سرم خاک سر کوی حسین است

"اَلسَّلٰامُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰاعَبْدِاللّٰهِ الْحُسَیْن"

(آموزگار اسقامت)

 

سرم خاکِ سرِ کوی حسین است
دلم در بنـد گیسوی حسین است

 

امــام ســوم از آل محمـــد (ص)
که جان را فـدیه کرد از بهر ایـزد

 

چو فــانی در وجود کبــریــا شد
بــزرگ آییـــنه ی ایــزد نمـــا شد

 

گــلِ گلــزار بـــاغ عشق و مستی
نشـاط شیعـــه در گلـــزار هستی

 

عــزیــز مصطفـــا و پــور حیـــدر
گــــل بســتـان زهــــرای مطهّــــر

 

بــوَد کشــتی دریــــای هـــدایــت
چــــراغ روشنی تا بــی نهـــایــت

 

پَر قنـداقه اش سِحر حـلال است
شِفــای فطرس بشکسته‌بال است

 

غبـــار درگهـش کحـــل بصــر شد
فروزان از رخش شمس وقمر شد

 

مرامش در طــریقـت ، عــاشقــانه
قیـــامـش تــا همیـشـه ، جــاودانه

 

ز آدم تا به خــاتــم ، ریزه خوارش
به جز احمـــد که باشد افتخـارش

 

ز رتبـت بـرتـر از عیسَی بن مـریـم
گـــدای کــویـش ابـراهیــمِ ادهــم

 

به صورت یا به سـیرت یا کلامش
بوَد صد یـوسف مصری غـــلامش

 

بـــزرگ آمـــوزگـــار اسـتـقـــامــت
مـــرادِ شـیعـــه تـا روز قیــــامــت

 

اَلا ای شـیعـــه ی نــــاب حسـیـنی!
ز جـــان بگـــذر در آداب حسـیـنی

 

که بر شـیعـــه شفـیـــع روزِ محشر
حسین است و بوَد (ساقی) کــوثـر

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

از بس که در عزای پدر گریه می‌کند

 

(ألسَّلامُ عَلَیْکَ یٰا أباعَبْداللّٰه الحُسَین)

(امام سجاد در عزای پدر)

 

از بس ‌کـه : در عــزای پــدر ، گریه می‌کند
خــون‌ها به‌ جــای اشک بصـر گریه می‌کند

 

بـانگ تــلاوتی که به گوشش رسیده است
بـــر نـیـــزه ، از لبـــان پـــدر ، گریه می‌کند

 

از ظهر خـون و شام غریبـان اهل‌بیت (ع)
هر شب نشـسته تا به سحـــر گریه می‌کند

 

چـون کشــتی ســـپاه حسیـنی بــه نیـــنوا
در خون شده‌ست زیـر و زبـر گریه می‌کند

 

دیده به چشم خویش چو در آسمان عشق
بــر نیـــزه هــا طـــلوع قمـــر گریه می‌کند

 

دیــده گـــلوی اصغـــر در خــون تپــیده را
پــرپــر شــده ز تیـــر سه‌ســر گریه می‌کند

 

بر روی نیـزه‌های سـتم ، دیـده است چـون
هفتــاد و دو جــداشـده سـر ، گریه می‌کند

 

از مــرگ جانگــداز عـزیـزان مصطفی‌(ص)
با اشـک و آه و خــون جگـــر گریه می‌کند

 

بیـــند چـو آل عصمــت حق را به روی خار
در راه شــامِ غـــم، بــه سفـــر گریه می‌کند

 

یـــاد لبـــان تشــنـه ی بــابــا ، بــه روی آب
چون می‌کنـد به دیــده نظـــر گریه می‌کند

 

آه و فغـــان تشــنه‌لبـــان را شـنـید و دیــد
نـــزد ســـتـم نـکـــرد ، اثــــر ، گریه می‌کند

 

هر چنــد گــریــه‌خیـــز بـوَد شرح کــربـــلا
امـــا بــــرای خـلـــــق بشـــر ، گریه می‌کند

