدش، کُحـــل بصــر شد
فروزان از رخش شمس وقمر شد

 

مــَـرام دلپـــذیـــرش، عــاشقـــانه
قیــــام بـی‌نظیـــرش، جــــاودانه

 

چو فــانـی در وجود کبــریــا شد
بــزرگ آییـــنه ی ایـــزد نمـــا شد

 

از آدم تا به خــاتــم، ریزه‌خوارش
به جز احمـــد که باشد افتخارش

 

ز رتبـت بـرتـر از عیسَی بن مـریـم
گـــدای کــویـش ابـراهیــمِ ادهــم

 

به صورت یا به سـیرت یا کلامش
بوَد صد یـوسف مصری غـــلامش

 

مبـارک باشد این فرخنــده میــلاد
که شعبـان را حلــولی دلنشین داد

 

اَلا ای شـیعـــه ی نــــاب حسـیـنی!
ز جـــان بگـــذر در آداب حسـیـنی

 

که بر شـیعــه شفـیـــع روزِ محشر
بُــود نــــور دل (ساقی) کــــوثــــر

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)
1378

از بس که در عزای پدر گریه می‌کند

 

(ألسَّلامُ عَلَیْکَ یٰا أباعَبْداللّٰه الحُسَین)

(امام سجاد در عزای پدر)

 

از بس ‌کـه : در عــزای پــدر ، گریه می‌کند
خــون‌ها به‌ جــای اشک بصـر گریه می‌کند

 

بـانگ تــلاوتی که به گوشش رسیده است
بـــر نـیـــزه ، از لبـــان پـــدر ، گریه می‌کند

 

از ظهر خـون و شام غریبـان اهل‌بیت (ع)
هر شب نشـسته تا به سحـــر گریه می‌کند

 

چـون کشــتی ســـپاه حسیـنی بــه نیـــنوا
در خون شده‌ست زیـر و زبـر گریه می‌کند

 

دیده به چشم خویش چو در آسمان عشق
بــر نیـــزه هــا طـــلوع قمـــر گریه می‌کند

 

دیــده گـــلوی اصغـــر در خــون تپــیده را
پــرپــر شــده ز تیـــر سه‌ســر گریه می‌کند

 

بر روی نیـزه‌های سـتم ، دیـده است چـون
هفتــاد و دو جــداشـده سـر ، گریه می‌کند

 

از مــرگ جانگــداز عـزیـزان مصطفی‌(ص)
با اشـک و آه و خــون جگـــر گریه می‌کند

 

بیـــند چـو آل عصمــت حق را به روی خار
در راه شــامِ غـــم، بــه سفـــر گریه می‌کند

 

یـــاد لبـــان تشــنـه ی بــابــا ، بــه روی آب
چون می‌کنـد به دیــده نظـــر گریه می‌کند

 

آه و فغـــان تشــنه‌لبـــان را شـنـید و دیــد
نـــزد ســـتـم نـکـــرد ، اثــــر ، گریه می‌کند

 

هر چنــد گــریــه‌خیـــز بـوَد شرح کــربـــلا
امـــا بــــرای خـلـــــق بشـــر ، گریه می‌کند

 

چون کربلا حیــات مسلمانی است و دیــن
بـــر مُســلمِ بـــدون خـبـــــر ، گریه می‌کند

 

این اسـت شـرح راز امـامــت ، کـه با دلـی
خـالی ز بغـض و کیـنه و شـر گریه می‌کند

 

در کــربـــلا، کـه هسـت نمـــاد مقـــاومــت
بــر پیـــروان خســته‌ کمـــر ، گریه می‌کند

 

بـر آن جمــاعتی کــه : بــه بـــازار عـاشقی
پیــوســـته مـی‌کنـــند ضـــرر گریه می‌کند

 

چون عــده‌ای شدند ز غفـلت، غــلام ظـلم
بــر شـیعـیــان تــشــنـه‌ی زر ، گریه می‌کند

 

(ساقی) همین بس‌است در احوال آن امام
در مــرگِ شـاهِ نیــزه به سـر ، گریه می‌کند

 

شد عاقبت شهیــد به حکـم "ولیــد" پست

گردون دوباره از غمی عظما به غم نشست

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

 

سهمگین است عزایت بخداوند وَدود

" اَلسَّلٰامُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰاعَبْدِاللّٰهِ الْحُسَیْن"

(نور دوچشم حیدر)

 

سهمگیـن اسـت عـــزایـت بخـــداونـد وَدود
بــر قـیـــام تــو و بر لشکـــر و آل تـــو درود

 

