(رمز و راز این دنیا)
شبی اندیشه میکردم به رمز و راز این دنیا
که منظور خدا از خِلقت ما چیست ای دانا؟
چه می‌دانی ز اسرار الهی ، در پس پرده
چه می‌باشد اساس آفرینش حقتعالی را
چه سودی هست در این خلقت انبوهِ خلقی که
یکی باشد گدای لقمه نانی ، وآن یکی دارا
چه تدبیری‌ست در تبعیض این مخلوق سرگردان
که یکسان نآفریده از ازل ، آن حیّ بی همتا ؟
چرا غافل بوَد از آن که را خود خلق فرموده
خداوندی که رزاق است و روزی‌بخش انسان‌ها
خداوندی که خود را خوانده رازق در کتاب خود
و فرموده‌ست بر مخلوقِ خود در قصه‌ای زیبا :
مشو غافل ز من که رازقی چون من نمی‌یابی
که کِرمی را دهم روزی ، میان صخره ی صمّا
چرا اکنون گروهی در حضیض مَسکنت ناچار
چرا مغفول ماندند این گرسنه های افریقا ؟
مگر آن ها نمی‌باشند از مخلوق این خالق
مگر در نزد او هم فرق دارد رنگِ رخ آیا ؟
درین اندیشه بودم که بگیرم پاسخی متقن
نظر کردم به قرآن و فضیلت را شدم جویا
بخواندم آیه‌‌ای شیوا که بر مخلوق فرموده
خداوند زمین و آسمان و کلّ مافیها :
سیاهی و سپیدی را نباشد امتیازی چون
مِلاک برتری در نزد من باشد فقط : تقوا
برای من ندارد فرق ، فُرس و تازی و ژرمن
که یکسان آفریدم بندگان را در ازل یکجا
نه تبعیض است در کارم که باشد عدل کردارم
همه مخلوق من باشد ز نسل آدم و حوّا
ولیکن سرنوشت هر کسی چون دست خود باشد
چسان خودکرده را تدبیر باشد در چنین سودا ؟
شدم نادم ز گفتارم ، ازین بیهوده پندارم
خجل گشتم که کردم بی محابا از خدا شکوا
نمودم سر به تعظیم و به استغفار کز غفلت
جسارت کرده‌ام بر آن خدای عالی اعلا
خدا داده‌ست بر ما عقل ، کز نقمت رها گردیم
ولی ما خود ز بی عقلی ، ز کف دادیم نعمت را
عجین گشتیم عمری با خرافات و ریاکاری
که دور افتاده‌ایم از رسم انسانی به اِسترخا
دریغ از جهل و نادانی فسوسا زین مسلمانی
که جمعی بی خدا کردند ما را با حِیَل ، اِغوا
همه دم می‌زنند از حق و باطل ظاهراً اما
به وقت بوته می‌گردند از ریب و ریا رسوا
نمی‌باشد خبر از باطن زیبا ، ولی باشد
جمال ظاهری مطرح ترین پندار آدم ها
بدون لحظه‌ای اندیشه دوری کرده‌ایم از حق
به ظاهر دیده ها باز است ، اما باطناً اعما
نمی‌دانیم فرق دوغ ، از دوشاب از غفلت
ولی دانیم خود را از حماقت، عاقل و دانا
خمارآلوده از خانه ، شدم راهی میخانه
که تا شاید کنم از سر برون غم‌های جانفرسا
گرفتم جامی از (ساقی) شدم مست می باقی
وگرنه می‌سپردم ره ، از این دنیا سوی عقبا