 

چون کربلا حیــات مسلمانی است و دیــن
بـــر مُســلمِ بـــدون خـبـــــر ، گریه می‌کند

 

این اسـت شـرح راز امـامــت ، کـه با دلـی
خـالی ز بغـض و کیـنه و شـر گریه می‌کند

 

در کــربـــلا، کـه هسـت نمـــاد مقـــاومــت
بــر پیـــروان خســته‌ کمـــر ، گریه می‌کند

 

بـر آن جمــاعتی کــه : بــه بـــازار عـاشقی
پیــوســـته مـی‌کنـــند ضـــرر گریه می‌کند

 

چون عــده‌ای شدند ز غفـلت، غــلام ظـلم
بــر شـیعـیــان تــشــنـه‌ی زر ، گریه می‌کند

 

(ساقی) همین بس‌است در احوال آن امام
در مــرگِ شـاهِ نیــزه به سـر ، گریه می‌کند

 

شد عاقبت شهیــد به حکـم "ولیــد" پست

گردون دوباره از غمی عظما به غم نشست

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

 

سهمگین است عزایت بخداوند وَدود

" اَلسَّلٰامُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰاعَبْدِاللّٰهِ الْحُسَیْن"

(نور دوچشم حیدر)

 

سهمگیـن اسـت عـــزایـت بخـــداونـد وَدود
بــر قـیـــام تــو و بر لشکـــر و آل تـــو درود

 

نه فقط شــیعه عــــزادار تو گـردیده کنــون
کـه عـــزادار تو هسـتـند مسـیحی و جهــود

 

پسر فــاطمـــه! ـ ای نــور دو چشـم حیـــدر
که شدی کشـته ی تیـغ ستم و تیـر و عمــود

 

گــریــه میکــرد بر احــوال غمـت ، پیغمبـــر
زآن دمـی که شدی از دامــن مــادر، مـولــود

 

ریخت چون خـون تو در راه خداوند کریم
خـونبهـــای تــو بــوَد حضرت حــیّ معبــود

 

دشمنت کشت اگر ، کی رهــد از دست قـدَر
کـه کنـد گــریــه بر احــوال بـدش آل ثمــود

 

سربـلنـــد آمــده ای از سفـــر کـــرب و بـــلا
دشمنـت گشـت به میـدان دیــانـت مـــردود

 

آنکه دل باخت به شیطان، نبَـرد ره به کمـال
بنـده ی خـالص حــق است همیشه محمــود

 

پــدرت هسـت عـلـــی ، اختـــر تـــابـــان ولا
مــادرت فــاطمــه آن زهــره ی بـرج مسعود

 

سـومیــن اختــر تــابــان ولایــی که ز عشق
تـا خـــداونـد نمــودی به سمـــاوات صعــود

 

بـه مقـــامــت نرسد پــای کسی ، تـا به ابـد
گرچه باشند همه زاهــد و از اهــل شهـــود

 

از سخاوت چو گذشتی ز خود و اهلِ عیال
گــوی سبقت ، کرمت از همه عــالــم بـربـود

 

حـاتـم طـایـی و امثال وی از عجــز و نیـاز 
سائـل کوی تو هستند ؛ تویی! مظهــر جـود

 

سخــن لاف نبـــاشــد پسـر شـــیر خـــدا...!
کـه خــداونـد ، تو را از سر تکــریـم ستــود

 

گفت: «لولاک» و تو بودی هدف از خلقت او
کـه کمــال بشریـت ، ز تــو بــاشـد مشهـــود

 

فهــم من نیست تـو را گرچه همین می‌دانم
که به عشق تو شده خلـق ، همه بود و نبود

 

تو به صحرای کویری که به جز خـار نداشت
گــل نمودی و شدی جــاری پیوسته چو رود

 

کعبـه ، گر قبــله ی اسـلام شد از سوی خدای
عــالمـی را ست سـزاوار به کــوی تو سجـود

 

«خــامـس آل عـبـــایـی» کــه ز لطـف ازلــی
هرکه دل بست به تو زنگ غم از سینه زدود

 