نه فقط شــیعه عــــزادار تو گـردیده کنــون
کـه عـــزادار تو هسـتـند مسـیحی و جهــود

 

پسر فــاطمـــه! ـ ای نــور دو چشـم حیـــدر
که شدی کشـته ی تیـغ ستم و تیـر و عمــود

 

گــریــه میکــرد بر احــوال غمـت ، پیغمبـــر
زآن دمـی که شدی از دامــن مــادر، مـولــود

 

ریخت چون خـون تو در راه خداوند کریم
خـونبهـــای تــو بــوَد حضرت حــیّ معبــود

 

دشمنت کشت اگر ، کی رهــد از دست قـدَر
کـه کنـد گــریــه بر احــوال بـدش آل ثمــود

 

سربـلنـــد آمــده ای از سفـــر کـــرب و بـــلا
دشمنـت گشـت به میـدان دیــانـت مـــردود

 

آنکه دل باخت به شیطان، نبَـرد ره به کمـال
بنـده ی خـالص حــق است همیشه محمــود

 

پــدرت هسـت عـلـــی ، اختـــر تـــابـــان ولا
مــادرت فــاطمــه آن زهــره ی بـرج مسعود

 

سـومیــن اختــر تــابــان ولایــی که ز عشق
تـا خـــداونـد نمــودی به سمـــاوات صعــود

 

بـه مقـــامــت نرسد پــای کسی ، تـا به ابـد
گرچه باشند همه زاهــد و از اهــل شهـــود

 

از سخاوت چو گذشتی ز خود و اهلِ عیال
گــوی سبقت ، کرمت از همه عــالــم بـربـود

 

حـاتـم طـایـی و امثال وی از عجــز و نیـاز 
سائـل کوی تو هستند ؛ تویی! مظهــر جـود

 

سخــن لاف نبـــاشــد پسـر شـــیر خـــدا...!
کـه خــداونـد ، تو را از سر تکــریـم ستــود

 

گفت: «لولاک» و تو بودی هدف از خلقت او
کـه کمــال بشریـت ، ز تــو بــاشـد مشهـــود

 

فهــم من نیست تـو را گرچه همین می‌دانم
که به عشق تو شده خلـق ، همه بود و نبود

 

تو به صحرای کویری که به جز خـار نداشت
گــل نمودی و شدی جــاری پیوسته چو رود

 

کعبـه ، گر قبــله ی اسـلام شد از سوی خدای
عــالمـی را ست سـزاوار به کــوی تو سجـود

 

«خــامـس آل عـبـــایـی» کــه ز لطـف ازلــی
هرکه دل بست به تو زنگ غم از سینه زدود

 

آنکـه غــافــل بــوَد از منــزلـت و مـرتبـت‌ات
هسـت از حلقــه ی ادراک و ارادت مطـــرود

 

گریه‌خیز است اگر مــرگ تو ای فــانــی حق
آسمـــان از غــم جـانسوز تو گردیده کبـــود

 

می‌زنـد پــر ، دل خونین به هــوای حَـرمـت
شــود آیــا بشـود قسـمـت این دل بـه ورود

 

«بُعــــد منـــزل نبــوَد در سفــــر روحـــانی»
تا نفس هست بــوَد رشته ی پیمـــان معهود

 

(ساقی) غمزده گر در غــم تو نوحه‌گر است
با دلی لجـّـه ی خــون ، مـرثیـه‌ات را بسرود

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

شهادت حضرت علی اکبر (ع)

شهادت حضرت علی‌اکبر (علیه‌السلام)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(مرگ سرخ)
 
عـلــــــیِ اکـبـــــــر آن شـــــیر دلاور
پــــدر را شد به میدان یــار و یـــاور

 

گــرفـت اذن از پــدر با شـوق بسـیار
کــه تــــازد جـــانـب میـــدان کفــــار

 

پـــدر گفتـــا : بــرو ای جــــان بــابــا
کــه مــا حقیــم و حق همیشه با مــا

 

اگــرچــــه آگــه از پـــایـــان کـــــارم
ولـی یکــدم به ابــــرو خـــم نیـــارم

 

که مـرگ سرخِ ما احیــای دیـن است
خوشا آنکس که با ما همنشین است

 

بــرفت آن یکّــه تـــاز بــی‌ همـــاننــد
دلـش سرشــار از عشـق خــــداونـــد

 

پـــدر را بـــا رشــادت کــــرد یــــاری
درخــت عشــق را ، کــــرد آبیـــــاری

 

رجــز خواند و حریفــان را طلب کرد
بــه مــردی بــا ستمکـــاران نــامـــرد

 