آنکـه غــافــل بــوَد از منــزلـت و مـرتبـت‌ات
هسـت از حلقــه ی ادراک و ارادت مطـــرود

 

گریه‌خیز است اگر مــرگ تو ای فــانــی حق
آسمـــان از غــم جـانسوز تو گردیده کبـــود

 

می‌زنـد پــر ، دل خونین به هــوای حَـرمـت
شــود آیــا بشـود قسـمـت این دل بـه ورود

 

«بُعــــد منـــزل نبــوَد در سفــــر روحـــانی»
تا نفس هست بــوَد رشته ی پیمـــان معهود

 

(ساقی) غمزده گر در غــم تو نوحه‌گر است
با دلی لجـّـه ی خــون ، مـرثیـه‌ات را بسرود

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

شهادت حضرت علی اکبر (ع)

شهادت حضرت علی‌اکبر (علیه‌السلام)
࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐

(مرگ سرخ)
 
عـلــــــیِ اکـبـــــــر آن شـــــیر دلاور
پــــدر را شد به میدان یــار و یـــاور

 

گــرفـت اذن از پــدر با شـوق بسـیار
کــه تــــازد جـــانـب میـــدان کفــــار

 

پـــدر گفتـــا : بــرو ای جــــان بــابــا
کــه مــا حقیــم و حق همیشه با مــا

 

اگــرچــــه آگــه از پـــایـــان کـــــارم
ولـی یکــدم به ابــــرو خـــم نیـــارم

 

که مـرگ سرخِ ما احیــای دیـن است
خوشا آنکس که با ما همنشین است

 

بــرفت آن یکّــه تـــاز بــی‌ همـــاننــد
دلـش سرشــار از عشـق خــــداونـــد

 

پـــدر را بـــا رشــادت کــــرد یــــاری
درخــت عشــق را ، کــــرد آبیـــــاری

 

رجــز خواند و حریفــان را طلب کرد
بــه مــردی بــا ستمکـــاران نــامـــرد

 

عــــدو چــون دیـــد آن شـــیر دلاور
نـــدارد بـــاکـــی از افــــواج لشکـــر

 

به خود گفتـا که با این مَــردِ جنــگی
خطـــا بـــاشــد اگـــر تنهـــا بجنــگی

 

بــه جنـگ تـن بـه تـن نـابــود گــردی
بــه پیکــاری چنــین مـــردود گــردی

 

که پیروزی بر او بی‌شک محال است
یـلی جنگندہ است و بی‌مثــال است

 

نـــدارد در دلـش بیــــم از تقــــابــل
نبــایــد کـرد در میـــدان ، تغــــافــل

 

که ازِ هـر حیـث باشد چـون پیمبـــر
ولـی در عرصه‌ی میــدان چو حیــدر

 

سپـس دســتور داد آن رذل نــامــرد
کـه از هـر سـو علیــه آن جــوانمــرد

 

به تیــر و نیــزہ و شمشیر و خنجــر
هـــدف گیـــریــد آن گــل را مکــــرر

 

بــه زیــر آریـد او را جملــه بــا هـــم
کــه پیــــروزی بر او گـــردد مُسـلّــم

 

پس از جنـگی که کرد آن شـیر غـران
بـه دشت کــربـلا ، با خیــل عـــدوان

 

بـه تیــر و نیــزه شد آغشته در خون
گــــل لیـــــلا ، در آن وادی مجنـــون

 

ز قـــدّی کــه چو سرو کاشمـــر بــود
ز رویــی کــه بهٰ از قرص قمـــر بــود

 

نمــانــدہ جـــز تنــی در هــم تنـــیدہ
کـه دارد پشــت عــــالــم را خمیـــدہ

 

شهیـــد اولیــن شــد بعــــد یـــــاران
همــان شهـــزاده‌ی گیسـو پــریشــان

 

تنـش آمـــاج تیـــر و نیـــزه هـــا شد
از ایـــن دنیـــــای وانفســا رهـــا شد

 

حسـین آمـــد کنـــــار جســم اکبــــر
چه جسمی شرحه شرحه بـود یکسر

 

گرفت آن مــاه تــابــان را بــه دامــن
بگفتـــا بــــا خـــدای حـــی ذوالمــن

 

که این است اکبــر در خــون تپــیده
شـده قــربانی‌ات ایــن نـــور دیـــده

 

پریشــان گشــته گیـسوی کمنـــدش
شــده کـــوتـــاه ، آن قــــد بلنــــدش

 

بـه روی دست بــابــا مـــاه تـــابـــان
فــروزان‌تـــر ز خـورشــید درخشــان

 

"پسـر را گیـسوان بــر بـــاد می‌رفت
پــدر را بــر فلـک، فـــریــاد می‌رفت"

 

چو جسمش را درون خیمــه بــردنـد
جـــراحــات تنـش را مـی‌شمــــردنـد

 

ز حــد خـــارج شمـار زخـــم‌ هــا بود
فقــط آگــــاہ ، از آن‌هـــا خـــــدا بود

 

خــداونــدا ‌بــه حــق خــون اکبــــر
بـه فــرق پـــاره‌ی (ساقی) کـــوثـــر

 

جــواز کـــربــلا ، بــر مــا عطــا کــن
بـه شـش گـوشه نگــه را آشــنا کــن

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

ماه عزای زاده ی زهرای اطهر است

 

« مُحـرّم »

 

یارب! چرا که شیعه ، سیه پوش و مضطر است
این ویل‌ و وا ز چیست که در کوی و معبر است؟

 

این شیون و فغان که به هفت آسمان رسد
در ماجرای کیست که چون روز محشر است؟

 

این آهِ جان‌گداز ، که سوزد تن جهان ...
در افتراقِ کیست که جان‌ها در آذر است؟

 

زین آهِ آتشین ، که کشد شعله بر فلک ...
خورشید هم تلألؤش از جنس دیگر است

 

در این طلوع غم چه پیامی‌ست کاین‌چنین
در خون نشسته پهنه ی گردون اخضر است

 

آری! کدام ماہ بوَد کز الیم آن ،
خَلقی عظیم ازین غم عظما مکدر است

 

آمد ندا ز هاتف غیبم : که بی خبر !
ماهِ عزای زادہ ی زهرای اطهر است

 

ماهی که روی نیزہ، سرِ شهسوار عشق
قرآن به لب ـ ز نغمه ی اللّهُ اکبر است

 

ماهی که دست ظلم و جهالت ز بغض و کین
آغشته بر قِتالِ عزیزان حیدر است

 

ماهی که تیر حرمله ـ آن رذل روسیاه
نقش گلوی نازک شش ماهه اصغر است

 

طفلی که روی دست پدر  بال و پر زنان ،
چون مرغ نیم بسملِ در خون شناور است

 

هفتاد و دو ذبیحِ سرافراز و با وفا ،
در خون تپیدہ بهر حسین دلاور است

 

هفتاد و دو ستارہ ی تابان معرفت ،
روی زمین فتادہ که عالم منور است

 

آری چنین مهی‌ست که نقشش به کِلک عشق
بر بوم آسمانِ دو عالم ، مصوّر است

 

ماهی که روسیاهی آن بر زغال ماند
ماهی که روسپیدی آلِ پیمبر است

 

دستِ طلب ، بلند کن ای شیعه! کز کرم ،
در دست اوست هرچه از ایزد مقدر است

 

گر قرن‌ها گذشت از این ماجرای شوم ،
تا روز حشر، شیعه ازین داغ، مضطر است

 

ای روزگار...! اف به تو کز دست جور تو
کام جهان ، همیشه نصیب ستمگر است

 

اما نماندہ ظلم به پا گرچه این جهان ،
ناکس پرست بودہ و نامرد پرور است

 

(ساقی!) چسان زنم رقم شرح کربلا ؟...
وقتی که خون ازین غم عظما به ساغر است

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

در غدیر خم ، ولایت پا گرفت

(عید غدیر خم مبارک باد.)