عــــدو چــون دیـــد آن شـــیر دلاور
نـــدارد بـــاکـــی از افــــواج لشکـــر

 

به خود گفتـا که با این مَــردِ جنــگی
خطـــا بـــاشــد اگـــر تنهـــا بجنــگی

 

بــه جنـگ تـن بـه تـن نـابــود گــردی
بــه پیکــاری چنــین مـــردود گــردی

 

که پیروزی بر او بی‌شک محال است
یـلی جنگندہ است و بی‌مثــال است

 

نـــدارد در دلـش بیــــم از تقــــابــل
نبــایــد کـرد در میـــدان ، تغــــافــل

 

که ازِ هـر حیـث باشد چـون پیمبـــر
ولـی در عرصه‌ی میــدان چو حیــدر

 

سپـس دســتور داد آن رذل نــامــرد
کـه از هـر سـو علیــه آن جــوانمــرد

 

به تیــر و نیــزہ و شمشیر و خنجــر
هـــدف گیـــریــد آن گــل را مکــــرر

 

بــه زیــر آریـد او را جملــه بــا هـــم
کــه پیــــروزی بر او گـــردد مُسـلّــم

 

پس از جنـگی که کرد آن شـیر غـران
بـه دشت کــربـلا ، با خیــل عـــدوان

 

بـه تیــر و نیــزه شد آغشته در خون
گــــل لیـــــلا ، در آن وادی مجنـــون

 

ز قـــدّی کــه چو سرو کاشمـــر بــود
ز رویــی کــه بهٰ از قرص قمـــر بــود

 

نمــانــدہ جـــز تنــی در هــم تنـــیدہ
کـه دارد پشــت عــــالــم را خمیـــدہ

 

شهیـــد اولیــن شــد بعــــد یـــــاران
همــان شهـــزاده‌ی گیسـو پــریشــان

 

تنـش آمـــاج تیـــر و نیـــزه هـــا شد
از ایـــن دنیـــــای وانفســا رهـــا شد

 

حسـین آمـــد کنـــــار جســم اکبــــر
چه جسمی شرحه شرحه بـود یکسر

 

گرفت آن مــاه تــابــان را بــه دامــن
بگفتـــا بــــا خـــدای حـــی ذوالمــن

 

که این است اکبــر در خــون تپــیده
شـده قــربانی‌ات ایــن نـــور دیـــده

 

پریشــان گشــته گیـسوی کمنـــدش
شــده کـــوتـــاه ، آن قــــد بلنــــدش

 

بـه روی دست بــابــا مـــاه تـــابـــان
فــروزان‌تـــر ز خـورشــید درخشــان

 

"پسـر را گیـسوان بــر بـــاد می‌رفت
پــدر را بــر فلـک، فـــریــاد می‌رفت"

 

چو جسمش را درون خیمــه بــردنـد
جـــراحــات تنـش را مـی‌شمــــردنـد

 

ز حــد خـــارج شمـار زخـــم‌ هــا بود
فقــط آگــــاہ ، از آن‌هـــا خـــــدا بود

 

خــداونــدا ‌بــه حــق خــون اکبــــر
بـه فــرق پـــاره‌ی (ساقی) کـــوثـــر

 

جــواز کـــربــلا ، بــر مــا عطــا کــن
بـه شـش گـوشه نگــه را آشــنا کــن

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

ماه عزای زاده ی زهرای اطهر است

 

« مُحـرّم »

 

یارب! چرا که شیعه ، سیه پوش و مضطر است
این ویل‌ و وا ز چیست که در کوی و معبر است؟

 

این شیون و فغان که به هفت آسمان رسد
در ماجرای کیست که چون روز محشر است؟

 

این آهِ جان‌گداز ، که سوزد تن جهان ...
در افتراقِ کیست که جان‌ها در آذر است؟

 

زین آهِ آتشین ، که کشد شعله بر فلک ...
خورشید هم تلألؤش از جنس دیگر است

 

در این طلوع غم چه پیامی‌ست کاین‌چنین
در خون نشسته پهنه ی گردون اخضر است

 

آری! کدام ماہ بوَد کز الیم آن ،
خَلقی عظیم ازین غم عظما مکدر است

 

آمد ندا ز هاتف غیبم : که بی خبر !
ماهِ عزای زادہ ی زهرای اطهر است

 

ماهی که روی نیزہ، سرِ شهسوار عشق
قرآن به لب ـ ز نغمه ی اللّهُ اکبر است

 

ماهی که دست ظلم و جهالت ز بغض و کین
آغشته بر قِتالِ عزیزان حیدر است

 