(وَلیّ الله)

 

تا محمّد «ص» دست مولا را گرفت
در «غدیر خم» ، «ولایت» پا گرفت

 

گشت «مولا» جانشینِ مصطفیٰ
شیعه آن ‌جا ، دامن مولا گرفت

 

نور یزدان گشت بر وی منجلی
مِهر او در جان عالم، جا گرفت

 

بود چون مبهوت ، در ذاتِ خدا
ذات حق در ذات او مأوا گرفت

 

منزلت را بین که گوید مصطفی :
چون به سوی آسمان‌ها پا گرفت ـ

 

هاله ی نوری به شکل مرتضی
گِرد او در «لیلة الاسرا» گرفت

 

آن امام متقین از دست حق
تاج «فضّلنا» ز «کرّمنا» گرفت

 

شد «ولیُّ اللّه» بر روی زمین
گرچه حُکمِ کلّ مافیها گرفت

 

چون علی حق‌ است و جز او نیست حق
از حقیقت، او ز حق، امضا گرفت

 

تا که طغرای «امیرالمؤمنین»
از علیّ عالیِ اعلا گرفت

 

گفت دشمن گرچه بَخّن یا علی!
دشمنی، از آن زمان ، بالا گرفت

 

فتنه ها کردند از بعد غدیر
عالَم اسلام را ، بلوا گرفت

 

تا خلافت را ، پلیدی روسیاه
از علی آن شاه بی‌همتا گرفت

 

شیرِ حق ناچار شد عزلت نشین
چون شغالی بیشه را بیجا گرفت

 

دین ختم المرسلین از بعد آن
زشتی از آن رذل بدسیما گرفت

 

شد خلافت چون از آنِ ناکسان
مُلکٍ دین بی‌دینی از آنها گرفت

 

پَستی و نامردمی از آن زمان
در میان مسلمین ، معنا گرفت

 

عاقبت دست خدا، از آستین :
شد برون و راه بر اعدا گرفت

 

حق بجای خود نشست از لطف حق
حقِ خود را زآن سه تن رسوا گرفت

 

پرچمی که دست ظلم افتاده بود...
مرتضی آن را ، به استیلا گرفت

 

خشک شد مرداب‌ های بی‌حیات
دشت‌ دین را وسعت دریا گرفت

 

تا حسین بن علی «ع» در کربلا
مُزد مولا را ، به عاشورا گرفت

 

موجی از دریای شیعه شد بلند
که خروشش پهنه‌ی دنیا گرفت

 

ای خوشا آنکس که در قول و عمل
درس ، از آن شاهِ عدل آرا گرفت

 

(ساقیا) هرکس خمار عشق گشت
مستی از خمخانه‌ی مولا گرفت.

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

مقصود خدا ز خلقت نوع بشر

(لولاک لما خلقت الافلاک)

 

مقصـود خــدا ز خلقــت نــوع بشـر

بی شبهه بـوَد شـاه ولایـت ، حیــدر

گر عشق علی نیست کسی را در سر

بـایـد که نمـاید این سـؤال از مـــادر

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

میراث شاعرانه ی من ، از پدر بوَد

« ن وَالْقَلَمِ وَ مَا یَسْطُرُونَ »

روز جهانی قلم، بر اهالی آزاداندیش قلم مبارک باد.

 

(قلم)

میراث شاعرانه ی من ، از پدر بوَد
تیغ قلم به دستم از آن شیر نر بوَد

 

باشد قلم ز تیغه ی شمشیر تیزتر
گر جوهر قلم ، ز دوات هنر بوَد

 

وقتی قلم ز حق بنویسد؛ بدون شک
بر قلب دشمنان بشر ، نیشتر بوَد

 

فرموده اَست حضرت حق بر قلم قسم
یعنی قلم ـ به نزد خدا ـ معتبر بوَد

 

وقتی قلم قداست خود را دهد هدر
محصول آن ، دنائت و ننگ بشر بوَد

 

آنکو که خود فروخت به بازار ناکسان
سودی نبرده بلکه سراسر ضرر بوَد

 

هموار اگرچه گشته ره زندگانی‌اش
در روز رستخیز ، ولی در به در بوَد

 

حق گویم و ز حق بنویسم تمام عمر
حتی اگر که عاقبتم ، در خطر بوَد

 

اکنون اگر چو دال خمیدم به روزگار
اما همیشه راست ، مرا رهگذر بوَد

 

آری کمر به نزد ددان خم نمی‌کنم
بار ستم ـ اگر چه مرا ـ بر کمر بوَد

 

دستی که بهر خدمت مَردم قلم زند
نزد خدا و خلق خدا ، مفتخر بوَد

 

هرچند اسیر ظلمت و دیجور مطلقیم
ما را چه غم که در پی هر شب، سحر بود

 

سخت است اگر که صبر، مشو ناامید، هان!
زیرا که بعد صبر ، سراسر ، ظفر بوَد

 

(ساقی) اگر قلم شده دستم به راه حق
محصول این قلم به جهان ، شعر تر بوَد

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

مهر و وفای مردم دنیا عوض شده ست

(دنیا عوض شده ست)

 

مِهر و وفای مَردم دنیا عوض شده ست
گویا که نسل آدم و حوّا عوض شده ست

 

کینه ـ نشسته جای مَحبّت ، به سینه‌ ها
یعنی که سینه‌های مصفا عوض شده ست

 

آداب زشت ، رایج و معمول گشته اَست
آیین نیک و سیرت زیبا عوض شده ست

 

از چهره ‌های بِکر ، نمانده اثر ؛ دریغ...
ابرو و چشم و بینی و سیما عوض شده ست

 

محصول این زمان شده بی اعتبار ؛ چون
کیفیت مُسَلّم کالا عوض شده ست

 

مَدرک به جای دانشِ عالِم ، نشسته اَست
یعنی که جای مَردم دانا عوض شده ست

 

هر جاهلی ز جعل مدارک ، شد اوستاد
چون جای علم و جهل به معنا عوض شده ست

 

از بس که جاهلان ، به طبابت نشسته‌اند
داروی دردِ بلغم و سودا عوض شده ست

 

اسناد معتبر ، دگر افتاد از اعتبار
چون نقشِ مُهر و خامهٔ امضا عوض شده ست

 

دیگر کس اعتنا ، به دیانت نمی‌کند
امروزه دیدِ خلق ز عقبا عوض شده ست

 

چون وعده های پوچ فقط شد نصیب خلق
از دوزخ و بهشت ، نظرها عوض شده ست

 

ای هم‌سخن! ملول مشو ـ از بیان من
مضمون شعر اگر که دراینجا عوض شده ست

 

هر گوشه‌ای فتاده ، شکسته‌دلی نزار
چون خصلت اهالی بالا عوض شده ست

 

آری! زمانه نیست به کام گرسنگان
چون شیعگی به سیرت مولا عوض شده ست

 

زیر فشار مُهلِک این روزگار سخت
گویی که جای تک تک اعضا عوض شده ست

 

محنت گرفته خانه ی دل را ، ز بی کسی
گویی که جای یاور و اعدا عوض شده ست

 

این خاک پُر گهَر ، شده مَهد ستمگران
چون جای شاهِ میهن و ملّا عوض شده ست

 

وقتی دعا ـ علاج بلا را ـ نمی‌کند
یعنی نوای اهل تمنا عوض شده ست

 

وقتی که عادی اَست گناه و فسادِ خلق
یعنی اساس قُبح و تبرّا عوض شده ست

 

وقتی ربا ، مباح شده ـ بین مسلمین
یعنی که شرع و شارع و فتوا عوض شده ست

 

وقتی که زهد ، گشته ریایی در این دیار
یعنی که فسق و طینت و تقوا عوض شده ست

 

وقتی که باده ، دفع خماری ـ نمی‌کند
یعنی که جای (ساقی) و سقا عوض شده ست

 

سید محمدرضا شمس (ساقی)