ماهی که تیر حرمله ـ آن رذل روسیاه
نقش گلوی نازک شش ماهه اصغر است

 

طفلی که روی دست پدر  بال و پر زنان ،
چون مرغ نیم بسملِ در خون شناور است

 

هفتاد و دو ذبیحِ سرافراز و با وفا ،
در خون تپیدہ بهر حسین دلاور است

 

هفتاد و دو ستارہ ی تابان معرفت ،
روی زمین فتادہ که عالم منور است

 

آری چنین مهی‌ست که نقشش به کِلک عشق
بر بوم آسمانِ دو عالم ، مصوّر است

 

ماهی که روسیاهی آن بر زغال ماند
ماهی که روسپیدی آلِ پیمبر است

 

دستِ طلب ، بلند کن ای شیعه! کز کرم ،
در دست اوست هرچه از ایزد مقدر است

 

گر قرن‌ها گذشت از این ماجرای شوم ،
تا روز حشر، شیعه ازین داغ، مضطر است

 

ای روزگار...! اف به تو کز دست جور تو
کام جهان ، همیشه نصیب ستمگر است

 

اما نماندہ ظلم به پا گرچه این جهان ،
ناکس پرست بودہ و نامرد پرور است

 

(ساقی!) چسان زنم رقم شرح کربلا ؟...
وقتی که خون ازین غم عظما به ساغر است

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

در غدیر خم ، ولایت پا گرفت

(عید غدیر خم مبارک باد.)

(وَلیّ الله)

 

تا محمّد «ص» دست مولا را گرفت
در «غدیر خم» ، «ولایت» پا گرفت

 

گشت «مولا» جانشینِ مصطفیٰ
شیعه آن ‌جا ، دامن مولا گرفت

 

نور یزدان گشت بر وی منجلی
مِهر او در جان عالم، جا گرفت

 

بود چون مبهوت ، در ذاتِ خدا
ذات حق در ذات او مأوا گرفت

 

منزلت را بین که گوید مصطفی :
چون به سوی آسمان‌ها پا گرفت ـ

 

هاله ی نوری به شکل مرتضی
گِرد او در «لیلة الاسرا» گرفت

 

آن امام متقین از دست حق
تاج «فضّلنا» ز «کرّمنا» گرفت

 

شد «ولیُّ اللّه» بر روی زمین
گرچه حُکمِ کلّ مافیها گرفت

 

چون علی حق‌ است و جز او نیست حق
از حقیقت، او ز حق، امضا گرفت

 

تا که طغرای «امیرالمؤمنین»
از علیّ عالیِ اعلا گرفت

 

گفت دشمن گرچه بَخّن یا علی!
دشمنی، از آن زمان ، بالا گرفت

 

فتنه ها کردند از بعد غدیر
عالَم اسلام را ، بلوا گرفت

 

تا خلافت را ، پلیدی روسیاه
از علی آن شاه بی‌همتا گرفت

 

شیرِ حق ناچار شد عزلت نشین
چون شغالی بیشه را بیجا گرفت

 

دین ختم المرسلین از بعد آن
زشتی از آن رذل بدسیما گرفت

 

شد خلافت چون از آنِ ناکسان
مُلکٍ دین بی‌دینی از آنها گرفت

 

پَستی و نامردمی از آن زمان
در میان مسلمین ، معنا گرفت

 

عاقبت دست خدا، از آستین :
شد برون و راه بر اعدا گرفت

 

حق بجای خود نشست از لطف حق
حقِ خود را زآن سه تن رسوا گرفت

 

پرچمی که دست ظلم افتاده بود...
مرتضی آن را ، به استیلا گرفت

 

خشک شد مرداب‌ های بی‌حیات
دشت‌ دین را وسعت دریا گرفت

 

تا حسین بن علی «ع» در کربلا
مُزد مولا را ، به عاشورا گرفت

 

موجی از دریای شیعه شد بلند
که خروشش پهنه‌ی دنیا گرفت

 

ای خوشا آنکس که در قول و عمل
درس ، از آن شاهِ عدل آرا گرفت

 

(ساقیا) هرکس خمار عشق گشت
مستی از خمخانه‌ی مولا گرفت.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

مقصود خدا ز خلقت نوع بشر

(لولاک لما خلقت الافلاک)

 

مقصـود خــدا ز خلقــت نــوع بشـر

بی شبهه بـوَد شـاه ولایـت ، حیــدر

گر عشق علی نیست کسی را در سر

بـایـد که نمـاید این سـؤال از مـــادر

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)