این صادرات نیست که دزدی ز ملت است

 

(این صادرات نیست که دزدی ز ملت است)

گیــرم که کــل خــلق جهــان زیــر دست ماست
تـولیـــد و صــادرات جهـــانی ، ز هسـت ماست
از اقتــدار خــویـش ، جهــان پـــای‌بست ماست
زندیق و شیخ و منعم و درویش، مست ماست

پس مــا چسان به ذلـت و خواری نشـسـته‌ایم؟
در زیــــر بــــار رنــــج و تــــورم شـکـســته‌ایم

ایــن صــادرات اگـــر که بــه سـود وطــن بــوَد
ملـت چــــرا چـــو مـــور ، به قعـــر لگــن بــوَد؟
از صــــادرات ، در همـــه عــــالــم سخــن بــوَد
امــــا نصـیــب ملــت ایـــــــران ، مِحـــــن بــوَد

ایـــن صـــادرات نیست کـه دزدی ز ملـت است
نفـعــی بـــرای ملــت مـــا نیسـت ، ذلــت است

از صــــادرات ، رونـــــق ارزی شــــود زیــــــاد
امــا دریــن وطـــن شـــده بیمــــار، اقتصــــاد
رونـــق گــرفتـــه قیمــت کـــالا دریــن بـــــلاد
بـایــد بـــــرای حـــــل معمــــا ، شــود جهــــاد

تــا ملتــی ز مَسکنـت اکـنــــون ، رهـــــا شــود
ورنــه وطــــن بــه دشـت بــــلا مبــــتلا شــود

تـا کـی به دوش سیـنه کشد خـلق، این عــذاب
بیکـــاری و تــــورم و ایـــن رنــــج بـی حسـاب
از تــن ربـــوده تــــاب ، ز کـــــردار نــاصـــواب
بـا نـام دیـن چگــونه بـه صـــورت زنـی نقـــاب

ای اهـــرمــن! که از تـــو بجــــز غـــم ندیده‌ایم
زیـــــرا فقـــط شعــــــار مکــــــرر شـنـــیده‌ایم

کشور فتـــاده است بــه افـــلاس و اختـــلاس
خود غــرق بحر نعمت و ما گشته آس و پــاس
زیــرا خـــراب بـــوده "تـــدابیـــرت" از اسـاس
بازیچـه گشـته کشـور و در دست توست تــاس

هر چنــد نـــرد حیــله بـه پـــا کـــرده‌ای کثــیر 
در شـشـــدر جهـــالــت خــود گـشـته‌ای اســیر

ای دون صفــت! که مشت تـو وا شد برای خلق
حتی اگــر خفـــه، کنــی اکنـــون صـــدای خلق
دیگــر گــذشــته آب ، ز سـر تــا بــه پـــای خلق
خود کــرده‌ایـم و هست هرآنچـــه، سزای خلق

مــا را بــه خــــدعـــه وارد پیکـــار کـــرده‌ایــد
در مسلـــخ عقیــــده ، گـــرفتـــــار کـــرده‌ایــد

ای گــرگِ دون! که در خلَجــانی به جلــد میش
درّنــده تــر ز گــرگْ وَشــانـی بــه جلـــد میش
روبــاه مکـــر و در هیجـــانـی بــه جلـــد میش
نـه! بـدتـر از هم این و هم آنـی به جلـــد میش

از چــون تـــویـی چســان بـــوَد امّیــــد ملتـی
مــا در حضیــض فقـــر و تـو بـر تخـت دولتـی 

(ساقی) اگر به شکــوه سخن ساز کـــرده اَست
آلام ملـتــی ، ز غـــــــم ابـــــــراز کــــرده اَست
نظمش اگرچـه ، قــافیــه پـــرداز کــــرده اَست
حق گفته است و در سخن اعجـاز کـــرده اَست

کاین‌سان تو را توان ز مـلامت به خــون کشـید
زیـــرا مبـــرهـــن است کـه ذاتــت بـــوَد پلیـــد

 

سید محمدرضا شمس(ساقی)